Ik heb eens gelezen dat paarden sterk op zwijnen/varkens reageren, omdat deze paarden gemakkelijk kunnen aanvallen, verwonden etc oa met hun tanden ter hoogte van de buik. Ze wantrouwen dus varkenslucht. Geen idee of het klopt, klinkt wel aannemelijk, mijn paard gaat ook staken als we de eerste keer een (hangbuik)zwijntje of varken moeten passeren, na enkele keren gaat dat al beter maar helemaal op z'n gemak is hij nooit.

Leuk, ons experiment staat er ook in :) Nog in z'n kinderschoenen uiteraard, maar was leuk om te doen :)

Ik wil zeker het exp met symbolen nog proberen! Misschien moeten we dat eens verder uitdenken :)

We hadden het daar al eens over gehad en denk dat er al onderzoek was geweest dat ze hoeveelheid wél herkennen.

Ik gok dat mijn paard alsnog voor appel zou gaan. Gewoon omdat hij denk ik eerder gaat voor wat 'ie het lekkerste vind, niet voor hoeveelheid. We hadden het natuurlijk met hooi-appel gedaan, wat de uitkomst met wortel-appel is, hmmm...

Hier ondervind ik ook dat ze pulp soms snel beu zijn. Te eenzijdig qua smaak misschien? Terwijl ze er in eerste instantie altijd op af duiken, maar mijn oudje eet zelden uit zichzelf heel de emmer leeg.

Coralie: ik heb ook zo m'n truukjes om het er toch aan in te proppen hoor Veel olie helpt al, en idd lucerne.

Als het weer een beetje betert (duimt voor sneeuw) dan ga ik het hoeveelheid exp is proberen met mijn jonge paard. Ben benieuwd.

Ik ben wel jaloers op jullie sneeuwval Al zal je dan waarschijnlijk wel snel beu raken als het zo lang blijft liggen.

Aoife, ik wil even reageren op die praam. Die doet inderdaad pijn, maar dat is ook de bedoeling, zo maakt het paard endorfines aan, waardoor hij rustiger wordt.

Ik snap je zeker, het is geen fijn zicht. Maar soms moeten ze even pijn ondergaan, om hen juist te kunnen helpen. Hier werd er laatst een pony zijn lip genaaid, het was dus heel belangrijk dat het dier absoluut niet bewoog. Lip was uiteraard verdoofd, maar de praam zorgt dat hij gedurende het naaien doodstil blijft staan. Leuk? Nee, maar soms nodig.

Ik heb verschillende vrienden die net zijn afgestudeerd als dierenarts. Ik heb hen ook eens achter die praam gevraagd (ik vond dat altijd zo'n rot zicht...). Ze legden het als volgt uit: ze zien dagelijks veel paarden, waarvan sommigen bang zijn, niet goed opgevoed,... het risico dat ze getrapt worden oid is enorm groot. Een voorbeeld: we moesten een paard met een opengesprongen abces op zijn been behandelen. Dit was een jong dier (2 jaar) en hij trapte natuurlijk extreem naar ons, het arme ding was ook nog eens doodsbang en de wond deed echt zeer. Wij hebben hem behandeld met een praam, en na een week kon dit zonder praam, omdat hij het inmiddels gewend was.

Bij mijn eigen paard zou ik waarschijlijk getraind hebben op het accepteren van prutsen aan de wonde etc. Maar met een vreemd paard heb je hier simpelweg geen tijd voor! Het dier stond daar, moest dringend behandeld worden, en trapte als we nog maar naar de wond keken. Met de praam om was dit op minder dan tien minuten geregeld. Het lijkt me te verkiezen boven de wond laten infecteren met alle gevolgen van dien.

En nogmaals: mijn eigen paard zou ik gewoon 'trainen'. Vreemde paarden, met telkens een eigen karakter, je kan gewoon het risico niet lopen ineens overhoop getrapt te worden. Eigenlijk ligt daar ook een taak voor de eigenaars, om hun paarden netjes op te voeden zodat ze ook in stress/pijn situaties handelbaar blijven.

Vagebond: ik weet niet of het een oplossing voor jou is, of een oplossing die strookt met je gedachtengoed, maar paarden die er zo vandoor gaan op wandeling, los ik op door ze aan een longe mee te nemen. Zo hoef je niet meteen terug te trekken (dat trekspelletje win je toch niet) maar kan je juist ruimte geven, en ofwel (indien er plaats genoeg is) het paard op de volte zetten en deze verkleinen tot hij weer netjes naast je staat, ofwel het paard ruimte geven en dan met een ruk tot stilstand brengen. Verduidelijking: als je met een kort touw wandelt en je paard geeft een ruk en gaat ervandoor, brengt hij je meteen uit evenwicht en sleurt je mee. Als jij daarentegen hem een deel touw/ruimte geeft (vandaar de longe) dan brengt hij jou niet uit je evenwicht, en kan jij één goede ruk teruggeven, hem op die manier uit evenwicht brengen, en zo terug bij je nemen. Dit vraagt wel een goede timing (enkele seconden), je paard moet niet al 20 meter van je verwijderd zijn

Een andere opl. kan zijn gewoon aan een kort touw, klein beginnen. Zeer goed opletten en bij het minste stapje vooruit of iets te enthousiaste hoofdbeweging: vragen om stil te staan. Stapje teveel naar voor= evenveel stapjes achteruit. Goed gedrag belonen uiteraard :) Hou het kort (zo is er minder kans dat hij in de fout gaat en blijft het iets positief) en breidt de wandelingen uit als het goed gaat. Belangrijk is ook dat je zelf een relaxte houding hebt, maar dat zal je zelf ook wel weten

Hier een paard gekocht dat toendertijd 20 jaar oud was en quasi z'n hele leven ijzers heeft gehad. Koen Theys heeft ze eraf gehaald, kwam rotstraal en een hoefschimmel tevoorschijn. We zijn nu bijna twee jaar verder en het is min of meer goedgekomen. Zijn hoeven zullen wel een zwakke plek blijven, je doet hem nog steeds geen plezier met een steentjespad. Maar waar hij vroeger ijzerloos gewoon een boom in was gekropen om maar niet over de grond te moeten stappen, rijden we nu gewoon buitenritten van verschillende uren over verschillende ondergronden.

Hij heeft nog steeds een soort sluimerende rotstraal in één hoef die moeilijk onder controle te houden is, maar verder ben ik tevreden. Als je me vier jaar geleden gezegd had dit paard ijzerloos te houden (ken hem al ongeveer tien jaar) had ik je uitgelachen, maar hij doet het goed op blote voeten

Samengevat hier dus wel een goede ervaring, maar van de bijna twee jaar dat ik mijn paard heb, heeft hij een volledig jaar kunnen lanterfanten in de weide en zijn hoeven kunnen laten herstellen, hij heeft de luxe een pensioenpaard te zijn

Hey Aoife,

mijn jonge paard heeft ook een tijd gesteigerd, hoe zenuwachtiger ik werd, hoe meer hij aan de steiger ging natuurlijk

Ik heb eerst een tijd grondwerkles gevolgd, en dan daarna rijles van dezelfde instructeur. In het begin met véél bibbers en bijhorende steigers, maar na een tijd een knop omgezet in mijn hoofd (door de goeie begeleiding van mijn instructeur). Toen waren we nog steeds bezig in de piste, de volgende stap was dus op buitenrit, maar mét instructeur.

Dat zou voor jou dus ook een optie kunnen zijn. De eerste x buiten is mijn instructeur er eerst opgegaan, toen ik zag dat mijn paard gewoon braaf was, was mijn spanning ook weg en kon ik erop. Tijdens de buitenrit (we zijn niet ver gegaan) bleef mijn instructeur lesgeven, zo kon ik focussen op zijn aanwijzingen en had ik geen tijd om mezelf gek te maken. Zo enkele lessen op buitenrit gehad, en dan ben ik op een dag gewoon zelf vertrokken. Paard heeft niet gesteigerd die rit en sindsdien ben ik ook van mijn "wat-als" angst af. En dat maakt zoveel uit!! Zolang ik relax blijf, blijft paard relaxed :)

Kan ik alleen maar onderschrijven, mijn instructeur was soms meer psycholoog dan paardrij-lesgever

Op een echt heel erg moment zei hij: jouw paard heeft geen probleem, het enige probleem is dat jij hem niet vertrouwd. En toen trok hij zo het hoofdstel af en moest ik op halster verder rijden. Paardlief was heel erg braaf de hele les... :)

Sommige paarden zijn 'fijngevoeliger' dan andere, en reageren heel sterk op de onrust van de ruiter. Mijn oudje heeft dat veel minder, maar daar zal z'n manegeverleden wel voor iets tussen zitten.

Nu al les beginnen nemen kan je toch niet veel mis mee doen? Mijn eerste lessen deden we amper iets, ging echt om ontspannen op het paard zitten en niet teveel denken "wat als". Als je lesgever ook wat onderlegt is in grondwerk, kan je samen een trainingsplan opstellen?

Succes met je aankomende les Aoife! Soms werkt het ook positief dat je paard sterk op je reageert, als je zelf kalm bent en vol zelfvertrouwen, zal je zien dat je paard ook op je zal leunen en je veel van hem "gedaan krijgt". Mijn paard stond ook meteen op twee benen als ik ook maar iets angstig was, maar langs de andere kant hebben we deze zomer een ritje door de binnenstad gemaakt, eenmaal het vertrouwen goed zit (ook jouw vertrouwen in hem!) kan er ineens veel

Hier verschillende ervaringen met drie ruinen, 'k zet ze even op een rijtje

Eerste situatie was een shetlander van 6 jaar, een haflinger van 9 jaar en mijn paard (6 jaar) bij elkaar. De grote paarden trokken wel naar elkaar toe voor kriebelen, maar de shet werd niet genegeerd, ze stonden eigenlijk altijd wel met drie in de wei of in de inloopstal.

Tweede situatie was mijn paard (toen ondertussen 8 jaar), de pony van mijn zus, en een draver van ong 6 jaar. Tussen de draver en de pony klikte het absoluut niet en de draver joeg de pony ook veel weg. Nu hebben we 2 hectare weiland (wel in drie stukken) dus ruimte genoeg om langs elkaar te leven. Mijn paard en de pony klikte wel, en mijn paard en de draver ook. Hij stond dus eens bij de ene, en dan bij de andere.

Derde situatie is mijn paard (ondertussen 11 jaar), de pony van mijn zus en mijn tweede paard (ondertussen 22 jaar). De draver verhuisde naar een pensionstal en ik heb een oud manegepaard overgekocht die bij ons komt pensioenvieren. De pony zag zijn kans en gedroeg zich vanaf dag één nogal vervelend tegenover mijn oude paard. We zijn nu twee jaar verder en sinds enkele maanden spelen ze zelfs samen (het kan dus nu lange tijd dan toch nog goedkomen...) en ze staan vaak met z'n drieeën in één inloopstal gepropt. Mijn jonge paard is een beetje de 'leider' van het groepje en kan gelukkig zowel met oude paard als pony goed overweg, dus de pony past wel op z'n tellen met 'oud paard pesten' zolang mijn jonge paard in de buurt is.

Drie verschillende situaties en ervaringen dus! Wat me opviel bij onze laatste twee situaties is dat mijn jonge paard de boel altijd wat in evenwicht houdt en beide andere (oude paard en pony, of draver en pony) verdeeld aandacht geeft. Er is geen paard dat echt buiten de boot valt. Hier dus overwegend een positieve ervaring

En wat ook handig is, als ik er met jonge paard op uit trek, houdt mijn oude paard de pony gezelschap, wel zo fijn

Succes, komt vast goed! Wij hebben hier altijd de paarden even via een draadje laten kennismaken en dan bij elkaar gegooid, nu hebben ze hier echt wel de plaats om voor elkaar weg te rennen en we zijn in de buurt om een oogje in het zeil te houden, maar kennismaking ging hier altijd prima. En het is best schattig ze met drie in een éénpaardstal gepropt te zien staan