Wil schreef op maandag 31 oktober 2005, 20:19:

(knip)

Hallo Wil,
Is een groot verschil tussen zomer en winter. In de winter groeien de hoeven véél minder hard als 's zomers.
Ik heb wel eens ijzers 6 maanden lang er onder gehad bij mijn Haflinger! Van oktober tot april. Precies de wintermaanden.
Groet,
Coralie

Michiel schreef op zondag 30 oktober 2005, 21:02:


Hallo Michiel,
Bedankt voor je reactie.
Ik kan je helemaal volgen. Wat je schrijft over 'je uiterste best doen om geen leidsignalen uit te stralen' zal ik gaan uitproberen. Ik doe het trouwens al wel eens, als ik mijn Arabiermerrie helemaal zelf wil laten bepalen of ze wil gaan draven of niet op een bepaald stuk.

Mijn voorzichtige pogingen met going with lopen vaak stuk op dwangmatige wensen van m'n paard. Ze zijn net verhuisd naar een andere wei, en willen heel graag terug naar hun oude wei en oude paardenvriendjes daar. Dus als ik hen zelf de richting laat bepalen weet ik heus wel waar we dan uit komen...
En eten is ook zo'n dwangmatige wens.

Kortom, ik sta nog aan het begin, en ben aan het uitzoeken hoe ik er verder mee kan.
En, eerlijk gezegd, al te veel extra tijd wil ik er niet aan besteden: moet passen in de ritten die ik nu slechts 2 keer per week kan maken ('s avonds rijden na het werk kan niet meer, misschien bij volle maan een keer....).

Wat je schrijft over liever thuis blijven brengt de vraag bij mij op of Shadow het misschien niet zo leuk vindt dat je zo veel eigen initiatief van haar verwacht. Dat je even rustiger aan moet doen met going with, en meer leiding moet nemen? Daar een ander evenwicht in vinden?
Mijn ervaring is, dat als ik zelf veel zin in rijden heb en dat graag samen met mijn paard wil doen en dat ook uitstraal, dat mijn paard wel wil volgen...
Groet,
Coralie

Wil schreef op maandag 31 oktober 2005, 20:55:


Nou, eerlijk gezegd, Wil, waren er toen wel problemen. Ze was die winter nogal erg vermagerd omdat ze het hooi niet goed meer kon eten (met haar toen 26 jaar oude gebit). Dat had ik wat (te) laat in de gaten. Ben haar toen fijner hooi gaan geven en (nog meer) gaan bijvoeren met o.m. bietenpulp, en het is allemaal weer goed gekomen.
Maar daardoor zijn haar hoeven in die winter praktisch helemaal niet meer aan het groeien gegaan.

Ik had haar toen trouwens ijzers onder laten doen omdat ze links achter een diepe scheur in haar hoef had gekregen. Van die gemene stenen hier in Zuid Limburg. Was ze kreupel van gaan lopen, wat gelukkig helemaal over ging met ijzers onder.
Maar ja, toen ze zo mager geworden was, viel er toch niet veel meer te rijden....

Da's nu allemaal verleden tijd: ze heeft nu (29 jaar oud) prachtige hoeven, natuurlijk bekapt. En hoefschoenen van Gerrit Smit voor als we weer over stenige paden willen gaan rijden.
Groet,
Coralie

Michiel schreef op dinsdag 1 november 2005, 0:21:


Is een beetje te ver. We moeten dan toch halverwege weer terug. En dat betekent op de heenweg veel te hard willen, en op de terugweg gaan slenteren. Niet leuk rijden dus.


Hé Michiel,
Ik zei dat van leiding nemen omdat ze veel makkelijker meegaat als er iemand voorop loopt.
Dat geeft toch aan dat ze het fijn vindt om te volgen. Of?
Ik herken dat gedrag van mijn Haflinger.
Is een soort onzekerheid, een liever sámen zijn.
En dat wordt ineens een stuk gemakkelijker als ik zelf veel 'leid-energie' uitstraal.

In het begin ging je vooral wandelen met Shadow, schreef je eerder. Ik meen me te herinneren dat je toen zei dat ze graag mee wilde, haar wei uit?
Groet,
Coralie

Marlies schreef op dinsdag 1 november 2005, 14:38:


Hallo Marlies,
Als reactie op jouw bericht wil ik je graag mijn eigen ervaring vertellen.

Toen ik 22 jaar geleden mijn eerste eigen paard gekocht had, vond ik:
Zij mag gaan waar ze gaan wil. Ik geef haar die vrijheid. En dan ga ik
gezellig op haar rug zitten meerijden naar waar zij heen gaat.....

Nou, ik zal je de ellende besparen die mij dit heeft opgeleverd.
Het bleek dus dat een paard graag zekerheid zoekt bij de eigenaar. Want die
is bekend in de mensenwereld, die voor het paard totaal vreemd is.
Mijn paard ging na een tijdje van steeds meer dingen schrikken. Met als
gevolg dat ik er af viel. En bang werd er opnieuw af te gaan vallen. Mijn
angst maakte mijn paard nog onzekerder, waardoor ze nog vaker ging
schrikken.... Vicieuze cirkel dus.
Ik geef niet gauw op, daarom rijd ik nu nog steeds paard. Maar ik heb wel
eens ernstig getwijfeld of ik nog wel op het paard durfde te gaan zitten, of
het maar liever weer zou verkopen.

Mijn les met paarden is dus geweest dat ik wel MOET leiding nemen.
Vanuit die leiding kan je het paard de ruimte geven om zijn eigen wereld te
gaan ontdekken (zoals in going with).
Als het paard schrikt moet ik, als leider, in staat zijn om rustig te
blijven, en zo een veiligheidsbaken voor het paard te zijn. Moeilijke
situaties die ontstaan moet IK in volkomen rust en vertrouwen kunnen
oplossen.
Gelukkig, na 22 jaar ervaring met (meerdere) paarden, kan ik dat nu.
Groet,
Coralie

Kentuck schreef op maandag 19 december 2005, 16:19:


Hallo,
Mijn oude Haf stapte altijd braaf op de trailer en kwam er bij aankomst op de bestemming altijd bezweet en leeg gepoept weer af.
Totdat ik haar samen met mijn nieuw aangeschafte Arabier op de trailer had. De Arabier heeft veel trailer ervaring en vindt reizen leuk.
Dat was en nieuw gezichtpunt voor mijn Haf: dat het leuk kon zijn, en dat je om je heen kan kijken naar de omgeving.
Voor het eerst kwam ze rustig en onbezweet uit de trailer (na een paar uur reizen!).
Groet,
Coralie

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 20 december 2005, 14:36:



Hallo Els,
Ik heb jarenlang met mijn paarden (Haflingers) midden in een dorp gewoond.
Heb één keer gedacht dat het wijs was om ze binnen te zetten om 12 uur op 31 december.
Dat was een vergissing. Binnen bleek alles nog enger (ik ben er bij gebleven). Paniek en bibberen, niet willen eten.
De andere jaren liet ik ze buiten (in een bak van 20 bij 40 m), gaf ze hooi vlak voordat het knallen begon. In het begin schrokken ze wel van het knallen, en vooral ook van de vuurpijlen in de lucht. Maar ze wenden er gauw aan en reageerden na een tijdje helemaal niet meer.
Af en toe begon er eentje even een klein rondje te hollen, maar het eten lokte en werd belangrijker gevonden.
Het is al die jaren heel goed gegaan.
Hoop dat je er wat aan hebt.
Groet,
Coralie

Deborah schreef op woensdag 21 december 2005, 22:16:


Hallo Deborah,
Ik heb 4 keer een Haflingerveulen gefokt en grootgebracht.
Die wisselden ook pas met 3 jaar voor het eerst.
Misschien dat paarden met 'minder bloed' later beginnen met wisselen?
Groet,
Coralie

Sadler-Altena schreef op zaterdag 24 december 2005, 15:06:


Hé leuk, jij 60 en jouw paard 30?
Dat worden mijn paard en ik volgend jaar ook!
Hoe lang heb jij je paard al? Ik 22 jaar.
Groet,
Coralie

Michiel schreef op zaterdag 24 december 2005, 19:05:


Ach Michiel,
Wat schrijf je nu opeens?
Wat een schok!
Sterkte,
Coralie