e m kraak schreef op maandag 17 juni 2013, 0:15:
> Bah tranentrienen. Alsof ik er niet kapot van was toen mijn Draupnir heen
> ging en nog en ik ben toch echt een vent.
Zou kunnen, ik ken je niet...
Maar mijn ervaring heeft me toch wel geleerd dat mannen niet zo makkelijk 'emotioneel' een paard (of ander dier, mens) zullen kopen/opvangen.
Toch niet de mannen die in mijn leven gekomen zijn... die bekijken dat allemaal veel nuchterder en zien direct de miserie die je in huis pakt terwijl ik enkel zie hoe ik misschien zou kunnen helpen om het allemaal te verbeteren... en dan de zovele levensjaren de zware zorg draag. Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk om telkens de miserie van iemand anders binnen te pakken?
Ik heb mezelf beloofd geen enkel dier/mens meer te adopteren of uit medelijden in huis op te nemen, ik heb mijn part gedaan.
> Maar ik heb misschien wel een tip. Eigenlijk van nmm de beste DA hier in
> 't noorden.
> Een paard dat ligt heeft het opgegeven.
Een paard dat blijft liggen, bedoel je...
> Een paard dat staat niet.
> Dat staat dus los van de wens van de eigenaar.
> Trek je conclusie. Ik zal de laatste zijn die dat voor je doet.
Als Tachat gaat liggen kan hij gewoonweg niet meer recht met zijn slechte benen... dus hij zal nog niet gemakkelijk gaan liggen.
Deze uitspraak is té algemeen om mijn conclusie aan te passen...
> Draupnir heeft een week gevochten tegen een virus en we hebben er alles
> aan gedaan wat mogelijk was om daarmee te helpen. Mocht hij er doorheen
> zijn gekomen maar min of meer invalide dan had hij wat mij betreft alsnog
> mogen blijven maar het mocht niet zo zijn.
Tachat is al 12 jaar invalide mogen zijn, ik heb hem op 5 jaar (!) als invalide gekocht nadat hij door 'professionelen' in de prak is gesprongen! Hij heeft nog 12 jaar gehad die met momenten vrij goed waren. Hij was hoofd van zijn kudde, moest niet meer 'werken' of springen, is op zijn 7 jaar op pensioen gegaan toen ik merkte dat, alle therapieën ten spijt, hij niet genoeg beterde.
De winters waren altijd moeilijk maar zolang hij de zomers redelijk goed doorbracht maakte dat veel goed (meende ik, dat is voor mezelf ook zo).
Maar als zijn zomers nu ook zo slecht worden dan is er geen fun meer aan...
>Als een paard blijft liggen met
het grote hoofd in je schoot is het afgelopen.
Ik vrees dat dat morgen het geval zal zijn, ik zal bij hem zijn tot na zijn laatste adem... en in gedachten nog veel langer!
Ik besef net dat mijn avatar een foto is van mezelf met Tachat, mijn grote jongen!
En nu moet deze tranentrien proberen om wat te slapen... straks zal zwaar genoeg zijn!
Warboel
