jan seykens schreef op woensdag, 11 mei 2005, 23:54:


Zodra een dierenarts wat kan zien, ís er al wat fout. Dan ís het paard al over de grens waarbij het nog snel hersteld, dan hééft het al een vocht/electrolieten-probleem, dan is het al (licht) mank, etc.

Voorbeeld: op een hartslagmeter kun je vaak láng voor een paard dat in het gangwerk laat zien aflezen dat er wat aan de hand is doordat de waarde stijgt. (Over)Verhitting, (over)vermoeidheid idem.

Vergelijking: getrainde windhonden rennen zó graag dat ze met een gescheurde pees of gebroken tenen de race nog uitrennen en dán pas mank gaan. De vergelijking gaat natuurlijk enigzins mank omdat paarden geen windhonden zijn, maar is wel duidelijk.

Páárden hebben, in tegenstelling tot honden, verder een chemisch mechanisme dat het stimuleert/helpt nét even verder te gaan dan hun systeem aankan en tegelijk voor snel herstel van kleine blessures zorgt.
Je kan begrijpen dat dit een voordeel is voor een prooidier als een paard: een stof die vrijkomt bij stress/inspanning welke 105% prestatie beschikbaar maakt en de schade door die 5% overbelasting sneller doet herstellen.

Kortom: paarden kun je héél makkelijk te ver laten gaan zonder dat je dat op het moment aan de buitenkant waarneemt.
Vandaar dat ik de endurance-Belg die in de Bit verhaalde van een opgave ondanks goedkeuring bij de Vetgate op dát punt erg sterk vond. Vandaar dat ik de statistiek van het WK-endurance van dit jaar een uitermate triest dieptepunt vond.
Maar goed; weet ik veel; ik rij geen endurance....

Overigens 'regent' het hier!!!!!!!! Niet veel, net genoeg om de boel vochtig te maken, maar aangezien we hier per april 2004 pas 10 cm. water hebben zien vallen zijn we blij met élke druppel. Straks maar niet rijden en alleen 'gymnasticerende' spelletjes doen met het setje.

Idunn schreef op donderdag, 12 mei 2005, 10:22:

Esther schreef op donderdag, 12 mei 2005, 10:42:

Ze is niet de eerste; Joyce Harmann bijvoorbeeld is er 15 jaar mee bezig geweest en heeft er van de winter een boek over uitgegeven.
Ook op de hier al een paar keer voorbij gekomen site 'Biomechanical Riding and Dressage' staat verhelderende info.
Op een amerikaanse Medsite (ben verd#@!@!!@! de link kwijt) kwam ik een aantal verhelderende rapporten tegen over koeling en de rugskeletspieren; twee afzonderlijke maar wel samenhangende onderwerpen, ook beiden in verband met zadels en gymnasticeren.

Wellicht heeft jouw fysiotherapeute aan bovenstaande bronnen wat bij haar onderzoek. Je kan haar misschien nog als tip geven de in de fysiotherapie algemene 'wasplakken' te gebruiken voor het bepalen van pasvorm en drukzônes; werkt snel en als een droom.

Prima dag trouwens want druppels zijn ook water!!!!!!

Da's de crux ja.

Collane schreef op donderdag, 12 mei 2005, 12:34:


Fit of op het gewicht van de ruiter voorbereid zijn inderdaad een héél verschil.





Pak twee dozijn sjoelschijven sla drie spijkers op drie van de vier 'windstreken' aan in de zijkant van de schijven.
Plak de schijven met een dikke klodder siliconenkit in het midden van de schijven als een torentje op elkaar met de spijkers in lijn. Niet hard aandrukken. Dagje laten drogen.
Leg de pilaar nu horizontaal met de uiteinden op een steen, koektrommel of zo, spijkerloze kant onder.
Je hebt nu een primitief model van een wervelkolom ondersteund door voor-en achterhand.
Je kunt het model nu belasten op alle manieren die je wil en kijken wat er gebeurt.

Plak nog een setje stenen op elkaar, doch nu plak je deze kolom heel licht in een boog, de spijkerloze windstreek in de binnenbocht.
Span parallel aan de kolom een niet te dunne vislijn over/aan alle spijkers aan de zijkanten.
Weer op de stenen, met de evt. boog naar boven.
Belasten en kijken.
Vergelijk met de kolom zonder vislijn.

Ok, primitief en niet accuraat, in een computermodel (zie voor plaatjes Biomechanical Riding & Dressage) veel beter uit te voeren. Je kan het ook niet wetenschappelijk verantwoord noemen, noch is het resultaat absoluut, doch het kan wel verhelderend zijn voor wie zich voor dit soort dingen interesseert. Kan me levendig voorstellen dat slechts een enkeling hier rijtijd aan wil opofferen.
Ik heb ergens gelezen dat een groep studenten aan de TH-Delft met een dergelijk model, vól met druksensoren en een parallel computermodel, bezig was, maar heb nooit een rapport kunnen vinden.

Bij míj komt het genoemde ruiterevenwicht er als praktisch probleem en extra reden bíj; ik ben scheef. Heb een verschoven ruggewervel met stukje stijve rug en een fors verschil in heupfunctionaliteit tussen mijn titanium ding links en mijn artrose-special rechts. Die links staat ook een beetje 'dukkie'
Reden om mezelf te gymnasticeren, mijn zit en stijl aan te passen en een hele set extra vingers aan de pols te houden bij onze paarden.

trea hoex schreef op donderdag, 12 mei 2005, 14:04:

¡Héérlijk!


Het leuke van bitloos is dat de ruiter niet gaat hangen omdat dit tóch geen zin heeft en het paard niets heeft om op te 'leunen'..... en dat dan bijna altijd ook niet doet. Dan blijkt aanleuning ineens niets met leunen te maken te hebben.

Veel plezier met jouw lichtgewicht tankje