Ik heb een stel oude van dagen en een van hen heeft een afschuwelijke hekel aan modder. Dat kan... niet ieder paard is hetzelfde.

Wat ik erg belangrijk vindt, is dat paarden altijd ook voldoende droge ondergrond ter beschikking hebben om te staan.24/7 in de modder is zeker niet aan te raden. Niet goed voor de hoeven en benen en niet prettig voor het paard.

Naast een droge plek om te staan in de wei of paddock, dienen ze ook een droge ligplaats te hebben in een ruime stal die geschikt is voor het aantal paarden in de wei.
(hier in zweden is dat verplicht en dat heeft een heldere reden; een paard voelt zich daar prettig bij.... hier zie ik de paarden daar dus met nat weer veelvuldig gebruik van maken)

Zelf heb ik slowfeeders tussen de bomen op een hoog stuk in de wei (daar is dus nooit modder) en in de grote schuilstal, zodat ze altijd de keuze hebben waar ze willen staan/eten.

Ik moet eerlijk zeggen dat mijn paarden dus blijkbaar mietjes zijn, want met dit winderige natte weer (ja, helaas dit keer ook in zweden) staan ze behoorlijk veel met zijn allen in de stal

Natuurlijk kan ik niet helemaal voorkomen dat ze door de modder moeten lopen. Van de stal naar het hooinet of het droge deel van de wei, moeten ze helaas door de modder lopen en ook richting waterbak moeten ze even door de modder. Maar ze hoeven er nooit in te staan.

(de merrie met de hekel aan modder vindt eigenlijk al het erdoorheen lopen een ramp, maar ja... helaas kan ik daar weinig aan veranderen)

Hou je paard goed in de gaten. Het is erg belangrijk dat het zich goed voelt bij het huidige beleid. Persoonlijk vind ik dat dat op de eerste plaats moet komen.

Dat vind ik dus idd ook: paarden moeten echt droog en beschut kunnen staan en een droge ligplek hebben. Ook tijdens het eten, wat ze een groot deel van de dag doen, moeten ze de mogelijkheid hebben om op goede grond te staan of helemaal droog en beschut als ze daarvoor kiezen

Ik heb dat geen spanjaarden of arabieren, maar ze hebben er wel dergelijk behoefte aan.
Ook hier twee van de vier met een hekel aan regen en blub.

Helaas is tussen de wei waar de grond wel goed is en de stal met droog stuk erge blub en het stuk naar de waterbak (automatisch) erge blub en dat vind ik eigenlijk al erg.
Maar daar kan ik nu niets aan veranderen.
Bovendien is het van belang dat ze wel in beweging blijven

Dus tja.... ik moet mij troosten met de gedachte dat grote delen van de wei echt goed zijn, dat ze tussen bomen op een hoog gelegen droogvstuk kunnen eten en staan en dat ze een hele ruime schuilstal hebben waar ze ook kunnen eten.

Suzanne, wat een ellende met je paarden. Hoe gaat het er nu mee?

Coralie, klopt wel en dat houd ik mijzelf ook voor, maar ik ben beetje overbezorgd Komt ook wel omdat ik veel heb meegemaakt en drie van de vier erge kneusjes zijn (en de vierde dus vorige week koliek had

Suzanne, ik kan mij daar best wel iets bij voorstellen. Neem gewoon de tijd die je nodig hebt... het maakt voor de situatie niet uit, gezien je ongetwijfeld je paard nog rust geeft.

Ik kom hier toch nog maar eens op terug...

Ik heb dus onlangs een pakket over inspannen gekocht; een boek met video van een zeer bekend menner. Het pakket wordt hier veel gebruikt bij cursussen en zo.

Ik moet bekennen ... een echte eye-opener. De man in kwestie heeft een ongelooflijke prettige manier van werken met paarden, waarbij niets, maar dan ook niets, de schuld van het paard is, maar ieder probleem wordt veroorzaakt door menner of fouten in de africhting.

Ik heb natuurlijk vroeger wel gemend (en dus veel gereden) maar was niet alleen details vergeten, maar kreeg ook nog niet eerder zo helder stap voor stap voorgeschoteld hoe het in elkaar zit en waarom.
Ben er nog niet doorheen, maar heb al aardig wat momenten waarop ik denk 'oeps'. En ik dacht toch echt dat ik het zorgvuldig en met veel begrip en geduld deed.
Maar ik heb gewoon stappen gemist, heb dingen niet helemaal correct uitgevoerd, heb dingen als vanzelfsprekend gezien terwijl ze dat toch niet waren etc.
(en dan te bedenken dat mensen vaak denken dat ik te omslachtig/langzaam ga)

Het is ook leuk om te zien hoe hij verschillende fases in belering laat zien op de dvd en hoe hij continue bezig is met het welbevinden van het paard en zijn focus op het meer helder maken van de hulp (op zachte wijze) als het paard niet doet wat hij graag wil ipv aanpakken, zoals je zo vaak hoort. Hij zet dan gewoon wat passen terug. Zegt nooit: het paard wil niet, maar het paard begrijpt het niet.

Ik denk dat zelfs veel ruiters erg veel van hem zouden kunnen leren.

Kortom... terug naar af voor mij. Ik wacht nu eerst op een goed mentuig en een hoofdstel, want dat is er nog niet (maar komt er wel deze maand/begin jan) en dan maar weer van voor af aan en dit keer goed.

Wordt een leuke uitdaging. Tussendoor ga ik dan nog een beetje aan haar lijf werken, want ze is erg stijf aan een kant en dat is ook niet motiverend voor haar.

Ben benieuwd waar het ons gaat brengen. En zo blijf je altijd bijleren.
Moet wel zeggen dat ik het allemaal heel erg leuk vind... juist omdat het zo leerzaam is.

Boek en dvd is in het zweeds Het is van Hans Sidbäck, fokker van werkpaarden en hengsthouder, menmeester bij een opleidingsinstituut in Finland, twee jaar beroeps boswerker met paarden achter de kiezen (werken dan dus echt van smorgens tot savonds met paarden in het bos), Zweeds kampioen in 'boswerk' met werkpaarden en heeft zijn sporen verdiend in wedstrijden ploegen met paarden, gebruiksmennen en vierspan. Hij heeft nu een bedrijf waar paarden worden geschoold/omgeschoold met zijn vrouw en zoon.

Hij heeft dus echt een enorm pak ervaring en kennis in huis en weet wel wat hij doet.
Maar wat ik aan hem prettig vindt is de aanpak waarbij het welzijn van het paard voorop staat.
Hij noemt ook dat het echt niet vanzelfsprekend is dat een paard voor ons werkt en dat om die reden de volledige verantwoordelijkheid voor het goed gaan bij ons ligt en niet bij het paard en dat derhalve een paard ook niets kan worden verweten, als het niet zo goed gaat.

Maar goed... hij werkt wel standaard met meerdere helpers en die mogelijkheid heb ik eenvoudig niet. Ik kan blij zijn als mijn echtgenoot in het weekend wil helpen.
Dat betekent gewoon dat ik daarin dus creatiever moet zijn en nog meer moet onderverdelen.
Zo leert hij het paard aan strengen (1 voor 1 eerst 1 kant,- en dan ook nog eerst van het paard af vastgehouden,daarna beetje voor beetje grond laten raken en daarna pas in de bochten tegen het been van het paard laten komen- daarna opnieuw aan de andere kant omdat het niet vanzelfsprekend voor het paard hetzelfde is, dan pas 2 strengen), later aan bomen, daarna aan een inspanninsbomen( u vorm) en daarna aan sleep etc en daarbij is er steeds iemand die het paard aan het halster leidt, hijzelf die de leidsels in handen heeft en slechts hele lichte hulpen geeft, waarbij het paard van de persoon die leidt hulp krijgt als het de hulp niet snapt, en andere helpers die dus strengen/bomen vasthouden en controleren en later dus ook met de wagen helpen.

Ik zal die dingen dus los moeten koppelen. Dus apart aan de hulpen werken en apart aan strengen/bomen etc. Vergt wat creativeit, maar zal wel goed komen.

Het is vooral de principes die je leert, die je erg goed kunt gebruiken en ook wel als een eyeopener werken.
Zo is mijn tuig ook niet goed, maar voor droog mennen, dacht ik... dat kan wel. Maar een paard met ongemakkelijk tuig is ook niet gemotiveerd, ook niet als het nog geen kracht hoeft te zitten. Zelfde met kopstukje en zo zijn er tig en tig details waar je minder bij stilstaat.

Trainingen ook erg kort houden, meer thuis werken totdat het erin zit, elk nieuw onderdeel is weer een nieuw leerproces etc.

;Maar goed... helaas voor jullie dus alleen in het zweeds.

e m kraak schreef op zondag 22 december 2013, 16:56:


Ook bedankt zeg.... weet ik ook weer waar ik met mijn hard werken sta

Talitha schreef op zondag 22 december 2013, 17:01:


och kom... anderhalf uurtje vliegen. Gewoon een keer of 10 komen helpen. Hoe moeilijk kan dat zijn

e m kraak schreef op zondag 22 december 2013, 23:30:


Heeeee uhhhhh Ik schrijf ook gewone boeken hoor. Twee thrillers nota bene

Tineke Nolet-Verdel schreef op zondag 22 december 2013, 20:49:


Nou, laat ik het zo zeggen... het is meer het voorhouden van een spiegel; het trekken aan mijn jasje

Het zijn inderdaad heel logische zaken voor veel mensen hier, maar het is soms verbijsterend hoe gemakkelijk je dingen 'overslaat' terwijl je denkt heel secuur te werk te gaan/geduldig te werk te gaan

In die zin voelde ik mij, terecht, teruggefloten om eens kritischer naar mijn eigen handelen te kijken.

Talitha, volgens mij heb je nog geen dier meegemaakt dat echt zg catatone stupor had?
Ik kan je verzekeren dat klakken met je tong of snoepje voorhouden, praten etc dan totaal niets uithaalt.

Ik heb het met een paard meegemaakt en, geloof me, dat wil je echt niet meemaken. Zo'n paard (of mens of ander dier) is totaal onbereikbaar. Ongeacht wat je doet. Niet voor snoepjes, geluiden, stem, aai, klap .... gewoon niets.
Met geweld eruit halen (ja, er zijn mensen die dat proberen in een dergelijke situatie) krijg je te maken met een gewelddadige explosie of volledig doordraaien.

De eerste keer dat ik dat met amber meemaakte, duurde het ruim een uur voordat ze eruit was. Ik wist wat het was omdat ik het ooit bij een ander paard, van iemand anders, had gezien.
Later gebeurde het minder en uiteindelijk niet meer, totdat haar lichamelijke klachten haar inhaalde. Toen flipte ze volledig in de wei; dacht dat er krokodillen in de drinkbak zaten e.d.

Zo'n paard (of dier of mens) kun je ook niet blootstellen aan allerlei nieuwe situatie. Juist omdat zoiets alleen ontstaat vanuit zeer extreme angst en/of pijn.
Echt niet zomaar.

Met dat paard is het overigens ook nooit helemaal goed gekomen. Ze was lichamelijk en geestelijk te beschadigd.

MBT de etiketten heeft Egon gelijk. Daar zijn ze in nederland wel gek op ja. Mijn twee zonen hadden er ook ieder eentje en konden niet naar het gewone onderwijs, (geprobeerd, ging volledig mis)

Vreemd genoeg hebben ze hier in zweden ook onderzoeken gehad nav die etiketten en hebben ze hier de etiketjes weer eraf gehaald. Onzin, zeiden ze. Iedereen heeft zijn sterkte en zwakke kanten en strikt gezien hebben we allemaal autistische trekjes; de een wat meer dan de ander. Het is een kwestie van kijken naar de sterkte zijden, ipv de zwakke.
Beiden zijn hier weer in het gewoon onderwijs terecht gekomen (wat hier dus ook heel goed ging, omdat de vakjesgeest minder heerst), en hebben inmiddels alweer een afgeronde opleiding op de universiteit in engeland achter de rug, eentje in manchester en eentje in wales.

In nederland waren ze wellicht op een sociale werkplaats terecht gekomen.

joop schreef op maandag 23 december 2013, 11:43:


Ja, daar ben ik heel erg dankbaar voor. Als ik gezinnen in nederland hoor praten, lijkt het wel alsof tegenwoordig meer kinderen wel dan niet een stempel hebben en dat heeft levenslange gevolgen.
Pilletjes krijgen ze niet allemaal, maar ze worden wel in een hoek van niet goed functioneren geduwd en krijgen vaak totaal niet passend speciaal onderwijs, dat hen verder ontmoedigt.

(of zoals mijn oudste uitdrukte: blijkbaar denken ze dat ik achterlijk ben, omdat ik die stempel heb gekregen.... ff note: hij is zeer intelligent en studeerde 'first class' av in Manchester, studeert nu japans in japan en wil nog voor zijn doctoraal gaan)