Esther schreef:
>
> Uhm vindt dit wel erg kort door de bocht hoor, er gaat gewoon
> een gek met de trekker zitten zieken, en dat heeft doodgewoon te
> maken met asociaal gedrag van een verkeersdeelsnemer, en
> helemaal niets met leiderschap. Ik snap persoonlijk ook nooit zo
> goed waarom dat leiderschap nu zo nodig is, maar dat is een
> andere discussie.
Ik vind wel degelijk dat het iets te maken heeft met leiderschap, maar dan in de zin van vertrouwen, over en weer, en niet met dominantie en "jij moet doen wat ik wil".
Wanneer jij uitstraalt dat die trekker je niets doet is er voor je paard geen of veel minder reden tot schrikken. Want er
is niks om bang voor te zijn.
Dat heeft dus inderdaad niks met wel of geen bit te maken, maar dat is iets wat tussen jouw oren zit.
Ik heb altijd geleerd mijn paard 'uit te lachen' wanneer ze schrikt en dat doet het heel goed, het relativeert enorm, aan beide kanten.
Nu snap ik heel goed dat je nu even niks te lachen hebt en ik denk ook zeker dat je deze klus niet alleen moet klaren en zeker je kop niet in het zand moet steken hierbij.
Wanneer jij in staat bent om zelfverzekerdheid uit te stralen ben je al een heel eind op weg en kun jij Morrie door kritieke situaties heenhelpen.
Dat is wat ik versta onder leiderschap, om misverstanden te voorkomen.
Het liefst wil je dit natuurlijk leren met je eigen paard.
Ik werk veel met angstige mensen die toch willen paardrijden na een truamatische ervaring met een paard, en de ervaring heeft mij geleerd dat het vaak beter is wanneer jullie een tijdje uit elkaar gehaald worden, zie dat als een 'aansterken', zodat je niet telkens in herhaling valt en onzeker wordt, waardoor jij en je paard niet verder komen, want je paard leert er ook niets van zo.
Wat ik zou doen als ik je zou mogen helpen is je aanraden eerst een tijdje aan jezelf en je angsten/onzekerheden te werken, bij voorkeur met een heel lief en betrouwbaar paard, die niet gelijk 'misbruik' of gebruik maakt van jouw onzekerheid als leider, en die je bovendien je fouten vergeeft.
Je hebt iemand nodig die jou spiegelt, die je vertelt : "Kijk, nu ga je in de fout.... probeer het eens zus of zo". Iemand die naast je staat met dat andere paard en die je erdoorheen helpt, op een positieve manier.
Wanneer je leert kijken (met behulp van die persoon) naar de signalen die je paard uitzendt en leert deze te interpreteren, en vervolgens leert oplossingen aan te dragen en actief toe te passen ben je al een heel eind.
Jouw houding (schouders, mimiek, ogenspel, positie waar je staat ten opzichte van je paard, je stem, uitstraling, druk/geen druk, etc.) vertellen je paard heel veel over jouw gemoedstoestand, over jouw karakter.
In feite is Morrie nu degene die jouw angsten en onzekerheden spiegelt en het lijkt mij veiliger in jouw situatie dat je dit patroon doorbreekt.
Jij zult moeten leren om Morrie door dit soort situaties heen te helpen, net als dat je Morrie zult moeten leren
desensibiliseren, waarover Frans net schreef.
En soms, heel soms, is het verstandiger om de moeilijke keuze te maken om te kiezen voor een ander paard, maar zover ben je nog niet, vind ik. Het is wel hoog tijd dat je hiermee aan de slag gaat, want als dit zo door gaat gebeuren er op een kwade dag ongelukken.
Waneer je de kracht hebt om hier doorheen te gaan kan het allemaal goedkomen. Zoals jij aan jezelf moet werken moet er ook met Morrie worden gewerkt want hij heeft een trekkertrauma, dat is duidelijk, al dan niet inmiddels versterkt door jouw angst.
Wanneer je die kracht, dat vertrouwen of het zelfinzicht niet hebt is het misschien wel verstandiger te kiezen voor een andere oplossing.
Maar : zoek hulp !
> Misschien heb ik ook wel makkelijk praten met
> mijn blindegeleideponnie. Falka heeft namelijk ook een
> vriendschap, ze bedenkt voor mij of iets wel of niet of niet
> veilig is.
Ja, Es, jij hebt misschien wel een paard uit duizenden en jullie passen bij elkaar, maar niet iedereen heeft dat voordeel. Sommige mensen moeten er heel hard voor werken om contact en wederzijds vertrouwen op te bouwen.
Cherokee is een voorbeeld hierbij. Zij was ooit verschrikkelijk en leek dominant, maar in feite was het een heel onzeker paard dat duidelijkheid en leiding vroeg, niet alleen aan mij, maar ook aan de andere paarden.
Zonder leiderschap nam ze zelf het leiderschp, wat resulteerde in allerlei dwaze en gevaarlijke avonturen, want ze kon dat leiderschap helemaal niet aan - het maakte haar onzeker. Met liefde stond ze haar plekje af aan Winner en later ook Bay en ze is daardoor veel zachter geworden, vinden wij. Ze is tot rust gekomen.
Het enige wat ik doe bij haar is duidelijk zijn. Consequent zijn, en daarmee gaf ik haar voldoende veiligheid om weer haar zelfvertrouwen op te laten bouwen, door te weten dat het nu goed is wat ze deed, dat ze bang mocht zijn en dat ik er voor haar was om haar te helpen wanneer zij het niet meer wist.
Het heeft zoveel positieve gevolgen gehad, voor haar vooral, maar ook voor mij omdat ik haar ben gaan waarderen voor wie zij was. Nu is ze sterk, krachtig, maar op een heel andere manier. Meer beschermend naar mij toe, beter haar best doend, en meer genietend van onze ritten.
Ik zie een veel zachtere blik in haar ogen, ze wacht op mij, ze luistert naar mij, ze is blij wanneer ik haar kroel en ze laat dat dudelijk zien.
Een jaar geleden was dat echt anders. Ik train helemaal niks, daar geloof ik niet in, maar het gaat mee in de dagelijkse aanpak en omgang met de paarden en dat kost tijd. Niet eens energie, want het gaat als vanzelf.
> Heeft niets met de aso trekkerbestuurder te maken,
> want ook dan zal mijn Falka over de zeik gaan. Dus de opmerking
> hangt er van af hoeveel tijd je in iets wilt steken, dat schiet
> mij even in het verkeerde keelsgat. Aan deze situatie kon Morrie
> helemaal niets doen, maar is slachtoffer van een gek met een
> asobak.
Absoluut ! Maar het is wel zo dat Morrie in een 'gezonde' situatie niet zo zou hebben hoeven schrikken van die trekker, want een trekker is een heel normaal verschijnsel, net als overvliegende straaljagers, plasticjes, blaffende honden, en opvliegende fazanten.
Dat het een asociale actie van de trekkerbestuurder is staat buiten kijf, het is een normale gedragsregel dat een boer zijn trekker even aan de kant stuurt of de motor uitzet als ie ziet dat een paard er niet blij op reageert.
Dan nog vind ik het niet zo'n ramp als een paard er eens bang van is, maar met je natuurlijk of verworven leiderschap moet je in staat kunnen zijn je paard rustig te maken, of in elk geval te laten reageren op jouw hulp hem te willen geruststellen, zodat ie tenminste bij je blijft.
Zoek hulp, het is in jullie beider belang !
Groet, Pien
www.spirithorses.be
Warboel
