Weet niet zo goed hoe ik dit moet schrijven,
ben er nogal kapot van.
Vanmiddag vond ik zonder waarschuwing Shiny dood in de wei.
Ik zal mijn lieve, gevoelige, grote leermeester nooit vergeten.
Het was een bijzonder paard.

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Een verhaal wat ik ook op Fb heb geschreven:
Hartelijk dank voor alle opbeurende woorden lieve vrienden, je staat er normaal niet bij stil dat zoveel mensen hem gekend hebben of anderszins meeleven met je.
Net nog een vreselijke klus gehad, want hij moest natuurlijk wel nog ff uit de wei he. Gelukkig daar ook weer hulp bij gehad... Voor de mensen die misschien niet goed snappen dat je zo aan een dier vastgenageld kunt zitten wil ik in het kort zijn levensverhaal vertellen.
Shy, zo heette hij toen, was een klein fotootje op marktplaats, een vosachtig ruintje van bijna 2 jaar woonachtig in Deventer, die ik móest hebben, waarom? geen idee. Alsof er hier geen paarden te koop zijn. Ik moest nog moeite doen want de eigenaresse wilde een brief van me waarin ik uitlegde wat ik met hem wilde doen en hoe ik hem zou houden. Mijn brief was blijkbaar overtuigend genoeg. De reis ging goed, braaf paardje leek het.
Spoedig bleek dat echter dat hij toch wel iets van een probleem had. Je kon hem niet aanraken met een touwtje, want dan was het dolle paniek....
Achteraf vertelde de eigenaar van zijn ongeluk en werd alles duidelijk. Dat is het moment dat ik alle traditionele trainingen achter me gelaten heb en we samen op ontdekkingsreis gegaan zijn.
Een reis die zeker 5 of 6 jaar geduurd heeft. Door hem ben ik clickertrainer geworden, heb ik geleerd af te zien van zo mogelijk elke vorm van dominantie en druk.
Op die manier is hij onder het zadel gekomen en bereden en schopte hij het tot demopaard.
Als hij niet een eeuwig probleem met de trailer had gehouden was hij dat nog geweest. Maar altijd zwetend thuiskomen na een reis was niet wat ik wilde voor mijn kameraad.
De laatste tijd liep hij met zijn baas Don in de wei en deden we voor de gein nog wat leuke dingen samen en heb ik hem nog wat meer truuks geleerd , zoals bv op een boomstronk staan met zijn achter en voorvoeten tegen elkaar als een olifant in het circus
Wist je dat hij prachtig kleuren kon onderscheiden... Groen hoort bij groern, zwart hoort bij zwart, maar ook uit een mengeling van rood steeds lichter rood kon aanwijzen? Een rij met dertig rechtopstaande stenen één voor één kon omflikkeren met zijn neus.. Of voorwerpen aanwijzen...borstel, hoofdstel, steen enz.
En ik zag ook altijd het plezier dat hij erin had en hoe graag hij zulke dingen deed.
Als ie zo'n bui had, dan begon hij gewoon zelf...
We hebben toen hij jong was uuuren gewandeld, als de ruimte er was liep hij gewoon los met me mee, soms dwars door het bos achter het vennepad en speelde ik verstoppertje met hem. Toen hij zes jaar was zijn we begonnen met zadelen en langzaamaan berijden - veel te laat volgens de 'kenners' want dan is je paard veel te sterk ... grijns. Toen was hij er klaar voor.
Tot rijden voor mezelf niet gezond meer was.
Dit paard heeft bij mij nooit een stal gezien - hij was er gek geworden- nooit een deken gehad, een wintervacht als een bruine beer, zijn hele leven op blote voeten gelopen, nooit een bit in gehad, altijd gras en super hooi gehad, nooit een dierenarts nodig gehad en bij mijn weten nooit ziek geweest en zó slim ....
Hoe tragisch is het dan dat mijn grote gabber maar amper 12 jaar geworden is....

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Wil schreef op vrijdag 20 december 2013, 0:17:


Via jou Wil dank ik nogmaals alle mensen die de moeite hebben genomen om een reactie te geven, dat doet goed. Ik heb het idee dat ik mijn vingers in het stopcontact gestopt had en dat er nu na die opdonder nog een zeurende pijn in mijn elleboog overgebleven is.
Life goes on en er zijn nóg erger zaken in de wereld, net als die kennis die gisteren haar zoon van 24 net zo plotseling verloor..
Ik heb besloten geen ander paard meer te nemen, dus als iemand uit de buurt een aardige plek zoekt voor zijn paard en als het klikt met Don.....
Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Ik las een aardig zinnetje over ijzers onlangs: "zolang er vraag is, is er aanbod".
Het is voor mij ongelooflijk, dat wanneer je zoals je zegt alles weet over NB en ik neem dan ook aan, over het 'waarom" je een paard blootvoets wilt laten lopen, je dan daar ooit nog ijzers onder kunt laten slaan.
Er zijn tegenwoordig zoveel betere materialen die niet aan een levende, bewegende voet genageld hoeven te worden. Zolang je de omstandigheden voor het paard niet kunt verbeteren en je weet dat de hoeven zo zwak zijn dat hij daar elk jaar weer een periode problemen door krijgt, zou ik op zoek gaan naar wat modernere beschermers.

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Ik was vorig weekend een weekendje Amsterdam en we wilden naar het historisch museum, midden in de Kalverstraat. Mijn vrouw voor Fong Leng, ik voor Mondriaan. Ik moet eerlijk zijn dat ik nooit iets begrepen heb van de gekleurde vakjes waar miljoenen voor betaald zijn en vond dat ik dat op een regenachtige namiddag als deze ook wel zou kunnen... Daar, midden tussen de toeristen uit alle landen, werd me duidelijk dat Mondriaan ontzettend goed kon tekenen en schilderen. Zijn jonge jaren waren gevuld met realistische schilderijen en ik zag dat dit een groot vakman was die alleen maar vanuit een zoektocht naar het ideale uiteindelijk bij die vakjes terechtgekomen is.
Nu lees ik net de blog van Inge Teblick waarin ze het toevallig over hetzelfde heeft, alleen met als voorbeeld Picasso.... Ik denk dat het de moeite waard is om hier de link even te plaatsen
http://www.ingeteblick.be/tussen-emotie-en-structuur/

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Marlies Sanders schreef op zaterdag 21 december 2013, 16:11:


Lief van je Marlies! Nee geen blog meer, maar er zit wel iets in de pen, alleen dat duurt nog even ;-

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Trauma
(volgens van dale) kwetsing van de psyche door een hevige gemoedservaring die een blijvende stoornis teweegbrengt

Dit is wat Van Dale ervan zegt dus. Alles is natuurlijk een kwestie van gradatie. Wanneer is een paard bang en wanneer is het een trauma
Mijn Don heeft onder een dorsmachine gelegen en vindt die dingen nog steeds bloedlink, is er bang van en hij is niet bang van elke trekker of grote vrachtwagen, dus niet van groot verkeer, alléén van combines. Ik weet dat wanneer ik dat zou kunnen trainen ik het er wel uit kreeg.
Ik ben er ook van overtuigd geraakt dat iets zó'n vreselijke ervaring kan zijn, of het nu een mens of een paard is, dat je dat nooit echt kunt genezen. Denk maar eens aan oorlogsslachtoffers of de overlevende Joodse mensen uit een concentratiekamp. Je kunt als trainer over een trauma een laagje leggen, dat kan dikker of dunner zijn naarmate je er meer of minder op een juiste manier mee werkt, maar weg krijg je het nooit.
Je kunt een enorm goede band opbouwen zodat je normaal met zo'n dier kunt omgaan en veel kunt vragen als dat getraind is en in concepten denken, maar elke situatie die in de verte nog maar lijkt op die van waarbij een werkelijk trauma ontstond, brengt je terug naar af.

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Coralie schreef op woensdag 25 december 2013, 9:49:


En dan is het weg...

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Vraag aan mij:
Even een hulpvraagje. Het paard wat ik rijd heeft ongeveer 2 weken geleden een schop gehad van een ander paard, en daarbij een wond opgelopen. Wond geneest prima, alleen het jeukt ontzettend. Helaas kan ze er nét bij, met als gevolg dat ze de huid om de wond heen helemaal kaal bijt. Wat kan ik smeren om de jeuk en irritatie te verminderen? Alvast bedankt!!

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Ja... zou het eerste zijn waar je aan denkt he, ik ga het even vragen

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Bedankt voor de tip!

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Zo leuk!
Was vanmiddag op hoevenstudie bij een vriendin met een klein les en paardenpensionverblijf tussen Hoek en Terneuzen en sprak daar 2 jonge meisjes, jaar of elf, schat ik, die net terugkwamen van een buitenritje.
Ik zeg "hoe vinden jullie dat, rijden zonder bit?" Ik werd even wat vreemd aangekeken: "weet ik niet? we hebben het zo geleerd..."
Joow! Dit is een nieuwe generatie- en misschien wel de eerste- die nooit zal zeggen "mijn paard kan niet zonder bit, want dan heb ik niks te zeggen" of: "om mijn paard beter te laten lopen , moet ie toch wel een bit in".
Voor deze meisjes is bitloos net zo normaal als dat hun paard op zijn eigen voeten loopt.
Super toch

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Soms is het heel vervelend:
er wordt een vraag gesteld, je geeft of zoekt een antwoord en hoort nooit meer iets.
Ik denk dus dat óf het paard heeft zichzelf opgevreten óf al onze tips helpen

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Nee Christel. Hij leek de middag voor zijn overlijden wat sloom. Je kent dat wel, zo'n vaag gevoel dat ie niet 100% was en waarbij een veearts zou zeggen van kijk het even aan.....
Vanmiddag komt er een nieuw paard bij, dan is het isolement van Don gelukkig opgeheven als het klikt.

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Christel Provaas schreef op maandag 6 januari 2014, 13:38:


Is vast wel ergens precies uitgerekend, maar laten we eens uitgaan van een aantal van 100 paarden die gemiddeld 10 jaar worden, de helft merries, min wat oude niet meer drachtigen, min wat te jonge, dan zou dat misschien 20 geboren veulens en 20 sterfgevallen per jaar zijn om gemiddeld in aantal niet te krimpen of te groeien ? Dan zit je automatisch al aan 20% Of reken ik nou heel dom.

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen