Zoals sommigen hier al weten heb ik een paard, Tachat, met heel zware hanetred.
Ik heb hem gekocht op 5 jaar en toen had hij het al heel erg. Ik hoopte nog om hem daarvan te kunnen genezen mits de nodige tijd en de juiste therapie.

Ik heb alles geprobeerd wat mij werd aangeraden en dat ik kon betalen : van klassieke veeartsen over osteopaat, acupuncturist, energetische behandelingen, massages. Hij is indertijd voor 6 maanden een behandeling gaan volgen op basis van kruiden en voor ik hem had is hij geopereerd geweest aan beide achterbenen.

Vergeleken met toen ik hem kocht is hij gebeterd maar hij heeft ook nooit meer moeten werken. We hebben hem gedurende een tweetal jaar een beetje gereden maar dat was niet echt leuk want in stap is het net of je zit op een kameel... Hij heft zijn achterbenen zo hoog op en twijfelt dan wanneer hij ze neerzet, het linkerbeen nog veel erger dan het rechtse.

In de winter heeft hij normaalgezien veel meer last dan in de zomer en elke winter opnieuw is het een probleem om hem toch aan de waggel te houden want als hij blijft stilstaan wordt zijn rechter achterbeen opgezwollen. De veeartsen zeggen ook allemaal dat hij moet blijven bewegen maar als het koud en nat is, is het moeilijk om hem daarvan te overtuigen, wellicht omdat hij pijn heeft.

Dat is mijn heikel punt: heeft hij pijn en zo ja, hoe erg is het?

De laatste paar dagen staat hij weer terug meer op 3 benen dan op 4... altijd dat linker achterbeen de lucht in, heel hoog zodat hij zelfs bijna omvalt. Na een tijdje zet hij zijn been dan weer even neer maar even later weer terug omhoog.
Het is hier nu eindelijk terug 25° en het is niet normaal dat hij bij dit mooi droog weer daar zoveel last van heeft.

Ik weet dat zijn hoeven weer terug moeten bijgewerkt worden (sorry maar ik kan die echt niet 'natuurlijk' bijhouden want het is altijd een nachtmerrie om zijn voeten te krijgen). Maar ik heb gecheckt en het is niet omdat hij een steentje in zijn zool heeft of zoiets.

Ik ga proberen om hier een hoefkapper te vinden die betaalbaar is en vragen om hem eens goed bij te kappen. (De enige 'natuurlijke' hoefsmid die ik hier gevonden heb vraagt zo'n 300 euro om 4 paarden te bekappen en dat is echt wat veel om vol te houden...)

Maar als hij daarna nog altijd zo blijft sukkelen... ik weet het niet meer! Elke winter twijfel ik hoe lang hij en ik dit nog gaan volhouden. Deze winter had ik het echt heel moeilijk met deze vraag maar heb toch nog volgehouden. Maar als de zomers nu al even moeilijk gaan worden...

Daarom deze vraag:
Wanneer beslis je om je paard te laten inslapen omwille van een fysieke handicap?
Ga ik het mezelf niet altijd blijven verwijten dat ik het niet meer volgehouden heb?

PS : vertel me niet dat ik met clickeren moet proberen om hem zijn voeten te doen geven want dat doe ik al verschillende jaren. Bij een paard met een fysieke handicap helpt het enkel als hij een goeie dag heeft. Het aantal keren dat hij mij omver geduwd heeft...
Ik ben intussen bang om er aan te beginnen!

Christel Provaas schreef op vrijdag 14 juni 2013, 22:27:


wat zijn die zenuwversterkende fytotherapeutische middelen?

Ik was al aan het twijfelen om hem een inspuiting te geven van het produkt dat ik van de veearts gekregen had om de pijn van koliek weg te nemen. Maar ik weet niet of dat een algemene pijnstiller is en of het zou kunnen helpen?
(ik zal de italiaanse bijsluiter moeten proberen begrijpen...)

Els Kleverlaan schreef op vrijdag 14 juni 2013, 23:32:

Dank voor de tip, ik had er niet aan gedacht...

Het went nooit. Ik stel mijzelf altijd een limiet als een dier wat mankeert dat niet te genezen is. "Op het moment dat hij dit of dat niet meer kan, is het over". Daar spelen financiën ook bij mee, daar kan je op een gegeven moment niet omheen.>

Tachat heeft inderdaad al een massa centjes gekost... en nog steeds. Hij is ook degene die regelmatig hoest, dus krijgt hij speciale kruiden; hij is veel te mager dus probeer ik van alles om hem wat te doen bijkomen.
Hij verhaart ook altijd heel slecht en heeft een heel gevoelig velletje waardoor hij zich o zo gemakkelijk kwetst! Hij heeft nu ook weer een kwetsuur aan beide achterbenen, een beetje boven de hoef. Misschien is het daardoor dat hij dat ene been nu weer zo hoog trekt?

Ik ga alleszins de pijnstiller remedie eerst proberen en binnen twee weken vertrekken we voor 3 weken naar België, dus die tijd heeft hij dan ook nog om eventueel terug beter te worden.


De beslissing ligt me uiteraard enorm zwaar, ik heb nog nooit een paard moeten afgeven. Maar ik bleef altijd zeggen dat zolang hij goed blijft eten en hoofd van de groep is, het niet de tijd is om hem te laten gaan. Beide voorwaarden zijn nog steeds vervuld.
Maar tegelijk stel ik me telkens de vraag wat ik hem aandoe...

beslag op je leggen, dan is het soms voor jezelf een opluchting om
uiteindelijk de eindbeslissing te nemen. Het verdriet blijft, maar je kunt daarna ook weer met meer plezier naar je andere dieren kijken, zonder je steeds zorgen te hoeven maken om die ene.>

De nagel op de kop. Maar daar wringt het schoentje dat ik me dan schuldig ga voelen dat ik de beslissing misschien genomen heb om niet langer de zorg te moeten dragen, terwijl hij misschien echt nog wel had willen verder leven, zelfs met de pijn en miserie die hij heeft.
Het is zò moeilijk beslissen, vooral omdat hij verder zo'n fantastisch goed karakter is...


Dank je, ik zal beide nodig hebben.

Kan je me nog wat meer vertellen over die neuro..fytologische middelen waarover je het had?

Alleszins bedankt voor je wijze woorden.

Marlies Sanders schreef op zaterdag 15 juni 2013, 14:09:


Ik zit hier met tranen in de ogen... ik weet het niet.
Hij is zo'n mooi paard en zo lief... mijn hart breekt bij het idee!

Talitha schreef op zaterdag 15 juni 2013, 12:07:

...

De vraag is waarom ik hem 12 jaar geleden dan van de slachter gered heb? Om zo lang toch af te zien?
Maar hij heeft toch veel mooie momenten gehad ook en was altijd hoofd van de kudde. Dat moet toch iets betekenen?


Dank je Talitha, jouw verhaal zal me wellicht helpen eens ik de beslissing toch genomen heb.

Ben ik egoïstisch als ik hoop dat hij toch nog terug zal beteren?

Ik voel me zo verscheurd...
Heb vorig jaar in augustus mijn demente oude hond laten inslapen en daarna las ik over een voer dat demente honden terug doet beteren. Hij had misschien nog kunnen beter worden en een hele tijd goed zijn. Ik voel me nog altijd niet happy met mijn beslissing van toen.

Als ik toen te snel beslist heb wil ik dit keer niet dezelfde fout maken...

Marlies Sanders schreef op zaterdag 15 juni 2013, 14:56:


Dank je Marlies

Marlies Sanders schreef op zaterdag 15 juni 2013, 15:17:


Ik heb hem inmiddels een spuit met pijnstiller gegeven.
Binnen de 5 minuten zette hij dat ene been al gemakkelijker terug neer. Heb zijn wonde goed verzorgd en ingepakt.

Na een tijdje stond hij stevig op zijn 4 benen maar hij beweegt niet.
Hij kan bijna niet bewegen, lijkt of hij hoefbevangen is bovenop zijn problemen met zijn achterbenen. Maar met die hanetred loopt hij altijd moeilijk en stijf, alleen nu nog wat erger...

Ik heb beslist dat als hij maandag nog altijd zo slecht staat, dan hak ik de knoop door.
Hij blijft in de stal staan waardoor de andere 3 ook niet op de weide gaan. Dat is niet normaal. Hij is niet gelukkig meer, ik voel dat en zo wil ik niet dat hij nog verder moet.

Christel Provaas schreef op zaterdag 15 juni 2013, 19:21:


Je hebt volledig gelijk.
Maar ik voel dat ik ook niet te lang mag wachten en hoe hij er nu staat zelfs met de pijnstilling, dat is geen leven.
Dat is niet goed voor hem, niet voor de andere 3 en niet voor mij.

Verder probeer ik geen andere produkten meer.
Morgen hou ik het nog in het oog maar als er geen verbetering is, moet ik maandag beginnen rondbellen om te weten wat ik hier moet doen om een paard te laten inslapen.

Ik wil jullie allemaal al danken voor de wijze en lieve woorden.
Ze helpen mij om alles beter op een rijtje te kunnen zetten en de juiste beslissing te kunnen nemen.

Ik zal er later wellicht nog een aantal keer terug naar kijken.
Nu is het bang maar gelaten afwachten hoe hij evolueert.

Jean Mclean schreef op zondag 16 juni 2013, 7:31:



Hij heeft een hart van een sportpaard, die gaat niet vanzelf dood... of hij moest zichzelf verhongeren en dat wil ik ook niet.

Hij is de ganse nacht niet bewogen.
Vanochtend stonden mijn 4 paarden nog steeds op dezelfde positie als gisteravond: hij blokkeert de ingang van de stal, hoofd naar buiten. De 2 jongens staan er binnen en Gauda staat buiten naast hem.

Ik heb geprobeerd om hem te verplaatsen maar hij wil op mijn vraag niet voor of achteruit. En ik wil hem nu niet forceren indien dat niet echt hoeft.
Uiteindelijk heb ik me met een deel hooi door de deur gewrongen en dan heeft hij een paar passen gezet om wat te kunnen eten.

Ik moet vooral zorgen dat de anderen nog kunnen eten. Had de 2 jongens buiten gezet via de andere ingang maar die zijn al na 10-15 minuten terug helemaal rond gegaan naar de andere kant, terug naar hem, terug naar binnen.

Hij heeft er echt geen zin meer in, dat is nu echt wel duidelijk.
Ik mag pas deze namiddag laat terug een inspuiting geven tegen de pijn. Misschien dat ik dat wel eerder doe als ik hem weer zijn been zie opheffen. Dat doet hij nu ook niet meer, hij staat daar gewoon.
Als ik kon, ik riep nu de veearts. Maar dat zal hier niet lukken. Ik verwacht me aan weer een boel Italiaanse administratie vooraleer we hem uit zijn lijden mogen verlossen.

Italiaanse administratie...
Op dit moment kan ik niemand bereiken om te weten wat ik moet doen. Morgenochtend eerste werk.

Het probleem is dat je hier een bepaalde code moet krijgen vanuit een overkoepelende veterinaire dienst, die jouw 'paardenbedrijf' dan draagt. Die staat in een boekje waarin al je paarden vermeld staan en waar alle info over medicatie ed moet komen.

We zijn hier nu meer dan 3 jaar en die code is nog altijd niet in orde.
In de winter heb ik daar een probleem mee gehad toen de veearts de pijnstiller voor Wodan moest voorschrijven en heeft uiteindelijk met een omweg gewerkt en het op haar eigen code voorgeschreven.

Ik ben vorige maand nog eens speciaal voor die code naar een nabijgelegen stad gereden waar die dienst zit, toen is voor de 3e keer een veearts komen kijken of mijn stal goed is. Moest ik daar nog een lavabo laten uitbreken en ze ging me terugbellen. Heb ze natuurlijk niet meer gehoord!

Zonder die code zal de plaatselijke Rendak wellicht het overleden dier niet mogen komen ophalen.
Ben nu wel de mogelijkheid van crematie aan het uitzoeken.
Dat zal misschien nog simpeler zijn, dan kan ik de administratie achteraf uitzoeken.

Tineke Nolet-Verdel schreef op zondag 16 juni 2013, 13:45:


De Italianen geven zelf toe dat de administratie hier zo overdreven is dat het de mensen afschrikt om nog iets te beginnen... dat merk je ook als je zelf dan door alles probeert te gaan!

Wat dacht je van 6 maanden nodig om een auto te importeren en daarna nog eens even lang om een autoverzekering te vinden aan een redelijke prijs? Italië!

Als ik het geweten had dan had ik ons wellicht nooit hier ingeschreven... een heel mooi land om in te wonen maar je blijft administratief beter in België (of Nederland).

Je moet inderdaad een goedgekeurde stal hebben en een officieel register met een codenummer waar dan je ene of enkele paarden in staan, net alsof je hebt er zo'n 100-tal...
Enkel kunnen zij het zich permitteren om je dus meer dan 3 jaar te laten wachten gewoon omdat ze jouw register in een kast gestoken hebben en er verder niks mee doen. Zodat je zelf in de problemen komt wanneer er iets voorvalt want dan kan je geen deftig voorschrift krijgen zonder die code of je krijgt een megaboete!
Daar zijn die Italianen straf in: je niet laten weten wat je moet doen en daarna een boete geven omdat je het niet gedaan hebt... is met bijna alles zo hier! Je hebt maar best een goeie informant of je bent heel erg bij de pinken en zoekt alles uit...

Ik ben inmiddels al verwittigd dat ik eerst die code moet hebben of ik heb morgen dikke sh** als ik de veearts laat komen...
De beslissing is op zich nog niet zwaar genoeg blijkbaar, moeten ze me nog een beetje gaan treiteren erbij!

Talitha schreef op zondag 16 juni 2013, 14:02:


Ik weet het meis, maar het voelde toch wel wrang aan dat ik dit te laat heb ontdekt.

Wij
Och nee, dus toch... heel veel sterkte!

Heel herkenbaar... wij vrouwen zijn gewoon veel te emotioneel in die dingen.

Probeer dat dier te herinneren
Ik weet het, maar de pijn heeft bij mij veel tijd nodig om te verzachten.

hij moet ook enigszins een kwaliteit
Je hebt gelijk voor het eerste deel, ik hoop ook voor het tweede, maar dat moet ik zo voor waarheid aannemen.

Dank je, jij ook!
Jouw hond zal onze Xinshu misschien wel tegenkomen daarboven, dan kunnen ze straks samen naar Tachat gaan...

Jean Mclean schreef op zondag 16 juni 2013, 14:13:


Jean,
Tachat is een 'hij'...
Vandaag zelfs met de tweede spuit (vroeger dan eigenlijk mocht) bewoog hij nog niks, zelfs niet om naar het hooi of het water te stappen.
Wanneer ik hem alles voor zijn neus bracht heeft hij wel gegeten en gedronken, gedronken! Maar hij kan zich bijna niet keren zonder om te vallen...

Wanneer de tweede spuit dan ook terug werkte heeft hij uiteindelijk heel stillekesaan toch geprobeerd om de andere 3 te volgen wanneer ze van de stal via het pad naar de weide gingen. Maar zo'n 10 meter en dan 5 minuten wachten, terug 10 meter... en intussen steeds omkijken naar mij om te zeggen: moet ik nu echt weer stappen?

Ik heb de indruk dat (net zoals bij mij) de pijnstiller niet genoeg werkt om de pijn helemaal weg te krijgen. En hij heeft er gewoon geen zin meer in, dat is duidelijk!

Ik moet dat durven inzien en dan voor hem beslissen. Dat is mijn verantwoordelijkheid en ja, het is een loodzware beslissing.
Maar ik weet nu dat het de juiste is. Dit is het enige wat ik voor hem nog kan doen: zorgen dat de pijn en de miserie nu stopt.
Zelfs al ruk ik weer maar eens mijn eigen hart uit...

e m kraak schreef op maandag 17 juni 2013, 0:15:

Zou kunnen, ik ken je niet...
Maar mijn ervaring heeft me toch wel geleerd dat mannen niet zo makkelijk 'emotioneel' een paard (of ander dier, mens) zullen kopen/opvangen.
Toch niet de mannen die in mijn leven gekomen zijn... die bekijken dat allemaal veel nuchterder en zien direct de miserie die je in huis pakt terwijl ik enkel zie hoe ik misschien zou kunnen helpen om het allemaal te verbeteren... en dan de zovele levensjaren de zware zorg draag. Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk om telkens de miserie van iemand anders binnen te pakken?

Ik heb mezelf beloofd geen enkel dier/mens meer te adopteren of uit medelijden in huis op te nemen, ik heb mijn part gedaan.

Een paard dat blijft liggen, bedoel je...

Als Tachat gaat liggen kan hij gewoonweg niet meer recht met zijn slechte benen... dus hij zal nog niet gemakkelijk gaan liggen.
Deze uitspraak is té algemeen om mijn conclusie aan te passen...


Tachat is al 12 jaar invalide mogen zijn, ik heb hem op 5 jaar (!) als invalide gekocht nadat hij door 'professionelen' in de prak is gesprongen! Hij heeft nog 12 jaar gehad die met momenten vrij goed waren. Hij was hoofd van zijn kudde, moest niet meer 'werken' of springen, is op zijn 7 jaar op pensioen gegaan toen ik merkte dat, alle therapieën ten spijt, hij niet genoeg beterde.

De winters waren altijd moeilijk maar zolang hij de zomers redelijk goed doorbracht maakte dat veel goed (meende ik, dat is voor mezelf ook zo).
Maar als zijn zomers nu ook zo slecht worden dan is er geen fun meer aan...

het grote hoofd in je schoot is het afgelopen.

Ik vrees dat dat morgen het geval zal zijn, ik zal bij hem zijn tot na zijn laatste adem... en in gedachten nog veel langer!