Monique Meijer schreef:

Hier, op mijn lespaarden wel ja. Hoezo?

Aoife Berserik schreef op donderdag 28 maart 2013, 18:54:


Ik vind dat heel begrijpelijk dat je je onzeker voelt met rijden.
Grondwerk is niet alleen spelen maar ook duidelijke afspraken maken over wat jij wel en wat jij niet tolerabel vindt. Zeker bij een paard dat graag z'n eigen dingetje wil doen en in opstand komt als jij eens doorvraagt. Voor mij is dat een teken dat er nog teveel ruimte voor discussie is. Vooral op zo'n moment niet stoppen maar standvastig en rustig doorvragen, stoppen op het juiste moment (timing) waarbij je heel goed let op zijn lichaamstaal en je bewust bent van de jouwe . Zoek de juiste persoon om jeerbij te begeleiden.

Ik ben op dit moment met mijn nieuwe merrie Dunya met dezelfde dingetjes bezig, zij is een verwende trucendoos maar wat een heerlijk wijf is het! Ik zie haar met de dag groeien en daar heb ik lol in want ze vindt het prachtig allemaal.

Monique Meijer schreef op donderdag 28 maart 2013, 19:33:


De meesten van mijn lespaarden zijn ca 1.53 groot en wegen rond de 500 / 550 kilo, sommigen iets meer, anderen iets minder, is een gemiddelde. Ik heb het gewicht gedeeld door 5.
Voor de iets zwaarderen hebben we de wat grotere paarden, maar we hebben bijvoorbeeld ook Face, Owain en Dafner die allemaal rond de 1.45 / 1.47 zijn. Daar ga ik geen 90 kilo persoon op laten rijden. Ik denk dat je dan met maximaal 70 kilo juist zit.

e m kraak schreef :

Ik ben het volledig met je eens hierin.
Maar ik moet grenzen stellen. Misschien is het hooguit een gevoel. Er rijden natuurlijk wel diverse mensen op mijn paarden en iedereen (personen) beweegt anders, heeft een andere bouw, rijdt anders etc. Dat kan best vermoeiend voor de paarden zijn. Bovendien lopen ze toch allemaal wel hun uurtjes per week. Is denk ik anders dan wanneer er altijd dezelfde persoon twee uur per week op rijdt metwie zo'n paard helemaal één is in bewegen.

Ik weet niet hoe die ijscorijders dat doen maar ik vind het er vaak niet uitzien (sorry), zo'n groot iemand op zo'n klein paard. Ik rijd onze Welshcob Owain wel eens, die is ca 1.45 en ik weeg 70 kilo. Ik voel me er niet prettig bij hoewel hij prima loopt en ik echt wel een beetje kan rijden. 1.53 / 1.55 vind ik een betere maat voor mezelf.

Ja, benieuwd hoe de tendens met jonger ingereden ijslanders gaat zijn, daar zeg je zowat.

e m kraak schreef :

Egon, ík kan het niet onderbouwen.
Evenzeer is het mij vreemd dat een 90 kilopersoon wel op een 1.45 ijsco kan rijden terwijl ik dat op een evengrote Welsh Cob Owain of onzer Dafner echt not done vind.
Zoveel verschillen onze Welshen niet van een ijslander qua bouw.
Maar misschien zeur ik meer dan anderen met mijn paarden.


Ja. Flitsend hoeft het denk ik niet zo te zijn. Mens moet het leuk vinden maar, wat ik even belangrijk vind, paard moet het ook OK vinden, nog liever leuk zelfs. Een geen rugpijn krijgen. Daar worden ze hier wel regelmatig op gecheckt ja.

Myriam schreef :

Waarom? Vind je het gezichtsverlies om een paard te verkopen/weg te geven als er geen klik is?
Ik denk dat dit juist heel veel kan opleveren. Waarom persé volhouden, mekaar ongelukkig maken, onzeker zijn, niet weten wat te doen etc terwijl iemand anders misschien heel goed bij dat paard zou passen en andersom? Per slot van rekening heb ik mijn meest geweldige lespaarden juist op die wijze gekregen of voor een symbolisch bedrag overgenomen.

Ik zie veel (teveel) combinaties waarvan ik weet dat het paard iets teveel
'paard' voor die persoon is. En maar volhouden, zooooo frustererend te weten dat je het eigenlijk niet in huis hebt maar je mág niet opgeven. Omdat je bij zo'n paard vaak sterker in je schoenen moet staan dan je eigenlijk van nature staat. Maar zo ben je niet want je bent eigenlijk te soft en dus kruip je maar in een door jezelf of je trainer toebedachte rol. Maar zo'n paard kijkt daar feilloos doorheen en neemt je niet serieus. Moet je zo echt 10, 20 jaar van je leven elkaars lol lopen te vergallen? Confrontaties maar uit de weg gaan uit angst voor....

Mijn nieuwe paard Dunya is hier een maand op proef. Dat is onze onderlinge afspraak. Eigenaar heeft afstand gedaan omdat het niet lukt tussen die twee. Was een fantastische eigenaar die haar vanaf haar geboorte al had en die veel goeds voor haar paard gedaan heeft maar ze bleef bang op een aantal momenten en had dan geen overwicht/leiding meer over haar paard en dat gaf vaker frustraties over en weer. Ook bij Dunya. Ik ben nu met haar aan de slag en ik mag dat karakter wel. Maar ik ga nog niet beslissen of zij bij mij blijft want ik ben haar (opnieuw) aan het inrijden. Pas dan kan ik beslissen of ze blijft en wat haar nieuwe rol bij ons gaat worden. Ja. Ik kan dat. Je moet ook denken aan het welzijn van zo'n dier. Emotie komt later. Je laten leiden door emotie is het slechtste wat je doen kunt.

en Aoife.. nú

Dani62 schreef op donderdag 28 maart 2013, 22:21:


Ik ben het met je eens. Aan de andere kant zijn er legio 'kenners' (zadelpassers) die zeggen 'wat maken 15 kilo voor een paard van 500 kilo nou uit'? Die kan ik ook geen ongelijk geven.

Christel Provaas schreef :

Het is waar dat mijn twee Welshcobs veel hobbeligere gangen hebben dan de bijna altijd vlak lopende ijslanders.

e m kraak schreef :


Een paard/veulen kost minimaal zo'n 1000,- per jaar. Dus als-ie 5 jaar is, heeft-ie al 5000,- gekost. Alle redenen om vroeg te beginnen met inrijden en het paard dan van de hand te doen voor een leuk bedrag.

(Wij niet hoor, we lopen nog te wandelen met onze vijfjarigen).

e m kraak schreef :

Jah ons halve bedrijf draait op de gratis weggegeven paarden. Maar eigen aanwas is toch nog altijd het aller-allerfijnst omdat die bij ons geboren en getogen zijn dus je kent mekaar door en door en ook de ouders wonen nog bij ons. Bovendien weet je dat zij nooit iets raars hebben meegemaakt en altijd een fijn scharrelleven gehad hebben.
Hoewel we al jaren geen veulies meer hebben laten produceren.

Christel Provaas schreef op vrijdag 29 maart 2013, 16:42:


Dat zou een leuke mogelijkheid zijn mits je timing klopt, je consequent kunt zijn en je een beetje inzicht in het functioneren van je paard hebt. Het gros van de mensen met paarden echter laat zichzelf door het paard trainen tot een verkapte snoepautomaat.

Els Kleverlaan schreef :

Tuurlijk kun je dat combineren.
Ik ga geen uur staan wachten totdat het paard eens besluit te reageren dus werk ik wel met het gebruik van druk. Ik vraag én beloon gericht. Dei vraag die je stelt is al een vorm van druk. Het gaat erom hóé je die vraag stelt en wát je vervolgens loopt te belonen (en hoe je dat beloont).

Dani62 schreef :

Ow maar ik ben dit ook met je eens hoor. Dan is dat een bewuste keuze. Hier wonen ook paarden die niet meer of nog niet bereden worden. Die hoeven echt niet weg.
Ik vind dat iets anders dan eindeloos aanmodderen, fout op fout maken, er niet van leren, gefrustreerd raken en wat erger is: Het Paard frustreren. Want je kunt je paard daardoor flink beperken.

Myriam schreef :


Maar kun jij je voorstellen dat mij zoiets veel te lang zou duren?
Bijvoorbeeld een paar jaar erover doen om uiteindelijk die weide uit te komen of een stukje te draven - weg van huis? Ik denk echt dat het sneller kan. Met druk ja. Maar druk hoeft niet verkeerd te zijn. Je vraagt en je beloont de kleinste stap al. Je maakt dat moment gewoon telkens een beetje groter. Stukje leiding nemen, gerust stellen, maar ook laten zien dat het allemaal zo spannend niet is (door je houding en de manier waarop je vraagt). Ik doe het dagelijks en kan niet beweren dat ik getraumatiseerde paarden heb hierdoor .