Ineke Klootwijk schreef :
> Daarom begrijp ik niet dat je dwangmatig iets kunt afdwingen. of
> je krijgt het niet voor elkaar of je krijgt later de rekening of
> de tegenpartij laat het afweten (op welke manier dan ook).
> Ik begrijp het niet en wil het niet begrijpen.
Ik begrijp het wel, maar ik wil het niet begrijpen!
O je kunt zoveel dwangmatig afdwingen.
Voor een tik, een mep of een aansporing doen paarden veel hoor.
En het kan er jááááááááren in blijven zitten.
Al wat je hoeft te zijn is agressief en het paard luistert de rest van zijn leven als een vinkje naar je
Ik hoef maar naar Holly te kijken, als ik zie wat ze allemaal kan, als ik zie hoe werklustig ze is (nouja normaal gesproken is, nu effe niet) .
Vraag het en ze doet het, op het onderdanige af, en ik ben er helemaal niet trots op.
Zie haar hoofd en zie hoe ze achter de oren in haar haren witte plekken heeft van het martelmateriaal om waarschijnblijk haar hoofd omlaag te krijgen, hoe ze onder haar kin een witte plek heeft van de kinketting.
En zo'n witte plek ontstaat niet zomaar hoor, daar moeten een hele tijd druk zijn geweest.
Een Cherokee die freakte van druk op de neus en constant met haar tong liep te flapperen, doodsbang voor een longeerzweep. Fijn zo'n dichtsnoerende neusriem, fijn ook dat ze haar mond niet kon openen en aan de onrustige hand van mijn voorganger ontsnappen.
Ow, als ik aan Holly een back up (achterwaarts gaan) vraag door alleen al met 2 vingers te wijzen dan stuift ze naar achteren, jaja, doet het erg goed, je kunt haar met een vingerwijzing slalommend achteruit los door de pionnen sturen, het ziet er erg mooi en goedgetraind uit, maar ik denk niet dat er
iemand is geweest in al die jaren die zich heeft afgevraagd wat het paard daarbij voelde; hoe het in de belevingswereld van haar was om zo getreiterd te worden.
Voorbeeld van twee van mijn paarden die ik allebei nog niet zo heel lang heb. Het kost ons zeer veel tijd om de trauma's eruit te krijgen.
We zijn aardig op de goede weg, vooral met Cherokee.
Met Holly gaat het waarschijnlijk nooit meer helemaal goedkomen, als we haar maar zo krijgen dat ze weer een beetje vertrouwen heeft en niet altijd zo terugdeinst. Je kunt je hand niet gewoon op haar leggen of er gaat een siddering door dat lijf en 2 verschrikte ogen kijken je aan.
Het gekke is dat ze super- maar dan ook supercool is in het verkeer, buiten enzo, het is absoluut geen zeuwpees.
Ik heb zoveel vertrouwen in haar dat ik haar enkel met een riempje om de hals buiten rij, en als het wat ruiger wordt dan doe ik wel een haltsertje aan, meer niet - heeft ze helemaal niet nodig.
Ik wil zo graag dat ze weer plezier in werken krijgt, dat ze niet altijd op de automatische piloot gaat.
Dus ja, dit is een typisch voorbeeld van een afgedankt ex wedstrijdpaard dat niet meer helemaal voldeed en toen van eigenaar naar eigenaar is verhandeld, tot ze bij ons gekomen is.
Die eerste heeft allang weer een nieuwe genomen
En de vervolgrekening naast haar trauma's zijn een aantal lichamelijke letsels.
Dat is de prijs die wij betalen, ze is pas 15 en al helemaal op.
Om haar drachtig te krijgen hebben ze haar zelfs gedwongen met hormonen behandeld waarna ze letterlijk is 'volgestopt', verkracht.
Haar eerdere veulens werden al na korte tijd van haar weggeroofd.
Geen wonder dat ze nu niet loslaten kan.
Hier gaat ze het erf nooooooit meer af hoor , alleen voor wat buitenritten en wandelingetjes.
Pien
Warboel
