Huertecilla schreef op woensdag 15 maart 2006, 17:34:


Hoi Frans, HC, Ilona en anderen die zich met het ruiterbewijs bezighouden,

(Eerst even mezelf voorstellen: ik ben een paar maanden geleden op het spoor van dit forum gekomen toen ik op zoek was naar een andere manier van met paarden omgaan. Die zoektocht leidde via Pieter Baalbergen, via de Pyreneen uiteindelijk via deze site naar Spirithorses, bij mij om de hoek. Dit even om mijn positie aan te geven. Overigens bezit ik een ruiterbewijs en weet ik dus enigszins waar ik het over heb.)

Ik heb met interesse de discussie gevolgd die over het ruiterbewijs gaat. Het halen van het huidige ruiterbewijs was voor mij ook een vreemde ervaring. Elementen uit de opleiding gaven me de indruk dat ik een opleiding als paardenhandelaar volgde en technische onderdelen waren erg dressuur-geinspireerd, terwijl het daar nou juist niets mee te maken heeft !! In je binnenbak heb je nou juist geen ruiterbewijs nodig, net zo min als een rijbewijs in mijn auto in de garage.

Wel kan ik de gedachte volgen dat niet iedere gek zomaar met een paard de weg op moet mogen, het bestrijden van dat uitgangspunt zal een heilloze weg worden, niet doen.
Voor een nieuw te ontwikkelen ruiterbewijs moeten de volgende uitgangspunten gelden:
- type paard (Arabier, Belg of Fjord) naar eigen keuze;
- individu van het paard naar eigen keuze: als je altijd met een paard op sjouw gaat dat door niets en niemand aan het schrikken is te krijgen, is er geen meerwaarde als je je examenuurtje op een flitsende neuroot doet;
- op of zonder ijzers mag geen rol spelen (doet het volgens mij nu ook al niet);
- zadel en optoming naar keuze maar moet voldoen aan een aantal functionele eisen;
- kleding moet voldoen aan een aantal functionele eisen (geen naaldhakken, schoen die ruim genoeg in beugel past, etc. kleur van de knopen is geen functionele eis !)

Een dergelijk eisenpakket moet nu nog op de juiste tafel terecht komen met iemand erbij die het (met verve) kan toelichten. Andere instanties hebben wel zo hun kanalen als de KNHS en zo. Zoiets zou bijvoorbeeld kunnen via de NVVR. Verder moet er nadrukkelijk een een parallel getrokken worden met ander rijbewijzen van het CBR. Daarbij moet benut worden dat het CBR nu ook partij is.

Zijn er kabinetsleden en kamerleden die iets met paarden hebben, anders dan witte broek met koperen knopen ? ik ze niet kennen.

Tot zover mijn bijdrage

het persbericht van CBR en SRR is te vinden op :
http://rijbewijs.cbr.nl/pdf/PB%20SRR%20130306.PDF

Door de discussie hierboven keek eens goed naar de foto de Pien gebruikt, eigenlijk op zoek roze sjabrakken. Die vond ik niet.
Wat wel heel prachtig is te zien, is de synchroniteit in de beweging van de kudde. Alle paarden die je ziet tillen gelijk het linker voorbeen op. Dat is een prachtig voorbeeld voor ons ruiters en een uitdaging om dezelfde synchroniteit te bereiken; daar gaan we morgen weer aan werken.

Paul

Christel Provaas schreef op maandag 15 mei 2006, 20:30:


Ik zie op de website van WDR dat het om 21 uur is.
( http://www.wdr.de/tv/q21/9.0.phtml )

Paul

Spirithorses schreef op donderdag 18 mei 2006, 9:14:



Hoi Pien,

Ik herken het verhaal met Diesel helemaal. Ook ik heb wel eens een paar uur proberen bij te dragen aan de opvoeding van Diesel. Ik herinner dat ie me in de helft van de gevallen toch te pakken had. Vooral op een ochtend dat het druk was met veel autoverkeer, wist ie er steeds van te profiteren als we even de berm in moesten en ik toch even meer die autos wilde bezig zijn dan met de graasneiging van mijn paard.
Wat ik me later afvroeg is het volgende: op een wat langere rit kun je je paard niet verbieden wat te eten onderweg. In de Pyreneen gaven we de paarden een signaal dat eten was toegestaan door de nek zachtjes naar de grond te duwen. Die paarden daar kenden dat.
Wat denk jij als methode te hanteren?

Paul

Nils Vellinga schreef op zaterdag 10 juni 2006, 22:49:



Waar komen de konikpaarden vandaan? Het meest simpele antwoord is: uit Polen. Maar er is meer over te vertellen. Dik twintig jaar geleden zijn de eerste Koniks in Nederland als natuurbheerders ingeschakeld. Destijds werd gezocht naar een paardensoort die er toe in staat moest zijn om een authentiek (oer-) landschap tot stand te brengen en te onderhouden. Zo'n paard moest zelfredzaam zijn en een gedrag tonen dat dicht bij dat van de oerpaarden (tarpans) ligt.
In Polen waren bij boeren en in een natuurgebied paarden aanwezig die zeer dicht bij deze eigenschappen staan en ook qua afstamming nog dicht bij de tarpan staan. Inmiddels zijn er in Nederland tegen de tweeduizend Koniks in het terreinbeheer van natuurgebieden aanwezig.
Ze krijgen zeer veel ruimte : ca 3 ha/ dier. en kunnen leven in grote natuurlijke groepen die ook heel duidelijk het natuurlijke gedrag van wilde paarden gaan vertonen.
Meer info op www.konikpaarden.nl en in het boek 'M. Markerink: Koniks, wilde paarden in Nederland', Stichting ARK, 2002 (ISBN 907464886x)

Even een paar reacties op dingen die zo her en der verspreid door deze lijn te zien waren.
De leeftijd van de kudde van de kudde in Roosteren: in 1998 zijn de eerste Koniks in Roosteren gekomen. Dat was nog een kleine groep. Het gevolg is dat de kudde in Roosteren (en trouwens de meeste in Nederland) qua leeftijdopbouw aan de jonge kant is.
Het beheer in Roosteren is intensiever dan in de Oostvaardersplassen, een terrein van Staatsbosbeheer. De Oostvaardersplassen is een zo groot gebied dat een beheer als in Roosteren praktisch niet haalbaar is. Staatsbosbeheer laat de kuddes daar nog meer hun gang gaan. De natuur kan gewoon haar gang gaan. Afhankelijk van het weer vallen daar delen droog of zijn juist heel nat. Die dieren hebben magere en vette jaren. Alleen als ze onnodig lijden, grijpen de beheerders in.

Paul

Huertecilla schreef op zaterdag 17 juni 2006, 15:07:


HC,

Uiteraard is het terreinbeheer gericht op een natuurlijk mogelijk verloop van de processen in het gebied. Het gebied Roosteren is echter kleiner en dicht bij de bewoonde wereld; er staan installaties van de waterwinning. De kudde van 60 koniks wordt daar intensiever begeleid dan in de Oostvaardersplassen.
De bemoeienis met de paarden is uiteraard ook in Roosteren onvergelijkbaar minder dan met huispaarden. Het verschil is dus gradueel.

Paul

Spirithorses schreef op donderdag 27 juli 2006, 0:30:


Pien,

Gefeliciteerd met die aankoop. Ik heb zelf goede herinneringen aan de Mc Lellan-zadels (is de eigenlijke type-benaming, Malibaud is slechts één van de zadelmakers die dat type maken). Vorig e zomer heb ik met zo'n zadel een trektocht van een week door Pyreneen gemaakt, zonder ook maar een beetje last van zitvlak, vel of wat dan ook !
Dit jaar heb ik twee dagen bij een Gardian-paardenfokker gereden op een echt Camargue-zadel en meer training achter de kiezen met toch weer eens een doorgesleten kont tot gevolg. Misschien dat dat het gevolg is van de mindere bewegingsvrijheid in zo'n Camargue-zadel.
Ik ben heel benieuwd om weer eens op een Malibaud-zadel te rijden. Maar allereerst een fijne vakantie !!

Paul

Katrien schreef op woensdag 23 augustus 2006, 11:08:

Hoi Katrien,

Ik was gister ook bij de les van Pien, dus ik weet precies wat jij bedoelt. Gelukkig was ik met deze zitlessen al vóór mijn vakantie begonnen (ik heb in het verleden ook vergelijkbare lessen van Pieter Baalbergen gehad). Op vakantie heb ik namelijk nogal wat dagen en uren in het zadel doorgebracht. Daarbij paste ik de houding met het lage stuitje toe. Ik had na al die dagen (zo'n 30 rij-uren) nog al m'n zitvel en geen spatje spierpijn in mijn rug. Mede-reizigers die de schaambeen-zitknobbel houding gebruikten hadden heftige klachten en waren niet in staat nog ook maar één dag langer door te gaan.
In dit soort praktijken werkt het verhaal van Pien dus echt.
Op een tweedaagse excursie door de Camarque ,waar we in de echte Camarque-zadels reden, die de gardians (Franse cowboys) daar gebruiken, was er niet eens een andere zithouding mogelijk. Dat zal wel het gevolg zijn van het feit dat deze mensen continue lange dagen in het zadel maken.

Verder ben ik ook zeer benieuwd naar verdere bijdragen in deze discussie

Paul

Esther schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 16:09:


Ik heb een tijd bij een manege gereden. Toen de lessen me niet meer aanspraken (teveel druk op het bit, stevig aansporen etc.) ben ik regelmatig gaan buitenrijden, veelal met anderen samen, maar ook vaak alleen. Er waren daar geen paarden waar ik een speciale band mee had. Mijn ervaring was dat er maar één paard, een oudere merrie was, waar ik samen de rust mee kon opbouwen om zonder andere paarden buitenritten te maken. Toen ik daar eenmaal achter was heb ik alleen nog met die merrie gereden. Die merrie reageerde ook het beste geringe hulpen en wist zelf haar hoofd overeind te houden zonder aan het bit te gaan hangen.
Inmiddels rijd ik bij Pien en daar gaan we, voor zover ik weet, altijd in groepen naar buiten.

Paul

Ik heb ervaring met twee typen zadels die als camarque-zadel worden aangeduid.
Eén type is het Mc Lellan-zadel, het meest bekend onder naam van één van de producenten: Malibaud (www.malibaud.com). Met dit type zadel heb ik vorig jaar een week in de Pyreneeën een trektocht gemaakt. Momenteel gebruik ik af en toe een dergelijk zadel bij Pien in de les. Het zadel voldeed perfect voor de reis. Het geeft een goede communicatie. Voor dergelijke doeleinden een aanrader !
Een ander type zadel dat de echte Gardian-ruiters in de Camarque gebruiken is minder wijd verbreid. Ik voeg een foto bij. Een dergelijk zadel heb ik afgelopen zomer twee dagen gebruikt op een grote boerderij in de Camarque. Zo’n zadel geeft wat minder bewegingsvrijheid aan de ruiter maar ook een goede communicatie met het paard. Mij beviel dat zadel wat minder vanwege de gedwongen stille zit.