Hoi,

Haha die plastic zak werkt nog altijd aan mijn zweep.
Vandaag wat aan het mennen aan de hand met wat "hindernissen" in de vorm van cavalleti. Maar ze was wat aan het klieren (had er wel zin in hoor) en schoot in volle galop weg en trok zo mooi de leidsels uit handen. Toen ik bij haar kwam stond ze te grazen en vertikte het om verder te lopen, ondanks wat tikken van de (men) zweep. Dus toen maar even de veel kortere rijzweep met plastic zak genomen (zie voorheen bij anders longeren).

Nou dat was ook nu een succes. Ze trok haar achterhand onder haar buik en hoofd schoot direct omhoog. Woowww het was het vrouwtje menens. En het leuke is die zak doet haar geen pijn.
Maar nu aan de dubbele longe op een volte gezet en ze bleef keurig op de volte, die nu veel groter was dan wat ik aan het touw deed. In uitgestrekte draf, met een boze kop dat wel, neusgaten open en oren op alert (net als haar ogen overigens). Maar ze liep zo mooi ... wauw ze kan het dus wel. En dat met een plastic zak.

Het grappige was dat zodra ik het ding op de grond legde, dan kuierde ze er overheen, knabbelde er eens aan, enz., maar als ik hem opnam, dan bokbok en weg was ze weer.

Hihi zal dit eens voor de wagen gaan gebruiken (wel goed opletten dan denk ik zo).

Groeten,
Ingrid

Elsbeth Flipsen schreef op vrijdag, 9 april 2004, 1:10:
Hoi,
Tuurlijk, twee paardjes bij elkaar (of nog meer) is het mooiste. Maar alleen als ze goed met elkaar kunnen opschieten, anders zou het van mij geen eens hoeven. Ik vind het mooi om twee paardjes te zien die alles delen, tegen elkaar liggen/staan, samen eten, samen spelen, samen kroelen.

Maar als ik kijk naar de buren met die hengst en die ruin, dan is het nog altijd bonje. Ze staan nooit bij elkaar, en als ze bij elkaar staan omdat iemand met wat lekkers aankomt is het bijten en knokken. En die ruin kijkt alles behalve gelukkig sinds dat hengstje erbij staat (en de ruin is nog altijd de baas heb ik het idee).

Dus ja wat is dan wijsheid. Overigens Isabella vond de geit die we er ooit bij gezet hadden helemaal niets.
En geiten eten ook de manen en staart op hoorde ik later, dus ik was blij dat die geit weer weg was. De vorige buren hadden geiten en die stonden inderdaad wel eens aan Isabella's manentop te knabbelen als deze toevallig te dicht bij hun afrastering stond te grazen.
Vond ik niet leuk overigens.

Groeten,
Ingrid

Piet schreef op vrijdag, 9 april 2004, 8:01:

Hoi Piet,
Ik denk dat laatste.
Ik moet eerlijk zijn dat ik er ook niet over nadacht toen ik Isabella kocht. We gingen het gewoon proberen, maar wel met de optie van een geitje erbij voor gezelschap.
Isabella stond in de kudde toen we haar kochten. Een week voordat ze arriveerde, heeft de vorige eigenaar haar al apart gezet, dus alleen, afgezonderd van de rest. Na een middag volop rennen, werd ze rustiger en eenmaal bij ons heb ik eigenlijk nooit wat gemerkt aan het "eenzaam" zijn. En die geit, dat vond ze dus niets. Wel heeft ze wat kippen en konijnen in de nabijheid, kan ze de pony's van de buren zien en heel af en toe staan ze bij elkaar (maar nu wordt de hengst echt hengst (is nu 2,5 bijna) en dat kan dus niet meer).

Maar nogmaals, ik denk dat heel veel mensen er niet bij stil staan bij 1 paard houden.

Groeten,
Ingrid

Hoi,

Kwam zojuist op kantoor stond er een schaal beschuit met muisje in de kantine. Blauwe muisjes, met een foto van een haflinger met veulentje. Gisterenmorgen geboren met de naam Aviko (haha).

Leuk gebaar, niet dan. En vooral omdat hier weinig paarden mensen zijn. Mijn collega vond het leuk dat ik als eerste eindelijk eens opmerkte dat het een haflinger betrof en dat het om een hengstje ging (en er waren op de werkvloer al heel wat mensen binnen). Tja paardenmensen he; die zien dat gelijk.

Straks dus lekker smullen.

In mijn kennissenkring is dit overigens het eerste veulen.

Groeten,
Ingrid