Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 15:04:


Ja mooooi. Je had dit ook op geen enkele andere manier voor elkaar gekregen denk ik. Door hem zelf te laten bepalen wat hij aankon, hem de keus te geven om weg te lopen als het te veel werd, en hem het vertrouwen te geven, zodat hij ook weer terugkwam is het enige juiste wat bij dit paard , met zulke trauma's, je had kunnen doen.
Shiny mag wel in zijn hoefjes knijpen met zulk een baasje.

En soms zou je willen dat je alle paarden kon redden. :)

Trea

amber schreef op zaterdag, 17 september 2005, 11:31:


Zowel Christel als Amber, dankjewel voor jullie onderzoekje. Ik ga het mijn hoestende paard ook geven. Ik wacht wel even tot de antibioticakuur is beëindigd.

Groetjes, Trea

Karin Haneveer schreef op zaterdag, 17 september 2005, 23:36:

Karin je haalt me de woorden uit de mond. Sinds ik het boek van Dr Strasser heb gelezen, ben ik me zoveel meer bewust geworden van wat er allemaal mis kan zijn in een gezond ogende hoef!
Ik zou in dit geval (het blijkt een zieke hoef, of meerdere), een strasserbekapper er naar laten kijken. Ik weet zeker dat dit niet vaag hoeft te blijven, Cristel.

J. Pelgrim schreef op zaterdag, 17 september 2005, 22:54:


Joke, wat triest allemaal. Mag ik uit je berichtje opmaken dat je hem niet meer hebt, of is overleden?

Het verhaal van het hinniken in de kliniek is zooo herkenbaar! Mijn tinker is afgelopen jaar geopereerd aan koliek en heeft ook een tijdje in de kliniek gestaan. Ook ik reed er dagelijks heen (pokke-end), om haar te laten grazen in de berm, want verder at ze niks, en het personeel had geen tijd. Ze was telkens zo blij als ze ons aan hoorde komen. Aandoenlijk gewoon..
O, en die foto van jou paard liggend op de tafel... rillingen krijg ik er weer van. Ik heb er grijze haren aan overgehouden. Zoveel zorgen, en onzekerheid. Ze is er gelukkig weer helemaal bovenop.