trea hoex schreef op maandag 10 oktober 2005, 15:05:


Hallo,
Nou.....Ik heb zoveel verschillende uitvoeringen gezien, daaronder was vast ook wel een natural hackamore....... Weet echter niet meer precies hoe die eruit zag. Feit is wel dat ik met deze bosal goed uit de voeten kan en mijn paard ook. En ik ben echt blond (haha)....
Monique

ingrid van der post schreef op maandag 10 oktober 2005, 15:03:


Hallo,
Die sokken heb ik bij Marquis vandaan. Ze zijn boven en onder open (soort koken) en gaan gedeeltelijk over de hoef heen. Je trekt ze aan net zoals je zelf je sokken aantrekt, maar laat de teen er uitkijken. Ze voorkomen dat er zand tussen hoefballen en schoen gaat zitten wat schuurplekken kan veroorzaken.
Mijn paard heeft gelukkig geen plekjes gehad. Toen Marquis nog geen sokken aanbood, heb ik zelf de voet van oude sportsokken van mij afgeknipt en mijn paard aangetrokken als extra bescherming van de hoefballen. Dat ging overigens prima, maar ze gingen erg snel stuk (het waren ook al oude sokken). Mijn paard met witte sportsokken en zwarte schoenen zag er wel flitsend uit...... (Menig buurman heeft ons hoofdschuddend nagekeken: Wanneer krijgt ze een hoedje op?)
Toen Marquis met sokken kwam, heb ik die gelijk besteld. De sokken van Marquis zijn erg stevig en gaan lang mee. Ze zijn zwart/bruin/grijs en vallen ook niet zo op.....
Monique

Monique Meijer schreef op maandag 10 oktober 2005, 15:48:


He, kan ik niet meer foutloos schrijven? Ik bedoel een KOKER!
Monique

trix van der heijden schreef op maandag 10 oktober 2005, 17:00:


Hallo,
Ik heb zoiets altijd twee keer per dag met egyptische zalf behandeld (te koop bij de welkoop), dat helpt goed en werkt opdrogend. Teer daarentegen sluit af en het kan daardoor erger worden.
Monique

Monique Meijer schreef op maandag 10 oktober 2005, 11:25:


Hier dus de foto's:
http://www.mijnalbum.nl/Album=76MTKNFF
Mijn paard kijkt hier niet echt vrolijk, buiten was het te donker om foto's te maken, dus dan maar in de stal. Tot haar ergernis moest de staldeur even dicht.......
Monique

trea hoex schreef op maandag 10 oktober 2005, 23:40:


Hallo,
Een bosal drukt op de neus en achter de oren.
Blondje

Peet schreef op maandag 10 oktober 2005, 21:36:


Hallo,
Dat ligt eraan hoe de schoenen van Smit aansluiten. De schoenen van Marquis kun je met behulp van een ski-sluiting verstellen, dus past eigenlijk altijd. Probeer het anders eerst even met oude sportsokken, die van Marquis zijn nog iets dikker. Passen de sportsokken kun je die ook van Marquis bestellen.
http://www.dr-marquis.com/shop/de/pd-1145961303.htm?defaultVariants=search0_EQ_0/1_AND_{EOL}&categoryId=1
Monique

eamonn schreef op maandag 10 oktober 2005, 13:20:


Hallo,
Ik ben blij dat je pony goede hoeven heeft! Ik wilde even wat zeggen over "Franse stand". Binnen bepaalde grenzen is er wel heel wat aan Franse stand te doen, natuurlijk afhankelijk van leeftijd van het paard, maar volgens mij ook of dat haar natuurlijke stand is of "aangekapt".
Mijn paard is in het verleden door een gediplomeerd hoefsmid, een "goede vriend" van mij, bewust vernield. Hij kon mijn paard als fokmerrie voor een leuk prijsje verkopen en deed mij regelmatig aanbiedingen en stuurde kopers op mij af. Ik wilde niet verkopen, daarom gaf hij haar bewust een volledig verkeerde beenstand, en probeerde mij te overtuigen dat ze niks waard was, een kneusje. Ik zou haar nooit kunnen berijden. Ik had het eerst niet door, want ik vertrouwde hem en wist toen bijna niets over hoeven (daar heb je immers hoefsmeden voor). Ik kon niet geloven dat haar benen en hoeven zo slecht geworden waren en ging mij in hoefbekappen verdiepen. Toen wist ik wat hij deed..... Na een enorme ruzie en verandering van pension (was ook van hem) nam ik een andere hoefsmid, die de stand iets kon verbeteren, maar niet veel. Enige hoefsmeden, pensionstallingen, veel rottigheid en veel hoefzweren later, kon ik haar eindelijk naar huis halen (4 jaar geleden) en heb ik zelf rasp en renet ter hand genomen. Met paardnatuurlijk heb ik enorm veel bereikt. Mijn paard maait en waggelt niet meer, ze is niet meer koehakkig en de Franse stand is veel minder geworden. En dat door alleen de zool te volgen....
Vooral haar rechter achterhoef was een enorm probleem, die stond zo veel naar buiten gedraaid, bijna dwars......
Binnen bepaalde grenzen kan Franse stand dus veel verbeteren, al heeft haar leeftijd (8) er wel toe geleid dat haar gewrichten nooit meer helemaal recht kunnen worden. Haar huidige stand is echter een enorme verbetering. Ik hou mij tegenwoordig ook alleen met slijtage en mustangrollen maken bezig, ik hoef niet meer te corrigeren, ik heb de indruk dat ze zich nu zelf corrigeert.
Monique

Wil schreef op dinsdag 11 oktober 2005, 13:10:


Wil, bedankt!
Tja, hoe kom je op zoiets? In zijn geval huwelijksproblemen en geldproblemen. Lekker je woede afreageren op een onschuldig en weerloos klein veulentje. Walgelijk, om misselijk van te worden als ik er aan denk. Hij heeft haar menig maal in elkaar getrapt, stiekum. En ik mij verwonderen waarom ze zo schichtig was voor mannen.
Ik heb vaak overwogen hem aan te geven, maar ik ben nog steeds bang dat hij mijn paard wat aandoet. Het ergste is nog dat mijn (en zijn) toenmalige dierenarts er ook aan meedeed. Die dierenarts bevestigde het verhaal dat mijn paard gewoon een "kneusje" was. Kon hij wat meepikken van de verkoop. Mijn paard is nog steeds schichtig bij vreemde mannen en dat zal ook wel zo blijven. Het is nu enkele jaren geleden, maar ik kook nog steeds als ik er over nadenk. En wie aan mijn paard komt, komt aan mij. Monique

Monique Meijer schreef op donderdag 6 oktober 2005, 12:58:


Hier de foto's:
http://www.mijnalbum.nl/Album=4JQ8RTPS
Monique

Zhiva schreef op dinsdag 11 oktober 2005, 16:23:


Hallo,
Als je paard groen is en net onder het zadel zou ik wel wat voorzichtig aan doen en goed oefenen. Mijn paard is (afgezien van een paar pogingen toen ze net ingereden was) altijd met een bosal gereden. En ik moet zeggen dat ondanks dat mijn paard goed op neckreining en been reageert een touwversie wel wat anders werkt. Hoe een paard reageert hangt van veel factoren af, maar ik zou niet zomaar een touwhalster omdoen en lekker buiten gaan rijden......
Monique

Huertecilla schreef op dinsdag 11 oktober 2005, 19:49:


Wat goed zeg, dat jouw paarden daar zomaar over kunnen galopperen!
Het is inderdaad een kwestie van tijd en gewenning. Mijn paard kan sinds enige tijd eindelijk over met (kleine) steentjes verharde wegen lopen zonder gevoeligheid, dat vind ik voor haar een hele prestatie met haar hoefzweerverleden.
Monique

Loes Scheres schreef op woensdag 12 oktober 2005, 1:05:


Verschrikkelijk. Geen woorden voor......
Monique

Na lang twijfelen heb ik besloten het verhaal van Indy op te schrijven. Ik loop hier al een tijdje mee rond. Ik heb het al die jaren opgekropt en op een gegeven moment moet je het kwijt....

Ik zag haar toen ze twee dagen oud was - een magere bruine quarterhorse merrie met enorme rustige bruine ogen. Ze stond verwonderd tussen staart en achterbenen van haar moeder naar ons groepje mensen te kijken. Ze kwam plotseling op mij af en begon mij te besnuffelen. Ik mocht haar overal aanraken, het klikte, wat een vertrouwen - ik had mijn paard gevonden. Ze zou het eerste half jaar bij de fokker blijven staan en dan worden afgespeend en naar het paardenpension van een goede vriend van mij gaan. Toen koopcontract en betaling rond was, begon echter het gedonder. De fokker had de auto die hij van het geld gekocht had in een van zijn dronken buien tegen een boom gezet en vond dat hij meer geld moest hebben. Ik had misbruik gemaakt van zijn situatie en het veulen te goedkoop gekregen. Ze wilden ook bestemmen hoe mijn veulen moest heten en vielen mij constant lastig. Ze wilden het veulen terug en bedreigden mij. Bovendien was de fokker altijd dronken en lag vaak laveloos in het weiland. Zijn vrouw ontving klanten aan huis, die ook mij lastig vielen. Ik durfde er dan ook niet meer alleen heen. Ik kreeg steun van een advocaat van het stamboek, die mij verzekerde dat alles rechtelijk in orde was, en dat ik op hun steun kon rekenen.
De fokker moest geld hebben en besloot de moeder naar een hengst te brengen - mijn veulen was twee maand oud en moest noodgedwongen mee. Smerige stallen, agressieve honden, overal troep, wat en puinhoop bij die mensen. De moeder wilde echter niet hengstig worden en liet zich niet dekken. Mijn goede vriend kreeg het voor elkaar de fokker te overtuigen merrie en veulen naar kennissen te brengen die te veel gras hadden, de fokker had te weinig. Wat een opluchting! Mijn veulen kon met twee andere merries met veulens opgroeien! Dit duurde echter niet lang! De fokker vond mij lastig en wilde beslist zijn merrie laten dekken. Omdat ik niet wilde dat mijn veulen steeds maar weer mee moest, is ze met drie maand afgespeend, samen met de andere veulens. Mijn veulen is er gelukkig zonder veel kleerscheuren doorgekomen, de andere twee veulens hadden het er erg moeilijk mee. Toen het gras op was moesten ze worden bijgevoerd, echter die mensen vonden het niet nodig. Ze gaven liever hun eigen paarden het voer dat ik betaalde. Daarop begon ik maar zelf elke dag te voeren. Eindelijk kon ze naar mijn goede vriend toe, waar ze een echt paardeleven zou krijgen. In het begin geen enkel probleem. Toen kreeg hij geldproblemen en huwelijksproblemen en mijn paard moest het ontgelden. Ik moest steeds meer betalen, mijn paard stond in een modderige paddock met een laag stront die ik er niet uit mocht halen. Ze kreeg geen voer, alleen schimmelig hooi. Ik hoor het hem nog zeggen: ik zei "weidegang", de mogelijkheid in het weiland te lopen, en die mogelijkheid heb ik nu niet. De fokker had ondertussen contacten met een koper voor mijn veulen, maar ik wilde niet verkopen. Mijn "goede" vriend kon mij ook niet overtuigen, daarom bekapte hij haar bewust verkeerd, waarbij haar benen helemaal verdraaid stonden. Ook de dierenarts wilde een graantje meepikken en bevestigde dat ze nu eenmaal een "kneusje" was. Mijn "vriend" vond het zielig voor mij, ik zou haar nooit kunnen berijden en wilde haar wel van mij overnemen of eventueel ruilen. Ik kon het niet geloven, gezonde benen en hoeven die zo slecht geworden waren? Ik heb mij toen in bekappen verdiept en kwam erachter dat het gewoon expres gebeurd was. Toen liep het helemaal uit de hand, hij brulde hysterisch tegen mij en dreigde mijn veulen op straat te jagen en probeerde vervolgens zijn vrouw met zijn trekker dood te rijden. Hij had mijn veulen vaak geslagen en getrapt, gewoon om zijn woede af te reageren. Hij vond haar gewoon een rotknol. En ik mij maar afvragen waarom ze zo schichtig voor mannen was. De volgende dag ging ze naar een andere pensionstalling die ik met meel moeite voor haar gevonden had en we hebben haar, bewapend met een ijzeren staaf, weggehaald. Hij stond er stokstijf bij te kijken en zei niets.... Onderweg raakte ze in de trailer in paniek en raakte vast onder de ijzeren staaf waaraan ze vastgebonden stond. De halve trailer uitelkaar gehaald, veulen bevrijdt, trailer weer inelkaar gezet, ik er maar bij in en naar de nieuwe stalling toe.
De eerste maanden bij deze boer waren geweldig. Mijn veulen kwam helemaal bij, echter de afwijking aan benen en hoeven konden verschillende hoefsmeden niet herstellen. Ze was bovendien erg bang voor hoefsmeden en had vaak hoefzweren. De meeste hoefsmeden namen niet de tijd en sloegen erop. Ik heb heel wat hoefsmeden versleten. Een hoefsmid maakte het zo bont, hij sloeg haar gelijk met een tang tussen de oren en schopte in haar buik. Mijn paard veranderde in een kwaadaardig monster dat hem steigerend achteruit tegen een muur drukte en naar hem klauwde. Ik heb nog nooit een paard met zulke ogen gezien, pure moordlust. Ik ben er tussen gaan staan en kon haar tot bedaren brengen. De hoefsmid wilde naar de politie, na een gerichte dreun van mijn kant wilde hij dat niet meer en vertrok scheldend van het erf. Deze hoefsmid was helaas een goede vriend van de boer en die had vanaf dat moment een hekel aan mij. Hij zat mij overal dwars: te veel voeren, te weinig voeren, mijn paard op stal laten terwijl de rest in het land liep of anders om e.d. Ook schaamde hij zich voor mijn paard omdat ze zo vaak mank was ivm hoefzweren. De nieuwe hoefsmid kon zijn goedkeuring niet dragen, maar deze deed wel moeite om mijn paard rustig te krijgen. Toen kwam een nieuw paard: een lastige twee jarige ruin, onhandelbaar, zijn eigenaar was bang voor hem, maar hij liep zo mooi volgens haar..... Dit beest trapte mijn paard constant, trok haar manen en staart uit totdat ze kaal was en dekte haar constant. Een draadje ertussen mocht niet van de boer, hij keek liever kwijlend toe..... Anders moest ze maar dag en nacht op stal. Op een gegeven moment is mijn paard kreupel geschopt - ze was toen drie. Schouder uit de kom, drie wervels verschoven en half verlamd. Ze moest hier onmiddellijk weg, maar ze kon niet lopen.....
Godzijdank vonden we een tijdelijk plekje voor haar bij kennissen van mijn vriend. We hebben haar 's morgens vroeg verdoofd, met veel moeite in de trailer geschoven en regelrecht weggestolen. Pas 's avond belde de boer mij op dat mijn paard weg was. Naar het geld wat ik teveel betaald had kon ik fluiten. Mij best, ik had mijn paard.
Het ging erg slecht met haar. Ze kon niet meer. Ik belde mijn nieuwe dierenarts om haar te laten inslapen, maar hij wilde daar nog niet aan. Samen met hem en een fysiotherapeut is ze twee maanden behandeld - toen kon ze weer lopen. Ondertussen werkten mijn vriend en ik als een gek om het weiland te omheinen wat we gekocht hadden. Ons huis was nog niet klaar, maar het weiland was eerst het belangrijkste. Toen we haar naar huis haalden kon je merken dat ze zich thuis voelde. Ze inspecteerde alles en ging grazen. Mijn hoefsmid is nog een paar keer geweest, maar hij kon geen begrip voor haar schouder opbrengen, die hij niet meer naar buiten kon brengen. Hij werd steeds ruwer, totdat ze zich alleen nog met verdoving en praam liet bekappen. Hij liet mij tenslotte zitten met een onbekapte hoef en een hoogteverschil van 1 cm. De oude dorpssmid kon aardig wat met mijn paard worden, maar ze was vreselijk bang voor mannen. Toen heb ik een cursus traditioneel bekappen gevolgd en deed het zelf - echter de hoefzweren bleven. Pas met de cursus natuurlijk bekappen verbeterden haar hoeven zienderogen. Sinds vier jaar staat ze bij ons thuis, lekker rustig in een weiland, neuscontact met de pony's van onze achterburen. Van haar schouder merk je weinig, alleen als ze moe is trekt ze een beetje.
Ik ben nog steeds bang voor mijn "goede" vriend, volgens hem heb ik zijn leven geruineerd, maar hij laat mij nu tenminste wel met rust. De fokker heeft een tijdje geleden gekozen uit dit leven te stappen, dus voor hem hoef ik niet meer bang te zijn.
Monique

van lennep schreef op woensdag 12 oktober 2005, 13:38:


Bedankt!
Fijn ons verhaal kwijt te kunnen, dat lucht enorm op, pffff.
Monique