CooLLady schreef op vrijdag 31 maart 2006, 20:10:


Suggesties zijn maar al te snel gegeven. Zelf heb ik mijn Fjorden nu ook buiten. Ze staan gedeeltelijk op de wei en in de paddock. De paddaock is voor een kwart verhard. Daar krijgen ze nu ook hun hooi rantsoen.
Wist je dat als paarden gewoon hooi kunnen eten wanneer ze dit willen en geen krachtvoer dus, dikke paarden afslanken en magere paarden aankomen? De balans in het spijsverteringsstelsel wordt hierdoor verbeterd. De micro-organismen doen hun werk. Slobber is volgens mij af te raden voor een hoefbevangen paard. Een hoefbevangen paard niet op het gras zetten, maar bijvoorbeeld in een paddock met stevige bodem. Voldoende (paarden)hooi laten eten en vers water tot beschikking. Slobber bevat veel te veel suikers en dat is juist wat het paard niet moet hebben in dit geval. Is de hoefbevangenheid voorbij (dit betekend niet dat de hoef weer gezond is) voorzichtig een klein tijdje in de wei en verder voorlopig op hooi. De hoef behandelen als staat beschreven voor hoefbevangenheid en een gezonde hoef de kans geven te groeien zonder dat de hoefwand bij elke stap wordt opgetild. Bij deze suggestie wil ik het even laten.
Succes.

Ilona Kooistra schreef op zaterdag 1 april 2006, 10:24:


Goed en voldoende (paarden)hooi. Water (liefst natuurlijk schoon water). En veel beweging. Het paard kiest zelf voor zijn beweging! Water en hooi uit elkaar plaatsen. Indien mogelijk met een maatje laten lopen en het hooi in verschillende porties uit elkaar leggen. Dit laat ze lopen. Geen toevoegingen lijkt mij het beste. Waarom? De natuur geneest het paard. Hoe? Door de voedingsstoffen in de darmen aan te maken dat het paard nodig heeft. Door de darmflora. Micro-organismen van een zeer goede kwaliteit, speciaal voor je paard. Een natuurlijke levenswijze zorgt daarvoor. Het gekwakkel met verschillende toevoeigingen kan mijns inziens het organisme verstoren en de genezing vertragen, zoniet onmogelijk maken. En verder, veel geduld. Wanneer je de gezonde darmflora terug hebt zullen de resultaten verrassend zijn. Maar alweer, geduld.

Steeds vaker wordt ik gevraagd om de hoeven van een ander paard te bekappen. Ondertussen doe ik er 12 per maand. Het is dan ook een enthousiaste arbeid voor mij. Telkens vertel ik de mensen die er over willen weten wat het Natuurlijk Bekappen betekent. En tijdens het bekappen leg ik het uit. Steeds meer leer je de hoef te lezen en ook steeds meer lee ik dat je bepaalde hoedanigheden niet meteen kan veranderen, omdat de hoef daar nog niet klaar voor is. Bijvoorbeeld bij een gedaald hoefbeen. De hielen kunnen dan niet altijd zomaar kort gemaakt worden, omdat ze lang zijn. Soms moet je die lengte respecteren. Als het hoefbeen na verloop van tijd omhoog gaat, dan pas kunnen de hielen ook lager. De zool blijft de grens.
Uit het boek van Pete Ramey heb ik ook het een en ander geleerd. En de boeken van Jamie Jackson ga ik zeker ook lezen. Het leren en beoefenen is mij zo aangelegen, dat ik professioneel aan de gang wil. En daarvoor is de training in Amerika nodig. Maar uh.. Geld Alles ga ik opzij zetten wat ik maar kan, om de opleiding en vliegticket te betalen. Effe tijd nodig. Maar vastbesloten! Zijn er meer die deze wens hebben?

Feroza W schreef op maandag 17 april 2006, 0:19:


Waar zie ik de foto's dan? Als ik het foto-album aanklik en kies voor natuurlijkbekappen, vind ik de bedoelde foto's niet.

Anna van Rheeden schreef op maandag 17 april 2006, 4:52:


Ja, het is mogelijk dat er iets verkeerd kan gaan bij te weinig inzicht. Het is noodzakelijk de hoef te leren lezen. De referentie is het de stand van het hoefbeen. En dat dit een gebroken hoefas teweeg brengt als die parallel met de bodem staat is niet waar. Men ziet vaak teveel naar de buitenkant van de hoef, niet ziende dat de witte lijn naar onderen verbreed bijvoorbeeld. Het is waar dat je ook de hoef moet respecteren zoals het is gevormd. Een hoef met een gedaald hoefbeen zal langer op langere hielen staan. Want de zool is dan vaak vlak en er is geen ruimte om de hiel te laten zaken zonder in de zool te raspen. Wanneer door een zorgvuldig onderhoud (tijdens de rehabilitatie van de hoef) het hoefbeen opgetrokken wordt in de hoef en de zool weer hol wordt, dan zul je zien dat dan ook de hielen lager kunnen. Als je ze te laag zet als het niet kan, dan wordt dit gevoelig en in feite zou je kunnen zeggen dat het hoefbeen dan misschien wel achterover helt. De hoef registreert dit als een wond en zal zo snel mogelijk nieuw materiaal aanmaken om die wond te helen. Dus dit is dweilen met de kraan open. En als de bekapper telkens opnieuw weer te ver gaat ontattat er een pijnlijke hoef. Dit hoeft niet. Respecteer de toestand IN de hoef en stel daar de bekapping op in. Dat is Natuurlijk Bekappen. De hoef langzaam en in eigen tempo terug brengen naar de hoef zoals de natuur die bedoeld heeft. Tevens behoort daar ook de levenswijze en voeding bij. Lees het paard, leer wat het je vertelt. En dit is inderdaad niet in één dag te leren, zoals de hoef ook niet in één bekapping goed is.
De natuur gebruikt de tijd. Alleen wachten en mensen gaan vaak moeilijk samen. Dus niet drastisch te werk gaan, maar help de natuur een handje.
Lees vooral ook eens het boek van Pete Ramey zelf eens.
Succes.

Vitelli schreef op woensdag 19 april 2006, 17:20:


Mijn Fjord had ook veel van rotstraal toen ze nog ijzers had. De hoefsmid adviseerde mij ook er van alles op te smeren of in te spuiten. De laatste keer gewoon goed insmeren met jodium. Hij adviseerde zelfs de gehele hoef met jodium in te smeren. Toen ik van Natuurlijk Bekappen vernam en mijn Fjord van de ijzers kwam (oei, oei wat was ze gevoelig toen de ijzers er net af waren en de hoefsmid haar had bekapt) ben ik meteen gestopt met dat soort zaken. De straal kon bijna en bij andere hoeven geheel de grond raken. Inmiddels was ik begonnen met NB en de stralen werden droger en de rotstraal verdween. De oorzaak van het probleem lag volgens mij in de slechte doorbloeding. Waar geen (vers)bloed bij komt sterft af. En juist daar hebben de bacteriën zin in. Het zijn in feite opruimers. Wat we met middelen bereiken is dat we de bacteriën opruimen, maar niet de oorzaak. Beweging en doorbloeding daardoor is het beste medicijn. Voorts he paard op natuurlijke voeding zetten. Er word wel gezegd: Wat je er boven in gooit, komt er onder weer uit.

Annemarie lambij schreef op zondag 16 april 2006, 18:23:


Zelf heb ik ook een paard gehad met bulten op de rug. Precies onder het zadel. Deze gingen niet open. ze waren ongeveer tussen de 15 en 25 mm breed en tussen de 2 en 6 mm dik. Ook ik kreeg bepaalde middeltjes, maar echt hielpen die niet. Ook kreeg ik te horen dat het er (geloof ik) 40 kunnen worden, van hele kleine naar grotere en dan stopt het ook spontaan. Hoe dat kan weet ik niet. Het is al weer 13 jaar geleden of langer, dus het fijne weet ik er niet meer van. Het deed geen pijn, maar een schaafplek door het tuig is natuurlijk wel mogelijk. Daar hadden we een zadeldekje voor gemaakt (van dat rooie schuim) en daar gaten of uithollingen in gemaakt precies waar zo'n bult zat. Trouwens na een tijd gingen de bulten spontaan weer weg! Ik heb het idee dat het vanuit de stofwisseling ontstaat. Op een bepaalde manier is die onzuiver en dat werkt zich een weg naar buiten. Naar de huid dus. En daar kan het er niet uit en verzameld zich in een kluit vlak onder de huid. Totdat het daar oplost en afgevoerd wordt. Maar het is een zeer langzaam proces, dat wel.
Om het precies te weten zal je daar een kliniek naar moeten vragen. Utrecht. Dit was mijn ervaring tot zover. Dat de bulten bij jou paard het zelfde zijn kan ik niet zeggen. Goed natuurlijk eten voor het paard is belangrijk. En pas vooral op voor teveel eiwitten. Succes.