Christel Provaas schreef op maandag 13 februari 2006, 20:03:
> Ik kocht Buck 9 jaar geleden. Hij was mijn eerste paard, ik was
> een 'herintreder', niet al te dapper en hij was vier, net
> zadelmak en superlief. Ik viel als een blok voor zijn

> in zijn hoofd omgaat. We zijn als oude kameraden, die hoeven
> niets meer te bespreken, die voelen elkaar feilloos aan.
> Wanhoop niet en geef het tijd! Het kan later zo ongelooflijk
> waardevol worden!
Geweldig verhaal Christel!
Dit ben ik helemaal met je eens.
Per slot van rekening verkeer ik in de zelfde omstandigheden.
Mijn Shiny heb ik anderhalf jaar geleden gekocht als 2 jarige.
Waarom? Gewoon omdat ik op z'n koppie viel en zelf wou leren.
En intussen is het bijna op diergebied " the love of my life" geworden.
Ik ken hem nu alsof ik hem zelf gemaakt heb, ik weet dat het een moeilijke pot eten is, nerveus, bangig, hij zoekt soms bescherming achter mijn rug, maar doet soms ook zo ontroerend zijn best, dat ik wel eens moet slikken.... Ik had ook nog nooit een jong paard opgevoed.
Nu geef ik clickerdemo's om anderen te laten zien dat je een paard niet hoeft te berijden om er enorm veel plezier mee te hebben en om hem alles vanaf de grond te leren wat hij straks , als ie oud genoeg is moet kennen om hem te berijden. Maar ik heb nog minimaal anderhalf jaar de tijd, dan is ie pas vijf en misschien plak ik er nog wel een jaar achteraan van samen spelen en leren, voordat ik ooit op zijn rug zit.
En verkopen?????
Ik begrijp daar echt helemaal niks van.
Hoe kun je een dier wat aan je hecht, waar jij aan hecht en uren en uren mee bezig bent, mee speelt, dingen mee beleeft, verkopen??
Waar is de band die je met je paard hebt dan?
Verkoop je je hond of je kat ook?
piet
nah' tuurlijk Natuurlijk