Coralie schreef op woensdag 25 december 2013, 9:49:
> Piet schreef op dinsdag 24 december 2013, 18:47:
>
>> Je kunt als trainer over een trauma een
> Er wordt geen laagje overheen gelegd, over het trauma (bij mensen dan,
> hè). Je moet er juist naar toe gaan met je aandacht, en dan ontdekken dat
> je er anders mee om kunt gaan dan je tot nu toe hebt gedaan. Waardoor het
> beter hanteerbaar wordt.
Met mijn vorig paard Bo (engels volbloed) heb ik jaren geleden 'n auto ongeluk gehad, Iemand zag ons niet door de laagstaande zon. We zijn beide vol geschept (ik liep naast Bo) Bo is op z'n borst vol geraakt en over het autodak geschoven en in de naastliggende sloot terecht gekomen. Heeft men mij verteld want ik was bewusteloos) De dierenarts overwoog hem in te slapen, ernstig letsel veel bloedverlies en trauma, gelukkig heeft ze anders besloten. Lichamelijk was hij helemaal opgeknapt.
Toen ik na 3 maanden redelijk hersteld was en m'n eerste wandelingetje met Bo kon maken raakte hij helemaal in paniek van 'n naderende auto. Om 'n lang verhaal kort te maken hebben we met veel geduld o.a met
parellitraining om ons wederzijds vertrouwen weer op te bouwen (want ook ik kwam erachter redelijk in paniek te raken als er 'n auto recht op me afkwam.) Het is helemaal goed gekomen. Heeft zeker 'n jaar geduurd, maar daarna reden we weer vrolijk buiten ook tussen de auto's en vrachtwagens, geen centje paniek meer. Terwijl vele mensen zeiden dat komt nooit meer goed in dat koppie van Bo. Ik was zo trots op m'n kanjer, we hebben nog jarenlang plezier gehad. Bo leeft al 'n aantal jaren niet meer, heel veel slijtage door zijn vroegere renverleden.
Hij had oud bij mij mogen worden zonder hem nog te belasten, er zijn zoveel meer leuke dingen om te doen buiten het rijden om. Maar hij had teveel pijn, z'n ogen hadden ook geen blije blik meer. Maar ik vertel dit dat de mogelijkheid er wel is na 'n trauma dat het helemaal goed kan komen. Groetjes Rini
Warboel
