bedankt letje... dat is altijd een goed alternatief als ik wil checken hoe ze zich voelen.
Is dat 1 x per dag?

Bedenk bij sil ook wel eens dat het een zorgvuldige afweging moet zijn. Toen ze pijnstiller kreeg vanwege uierontsteking, liep ze door de modder zonder aarzeling, wat ze normaal nooit doet. Maar de zuigende werking van de modder kan ervoor zorgen dat haar pezen door de woekering beschadigen. Iets wat minder snel gebeurt als ze voorzichtig is met dat been,
Tegenlijkertijd lijkt ze, zoals gezegd, wat zuurder.

Ik ga nog even erover nadenken
Iig iedereen erg bedankt voor het meedenken , laat vooral niet na om verdere overwegingen te plaatsen.

e m kraak schreef op donderdag 6 december 2012, 13:08:


Wat zou jij dan aanraden, egon?

Egon, ik weet er nog veel minder vanaf. Vandaar dat ik het vraagstuk op het forum gooi. Meer mensen weten altijd meer dan eentje en jouw idee is ook weer een nieuwe, dus ik ga het navragen. Klinkt als een goede optie.

Idd... het moet betaalbaar zijn, hoe ontnuchterend dat ook mag klinken.
Het ligt toch al lastig bij paarden, vind ik. Het is zo verdomd moeilijk inschatten of ze pijn hebben of alleen wat ongemak en wat het beste is.

Veel mensen zouden voor dood maken kiezen in ons geval. Ik wil daar zelf nog niet aan, omdat ik niet het gevoel heb dat hun kwaliteit van leven zo slecht is dat dat werkelijk de beste optie is.
Als een van hen bijkomend ernstige problemen krijgt, houdt het wel op. Sil is koliekgevoelig en als die ernstige koliek krijgt wat alleen operatief te behandelen valt, kies ik daar niet meer voor. Als ze uitglijdt en haar pees in die knie scheurt (wat mogelijk is) dan houdt het ook op.
Als Hälgas longproblemen escaleren, is het ook einde verhaal.
Maar zover zijn ze gewoon nog niet en ik hoop eigenlijk dat ze nog een poos rondsjouwen. Het zijn gewoon top-paarden.
Het is alleen zo verdomd moeilijk om het goed te doen.

Jacqueline v d Berg schreef op donderdag 6 december 2012, 22:39:


Bedankt voor de link. Ik zal mij er eens in verdiepen.

Merel Stoffers schreef op vrijdag 7 december 2012, 0:42:


Dat hoeft niet Met Hälga kreeg ik gewoon het paard wat ik steeds wilde hebben. Ik heb een jaar lang veel plezier gehad met dat paard, ondanks dat het vanaf het begin snel struikelde en wat vocht op de longen had.
Ik reed immers vrijwel alleen in stap en had daar voldoende aan
We hebben wat gezamelijke ritjes gemaakt(met mijn man dus, eindelijk), ik ben met haar eindelijk weer alleen het bos ingegaan, heb er veel meer gewandeld, met haar ooit een andere paarden als handpaard meegenomen (billy en silja) , haar gebruikt als vervoermiddel naar de molen 1 km verderop, ze is pennypony geweest voor kindjes die op bezoek waren en liet zich lekker het gefriemel aanleunen, ze heeft kindjes op haar rug meegenomen bij wandelingetjes en ik heb veel leeg met haar gemend.
Ik dacht eerst dat ze zo vaak struikelde omdat ze met een zeer slecht zadel was gereden en scheef was, maar helaas... toen ik begreep dat het artrose was, heb ik een streng bewegings (onbelast stappen, rechttoe recht aan, afstanden) regime ingevoerd in de hoop het te kunnen stoppen, maar weer helaas...
Rijden had ik toen al opgegeven, nadat we in stap twee keer bijna op onze snuffert gingen.

Dat neemt echter niet weg dat ze mij heeft gegeven wat ik al zolang zocht. En achteraf denk ik dan... ondanks de pijn die ze toen al moet hebben gehad, Nooit... helemaal nooit... heeft ze mij ook maar het minste risico laten lopen. De honden rennen om haar benen heen, zonder dat ze er iets om geeft en de kat gebruikt haar als opstapje om de nok van de schuilstal te gebruiken. Een liever paard moet je nog zieken.
Silja was hetzelfde. Ook zij bleek allang een probleem te hebben. Ik zag het toen ze iets door haar achterhand zakte toen mijn man opstapte en wat onrustig onder het zadel werd. Mijn man is een totaal onervaren ruiter, maar vertrouwde blindelings op haar, zelfs als ze bang werd. Omdat hij wist dat ze hem nooit met opzet tegen de vlakte zou kegelen, noch ertussenuit ging.

Silja bleek niet meer geschikt om te rijden en vrijwel meteen daarna Hälga ook niet. Wat mij betreft is het goed zo. Het hoeft voor mij ook niet meer.
Mijn man was nog niet helemaal zo ver, maar in de praktijk had hij nooit tijd en ik betwijfel of dat drastisch zou veranderen in de toekomst.

Maar ik hem met Hälga mijn droom waar gemaakt. Wat moet ik dan nog meer?
Bravere paarden en een rustigere kudde zoals ze hier staan, zul je zo gemakkelijk niet vinden.
Mijn drang om te rijden is stukken minder. Maar ik geniet nog gewoon van het uitzicht. :)