muriel schreef op dinsdag 12 februari 2013, 10:38:
> Na jaren geleden op een mooi winterrit, onderkoeld en met een verbrijzeld
> been 5 uur in de duinen te hebben gelegen, ga ik niet meer op pad zonder
> mobiel. Lang leve de technische vooruitgang
Jep, daarvoor neem ik dus ook een gsm mee, ook al heeft het kreng zowat nergens ontvangst.
Ik heb hier door maagdelijke sneeuw gereden die er al zowat een week lag. Er komt hier op de stukken waar ik rij echt niemand. En gevonden worden bij een zoektocht is ook niet zo eenvoudig.Die helikopter ziet je niet onder de bomen... En dan lig je daar, immobiel, (met -7 in de sneeuw) te spartelen van de pijn... mwoa. Kan me leukere dingen voorstellen.
Het 1e jaar hier ging ik rijden en viel er vanaf, niet hard, het paard stond zowat stil. Was een beetje suf. Ik keek omlaag een struik in, en paardmans draaide zich net de andere kant op en struikelde een beetje. Ik kwam dus zacht terecht, maar van mijn val-actie schrok Vin toen nog en stoof er in rengalop vandoor. Het was pas de 2e keer dat we daar ooit geweest waren. Tja, dan sta je daar midden in een dal in de Eifel... geen idee waar en of je je paard nog gaat vinden. Ik ben er toen achteraan gerend maar ja, da's zinloos.
Tegenwoordig weet ik dat dat dal net het enige dal is waar ik ontvangst heb met m'n telefoon (hoezo mazzel...

). Dus ben ik mensen uit m'n dorp gaan bellen om te helpen zoeken. Net voor ik de 1e persoon met de auto ontmoette belde m'n buurman... of alles goed met me was.... want hij had m'n paard in het dorp gevonden, zonder ruiter.
Nou, zulke ENORM opluchtende telefoontjes mag men mij wel voor bellen op m'n gsm... Ik werd met de auto naar huis gebracht waar m'n paard afgezadeld en wel al tussen z'n vriendjes stond.