Gregoor Lendfers schreef op woensdag, 6 april 2005, 12:45:


Vanuit je stoel, dus zonder op te staan, de paarden laten bukken, achteruit sturen, naar je toe vragen etc. is een gewéldige zowel voor hen als voor jezelf.
Het leuke van gewoon een boek lezen is dat je niets van de vráágt en met jouw aanwezigheid een rustpunt kunt zijn wat weer goud waard is bij buitenritten; ben jíj de veilige plek en da's knap makkelijk.
Ik ben er gisteren b.v. weer eens afgedoken (ik vroeg een stop vanuit een rengalop heuvelaf en ze is wat 'licht' zeg maar: ze stond eerder stil dan ik....) en Arabella bleef keurig bij me staan wachten tot ik alle onderdelen weer kon voelen en er het stof mee van me af kon schudden

@pre-WO2 boeken: o.a. Wouter Slob en in het bijzonder Müsseler zijn interessant.

Ook instructieboekjes en rapporten uit de 'Indian-Wars' en de US-Burgeroorlog zijn enorm interessant; die geven blijk van veel kennis van en zorg voor paarden, want zonder paard kwamen ze nergens in die tijd.
Een leuke site is http://www.militaryhorse.org/
Het is érg leerzaam om na het lezen van info uit die tijd een echt oude Western te zien.

Jaydot schreef op woensdag, 6 april 2005, 21:22:

Het is ooit 'mis' gegaan op twee punten:
1. zodra de cavallerie dermate massaal werd dat 'voetvolk' dat geen ruiter van huis uit was snel klaargestoomd moest worden tot cavallerist, waarbij de Franse revolutie met de daarop volgende Napoleontische oorlogen als een soort waterscheiding beschouwd kan worden
2. na de mechanisatie van het transport en het verdwijnen van de rol van het paard in de cavallerie wat toevalligerwijze samenging met het opkomen van de hippische tak van de olympische spelen
Helaas kwam 2. na 1. en is de sportpoot op de cavallerie-voet verder gegeaan: fout op fout zo te zeggen.....

Wat betreft leren van boeken wil ik graag opmerken dat dit ook van toepassing is op mínder goede voorbeelden; ook dáár leer je van. Als je Fillis, Baucher of Newcastle leest kom je de meest uiteenlopende dingen tegen en zo zijn ze op twéé manieren leerzaam.....
Het universeel vermelde werk van Xenophon is zelfs haast schizofreen te noemen; aan de ene kant een NH+ liefhebber, aan de andere een adellijke cavalerist met plenty slaven voor wie paard en slaven hulpmiddelen zijn.
In zijn vroegere, minder popu, boeken die op de kennis van zijn vader leunen schijft Slob zeer gepassioneerd over licht, lucht en ruimte voor paarden; dat het wandeldieren zijn die sociaal in een groep buíten moeten staan en ook gerust zonder hoefijzers kunnen gaan. Zijn Serie; Boek 1 t/m 4 staat hiermee in schril en vreemd kontrast.
Zelfs het smulboek dat Antonio Miura voor zijn zoon geschreven heeft kraakt in de bindingen van de bruusk ogende opmerkingen; Miura legt ze echter uit en dat maakt het op twee manieren in het kwadraat leerzaam.

Wanneer de middelen, en vooral de paarden, schaars zijn, is de cavallerie een bron van waardevolle info: zie http://www.amazon.co.uk/exec/obidos/ASIN/1590481720/qid%3D1112819627/026-2940099-0086814#product-details

Wat schaarsheid van middelen betreft hadden de ecuyers uit de renaissance natuurlijk een unieke positie; zij dienden zich eigenlijk alleen maar over esthetiek en elegance druk te maken en kwamen zo welhaast noodgedwongen op ongedwongenheid Jammer dat deze stijl al voor het verjaren van dezelfde eeuw letterlijk een kopje kleiner werd gemaakt.

Tijdens de Napoleontische oorlogen waren in ieder geval de paarden niet schaars en was de vorm onbelangrijk; het doel heiligde de middelen, entree punt 1. en sneuvelden alleen in de Russsiche veldtocht al 185.000 paarden...

De schaarsheid van middelen is nú een veelgehoord argument om paarden paardonvriendelijk te houden en - te rijden; er is niet genoeg ruimte voor weidegang en teveel verkeer om buiten de bak te kunnen rijden.
Entree punt 2.; het gewone volk rijdt paard maar heeft niet de middelen of er de middelen niet voor over om goed voor het páárd te zijn.

Zijn we terug bij NH; bij het begin van wat punt 3. aan het worden is; de groeimarkt NH maakt de goeroe-spoeling héél dun zonder dat er een voldoende brede kennisbasis is om het goeroe-dom te verlaten.....

Piet schreef op donderdag, 7 april 2005, 1:00:


Euh..... In míjn optiek staat het overgrote deel van neerlands paarden binnen en komt ook de bak niet uit.
Verder is het niet relevant voor het paard of baaslief moeite doet; het resultaat is wat telt.


Er is meer vraag dan er NH-kennis is. Verder stoelt NH voor een te groot deel nog op persoonlijke vaardigheden in plaats van op kennis. Hierdoor is het 'makkelijker' voor de markt om achter een goeroe aan te lopen dan om een goed boek te lezen en er zijn niet genoeg échte goeroes.

Nog even op mijn geologische ervaring; in het zand rollen is er niet bij helaas. Hier land je meestal op keien en in ieder geval op knap harde ondergrond. Oeff ja.
Als je reuzemazzel hebt stuiter je op een 'rul' gemaakt stuk boomgaard met niet al te veel keien, liefst op een helling, want ook dat breekt de val.
Bij goede valtechniek hier hoort kijken naar de bomen, geulen, keien en eventuele rotsblokken, zandrollen hoort er niet bij

jo schreef op donderdag, 7 april 2005, 12:35:

Je hebt helemaal gelijk Jo, met keien en rosten kun je beter nog een éxtra poging doen, maar ja....

Struikelen is bij die van ons niet zo'n punt en ook vallen we er dan niet af, maar áls je er met een beetje vaart afstuitert, is bergaf toch echt een dimensie 'zachter'. De val heeft dan een glijlanding waarbij je doorrolt en dat is véél minder hard dan op een vlak en zeker oplopende helling. Je ligt omhoog eerder stil ja, maar dat geeft al aan dat het harder aankomt, want jouw valenergie is hetzelfde.
Cru gesteld: bergaf loop je schaafwonden op, bergop botbreuken.
Het vervelendste echter van bergop vallen is dat je bijna zeker met je hoofd op de grond ketst vanwege de smak.

Ik ben járen en onder alle omstandigheden van rijdende motorfietsen afgestapt voor ik het met paarden probeerde; be-valt van een paard een stuk 'beter'. Het blijft evenwel in alle opzichten een betere optie om het paard eerst te laten stoppen Al doende leert men, maar ja...

jo schreef op donderdag, 7 april 2005, 15:51:

Wij spelen vals: wij hebben campo-andalusiërs en dat zijn een soort berggeiten van 400-450 kilo.
Trouwens, 800 kilo??? Hebben jullie Norikers of zo?


Ik heb 20 jaar bijna alle takken van wedstrijdsport gereden. Hier in andalucía enduro en réken maar dat je als laaglander in de bergen de zwaartekracht anders ervaart
De eerste kampioensschapsenduro hier heb ik geenéén van de 7 controleposten gevonden, wel 10 dolmens. Mijn maten hadden wel de cp's maar niet de dolmens gevonden. Aangezien ik voor de lol reed, vond ik die dolmens eigenlijk wel zo bijzonder....
Het eerste jaar lag ik er 5 keer per uur vol naast zo'n beetje. Regelmatig over de kop, twee keer een ravijn in etc. Prima beschermende mx-kleding tegenwoordig
Nee, paardrijden, ook in galop bergaf, is een knap stuk minder beschadigend. Zo'n paard let namelijk ook nog eens zelf op; blijft écht wel bij de afgrond vandaan, stapt niet in een gat en struikelt ook niet zomaar over een rotsblok en voor een motorfiets zijn dat net magneten lijkt het wel. 45 hersenloze pk.s uit 110 kilo zijn ook aanmerkelijk lastiger te hanteren dan 1 van 450.
Kortom; op een paard zie je veel meer van de omgeving.

jo schreef op donderdag, 7 april 2005, 19:47:

Wist niet dat die Dolepaarden zó 'lomp' waren. Dacht dat het een soort paarduitvoering van een Fjord was.
Heb je ze al eens opgemeten of op de weegbrug gezet?

Wij hebben aan het eind van ons pad de weg over een graancoöperativo waar we ons veevoer vandaan halen en daar hebben ze een weegbrug. Die mannen vinden het práchtig als wij een paard komen wegen en voor ons is het een supermakkelijk en onverbiddelijk hulpmiddel extra bij het bepalen van conditie en voortgang.
De betere gewichtstabellen zijn overigens heel goed; alleen Arabella is iets lichter dan de tabellen aangeven en Capricho iets zwaarder.

We hebben ze niet voor niets hier locaal in de vallei uitgezocht en daarbíj rijden we ze van het begin van het beleren op de manier waarbij ze zélf moeten kijken waar ze lopen. Wij zijn navigator, zij piloot. Tenslotte is dat een logische rolverdeling; wij bepalen waar we heen gaan en zij zijn de experts in het hoe en wat.
Tis een héél leuk, voorwaards, attent en pro-actief meedenkend setje.

Heb een paar zéér persoonlijke brommers staan; ééntje vanaf een blank vel papier zelf tot raceklaar ding gefröbeld. De noppenfiets voor hier is nu een superlicht ding met een automatische koppeling en twee stuurremmen.
Wíl nog graag rijden, maar kom er gewoon niet aan toe; met vijf paarden is er zát om te doen/rijden, zeker omdat er vier jonkies bij zijn en het oudje her-opgevoed moet worden, wat méér werk is.

... completely different:

Zondag is er een endurance in Austerlitz, waar een kennis van me aan meedoet en ik zat de reglementen eens wat door te nemen.
Die zijn mega-ráár eigenlijk. Een paar voorbeelden.
1. DNA-registratie als alternatief voor chippen mag, maar bij de (elke) start kan een monster genomen worden voor verifiërend onderzoek en de kosten daarvan zijn voor de deelnemer: euh..... ontmoedigingsbeleid?
2. sporen mogen niet, een zweep wel, maar.... die zweep mag niet langer zijn dan 90 centimeter; tuurlijk, sporen zijn wreed en een zweep van 90 cm. niet.
3. je mag met een kind (op eigen paard) van 7 t/m klasse 2, dus zeg 60 kilometer meedoen; jaja.
4. enting tegen influenza is verplicht, tegen tetanus aanbevolen; snap ik ook, influenza wordt een gezond paard een beetje ziek van en da's besmettelijk, tetanus gaat alleen het betreffende paard maar dood aan.
5. je mag pas via een aantal succesvolle klasseringen in een lagere klasse naar de volgende klasse; euh...., waar zijn dan die keuringen voor?? Als een paard het aankan gaat het goed, zo niet ligt de combinatie er toch gelijk uit? Dat is toch het paardvriendelijke van endurance?? Nee, tis klantenbinding!!

Overigens is die wedstrijd in Austerlitz 26 of 52 km, over bospad met minimaal 9 km/h. Práchtig, maar om je daarvoor te laten koeieneren?
Gewoon zelf een mooie rit maken. Hoef je geen verplichte, dure, dubbele lidmaatschappen aan te gaan, je niet aan vage en bemoeizuchtige regels te onderwerpen en kom je gelijk niet in de verleiding je paard te laat uit de strijd te laten halen. Als de keuringsarts namelijk iets kan constateren ís er namelijk al wat aan de hand, want te constateren....
Verder vind ik de eigen claim van 'diervriendelijkste' tak van sport gewoon niet kunnen. Zéker niet na het genante WK-debacle in Dubai.
De páárdvriendelijkste is TREC en de diervriendlijkste is zoiets als Jack Russel-rennen of naar de koelkast rennen

Even terugkomend op het geëvolueerd zijn voor lopen op harde ondergrond: in het trainingsprogramma zitten sessies waarin ik verschillende dagen in de kar achter de LandRover onze hengst aan een touw leid.
De serie waar we nu mee bezig zijn is een route van 18 km. over split en keien op betonharde ondergrond, inclusief 300 meter hoogteverschil, een handvol rivier doorsteken, stuk olijboomgaard etc.
Geen makkelijke route en uit-en-thuis doen we met >12 km./uur dus niet langzaam ook. Hij zit gem. onder de 110 bpm en is binnen 2 minuten na thuiskomst al onder de 50. Niets te zwaar voor hem dus.

Dit was de inleiding, nu de crux:
Ik zit er vlak voor en - naast met alle tijd om aandachtig op hem te letten. Hij loopt aan de doorhangende lijn en we passen de snelheid aan hem aan, dus wat ik zie is zoals en waar hij zelf wil lopen in zijn eigen evenwicht. Wat ik zie is:
- Hij is niet erg kieskeurig wat de ondergrond betreft.
- Hij loopt op scherpe steenslag met een kortere pas en op wat begroeider bodem met minder stenen met langere pas.
- Gróóte keien of kuilen ontwijkt hij niet, hij verlengt of verkort in hetzelfde tempo doorlopend gewoon zijn paslengte.
- Heuvelop of -af zet hij alleen meer of minder af waardoor hij met name heuvelop hárder gaat.
- Stenen of richels tot ruwweg vuistgrootte negeert hij; daar stapt hij gewoon geheel of gedeeltelijk op zoals het uitkomt en als die steen wegschiet gebeurt er niets.
- Al staat hij alleen met een paar cm. hoefrand op een steen of richel, dan staat hij op die hoef alsof die vol op vlakke bodem staat.
- De héél enkele keer dat hij in een door begroeïng ongezien gat stapt vangt hij dat met een halsbeweging op zonder tempoverandering.
- Bij dit dagelijkse ritueel wil ik nog vermelden dat zijn hoeven nagenoeg geen onderhoud behoeven.

Moraal van dit verhaal: ook een goed voorbereid en -getraind normaal gezond modern gedomesticeerd paard kan even probleemloos als zijn wilde voorouders blootsvoets over zo'n beetje elke ondergrond denderen.

Spirit schreef op vrijdag, 8 april 2005, 0:20:
In principe wel, alleen gevoeliger dus korter op split.

Euh, in welke zin Pien? Zijn hóófd houdt hij in draf tussen de zeg 30 en 50 graden uit het horizontaal, maar hij strekt regelmatig de hals en snuift dan met zijn neus door het stof of kruid.
De hoek hoofd-hals is blijkbaar niet zo belangrijk.

Verder kun je zien of hij wat interessants ziet omdat zijn hoofd dan omhoog gaat; bij stijging van stress gaat de hals omhoog. Dat is mooi te zien op de hartslagregistratie.

Uiteraard gebruikt hij het gewicht van hals/hoofd voor evenwicht bij bergop en -af en bij snelheidsverandering; rustig dravend is de hals hoger dan bij sneller.

Samengevat:
Wat bij de stánd van het hoofd leidraad lijkt is het optimale gezichtsveld en de stand van de hals voor evenwicht.

Even de vooroordelen over wedstrijdgebruik weg, laten bezinken en nog eens lezen Nick; tis fundamenteel anders dan endurance, zelfs het afstandsstuk. Dat is namelijk een regelmatigheidsroute waarbij het accent in het geheel niet ligt op de snelheid maar op de oriëntatievaardigheid van de ruiter; de route in namelijk niet gemarkeerd maar moet in een beperkte tijd zelf van een kaart overgenomen worden en m.b.v. kompas gereden worden.
Voor een minuut te snel krijg je net zoveel strafpunten als voor te laat en de snelheid is afhankelijk van de zwaarte van het af te leggen stuk érg goed te doen.

De telefoon mag je wel gebruiken voor hulp onderweg doch ten koste van diskwalificatie; tis dus logisch eigenelijk en niet raar.

De gangenproef is een zéér slimme om het niveau van training van het paard en de ruiter te toetsen.

De vaardigheidsproef omvat bv. ook het afstappen en aan de rechterkant opstappen waarbij het paard moet blijven staan. Een onhandige fatso kan wel naar huis dus.
Ook moet de ruiter met het paard aan de hand een hindernis nemen, waarbij het paard moet volgen )
De tekeningen van dit onderdeel op de site van het WK in El Rocio zijn net zo verhelderend als vermakelijk.

Bij TREC is het volslagen onmogelijk je paard te ver te drijven omdat het bovenal een toets is van de gezámelijke vaardigheid en de ruiter moet aardig paardvriendelijk kunnen rijden anders komt er niets van terecht (bij het hek mag dat bv. níet losgelaten worden ) ).

Deze laatste paragraaf geeft aan waarom het in NL niet aanslaat. In Engeland is het de snelst groeiende tak van paardensport: je kan niet in een opwelling met je jonge paard meedoen, kan geen NoNo zijn, moet aardig kunnen rijden, redelijk fit zijn en je moet GOED met je paard overweg kunnen.

Even de vooroordelen over wedstrijdgebruik weg, laten bezinken en nog eens lezen Nick; tis fundamenteel anders dan endurance, zelfs het afstandsstuk. Dat is namelijk een regelmatigheidsroute waarbij het accent in het geheel niet ligt op de snelheid maar op de oriëntatievaardigheid van de ruiter; de route in namelijk niet gemarkeerd maar moet in een beperkte tijd zelf van een kaart overgenomen worden en m.b.v. kompas gereden worden.
Voor een minuut te snel krijg je net zoveel strafpunten als voor te laat en de snelheid is afhankelijk van de zwaarte van het af te leggen stuk érg goed te doen.

De telefoon mag je wel gebruiken voor hulp onderweg doch ten koste van diskwalificatie; tis dus logisch eigenelijk en niet raar.

De gangenproef is een zéér slimme om het niveau van training van het paard en de ruiter te toetsen.

De vaardigheidsproef omvat bv. ook het afstappen en aan de rechterkant opstappen waarbij het paard moet blijven staan. Een onhandige fatso kan wel naar huis dus.
Ook moet de ruiter met het paard aan de hand een hindernis nemen, waarbij het paard moet volgen )
De tekeningen van dit onderdeel op de site van het WK in El Rocio zijn net zo verhelderend als vermakelijk.

Bij TREC is het volslagen onmogelijk je paard te ver te drijven omdat het bovenal een toets is van de gezámelijke vaardigheid en de ruiter moet aardig paardvriendelijk kunnen rijden anders komt er niets van terecht (bij het hek mag dat bv. níet losgelaten worden ) ).

Deze laatste paragraaf geeft aan waarom het in NL niet aanslaat. In Engeland is het de snelst groeiende tak van paardensport: je kan niet in een opwelling met je jonge paard meedoen, kan geen NoNo zijn, moet aardig kunnen rijden, redelijk fit zijn en je moet GOED met je paard overweg kunnen.

Isabel van der Made schreef op vrijdag, 8 april 2005, 16:11:

Vraag eens aan jezelf op welke manier je met je paard om moet gaan om een hek te openen, door de opening te gaan en het hek weer te sluiten, alles te paard.
Al eens geprobeerd?
Laten we zeggen dat het Anky en ieder die zó rijdt niet gaat lukken....

Kijk op déze http://www.donana.es/trec/ link en navigeer door de verschillende hoofdstukken voor fotos.

Tis nog niet zó eenvoudig dat TREC, met name voor de ruiter. Endurance is gewoon een stukje pittig doordraven en dit is echt wat anders....

TREC is niet meer of minder dan wat ruim 100 jaar geleden voor motorfietsen bedacht werd en eerst betrouwbaarheidrit heette en sinds een jaar of 50 enduro. Niet te verwarren met endurance, wat óók uit de motorsport komt maar dan lange afstandsracen is.
Het gaat om een betrouwbaarheidstest van de motorfiets (het paard), de vaardigheid van de rijder en de rijvaardigheid van de combinatie.

TREC is verder vrij makkelijk op eenvoudig niveau voor clubs te organiseren;
- een oriëntatierit met regelmatigheidselement
- vaardigheidsproeven op een veld
- gangenproef

e m kraak schreef op vrijdag, 8 april 2005, 11:33:
Dat is al een tijdje in wording. De Hi8-camera ligt al 'eeuwen' klaar, maar mist handen-en-voeten.
Ook bestaat het plan om een quad met camera erachter te laten rijden.

Ik heb twee meters van de LIDL en die zijn tóp. Verder een Exel Sport PC van Cardio Sprt. Is ook analoog en alle sensors zijn zo onderling uit te wisselen en ook kun je twee meters op een sensor lezen; bv. registratie én polsuitlezing

'Píng', dat doen wij dus Kijken en vergelijken hoe het paard regaeert onder verschillende omstandigheden; heel informatief.

Je kan zo ook fraai constateren dat paarden op dingen anticiperen; vóór ze klaar zijn met drinken bv. gaat de hartslag omhoog om dan gelijk na vertrek weer te zakken.

We kunnen ook heel goed de paarden onderling vergelijken.

Vandaag zat Capricho op gemiddeld 102 over 18 gravelpad-draafkilometers door het Spaanse bergland met bijna 12 km/uur uit en thuis.
Gewoon rechtuit, vlak over een redelijke ondergrond heeft hij 85-88 in draf; niet gek!

Isabel van der Made schreef op vrijdag, 8 april 2005, 18:21:
Dus doe je dat NIET dagelijks. Dát is namelijk het knap lastige puntje op de 'i'.
Ik kan heel aardig met Arabella overweg en ben niet onlenig, raap vanuit het zadel een zakdoek van de grond bv., maar dat vast blijven houden lukt me nog niet en dat gaat echt alleen op een héél gecontroleerde manier in goede verstandhouding met je paard.

Zo zie je maar; is ook een vaardigheid van de ruiter.

Ook zijn er hele volksstammen die hun paard niet kunnen laten stilstaan bij af- en/of opstappen.
Voeg daarbij de volksstammen die niet zonder krukje, laat staan van rechts op kunnen stappen en....
De schijnbaar supersimpele oefening af- en op in de cirkel is een hele uitdaging.

Tja, en dan zijn we nog maar drie elementjes ver )

Weer even naar endurance: ik schat dat hóóguit 5% van de endurance combinaties met een voldoende aan TREC kan meedoen.