Bedankt voor de vele meelevende reacties.
Het paard is nu waarschijnlijk dood, ik hoor er niets meer van, waarschijnlijk omdat ik op het laatst, toen ik dacht dat niets anders nog zou helpen, nogal fel geweest ben.
Na de fokker was ik de eerste eigenaar.Bij mij is er een korte episode van lichte bevangenheid geweest. Door omstandigheden is ze na een jaar of 5 bij de 2de eigenaar belandt. Ook daar een periode van
hoefbevangenheid, maar met een goede behandeling, bekapping en voeding jarenlang geen problemen meer.
Omdat ook bij deze eigenaar de prive-omstandigheden drastisch veranderden ging ze naar een derde eigenaar. Dit ging met duidelijke adviezen over hoe dit dier bekapt, gevoerd en gehouden moest worden en met de duidelijke mededeling dat ze ten alle tijde mij konden raadplegen, zoals de 2de eigenaar ook gedaan had.
Midden vorige week hoorde ik dus van iemand anders tussen neus en lippen door dat het paard op ijzers met zooltjes stond en erg ziek was. Nog een dag later bleek via dezelfde persoon het einde nabij en heb ik dit topic geopend.
Ook bleek, toen de 3de eigenaar eindelijk mij op de hoogte bracht, dat er al vanaf september problemen waren. Hoewel ik regelmatig contact had met een buurtgenoot van deze mensen en ook regelmatig vroeg hoe het met het paard ging, werd er gezegd dat het goed ging.
Dit is dus willens en wetens voor mij verborgen gehouden. En dat terwijl ik wel degelijk had kunnen helpen als ik er eerder bij geweest was, daar ben ik zeker van.
En ook nu was er nog een kleine kans.
Het schrijnende van dit moment is dat de mensen zich niet op de hoogte hebben willen stellen van mogelijkheden, terwijl ze zowel van mij als van de tweede eigenaar te horen hebben gekregen dat die er zijn. Nee, want ze hadden alle vertrouwen in hun dierenarts. En niet in mensen die dit paard jarenlang gezond gehouden hebben. Ze waren niet bereid om zelf kennis te vergaren.
Ze hadden wel goede bedoelingen en hebben er best nog wat geld aan gespendeerd (ijzers met zooltjes zijn ook niet goedkoop en foto's ook niet?
Maar alleen goede bedoelingen helpen een paard niet, wel openheid en de bereidheid om te leren. Spijtig genoeg was dit niet voorhanden.
Arm paard!
Ik dank jullie hartelijk voor jullie reacties.
Moniek
Warboel
