Ilona Kooistra schreef op dinsdag, 16 augustus 2005, 23:28:
> Spirithorses schreef op dinsdag, 16 augustus 2005, 22:49:
>
>> Ja, maar nooit door je paard weg van je te houden, maar juist naar je toe te > laten komen. Vertrouwen bouw je op face to face, zonder iets daartussen, dus > ook geen CS.
>
> Mijn visie zal ik ook even geven: de cs is met name handig als
> je bv een hoef op wilt tillen van een paard wat dat niet wil/eng
> vindt. Je kunt het aanraken dan met de cs doen ipv met je hand.
> Voordeel: je paard mag uit angst naar de cs trappen, jij hoeft
> daar dan niet boos om te worden, laat hem er maar naar trappen
> (blijf zelf uit de buurt, sta dus dicht naast je paard bij de
> voorbenen).
>
Uit angst trappen is dus echt anders dan zogenaamd terugspelen en dan goed bezig zijn

Die afstand houden met de cs heb ik niets tegen, maar het verkeerde idee dat het dan om terugspelen gaat, daar verslik ik me ernstig in. Ik heb gewoon heel erg het gevoel dat angst en dominantie zo vreselijk verward worden. ( ik heb zelf trouwens een wat andere kijk op dominantie, maar zal dat hier buiten laten) Dat kunnen levensgevaarlijke situaties worden.
Een bang paard wil enkel maar weg, en dat is GEEN spelen.
Dit bedoel ik dus even algemeen he, geen aanval naar wie dan ook.
Ik kan onze Bjork best als een goed voorbeeld geven, die werd ook "dominant" genoemd door anderen. Zelf keken we daar anders tegenaan. Op het moment dat iemand anders met haar aan de slag ging, en het ook als dominant gedrag benaderde, dan ging het fout, varierend van uitbreken staken over het hek gaan door het hek gaan enz.
Met dit verhaal zijn we met haar naar Wim Vonck gegaan, gelukkig zag hij ook exact wat wij zagen, niet dominant maar bang!!
Met veel "gebrabbel" is ze toen zadelmak gemaakt, ook met de stick erbij, maar die enkel gebruikt om te belonen, en veel taal, voor taal is ze nog veel gevoeliger. Zodra er bij Bjork iets van dwang bij komt begrijpt ze het niet meer, en raak je haar kwijt. Zolang je haar grenzen respecteert gaat het echt super met haar. We hebben er wel 2 jaar over gedaan om haar oren aan te mogen raken, dat trauma van die stukken die uit haar oren zijn geknipt heeft er behoorlijk ingehakt. Nog is het zo dat een vreemde dat meestal niet mag. Bij dierenartsen heb je eigenlijk zelfde verhaal, die zijn te "snel" met haar, er is er een hier die wel met haar kan. Duurt maar een paar minuutjes langer, en dan is ze goed te doen. Bekappen zelfde verhaal, ze is de braafste houdt zelf haar been omhoog, een jaartje terug liet ze zich letterlijk vallen. Even wat tijd nemen en je bent echt veel sneller klaar. Voor mij is het echt het belanrijkse even dat het meppen naar de stick geen spelletje is, en goed naar paard moet kijken of het dus "dominant"is of bang.
Groeten Esther