jose schreef op woensdag 1 maart 2006, 20:38:


Tja, "ongewone" groei zullen misschien wel "ongewone" behandelmethoden vereisen. Maar de vicieuze cirkel zal er waarschijnlijk door verlengt worden.(ik zeg waarschijnlijk, omdat ik dit ook niet precies weet. Daarom is je eigen inzicht op die bepaalde hoef zo belangrijk en leer te zien wat de hoef jou vertelt).
Stel je hebt de hoefwand zo uit kunnen laten groeien in één jaar met de natuurlijke bekapping en verzorging zodat het hoefbeen in de hoef wordt opgetrokken. De witte lijn is dan zo stevig dat dit gebeurd. Dan zal ook de zool holler worden en dan weet ik niet of de zool dan nog zo plat groeit. Een vereiste is wel dat het paard, liefst 24 uur, beweging krijgt over verschillende bodems. Niet te zacht of te vlak. Dan gebruik je ook nog eens de natuur als de beste hulp.
Maar dit is een interessant onderwerp en ik ga me erin verdiepen. De site van Pete Ramey b.v.

Fred Emmerig, Sneek
Nature Walk

HanneRonja schreef op donderdag 2 maart 2006, 14:16:


Hoi Hanne,

Vorige zomer hebben wij de Veluwe trail gereden. Eén onder het zadel en ik op de bok van de kar met al onze bagage. We reden van overnachtingsplaats naar overnachtingsplaats en bleven daar dan een dag extra. Dan gooide ik het zadel op mijn Fjord en gingen we met z'n tweeën de omgeving verkennen. Want dan kan je de mooie plaatselijke routes van Staatsbosbeheer rijden. De volgende dag weer verder, enz. Heel relaxed.
Ten eerste moet je paard verkeersmak zijn, want je komt natuurlijk ook kruisingen tegen. De conditie moet ook goed zijn dat spreekt voor zich. Oefen tochtjes maken van te voren kan geen kwaad en dan kom je ook facetten tegen waar je eerst nooit aan gedacht hebt. Neem bijvoorbeeld altijd extra pick-uptouwtjes mee. Dan kan je iets provisories repareren mocht dat nodig zijn. Plaatselijk zijn altijd kaartjes te verkrijgen van de routes in de omgeving (die staan niet in het boekje van de Veluwe Trail), alleen wanneer ze samen vallen. Het boekje met routes en overnachtingsplaatsen staan in het boekje te verkrijgen bij de stichting hippischtoerisme. Dit forum is er niet om een heel verslag te doen, daarom kan je me op mijn e-mail adres wel bereiken voor vragen of tips. In iedergeval bespreek de overnachtingsplaatsen van tevoren, dit voorkomt teleurstellingen. Op de bonnevooi is veel vermoeiender. Rijdt naar een rustpunt voor mens en dier.

Michel Jacobs schreef op zondag 5 maart 2006, 1:35:


Van de foto af te zien vallen mij een aantal dingen op:
De buitenkant van de hoefwand is afgebrokkeld
(voor de kijker linksvoor), want ik zie de wand niet op die plaats.
Je ziet ook dat de straal diep ligt en de grond niet raakt. Dit is mede door de hoge hielen. En zo te zien veel te hoge hielen. In de kwartieren zie je de hoefwand dan ook boven de zool uitsteken.
Als dit paard natuurlijk bekapt wordt: Eerst de zool schoonschrapen om te zien waar de stevige zool (hard) begint. (Met de botte zijde van het hoefmesje)
De steunsels bijsnijden tot aan de zool. De hielen verlagen en in dit geval in verschillende bekapsessies, om niet ineens het paard op de hielen te verlagen. En dit bijvoorbeeld in twee of drie keer in een tijd van één à twee weken. De flares behandelen en een mooie mustangrol. De hoefwand zal mooi naar beneden groeien als je telkens (elke week controleren als je het zelf wilt doen) de hoefwand bijhoudt en afrond. No problem. En, laat Lista lekker rondwandelen.
Succes,
Fred Emmerig
NatureWalk

Fred Emmerig schreef op vrijdag 10 maart 2006, 16:05:


Nog even terugkomend op het vorige. Als eerste, en dat is van de foto niet te zien, moet je bekijken hoe Lista loopt. Hoe zet ze haar hoeven neer. Maait ze ontzettend als ze op je toe komt draven. Land ze buitenvoor op de hoef. Dus niet op de hiel (Doet die door te lang op hoge hielen zeer om op te landen). De druk voor in de hoef is waarschijnlijk groot (het hoefbeen hangt daar aan met het, 2/3, gewicht van het paard). De hielen weer, geleidelijk, op de juiste hoogte brengen is van belang hiermee. Dus niet alleen de hoef bekijken, maar het geheel.
Wederom, succes.

Fred Emmerig
NatureWalk

Een tijdje geleden ontstond de vraag op het forum over de riggel die ontstaat in de zool rond de straal en hoe hiermee om te gaan. Dat we niet in de zool snijden weten we allemaal. Maar hoe dan als er een riggel is ontstaan om de straal? Ik zou dat opzoeken, want dat was ook voor mij de vraag. Ik ben het ook tegengekomen bij een paard dat ik bekap. Wel, ik kwam dit onderwerp tegen in het boek van Pete Ramey, "Making Natural Hoofcare Work For You". (pag. 59). Ik zal dit even herhalen in het Engels, zoals het in het boek wordt vertelt.
- As I mentioned earlier, a ridge of sole that extends from the bar (steunsels) and follows the frog (straal) will form. As you trim the bar, extend the cut along sides of the frog and around the apex (puntje van de straal) so that the line of the hoof's natural concavity (uitholling) extends to the frog. DO NOT ALLOW TO CUT DEEPER THAN THE FROG/SOLE JUNCTURE (Overgang straal/zool). It is my theory that this ridge of sole returns to give extra resistance to wear at the center of the hoof. The wild hooves show us that the hoof does not crave a "pillar" in the center of the foot, so this extra sole growth must be necessary to protect the sole from excessive wear. In our "sedentary" domestic horses, we must help the hoof adapt by keeping this ridge in check. This allows the rest of the sole to receive enough wear to form good callous. -
Ik hoop dat iedereen begrijpt wat hier in het Engels staat. Kortom, zolang de zool nog niet die hardheid heeft kun je het riggeltje bij werken. Doch dit riggeltje zal verdwijnen als de zool de hardheid heeft verkregen waar we naar toe werken. (Form good callous)
Dan somt Pete een uitzondering op. Namelijk bij volbloeden die leven en werken op zanderige "footing" (bodem?), die hebben deze riggel en de steunsels nodig en moeten met rust gelaten worden. (Hij kon dit niet verklaren, waarom) Misschien, zo zegt hij, dat de steunsels de onnatuurlijke "footing"compenseert. (althans als footing, bodem betekend)
De verrichtingen van zijn springpaarden waren beter en gezonder. Zo als gewoon bekapte hij de riggel, maar die kwam er bijna even snel weer op! De hoef vertelt je wat je moet doen en laten. Bij deze volbloeden moest dus de riggel en de steunsels niet terug bekapt worden. Maar deze paarden konden niet in ruig terrein gereden worden, want dan kregen ze problemen. Hoefschoenen zijn dan gewenst.
De rode lijn is: Luister altijd wat het paard je zegt en aanvaardt geen gevoeligheid na een bekapping. Stel altijd je idealen bij naar de individuele situatie en je vaardigheden zullen verbeteren.

Ik had belooft het te zullen opzoeken. Welnu, hier was het dan.

Fred Emmerig

Pascal de Boer schreef op zaterdag 18 maart 2006, 21:35:


Bedankt Isabel, ik ga het opzoeken.
Pascal, zo'n riggel (of richel, vreemd woord eigenlijk) zie je als een verdikking van de zool rond de straalgroeve en het lijkt net alsof de steunsels rond de straat groeien, wat echter niet zo is. Het is dus een dikkere laag zool. Dit ontstaat als de zool nog geen voldoende druk kan hebben (hoefbeen is vaak gezakt en de zool heeft nog geen voldoende in elkaar gedrukt materiaal). Bij wilde paarden komt dit niet voor.

Peet schreef op zaterdag 18 maart 2006, 23:34:


Precies, dat is'em.
ik heb inderdaad nog even gezocht op de website van Pete. Daarin stelt hij het volgende:
- Gebruikelijk bekapte ik de richel van de zool die loopt van de steunsel langs de straal. Ik merkte dat dit onnodig is. Meestal is deze zoolrichel aanwezig als de optimale dikte van de zool en welving nog niet is bereikt, Misschien is dit om extra steun te geven aan de verzwakte situatie. Normalerwijs verdwijnt deze vanzelf wanneer de hoef echt gezond is geworden. Ik ging hier jaren mee aan de slag, oprecht het te bekappen, maar nu laat ik het meestal met rust. In feite, na de eerste bekapping, laat ik het afschrapen vaak achterwege of anderzins raak ik de zool niet meer aan, tenzij het paard zo inactief is dat deze de zool helemaal niet afdraagt.
In dit geval moet je de straalgroeve als referentie aanhouden en de valse zool verwijderen als beschreven in mijn boek. (noot: Wij leren bij Natuurlijk Bekappen de zool met rust te laten).
Ook heb ik meer geleerd over het bekappen van de steunsels. Jarenlang verlaagde ik consistent de steunsels en liet ze nooit op dezelfde hoogte als de hiel. Deze gewoonte bracht vaak met zich mee dat ik ook een klein beetje van de levende zool meesneed in het hoekje van de hiel. Na het bekijken van het werk van K.C. LaPierre en Gene Ovnicek hield ik daarmee op als experiment. Ik probeerde de achterkant van het steunsel op gelijke hoogte te houden met de achterkant van de hiel als de zool daarom "vroeg". Het resultaat was dat bijna al de steunsels heel snel die ik verzorgde , na twee of drie bekappingen, uit zichzelf terugtrokken en nu is er geen behoefte meer om ze op optimale hoogte te bekappen. In andere woorden, ik schrapte de allerlaatste reden die ik had om in de levende zool te snijden. (noot: Dit leerden wij ook op de cursus volgens mij. Maar het is zoms verleidelijk om het wel te doen om voor het gezicht een mooi resultaat te krijgen. Niet doen dus).
Vervolg Pete: - Eigenlijk zou ik hierover niet verwonderd moeten staan, ik had deze les al geleerd. Jaren geleden, toen ik stopte met het verlagen van de hielen tot in de levende zool, de hielen die ik verzorgde verlaagden zichzelf verder dan ik ooit zou hebben durven bekappen. Het bekappen in de levende zool brengt teweeg dat het paard dit registreerd als een wond en zal meteen weer aangroeien ondanks de andere noodzakelijke aanpassingen van het paard. Sluit nooit je ogen voor de methoden van anderen. Iedereen die elek dag paarden bekapt weet iets wat jij niet weet!!! -

Tot zover dit onderwerp. Sorry voor de misschien wat gebrekkige zinsopbouw hier en daar, want ik heb het meteen vertaald uit het Engels.
Succes ermee.

Fred Emmerig
NatureWalk

CooLLady schreef op vrijdag 31 maart 2006, 20:10:


Suggesties zijn maar al te snel gegeven. Zelf heb ik mijn Fjorden nu ook buiten. Ze staan gedeeltelijk op de wei en in de paddock. De paddaock is voor een kwart verhard. Daar krijgen ze nu ook hun hooi rantsoen.
Wist je dat als paarden gewoon hooi kunnen eten wanneer ze dit willen en geen krachtvoer dus, dikke paarden afslanken en magere paarden aankomen? De balans in het spijsverteringsstelsel wordt hierdoor verbeterd. De micro-organismen doen hun werk. Slobber is volgens mij af te raden voor een hoefbevangen paard. Een hoefbevangen paard niet op het gras zetten, maar bijvoorbeeld in een paddock met stevige bodem. Voldoende (paarden)hooi laten eten en vers water tot beschikking. Slobber bevat veel te veel suikers en dat is juist wat het paard niet moet hebben in dit geval. Is de hoefbevangenheid voorbij (dit betekend niet dat de hoef weer gezond is) voorzichtig een klein tijdje in de wei en verder voorlopig op hooi. De hoef behandelen als staat beschreven voor hoefbevangenheid en een gezonde hoef de kans geven te groeien zonder dat de hoefwand bij elke stap wordt opgetild. Bij deze suggestie wil ik het even laten.
Succes.

Ilona Kooistra schreef op zaterdag 1 april 2006, 10:24:


Goed en voldoende (paarden)hooi. Water (liefst natuurlijk schoon water). En veel beweging. Het paard kiest zelf voor zijn beweging! Water en hooi uit elkaar plaatsen. Indien mogelijk met een maatje laten lopen en het hooi in verschillende porties uit elkaar leggen. Dit laat ze lopen. Geen toevoegingen lijkt mij het beste. Waarom? De natuur geneest het paard. Hoe? Door de voedingsstoffen in de darmen aan te maken dat het paard nodig heeft. Door de darmflora. Micro-organismen van een zeer goede kwaliteit, speciaal voor je paard. Een natuurlijke levenswijze zorgt daarvoor. Het gekwakkel met verschillende toevoeigingen kan mijns inziens het organisme verstoren en de genezing vertragen, zoniet onmogelijk maken. En verder, veel geduld. Wanneer je de gezonde darmflora terug hebt zullen de resultaten verrassend zijn. Maar alweer, geduld.

Steeds vaker wordt ik gevraagd om de hoeven van een ander paard te bekappen. Ondertussen doe ik er 12 per maand. Het is dan ook een enthousiaste arbeid voor mij. Telkens vertel ik de mensen die er over willen weten wat het Natuurlijk Bekappen betekent. En tijdens het bekappen leg ik het uit. Steeds meer leer je de hoef te lezen en ook steeds meer lee ik dat je bepaalde hoedanigheden niet meteen kan veranderen, omdat de hoef daar nog niet klaar voor is. Bijvoorbeeld bij een gedaald hoefbeen. De hielen kunnen dan niet altijd zomaar kort gemaakt worden, omdat ze lang zijn. Soms moet je die lengte respecteren. Als het hoefbeen na verloop van tijd omhoog gaat, dan pas kunnen de hielen ook lager. De zool blijft de grens.
Uit het boek van Pete Ramey heb ik ook het een en ander geleerd. En de boeken van Jamie Jackson ga ik zeker ook lezen. Het leren en beoefenen is mij zo aangelegen, dat ik professioneel aan de gang wil. En daarvoor is de training in Amerika nodig. Maar uh.. Geld Alles ga ik opzij zetten wat ik maar kan, om de opleiding en vliegticket te betalen. Effe tijd nodig. Maar vastbesloten! Zijn er meer die deze wens hebben?

Feroza W schreef op maandag 17 april 2006, 0:19:


Waar zie ik de foto's dan? Als ik het foto-album aanklik en kies voor natuurlijkbekappen, vind ik de bedoelde foto's niet.

Anna van Rheeden schreef op maandag 17 april 2006, 4:52:


Ja, het is mogelijk dat er iets verkeerd kan gaan bij te weinig inzicht. Het is noodzakelijk de hoef te leren lezen. De referentie is het de stand van het hoefbeen. En dat dit een gebroken hoefas teweeg brengt als die parallel met de bodem staat is niet waar. Men ziet vaak teveel naar de buitenkant van de hoef, niet ziende dat de witte lijn naar onderen verbreed bijvoorbeeld. Het is waar dat je ook de hoef moet respecteren zoals het is gevormd. Een hoef met een gedaald hoefbeen zal langer op langere hielen staan. Want de zool is dan vaak vlak en er is geen ruimte om de hiel te laten zaken zonder in de zool te raspen. Wanneer door een zorgvuldig onderhoud (tijdens de rehabilitatie van de hoef) het hoefbeen opgetrokken wordt in de hoef en de zool weer hol wordt, dan zul je zien dat dan ook de hielen lager kunnen. Als je ze te laag zet als het niet kan, dan wordt dit gevoelig en in feite zou je kunnen zeggen dat het hoefbeen dan misschien wel achterover helt. De hoef registreert dit als een wond en zal zo snel mogelijk nieuw materiaal aanmaken om die wond te helen. Dus dit is dweilen met de kraan open. En als de bekapper telkens opnieuw weer te ver gaat ontattat er een pijnlijke hoef. Dit hoeft niet. Respecteer de toestand IN de hoef en stel daar de bekapping op in. Dat is Natuurlijk Bekappen. De hoef langzaam en in eigen tempo terug brengen naar de hoef zoals de natuur die bedoeld heeft. Tevens behoort daar ook de levenswijze en voeding bij. Lees het paard, leer wat het je vertelt. En dit is inderdaad niet in één dag te leren, zoals de hoef ook niet in één bekapping goed is.
De natuur gebruikt de tijd. Alleen wachten en mensen gaan vaak moeilijk samen. Dus niet drastisch te werk gaan, maar help de natuur een handje.
Lees vooral ook eens het boek van Pete Ramey zelf eens.
Succes.

Vitelli schreef op woensdag 19 april 2006, 17:20:


Mijn Fjord had ook veel van rotstraal toen ze nog ijzers had. De hoefsmid adviseerde mij ook er van alles op te smeren of in te spuiten. De laatste keer gewoon goed insmeren met jodium. Hij adviseerde zelfs de gehele hoef met jodium in te smeren. Toen ik van Natuurlijk Bekappen vernam en mijn Fjord van de ijzers kwam (oei, oei wat was ze gevoelig toen de ijzers er net af waren en de hoefsmid haar had bekapt) ben ik meteen gestopt met dat soort zaken. De straal kon bijna en bij andere hoeven geheel de grond raken. Inmiddels was ik begonnen met NB en de stralen werden droger en de rotstraal verdween. De oorzaak van het probleem lag volgens mij in de slechte doorbloeding. Waar geen (vers)bloed bij komt sterft af. En juist daar hebben de bacteriën zin in. Het zijn in feite opruimers. Wat we met middelen bereiken is dat we de bacteriën opruimen, maar niet de oorzaak. Beweging en doorbloeding daardoor is het beste medicijn. Voorts he paard op natuurlijke voeding zetten. Er word wel gezegd: Wat je er boven in gooit, komt er onder weer uit.

Annemarie lambij schreef op zondag 16 april 2006, 18:23:


Zelf heb ik ook een paard gehad met bulten op de rug. Precies onder het zadel. Deze gingen niet open. ze waren ongeveer tussen de 15 en 25 mm breed en tussen de 2 en 6 mm dik. Ook ik kreeg bepaalde middeltjes, maar echt hielpen die niet. Ook kreeg ik te horen dat het er (geloof ik) 40 kunnen worden, van hele kleine naar grotere en dan stopt het ook spontaan. Hoe dat kan weet ik niet. Het is al weer 13 jaar geleden of langer, dus het fijne weet ik er niet meer van. Het deed geen pijn, maar een schaafplek door het tuig is natuurlijk wel mogelijk. Daar hadden we een zadeldekje voor gemaakt (van dat rooie schuim) en daar gaten of uithollingen in gemaakt precies waar zo'n bult zat. Trouwens na een tijd gingen de bulten spontaan weer weg! Ik heb het idee dat het vanuit de stofwisseling ontstaat. Op een bepaalde manier is die onzuiver en dat werkt zich een weg naar buiten. Naar de huid dus. En daar kan het er niet uit en verzameld zich in een kluit vlak onder de huid. Totdat het daar oplost en afgevoerd wordt. Maar het is een zeer langzaam proces, dat wel.
Om het precies te weten zal je daar een kliniek naar moeten vragen. Utrecht. Dit was mijn ervaring tot zover. Dat de bulten bij jou paard het zelfde zijn kan ik niet zeggen. Goed natuurlijk eten voor het paard is belangrijk. En pas vooral op voor teveel eiwitten. Succes.