jo schreef op woensdag, 5 oktober 2005, 12:19:
> Piet schreef op dinsdag, 4 oktober 2005, 19:01:
>
>> Het is natuurlijk niet het bit, maar het zijn de handen die

> Paard vechten, de tandenrasper geirriteerd en achteraf had het
> paard gelijk om te protesteren.
>
> Het zijn maar wat denkbeelden die zo bij me opkwamen.
Paardentandarts: Het is maar net wie je te pakken krijgt! Iemand die begrip heeft voor een angstig paard of iemand die zoiets heeft van: niet aanstellen, gehoorzamen, had je maar geen paard moeten worden.
Een klein roesje bij tandenraspen pakte bij mijn paard goed uit! Haar kiezen zijn in maart 2005 voor de eerste keer in haar leven (8 jaar) geraspt. Ze heeft gelukkig goede tandjes, eerder was gewoon niet nodig. Ik was eerst best wel zenuwachtig, dat arme beest, met zo'n lawaaiding in de mond zitten, wat een ervaring moet dat zijn.
Maar ik ben nu absoluut niet bang voor de volgende keer. Ze heeft een roesje gehad wat 20 minuten aanhield. Ze werd er erg rustig van, absoluut niet gestressed, kreeg alles wel vol mee en mijn dierenarts kon goed zijn werk doen met een electrisch aangedreven rasp, die toch behoorlijke herrie maakte. Ze mocht enkele uren niet eten of drinken (geen slikreflex) en kwijlde wat, maar ze voelde zich duidelijk goed. Ze is absoluut niet ontwijkend of bang geweest daarna, wormkuren geven ging ook goed, het was dus geen slechte ervaring voor haar, meer iets dat vervelend is, maar wat te doen is. (Net zoiets als wassen, als de troep er met een borstel niet meer af wil: Help, ik word nat! En dan zien dat ze in de stromende regen een dutje staat te doen......)
Monique