Frans Veldman schreef op maandag 23 januari 2006, 11:41:


Oei, oei, kan ik haast niet achterblijven. Moet ik maar eens aan m'n vader vragen of die een foto voor me wil scannen. Kan die er dan ook op?

Maar dat nieuwe filmpje van jou wordt ik zo lui... gaaap van.

Grapje hoor, heel leuk!

Groetjes, Els.

Jeannette van den Eng schreef op maandag 23 januari 2006, 23:34:


Hoi Jeanette,

Die twijfels van jou begrijp ik maar al te goed. Zo'n drie maanden terug stond ik voor hetzelfde probleem. Ik heb een merrie van bijna 21, die al zo'n 17 jaar op ijzers stond. Toch heb ik na het lezen van het boek van de cursus en wat vragen op dit forum, besloten haar van de ijzers af te halen. (En zij heeft ook nooit problemen gehad hoor, het was meer mijn eigen gevoel, dat zei dat ijzers gewoon niet hóórden!)
Het gaat nu best goed met haar. Op een vlakke ondergrond loopt ze (onbelast) prima en ook een zacht terrein geeft geen problemen. Op grind loopt ze nog gevoelig en op de bevroren kleibulten loopt ze ronduit slecht. Ik denk dat ik e.e.a. wel met hoefschoenen zou kunnen oplossen, maar ik heb geen haast.

Ik denk dat jou grootste probleem dan ook tijd is. Je hebt gewoon de tijd niet meer om je paarden lang genoeg blootsvoets te trainen om te kijken of ze deze tocht aankunnen. Uitstellen van deze monstertocht zal wel niet kunnen, helaas.

Ik heb dus nog niet voldoende ervaring met NB om je advies te kunnen geven. Luister wat dat betreft maar naar de "experts" op dit forum. Mijn ervaring leert mij inmiddels echter, dat zonder ijzers écht veel beter is. De stand van de hoeven van mijn merrie is veel beter geworden, ze stond achter met beide hoeven erg naar buiten gekanteld, waardoor ze slecht kon wenden en waardoor ze neiging tot strijken had. Inmiddels loopt ze achter een stuk wijder dan voorheen. Bij alle vier de benen kan je zien dat ze veel meer doorveert in het kootgewricht, wat dus komt door de lage hielen. Dit geeft voor het hele paard een veel betere schokdemping. Een vervelend tikkertje dat ik al jaren in haar schouders hoorde en wat geweten werd aan slijtage is verdwenen!

Hoe jij verder moet, weet ik niet. Ik hoop dat dit verhaal er toe bijdraagt dat je het toch onbeslagen gaat proberen. Hoefijzers hebben ook ontzettend veel nadelen. Weet jij al hoeveel hoefsmeden je gaat tegenkomen onderweg en weet je dan zeker dat het een goede is? Of komt jullie hoefsmid jullie achterna als er een ijzer loszit of gewoon versleten is? NB kan je zelf, heb je geen hulp bij nodig. Het lijkt misschien eng om zelf de hoeven van je paard te raspen, maar dat is mij in de praktijk reuze meegevallen. Goed kijken en je leert het snel genoeg!

Ik wens je in ieder geval veel wijsheid en volg de berichten hier verder in spanning!

Groetjes, Els.

Hoi allemaal,

Sinds begin januari ben ik bezig de hoeven van de shetlander van de buurvrouw te bekappen. Het dier was licht hoefbevangen en om haar snel wat minder pijn te laten hebben, heb ik haar hielen omlaag gehaald, de steunsels flink ingekort (die waren veel te lang) en de toon korter gemaakt. Al na een dag liep ze aanmerkelijk beter en omdat buurvrouw er niet zo happig op was een veearts te laten komen (om diverse redenen) ben ik op deze weg doorgegaan.
Twee maal in de week heb ik de hoeven op dezelfde manier als boven onder handen genomen. Ik durf niet teveel tegelijk te doen, omdat ik nou eenmaal nog niet zoveel ervaring heb. Heb ik de buurvrouw heel duidelijk verteld, maar zij vind het allemaal best.
Inmiddels loopt de shet weer prima. Vorige week nog wat gevoelig op ruwe klinkers, vandaag had ze nergens meer last van en liep ze me verscheidene keren in draf voorbij.

Nu heb ik een vraag. Iedere keer krab ik de hoefjes goed schoon met de achterkant van het mesje, maar ik kan nog steeds de wasachtige zool niet vinden. Wel gaat er iedere keer zoveel vanaf dat ik de hielen weer wat kan laten zakken, maar ik heb het idee dat de zool nog veel dieper moet zitten. Wat ik nu zie blijft ook dof, het glimt absoluut niet (en dat doet het bij mijn eigen paarden wel).
Vandaag krabde ik bij de linkervoorhoef tegen de witte lijn aan een heel stukje zool weg, het brak er gewoon uit. Beetje geschrokken en de hoevenkrabber voorzichtig in het gaatje geduwd. Maar daaronder voelt het dus ook gewoon hard. Ik kan er net zo hard op duwen als ik wil, maar het doet de pony dus helemaal geen pijn. Nu begin ik het idee te krijgen, dat ik met een dubbele zool te maken heb. Kan iemand mij vertellen waaraan ik dat kan zien? (En nee, ik kan geen foto's laten zien, bij gebrek aan een digitale camera.)
Het maakt denk ik voor het bekappen niets uit, ik ga voorlopig gewoon door zoals ik bezig ben. Als het een dubbele zool is kom ik vroeg of laat toch wel bij de echte zool uit, neem ik aan.

Positief aan het hele verhaal is, dat ik mijn boek heb uitgeleend (da's eigenlijk niet positief, ik mis het zo...) aan de buurvrouw en dat ze zelf ook enthousiast begint te worden. Hoogstwaarschijnlijk gaat de haflinger die ze heeft ook van de ijzers af eind januari. Zal haar in het begin met mijn minimale kennis terzijde staan, maar net als het bij mijn eigen paarden lukt, zal het met de haf ook wel lukken.

Groetjes, Els.

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 24 januari 2006, 15:42:


Heb net de foto van de dubbele zool van Simon Lingbeek gezien. Lijkt er dus op dat ik inderdaad met een dubbele zool te maken heb. Kan ik dus rustig doorgaan met krabben!
En Simon, deze shet was 6 december, dus maar 4 weken voor ik aan de gang ging, door een traditionele hoefsmid bekapt. Die had alleen de straal wat bijgesneden. Verder zagen de hoefjes er volgens hem perfect uit! Nou zelfs ik, als beginner, kon meteen zien dat de steunsels veel te lang waren en dat was niet van 4 weken.

Gr. Els.

Simon Lingbeek schreef op dinsdag 24 januari 2006, 17:21:


Tja, die reactie had ik al verwacht. Had het eerst nog anders geschreven: "Heb net de foto van Simon Lingbeek gezien". maar dat had een soortgelijke reactie gegeven, denk ik.

Gr. Els.

Simon Lingbeek schreef op dinsdag 24 januari 2006, 17:24:


Zoals ik al schreef, ik ben nog maar een beginner. Heb tot nog toe alleen mijn eigen fjorden gedaan en dat nog maar sinds oktober vorig jaar. Ben een klein beetje noodgedwongen met deze pony begonnen. Ga maar gewoon proberen om steeds een beetje van de zool weg te krabben, zolang ze daar geen last van heeft en zie dan wel wat er van komt. Alles wat los zit haal ik weg en alles wat vast zit laat ik zitten. We staan niet onder tijdsdruk, want de pony is er alleen als gezelschap voor de haflinger en wordt nauwelijks gebruikt.
Bedankt voor je reactie en ook Monique bedankt. Zal zeker in de gaten houden dat er geen steentjes tussen de zolen komen, ik ben gewaarschuwd.

Groet, Els.

Piet schreef op donderdag 26 januari 2006, 12:04:


Voorgaande verhalen zijn dus ook de reden, dat ik aan de hoeven van de bevangen shet van de buurvrouw ben begonnen. Het dier is in haar leven twee maal eerder bevangen geweest en eigenlijk werd ze nu min of meer al opgegeven. Ben dus ook heel blij, dat het goed gaat met de pony. En dit laat in mijn ogen dus zien, dat natuurlijk bekappen echt werkt! Wat voor ervaring heb ik immers?

Overigens, als de pony van mij was geweest had ik bij de eerste tekenen van bevangenheid een natuurlijk hoefbekapper gebeld. En zeker nu ik tegen dingen aanloop (vermoeden van dubbele zool) die ik niet ken. Maar helaas, het is mijn pony niet. Dus doe ik maar mijn best en vraag ik jullie om (gratis) advies als ik het niet meer weet.

En echt, je hoeft niet echt NH te doen/zijn of hoe zeg je dat, om begaan te zijn met paarden. Ik zie hier in de buurt al jaren heel veel paardenleed (en echt leed! Een pony waar aan het eind van de winter de botten uitsteken, een jaarling die aan een halstertouw gelongeerd wordt met de zweep op zijn kont, een pony met krom gegroeide hoeven van zo'n veertig centimeter, etc. etc.) en ben pas sinds kort bij jullie en dus bij NH terecht gekomen. Ik probeer ook al jaren dat leed te verzachten, moet uitkijken dat ik geen naam krijg, maar meestal zonder resultaat.
Sluit nu af en toe m'n ogen maar, hoewel ook dat geen goed gevoel geeft. Maar we zijn dus inderdaad "God" niet, helaas!! (Om de opmerking van José richting Pien aan te halen.)

Groetjes, Els.

Ilona Kooistra schreef op woensdag 25 januari 2006, 20:31:


Naar aanleiding van jullie "bult" gaan wij er ook een aanleggen. Aan het einde van het (ook nog aan te leggen) verharde pad langs de bak (idem) gaan we een flinke hoop aarde storten. We willen niet graven, want het is hier altijd al zo zeikend nat.
Het viel ons van de winter op, dat de fjorden dolgraag op de opgang naar de brug stonden, die maar ietsje hoger is dan het land. Ze stonden daar te dutten en gingen er ook liggen. En als Willem het druk had met rennen, omdat ik met Froukje op straat liep te wandelen, stormde hij inderdaad ook telkens naar "boven".

Groetjes, Els.

Ilona Kooistra schreef op donderdag 26 januari 2006, 14:15:


Da's nou juist het probleem. We zijn aan het kijken geweest of we een bak konden maken door gewoon de boel om te spitten en het zand boven te leggen, is lekker goedkoop. Maar dat gaat hier dus niet lukken. Het zand zit heel diep en in een hele dunne laag. En daarbij komt dat het een vreemd soort zand is, heel fijn en als het nat wordt verschrikkelijk glad.
En een gat zou zo weer vol lopen met klei of je zou het akelig diep moeten maken. 't Is hier m.a.w. niet echt ideaal. Maar we doen het er prima mee hoor, plannen genoeg!

Groet, Els.

Ilona Kooistra schreef op donderdag 26 januari 2006, 14:36:


Denk ik ook niet, vind het juist leuk om iemand, die het begrijpt, van onze plannen te vertellen. De omgeving reageert nogal van: "Daar heb je háár weer!" Net als op het Natuurlijk Bekappen. Het is maar raar dat ik steeds met Froukje aan de wandel ben, een paard, daar hoor je op te zitten. Valt me op dat juist de "niet" paardenmensen, waaraan ik het waarom uitleg, het beter begrijpen dan degenen met eigen paarden.

Maar goed, we zijn hier helemaal een beetje de buitenbeentjes, en da's niet erg, we horen het meeste toch niet wat ze zeggen, toch?

Er zijn trouwens nog meer redenen om geen vijver te graven. Het is de bedoeling dat de paarden over het verharde pad van de heuvel naar de waterbak bij de stal gaan lopen. Lijkt me erg goed voor de hoeven.
En we willen vanaf de heuvel het land op gaan delen. Heuvel centraal en daarvandaan naar de sloot een draad. En dan steeds opschuiven. Steeds een klein stukje gras eraf en aan de andere kant er weer bij. Heeft als voordeel dat ze lange stukken land krijgen (veel lopen) en dat de heuvel en de stal altijd bereikbaar zijn. Is misschien een beetje moeilijk uit te leggen, hoop dat je het begrijpt. De Fjorden staan nu wel voortdurend op een groot stuk, maar ben bang dat ze van het voorjaar dan toch veel te dik gaan worden. Dan is het prettig als je ze gedoseerd gras kan geven.
Ach, en dat water sjouwen is niet zo'n probleem. 't Vriest hier toch behoorlijk minder dan bij jullie hoor. Blijf ik bovendien fit en (vol)slank van....

Groetjes, Els.

Cassandra Berg schreef op vrijdag 27 januari 2006, 10:40:


Heb daar ook problemen mee. Kan soms iets terugvinden door op het onderwerp te klikken, dan lijst te klikken, op naam of datum zoeken, aanklikken en dan lezen klikken. Snap je hem nog? Is ook een soort klikkertraining....

Krijg zelf trouwens vaak "nieuwe berichten"die ik al gelezen heb en zo.
Maar denk dat het aan mij ligt, ben een volkomen computer-nitwit. Vind het al reuze knap dat iemand überhaupt een site als deze kan maken!

Groetjes, Els.

Frans Veldman schreef op vrijdag 27 januari 2006, 9:20:


Heb de Rendac (gelukkig) pas eenmaal nodig gehad. Twee jaar terug toen mijn fjord totaal onverwachts 's nachts aan koliek overleed. We hebben 's ochtends pas tegen half tien gebeld, omdat het nog al moeite kostte het juiste telefoonnummer te vinden. Ze kenden ons dus totaal niet en we hadden ook geen klantnummer. Toch kwamen ze de fjord al aan het begin van de middag ophalen. Wij waren hier heel tevreden over.

groetjes, Els.

Wil schreef op vrijdag 27 januari 2006, 11:35:


Ben het met je eens Wil. De opa van John was ook slager. Dat was nog in de tijd van met een mes slachten. Toch hoor ik altijd verhalen dat de man in kwestie onwijs goed met dieren overweg kon. Zoals John zijn moeder altijd zei: "Hij knoeide de dieren niet". Ze waren ook totaal niet bang van hem. En honden en katten waren dol op hem en dat echt niet alleen door de geur.
John zelf is opgegroeid met eigen konijnen die geslacht werden. Bij hun thuis ging het erom, wie het dikste konijn had, want die ging als eerste in de pan en dan had je er heel goed voor gezorgd. John zou er ook nu geen probleem mee hebben om onze eigen dieren te slachten en op te eten. Maar ik wel en dus gebeurd het niet. Hoewel je bij je eigen beesten wel zou weten wat ze te eten hebben gehad en dat ze goed verzorgd zijn.
En toch is John absoluut een dierenvriend en geniet hij van al onze beestjes. Hij is er alleen heel anders in opgevoed.

Groetjes, Els.