Laat het applaus maar liever achterwege. Er gaat momenteel geen moment voorbij waarin ik mij niet afvraag of ik niet vooral mijn pony het graf in help. Ze gaat nog steeds achteruit. Ben weer met de medicatie gestopt omdat ze er heel erg ging gapen. Ben dus gestopt om te kijken of het buikpijn was een inderdaad...nu gaapt ze niet meer. Maar ze heeft veel pijn en is van een levendige pony veranderd in een heel sneu beestje zonder glans in haar ogen. Depri tot en met. Ze staat daar in haar uppie (maar is ook niet echt vriendelijk tegen andere paarden) weg te kwijnen. Ik kan janken als ik haar zie. En geloof maar gerust dat ik mij meer dan eens afvraag of ik niet beter gewoon het advies van de dierenartsen had kunnen opvolgen. Vooral als ik weer eens lees over een paardje dat slecht kan lopen en met ijzers weer helemaal op de been is. Ik kan logisch best redeneren waarom ijzers en slecht idee zijn, maar je kunt ook niet om de succesverhalen heen. Zeker niet als je zelf blijft volharden in het natuurlijk bekappen en de pony alleen maar achteruit holt. Dus nee...Laat het applaus maar achterwege. Dat voelt erg bitter op het moment.

Ps
gebruik nu wel paracetamol maar dat haalt volgens mij niets uit

Christel, daarom ligt er ook geen ijzer onder. Ik kan het wel beredeneren, maar je hebt echt van die momenten waarop je van de regen in de drup lijkt te komen. De hielen zijn gelijk met de zool.Ze moeten nog een eind zakken, zeg maar...

Rox, ik heb er zelfs dubbele zolen in zitten, maar het lijkt njet echt iets uit te halen en de bots zijn wat te ruim, ondanks dat het kleinste maat is. Ze zitten niet geweldig

Jean, ik weet verdraaid goed dat er geen kwik fix is, maar verwacht ook niet dat ze achteruit gaat. Die achteruit gang is juist dat wat mij niet goed zit. Ergens doe ik dan toch iets niet goed.