Spirithorses schreef op dinsdag, 26 april 2005, 15:42:

Overigens beginnen de paarden nu en beetje los te komen en durven ze al wat meer eigen initiatief te tonen, rijden gaat al iets minder op de automatische piloot en ze durven al wat meer eigen zinnetje te tonen, iets wat wij van harte toejuichen en stimuleren.

Zo heeft Holly laatst gesteigerd bij de paardentandarts.
Bij de andere paarden zou ik daar helemaal niet blij mee zijn maar bij haar waren we trots dat ze eindelijk durfde aan te geven dat ze voor zichzelf opkwam. We hadden wel wat uit te leggen naar de paardentandarts natuurlijk....
Pien

Trudy schreef op dinsdag, 26 april 2005, 15:37:


Trudy, ik denk niet dat je begrepen hebt waarover ik het heb.

Het is de eigenaar van die hengst die zich nooit de moeite genomen heeft om contact te maken met zijn paard om verschillende redenen, oa omdat ie bang was van zijn eigen paard.
Dit paard is als veulen in een stalletje geparkeerd met een klein uitloopje van een paar meter en daar in die 5 jaar nog niet één keer afgeweest.
Hij was wel nog hengst omdat eigenaar dat zo macho vond.
Tevens stond hij al die jaren naast een Haflingermerrie die, zelfs als ze hengstig was, niks van hem wilde weten.

Ik denk welhaast dat je je kunt voorstellen hoe dat moet zijn voor een energieke hengst (Arabier) die in de kracht van zijn leven aan het komen is.
Constant te worden afgewezen maakte hem zeer gefrustreerd. Eigenaar kon alleen maar op hem schreeuwen en had van de dierenarts geleerd dat je een hengst mores kunt leren door hem met een zweep op de neus te slaan.
Paard werd alleen aan een hengstenketting meegevoerd met een zweepje erbij om hem een mep te geven want hij sprong constant in ieders nek, als hij al het geluk had dat hij uit zijn gevangenisje mocht.

Erg fijn dus. En ja, hij was erg frusty, stoer, en een arro etterbakje waar iedereen bang voor was. Dat had ie heel goed in de gaten.
Ik ben met hem aan de slag gegaan en ik heb mijn handen vol aan hem gehad, maar we zijn wel maatjes geworden.
Hij is inmiddels ingereden (niet door mij, omdat ze mij te zachtzinnig vonden) en staat nu gecastreerd en op ijzers dag en nacht in zijn stalletje te staan naast de Haflinger.
Erger kun je het niet hebben....Het gaat mij vreselijk aan mijn hart.

Eigenaar heeft nu een motor gekocht, daar hoef je alleen maar op het gaspedaal en op de rem te drukken.....
Ik zou dat paard zo verschrikkelijk graag bij ons hebben....en hem laten zien dat het ook anders kan.
Wat is erger : 3 kwartier per dag een lesje te moeten lopen, wonen in een kudde, dag en nacht ruimte om je heen, waarbij er over je welzijn gewaakt wordt of een leven als boven beschreven ????

Groet, Pien

Trudy schreef :


Je weet dat je welkom bent hier !
Pien

HannahFroukje schreef :



Toen ik Holly ging 'proefrijden' viel me eigenlijk alleen maar op hoe braaf ze was, hoe werklustig, hoe gedwee ze was, met een enorme 'will to please'.
Pas thuis nadat ze een paar weken rust gehad had om te acclimatiseren ontdekte ik dat ze finaal werkte op de automatische piloot, zonder uitdrukking, bijna levenloos.
Zeer voorwaarts was ze en ze deed haar best op een zeer overdreven manier.
Constant willen galloperen met die slechte achterbenen van 'r (ze was geopereerd en liep nog niet goed) terwijl ze het fysiek gezien eigenlijk helemaal niet aankon.

De werklust die ik gezien had was een onderdanigheid, slaafsheid.
Ik merkte dat ik het niet fijn vond om een paard als zij te rijden, het voelde aan als misbruik, en het maakte me verdrietig, temeer daar zij mij niet kon vertellen wat er allemaal met haar gebeurd was bij al die vorige eigenaren die haar afragden op wedstrijden en op buitenritten.

Zo triest, dit paard met haar verleden.

Nog steeds is ze onderdanig en achterdochtig. Een aanraking, hoe zacht dan ook, doet haar terug deinzen, ze is altijd alleen, zoekt weinig toenadering tot de andere paarden.

J a ck heeft inmiddels een superband met haar, van mij wil ze nog steeds niet zoveel weten, ja, ik mag haar verzorgen maar ze staat mij nog steeds vanuit haar ooghoeken aan te kijken. J a c k krijgt letterlijk alles met haar gedaan, voor hem is ze niet meer bang. Maar hij masseert haar dan ook dagelijks en doet energetisch lichaamswerk met haar om haar te doen deblokkeren zodat ze in overgave komt.En dat lijkt te helpen.

Inmiddels was ze 3 weken geleden uitgerekend, haar veulen laat erg op zich wachten, maar ook daar zal een reden voor zijn.
Ze komt er wel, daarvan ben ik overtuigd.
En misschien nooit meer helemaal, als ze maar weer gelukkig wordt.

Pien

Pien schreef:

HannahFroukje schreef :
....Dus nu lijkt het alsof dat altijd zo makkelijk is



Ja, het laat zien dat er niet één universele aanpak is om met je paard om te gaan.
Waar je bij het ene paard een beetje stoerder moet doen om hem ergens overheen getild te krijgen (Cherokee) moet je dat andere paard zelf laten ontdekken, niet te direct willen zijn (Holly).

Bij de één toon je actief leiderschap, de ander vráág je en wacht je.
De één is gebaat bij en consequentere aanpak, bij die ander creeër je juist ruimte en is er veel meer plaats voor overleg.

In alle gevallen helpt het observeren, het kijken naar je paard, zijn gevoel doorvoelen, je verbinden 'met'.

Zo wel weer soft genoeg geweest voor vandaag, dacht ik zo

En ik vind dat jij heel leuk bezig bent met Torop en Neel.
(Dat was jij toch he, van Neel?!)

Pien

Huertecilla schreef op woensdag, 27 april 2005, 9:20:


Klopt, Peter, nu je het zegt.... Ik heb de Western Barefoot langdurig uitgetest maar kreeg echt last van mijn bekken tijdens het rijden ermee.
Ook met de 'gewone' uitvoering had ik dat probleem.
Bovendien zaten mijn benen in een onnatuurlijke stand en dat zat niet ontspannen. Ze zaten heel raar gekromd naar achteren.
Het gaf mij beslist niet het comfort dat ik verwacht had.

Heb inmiddels toch de gewone westernzadels aangeschaft en ik zit veel comfortabeler, vooral op lange ritten.
Ik had steeds rugpijn met de Bare-foot, en ook met de Axion Horse (of hoe dat heet).
En ik heb de ervaring dat mijn paarden het helemaal niet zo goed deden met die boomloze zadels, er was veel te veel druk op de ruggewervels, ondanks de Grandeur pad.

Dus ik herken het helemaal.
Groetjes, Pien