Misschien dat de doorbloeding van zijn hoeven momenteel niet optimaal is (bijv. door minder bewegen) en zijn hoeven kouder zijn dan normaal? Ik weet niet in hoeverre de temperatuur van de voeten het loslaten van ijs onder de zool beïnvloedt, maar kan me voorstellen dat het wel effect heeft. Verder kan ik alleen denken aan een minder goed werkend hoefmechanisme - als de hoef minder uitzet zal het ijs waarschijnlijk ook meer opgesloten blijven in de hoef.

Als je nog een stage/meeloopperiode overweegt en niet aan je directe omgeving gebonden bent, zou je ook eens net over de grens in België kunnen kijken.

Jaren geleden (gelukkig) ben ik met mijn pony hier geweest: http://www.dierenhospitaal-visdonk.nl/paard.aspx , en ik vond de manier waarop ze daar met zowel mens als paard omgingen heel anders (veel sympathieker) dan in Roosendaal, waar ik later ben geweest.

Vanuit Zeeland gaan ook veel menselijke patiënten naar klinieken in België omdat ze de patiëntenzorg daar als veel vriendelijker ervaren.

Marlies Sanders schreef op donderdag 13 december 2012, 11:34:


Oeps, je hebt helemaal gelijk! Dit is de juiste (als het goed is ): http://www.bosdreef.be/info_gen/aims_nl.html

Roosendaal vond ik ook zeker niet slecht hoor, maar bij de kliniek in België vond ik ze echt opvallend vriendelijk. Ik kwam er met een pony die een fractuur in zijn femur, die een hele tijd verkeerd was gediagnosticeerd en behandeld (er werd gedacht aan een op slot springende knie). M'n pony is daar gebleven voor een scintigrafie, en toen de fractuur aan het licht kwam, waren ze erg meedenkend in hoe we konden proberen de pony op termijn pijnvrij te krijgen (hij was voor gebruik toen sowieso afgeschreven). Je mocht de behandelend arts ook altijd bellen met vragen.

Helaas werd m'n pony later ook nog hoefbevangen erbij (misschien door te veel en verkeerd voer, misschien door overbelasting van z'n goede benen, misschien door medicatiegebruik) en heb ik uiteindelijk in Roosendaal besloten hem in te laten slapen omdat hij eigenlijk geen goed been meer over had om op te staan. In Roosendaal zeiden ze nog wel dat ze het vreemd vonden dat ze in België überhaupt voorgesteld hadden om te proberen de fractuur te laten helen. Ik wilde graag m'n pony nog pijnstilling geven voor het stukje lopen naar de inslaapruimte, maar dat vonden ze in Roosendaal ook maar overdreven. Heb nog steeds spijt dat ik me toen heb laten overbluffen en niet voet bij stuk heb gehouden.

Moet er wel bij zeggen dat dit al een jaar of 10 geleden is, en ik in beide klinieken maar met een beperkt aantal artsen te maken heb gehad. Maar heel de sfeer in de kliniek in België voelde voor mij een stuk prettiger.

Wat leuk: zo zit je via Facebook een filmpje te bekijken en dan komen opeens Frans en Ilona langs! Heel goed initiatief, hopelijk laat het een paar mensen op een nieuwe manier naar de huisvesting van hun paard kijken.

Het filmpje is hier te zien: http://vimeo.com/55106195

Aoife Berserik schreef op donderdag 20 december 2012, 13:21:


Deze stalling zit dan toch bij jou in de buurt: http://natuurpaard.nl/faciliteiten/?

Veel beter dan dit zul je volgens mij nergens kunnen vinden. Als ik het zo lees zou ik met alle liefde m'n eigen weitje inruilen als deze 'stalling' bij mij in de buurt zou zitten , zelfs als dat zou betekenen dat ik alleen in de weekenden m'n pony's zou kunnen zien.

Suzanne Graauw schreef op vrijdag 4 januari 2013, 22:34:


Ik zie mijn slungelige 'uk' van 4,5 (die al sinds een paar jaar hoger is dan zijn moeder...) ook nog steeds als een baby, en schrik dan oprecht als ik hem op een onverwacht moment naast me zie lopen, weerkaatst in de ruit van een woning Of als ik hem op foto's naast bijv. mijn vader zie staan. Erg raar, want zonder referentiepunt vind ik hem nog heel veulenachtig om te zien.

Piet schreef op maandag 7 januari 2013, 15:29:


Clinton Anderson ( http://www.downunderhorsemanship.com/ ). Wat ik me ervan herinner is dat hij veel 'technieken' gebruikt die ook bij Parelli gebruikt worden, maar veel minder let op (en rekening houdt met) de mentale toestand van het paard en subtiele signalen, waardoor het er (nog) geforceerder uitziet.

Ik zou inderdaad eens rondkijken wat de andere mogelijkheden zijn bij jou in de buurt. Dit klinkt namelijk als een probleem/verschil van opvatting dat elk jaar meerdere keren zal terugkomen, en als je je daar eenmaal aan begint te ergeren, gaat het je waarschijnlijk steeds meer storen.

Waarom heb je een paar maanden geleden ervoor gekozen om je paard te verhuizen? Moest je weg op je vorige plek of leek deze nieuwe plek jouzelf fijner (bijv. doordat je minder werk zelf hoeft te doen of meer faciliteiten hebt)? Waarschijnlijk zul je altijd wel concessies moeten doen als je je paard niet aan huis kunt houden, maar er zijn nou eenmaal punten waarbij je eigenlijk geen water bij de wijn wilt doen.

Over de stress van een verhuizing zou ik me niet heel erg druk maken. Als je een plekje zou vinden in een stabiele kudde (met voldoende ruimte) die op een vast perceel staat, denk ik dat je paard zich al snel minder gespannen zal voelen dan in de situatie die je nu beschrijft. Het zal natuurlijk even wennen zijn, maar een groot deel van de dag opgesloten staan in een box terwijl er verspreid over de dag steeds andere paarden naar buiten gaan om te rijden, lijkt me ook een hoop stress met zich meebrengen.

Onder de kop "Doorgedraaide dierenvrienden" staat er een opiniestuk (blijkbaar eerder verschenen als column in De Paardenkrant) op Horses.nl.

Nou wijkt mijn mening meestal nogal af van die in het gemiddelde bericht op die website, maar de laatste zin uit het volgende citaat slaat toch wel alles:

"Op de fokkersavond van de Bit Trainingsdagen in Drachten sprak Marian Dorresteijn over de druk van dierenrechtenorganisaties. Die zou wel eens zo groot kunnen worden dat we het in de toekomst zonder allerlei hulpmiddelen moeten stellen. Mede daarom is het volgens Dorresteijn van belang om gevoelige paarden te fokken, die dus geen sporen en zweep nodig hebben."

Het artikel staat op http://horses.nl/opinie/doorgedraaide-dierenvrienden/

Zijn het geen aarsmaden? Die lijken een beetje op taugé en dan zie je ook vaak gelige of witte afzettingen op de mest of onder de staart: http://www.wormbestrijding.nl/paard_worm06.html

Super, ga de link gelijk op Faceboek zetten . Thanx!

Ik heb iets vergelijkbaars, deze 'Pro Grid'-roosters: http://www.ridcon.de/Pro-Grid-R-40.20.0.html . Die ik heb zijn 4 cm dik. Het zijn tegels van 50 x 50 cm, die geleverd worden als matten van 1 m2 (dus 4 roostertegels).

Op de meeste plekken houden ze na een paar jaar de bodem inderdaad nog redelijk bij elkaar, maar op de natste plekken zijn ze jammer genoeg geen partij voor de Walcherse klei. Daar zakken ze zo ver weg dat er uiteindelijk weer een flinke laag water en/of blubber op de roosters komt te staan. Nou zijn bij ons de natste plekken ook ECHT nat (in de winter staat dat deel van de wei praktisch continu blank...). Ik had de klei een beetje onderschat - bij ons kun je eigenlijk niets zonder stevige fundering. Zelfs de stoeptegels waar alleen ik (niet meer dan 60 kg ) over loop bij het voeren, zijn na 1 winter al weggezakt...

Vorig jaar is er een puinpad gemaakt, en daarbij is een deel van de roosters opgegraven uit de blub. Die roosters zijn nu in gebruik als smalle kruiwagenpaadjes, als begrenzing voor een ligplaats met zaagsel, en als ondergrond voor de hooiopslag . Waarschijnlijk ga ik ze volgend jaar op 1 natte plek op het puinpad gebruiken, rond een van de hooibakken.

Ze komen dus nog steeds wel van pas, maar ik zou ze (bij onze omstandigheden althans) niet opnieuw kopen: als je toch een flinke laag puin moet storten als fundering, laat ik de pony's liever gewoon op het puin (met evt. een laagje zand) lopen. Maar, zoals ik al aangaf, ik had ze dan ook op extreem natte stukken gebruikt.

Monique Meijer schreef op woensdag 6 februari 2013, 8:35:


Volgens mij is dat gewoon puin. Je kunt het in verschillende deeltjesgrootten bestellen, en hier bevalt het dus (na 3/4 jaar) erg goed. Voor relatief weinig geld kun je zo een flink stuk verharden.

Had je nog geïnformeerd bij die nieuwe stalling bij je in de buurt? Die hadden een PP toch? Als je een plek zou kunnen vinden waar je paarden heel de dag vrij kunnen (of moeten ) bewegen, heb je misschien helemaal geen bijrijder nodig. Persoonlijk zou ik me daar fijner bij voelen, maar dat kan natuurlijk voor iedereen verschillend zijn.

Voor mijn eerste pony (een jaar of 10 geleden) had ik uit nood een tijdje een bijrijder. Het was een heel lief en zachtaardig meisje, maar voor mij leverde het meer stress dan gemak op. Vond het maar niets dat er iemand met mijn pony op pad ging terwijl ik druk was met verplichtingen, ook al was ik op zich blij dat m'n pony dan weer even uit z'n stal kon. Ook bleef ik altijd een beetje bang voor ongelukken en voor situaties waarin zij anders op m'n pony zou reageren dan ik zou doen.

Ik zou dus van tevoren goed nadenken over hoe je je zult voelen als iemand anders zonder toezicht met je paardje op pad gaat. En of de voordelen wel opwegen tegen de eventuele negatieve kanten. Vooral als de kans op een meebetalende bijrijder klein blijkt te zijn, zou een meer stimulerende woonomgeving voor je paarden misschien een alternatief kunnen zijn voor een bijrijder.

Wat fijn dat je het zo hebt kunnen regelen!