Sandra van Bommel schreef op vrijdag 5 april 2013, 19:59:


Ha, je bent me voor.
Mijn oude Arabjes zijn ook heel vaak in de schuilstal te vinden.
Gelukkig maar, want daardoor heb ik ze de hele winter geen regendeken op hoeven doen.
(Allebei hebben ze vorige winters steeds met regendeken op gelopen, omdat ze, ieder voor zich, samen stonden met paarden die niet naar binnen wilden/hoefden. En deze arab-dames willen niet alleen zijn en blijven dan dus bij de anderen, buiten. En kunnen dan echt niet zonder deken!
Nu ze, sinds afgelopen juni, samen staan, hebben ze in elkaar een gelijk gezind maatje gevonden. Op allerlei gebied, en dus ook in hun behoefte aan beschutting. )

Dus: het éne paard is echt het andere niet! Vroeger had ik Haffies, en die bleven altijd buiten, weer of geen weer.

e m kraak schreef op maandag 8 april 2013, 11:57:


Ach Egon, zwart-wit denken is één ding,
blij zijn met ieder stapje de goede richting in, is een tweede ding.
Iedere weg de goede kant op begint met de eerste stap.

Met zwart-wit denken kan je ieder nieuw initiatief onderuit schoffelen, en daar bereik je uiteindelijk ......?? mee?
Wat heb jij, in jouw leven, bereikt met zo'n super kritische houding?

Sandra van Bommel schreef op maandag 8 april 2013, 14:28:


Dat hangt er helemaal van af of de paarden worden bijgevoerd.


Mijn ervaring is heel anders:
hoe meer paarden per oppervlak, des te minder agressie.
Mijn paarden hebben ooit op een stal gestaan waar ze iedere dag op de wei gezet werden met zo'n 30 paarden samen. Totaal geen agressie!!
Wel werden ze 's avonds weer opgestald.
Maar toch: een pensionstal waar de paarden IEDERE dag minstens 8 uur naar buiten gingen, ook in de winter.