Het gapen vanuit onzekerheid kan je door middel van oefeningen die hij goed kan (afleiding), voorkomen.
Als je weet dat gapen op bepaalde momenten voorkomt kan je er van tevoren op inspringen. Het hangt dan af van jouw houding en hoe je anticipeert.
Het paard zal door veranderend gedrag, veranderen in een zelfverzekerder paard.

Bij het ene paard kan onzekerheid al aanleiding zijn om niet weg te willen, of uiteindelijk hierin gaat veranderen. Het karakter speelt een grote rol + combi. wel/geen leidinggevende.

Gapen komt voort een gevoel in het lichaam, dat kan ongemak zijn, zoals pijn, om zichzelf een beter gevoel te geven, het overlevings instinct.
Het kan ook een reactie zijn op wat anders in het lichaam, zoals het mentale aspect. Ook dan kan een gaap voor verlichting zorgen.
Het signaal wat er zich afspeelt in het lichaam wordt doorgegeven naar de hersenen en daar kan een gaap uit voortkomen.
Gapen is een gedrag wat een gevoel met zich meebrengt, dat gevoel is een reactie op de gaap van het lichaam, het lichaam wordt er beter van. Een zelf "herstellende" reactie van het lichaam of verbetering is beter gezegt.

Ik zie gapen als iets "positiefs", het is voor de omstanders duidelijk te zien, dus een signaal, een signaal wat werkt aan verbetering van de sfeer en voor het lichaam. We komen iets aan de weet waar we op kunnen gaan letten, om ook vanuit onszelf voor verbetering te gaan zorgen.
Gaan we de gaap negeren kan het een probleem zijn wat escaleert, mentaal of misschien fysiek.

Het kan zeker werken aan de oplossing om eerst geregeld op een andere plek te gaan rijden. Zo bouw je een goede- betere- andere band op met het paard. Hij gaat zich meer op de ruiter concentreren doordat hij de omgeving niet kent. ipv alleen maar denken aan de juiste weg terug. Om op onbekend terrein te gaan rijden kan je een hele andere reactie krijgen, een ander gedrag wat werkt aan veranderingen.
Het kan dus toe bijdragen aan een betere band en een paard wat wel plezier krijgt en beter ontspannen blijft tijdens een buitenrit.
Deze gedragingen kunnen uiteindelijk meewerken aan het veranderde gedrags als je wel langzaam weer op bekend gebied komt.

Elke mogelijke gedragsverandering heeft te maken met goede resultaten. Of die bereikt worden hangt af van een inventieve begeleider en een zelfverzekerde begeleider.

Dat is waarschijnlijk ook het probleem dat het niet of iig moeilijk oplosbaar is.
Het gros gaat gewoon weer te werk op een manier waarop het paard al weet wat er gebeuren gaat. Hij voelt het al in sec 1 aan.
Juist dat automatische gedrag moeten we zien te voorkomen. En als dat op een andere plek is dan maar op een andere plek beginnen. Het kan verstandig zijn om in het begin de prikkels die de terugval veroorzaken te vermijden. De veranderingen in gang zetten op momenten waarop je met minder stress te maken hebt.

Als trainer moet je naast dat je weet dat het probleem gedrag zich kan voort doen ook bewust zijn van andere gedragingen. Het is daarom verstandig om van te voren dat in te calculeren. En weten hoe je gaat reageren, door rust en zelfbewustzijn zal het uiteindelijke doel wel behaald kunnen worden. Ik heb al meerdere gedragingen zien veranderen om te weten dat verbetering mogelijk is.

Het ligt altijd aan de combinatie.
Hoe er gereageert wordt, die reactie heeft een bepaald gedrag gevormt of houd het in stand, of kan het verbeteren.

Het paard gaat al gauw associeren, maar hoe anticipeert de begeleider / nieuwe begeleider daarop, wij zijn degene die het gedrag kunnen omvormen.
Maar dan moet je wel de juiste handvaten hebben.
Iets creeren waardoor wij, en het paard, de situatie aankan, zodat je ook kan werken aan verbeteren.


Uitsluiten kunnen we het niet, maar wel situatie's creeren waarin het minder/snel ontstaat zodat we aan verandering kunnen werken.
De begeleider die consequent, niet bang en anticipeert kan voor veranderingen zorgen.
Daarnaast iemand die niet opgeeft en gelooft in verbetering en zijn eigen kunnen.

Een paard neemt waar.
Het onbewuste geheugen, (waarnemingen die opgeslagen worden in het geheugen), is erg stabiel, langdurig en moeilijk te wissen.
Ze herkennen punten en weten daardoor welke kant ze op moeten.
Maar net als bij de postduiven speelt fijngevoeligheid een belangrijke rol. Het mentale aspect zegt veel of ze wel of niet goed in staat zijn hun weg goed te vinden.
Ook postduiven moeten getraind worden om stabiel en zeker van zichzelf te zijn om hun weg naar huis goed te kunnen vinden. Afleiding andere duiven, weers omstandigheden schijnen een duif die niet zeker genoeg is, van zijn route af te kunnen halen.

Ik denk dat ook elk paard niet hetzelfde is, bijzonder is het zeker!
En wat weet de mens nu eigenlijk ......


Ik heb ooit een paard mogen trainen van eigenaar die ook postduiven hield.
Ik heb mij laten vertellen dat door de bemoeienissen (selectiemethode) van de mens de fijngevoeligheid zo kan zijn dat de postduif niet meer de duif is die hij zou "moeten" zijn.
Door de extra gevoeligheid / verfijnde orrientatie vermogen, zijn ze eerder afgeleid waardoor ze de weg niet meer "weten" dat zou kunnen komen door verkeerde weersomstandigheden op het moment van loslaten of een ontmoeting met andere duiven.

Een duif welke zeker is, door training steeds verder van huis loslaten, zou niet zo gevoelig reageren op omstandigheden van buitenaf. De training heeft te maken met spaarzaam omgaan met hun navigatiesysteem en leren om hun energie voorraad weer aan te vullen. Ze worden vanuit verschillende richtingen losgelaten niet te ver van huis. Hun extra energie voorraad zou niet aangesproken moeten worden, dat is voor verdere vluchten en door in verschillende richtingen van huis los te laten leren ze steeds beter navigeren.
Dat is wat mij uit zijn verhaal is bijgebleven.

Fossielen laten zien dat de hersenen kleiner worden als een soort wordt gedomesticeerd.Het brein van paarden en honden kromp, waarschijnlijk omdat de mens voor ze ging zorgen.
Ook de hersenen van de mens zijn 10.000 jr. geleden gekrompen. Bij dieren krompen de voorhersenen. Bij mensen werden de middenhersenen (emotie, zintuigelijke) kleiner.
Honden en mensen leefden nauw samen, mensen maakte plannen en organiseerde, honden namen de zintuigelijke taken waar.

Een minder goede afstemming/ontwikkeling van de hersenen, in het geval van de midden hersenen, zorgt ervoor dat je eindigt met een simpele, duidelijke emotie.
Hoe meer de hersenen ontwikkeld zijn/hogere functie's, hoe meer psychodrama er voor komt, (daar hebben dieren geen last van.....).

Er is in de loop van eeuwen natuurlijk weer heel wat veranderd, hoe en in welk opzicht.......
We weten nu dat het brein maakbaar is, we kunnen met bewustzijn onszelf veranderen. Niet alleen de genen spelen een rol in wie we zijn.
Het trainen van onze denkwijze beinvloed ons gedrag wat weer invloed heeft op onze hersenen / wie we uiteindelijk (willen) zijn.
Nu we dat weten....

De vroegere voorouders van het paard hadden grotere hersenen dan andere herbivoren in die tijd. Dat gold met name voor de zintuigelijke waarneming en vanwaaruit het leervermogen wordt bestuurd.

Een grote afmeting vergroot de overlevingskans, ieder cel ging zich toeleggen op zijn eigen specialisme, Het werkt een goed werkend geheel.

De hersenen vd mens bestaan uit 3 afzonderlijke delen. Die delen zijn bovenop elkaar gebouwd in de evolutionaire geschiedenis. Elk van deze hersenen heeft zijn eigen soort intelligentie. De reden dat we 3 soorten hersenen hebben heeft te maken met dat de natuur nooit dingen weggooit wat goed werkt.
Men gaat er vanuit dat de structuur die het laatste geevolueerd is tevens het meest verfijnt is.
Het schijnt dat als we het nieuwst hersengedeelte verwijderen, de neocortex, betrokken bij de hogere functie's zoals waarnemingen, redeneren, de hersenen van mens en dier met het blote oog niet van elkaar te onderscheiden is.

e m kraak schreef op woensdag 6 juni 2012, 14:05:


Je had het zelf over dat je niet meer exact wist waarom de hersengrote zo groot was, vandaar dat ik ook wat info over de grote van het paard gaf.....
Ik heb het over de evolutie vh brein. Celspecialistme vond plaats waardoor er een regelcentrum ontstond die de samenwerking vd gespecialiseerde cellen die samenvoegde, ging coordineren. Het brein.

Het schijnt zo te zijn dat de hersenen er grofweg hetzelfde uitzien. Ervarings afhankelijke plasticiteit zorgt ervoor dat het brein er naast de genen van ieder anders is.


De neocortex schijnt groter te zijn bij de mens dan bij het dier. Bij ons is deze beter ontwikkelt, zowel de specialisatie zoals redeneren, emotie maar ook door een goede samenwerking tussen linker en rechter hersenhelft, redeneren links waar de mens goed in is en rechts de creatieve kant, paarden gebruiken bv rechts veel meer.

Waar ik mijn info vandaan heb is breed. Mijn interesse is ontstaan door de clickertraining met hond en paard. Ik zie de training in de eerste plaats als training van de hersenen en het verder ontwikkelen daarvan, ipv training van het lichaam, de spieren, dat is een gevolg van.
Ook de opvoeding van een zoontje en een puberende dochter bracht mij zover om me meer te verdiepen in waarom reageren ze zoals ze doen, en niet in de laatste plaats mijzelf. Ik lees boeken over gedrag, bewustzijn, het kunnen veranderen en hoe, of dat nu over de mens gaat of over het paard, mijn interesse is erg groot omdat ik wil de situatie's waar ik tegenaan loop goed wil kunnen inschatten enn kunnen werken aan verbetering/verandering.
Gedragsspecialisten, neurologen, pshychologen, heel veel boeken over het paard, gedrag ,evolutie, anatomie, het jonge paard, veel gevarieerde trainers, etc. etc.