Huertecilla schreef op donderdag 6 april 2006, 9:38:


Ik bedoel dus het gewricht dat uit de kom kan schieten.



Er is toen geen foto van gemaakt omdat zij dan naar de kliniek moest. Er was geen verrijdbare apparatuur beschikbaar en ik wilde haar in die conditie niet nog een keer vervoeren, dat was pure mishandeling geweest. De eerste keer vond ik eigenlijk al niet verantwoord. Mijn fysiotherapeut kon het gelukkig ook zonder foto af, hij kon duidelijk voelen wat het probleem was.

Ik zie er het nut niet van in nu nog een foto te laten maken. Indy heeft wat beperkingen, maar die worden elke maand beter. Goed ontwikkelde spieren houden de boel bijelkaar, ze kan zich tegenwoordig ook misstappen veroorloven zonder dat het meteen weer uit de kom schiet.

Ach, we zien wel wat het wordt. Indy loopt steeds beter en is ze af en toe niet zo fit, dan geeft dat niet. Ik kan ook af en toe niet rijden omdat ik last heb van mijn rechter knie, die gaat af en toe op slot. Dan houden we het samen lekker bij wandelen.

Groeten,
Monique

Spirithorses schreef op donderdag 6 april 2006, 16:33:


Hallo,
Als ik dat zo lees van jullie, dan heb ik steeds enorm geluk gehad! Indy is nog nooit met mij op hol gegaan, wel een paar keer bijna, maar ik kon haar steeds zo afleiden dat het goed gegaan is. Indy was op die momenten blijkbaar nog in staat te denken en te registeren dat ik op haar zat.
Groeten,
Monique

Geertje schreef op zondag 9 april 2006, 9:32:


Hallo, Geertje!
Mijn paard is met 3 maand bij de moeder weggehaald. De fokker was al een tijdje bezig zijn merrie weer te laten dekken, maar dat liep niet volgens plan. De merrie werd maar niet hengstig en schopte elke hengst van zich af. Ik was er zat van dat mijn veulen bijna elke week weer niet al te zachtzinnig in een trailer gepropt werd en alweer bij andere mensen moest staan (veelal met verschrikkelijk smerige stallen) omdat haar moeder gedekt moest worden. Daar was niet over te praten met hem, de moeder kostte alleen maar geld nu, ik was een zeurpiet, daarom moest mijn veulen maar afgespeend worden. Met drie maand ging haar moeder dus weg, discussie gesloten.
Ik ben van mening dat mijn paard (ze is bijna 9 jaar oud nu) daar psychische schade van overgehouden heeft. Ze kwam vaak op mijn vingers zuigen, toen ze drie was deed ze het nog steeds in situaties die ze geestelijk niet aankon of als ze wat eng vond. Ze plakte altijd heel erg, wilde beslist overal mee naar toe en verstopte zich achter mij, ook nog toen ze te groot geworden was om zich nog achter mij te verstoppen. Ze liep me overal achterna, ik heb het idee dat ik toen een soort van surrogaat moeder geworden ben. Ze probeerde mij vaak na te doen. Raakte ik bijvoorbeeld een bepaalde boom aan, deed zij het ook. Had ik drinken mee, probeerde ze ook uit het glas te drinken. Dat doet ze trouwens nog steeds, zonder te morsen. Voor onderweg heb ik altijd een fles drinken voor ons mee, voor Indy een kopje. Andere paarden benadert ze erg "respectloos", veel te menselijk, ze stapt erop af alsof ze ze een hand wil geven. Ze drukt haar neus tegen de hals en gaat likken. Veel paarden voelen zich daardoor bedreigd en gaan bijten. Ze is als 2 jarige wel samen met andere paarden in een kudde geweest, maar ze was altijd een buitenbeentje en werd weggejaagd. Tegenover mensen gedraagt ze zich altijd erg respectvol en houdt altijd als ik haar roep een meter afstand totdat ik haar uitnodig nog dichter bij te komen. Ze is in de loop der jaren steeds zelfstandiger geworden, maar ze plakt nog erg graag.

Nog even over onze poes: Onze poes is nu bijna drie jaar, we hebben haar gevonden toen ze ongeveer 1,5-2 week oud was, halfverhongerd in het weiland. We moesten haar met de fles grootbrengen en om de twee uur voeren (ook 's nachts). Onze poes kan geen "miauw" zeggen, ze zegt "ma" of een soort van "iep". Ik denk dat het mijn schuld is, als ik haar bijvoorbeeld ging voeren zei ik altijd "Ha, poesje!" tegen haar. De laatste tijd kan ze wel beter met de buitenwereld overweg. Ze liet zich het eerste jaar ontzettend op de kop zitten door andere katten en kwam vaak gerafeld thuis. Nu is ze veel zelfstandiger geworden en mept tenminste terug.
Groeten,
Monique

Huertecilla schreef op maandag 10 april 2006, 14:10:


Hallo, HC,
Ben het niet met je eens......
Mijn paard had voor hoge hielen en achter erg scheve voeten, ze had gewoon rare knobbels op de pezen. Sinds ze lage hielen heeft en haar stand achter niet meer zo scheef, zijn de pezen mooi glad. Haar pezen waren zo vaak gezwollen en warm. Indy haar pezen waren duidelijk overbelast. Van mijn vorige dierenarts kreeg ik het advies haar benen onder de knie helemaal in te zwachtelen als steun. Hielp geen fluit overigens.....
Groeten,
Monique

Hallo,

Dat van Nassau zoiets op zijn website zet. Erg zielig...... Ik las ook dat Esther aangifte gedaan heeft. Daar heb ik geen woorden voor, dat vind ik heel erg. Waarvan wil zij nu aangifte doen? Dat zij door haar eigen stommiteiten haar paard heeft vernield en laten lijden? Kom op, zeg.......

Elke dag als ik van mijn werk kom, wacht een blij pruttelend paard op mij, geen peesblessures, geen hoefzweren, blij dat ik weer thuis ben en dat we iets gaan ondernemen. Ze is de laatste tijd erg ondeugend en ondernemend, om je dood te lachen! Wat geweldig dat ze zo goed kan lopen! Ik heb nog steeds de neiging het van de daken te schreeuwen dat mijn paard eindelijk gewoon paard kan zijn, zonder pijnlijke hoeven dankzij PaardNatuurlijk!

Ik ben sinds een tijdje met een uitgebreid hoevendagboek bezig waarin ik in een apart gedeelte ook haar vorderingen bij wil houden ivm haar stijve achterhand en het moeilijk onder kunnen treden. Dit nav de cursus die ik gevolgd heb bij Equireva. Binnenkort wil ik mijn dierenarts even bellen en de gegevens van Indy opvragen ivm haar hoefzweren om die ook op te nemen in het dagboek.

Groeten,
Monique

Spirithorses schreef op vrijdag 21 april 2006, 0:07:


Hallo, Jacqueline,

Wat eng zeg........ Hopelijk geen poging tot diefstal maar slechts kinderen die met een pony wilden wandelen?

Wij hebben in het verleden problemen gehad met buurtkinderen die brutaal opdoken om met Indy te wandelen. Niet aanbellen en vragen, maar gewoon hup, hek open en paard proberen mee te nemen, ook als wij niet thuis waren. Gelukkig hebben wij een oplettende buurman die het steeds kon verhinderen. Onze hekken hebben daarom sinds geruime tijd sloten en de poortgrepen hebben we met een eenvoudige oplossing kindveilig gemaakt: ijzerdraad een keer over de poortgreep heendraaien en links en rechts contact laten maken met de stroomdraad. Zo kan niemand de poortgreep losmaken zonder een optater te krijgen, je moet eerst de stroom uitschaken. Niet kind vriendelijk zoals een buurvrouw opmerkte....... :). Moet ze haar kinderen maar leren dat je niet zomaar hekken openmaakt.

Het idee de poortgrepen op die manier wat te beveiligen heb ik opgedaan bij een boer waar Indy ooit gestaan heeft.

Groeten,
Monique

Karin Haneveer schreef op vrijdag 21 april 2006, 14:22:


Hallo, Karin,
Ik ben het met Jose en Pien eens.
Hoezo machtsmisbruik? Je immiteert toch in feite wat de merrie doet? Ik heb het menigmaal gezien dat mijn veulen op die manier gedirigeerd werd door haar moeder. Dat is dan toch heel eenvoudig en begrijpelijk voor een veulen als je het ook op die manier doet?
En als je een 5 jarige nog moet leren netjes mee te lopen........
Groeten,
Monique

Karin Haneveer schreef op vrijdag 21 april 2006, 15:07:


Karin,
Gewoon uit interesse, hoe zou jij een veulen leren netjes mee te lopen?
Groeten,
Monique

Karin Haneveer schreef op vrijdag 21 april 2006, 16:27:


Hallo, Karin,
Dat is inderdaad niet bij elk veulen gemakkelijk! Met mijn veulen heb ik ontzettend geluk gehad, ze liep van begin af aan erg netjes mee. Later heeft ze nog een fase gehad dat ze mij steeds in wilde halen, maar de laatste jaren loopt ze keurig mee, ze haalt niet in, stopt wanneer ik stop, draaft keurig aan de hand.
Mijn collega heeft daarentegen een veulen gehad (is helaas overleden wegens aangeboren leverafwijking) dat vreselijk overmoedig en tegendraads was. Hij vond zichzelf een hele bink, probeerde toen hij een paar maanden oud was al te dekken en wilde absoluut niet meelopen. Hij ging dan heel raar doen, beet in je rug en ging tegen je aan steigeren of bleef als een blok staan. Erg fijn dus. Mijn collega had hem al een paar tikken gegeven omdat hij haar regelrecht aanviel; daar was ze niet zo gelukkig mee, ze is niet iemand die snel een mep uitdeelt, dan moet de nood al erg hoog zijn. Een goede vriend van mij die ook mijn paard getraind heeft, heeft haar veulen toen dmv een touw achter de kont langs aan een touw leren lopen. Het veulen bleek het touw achter de kont erg goed te accepteren en kon na een uur zelfs op commando stoppen en achteruitlopen. Wat een verandering! Mijn collega nam het toen over en dat ging prima. Ze oefende elke dag even en na een paar dagen kon ze het touw achter de kont zelfs achterwege laten.
Helaas is het veulen dus een tijdje daarna overleden, ik had graag gezien wat van die dondersteen geworden zou zijn. De vader was namelijk onbekend. Enkele weken voor de bevalling kwam mijn collega er pas achter dat haar merrie drachtig was en waarschijnlijk nachtelijk bezoek door een van de paarden van de buurman had gehad.
Wat jij noemt, het met twee man leiden van een veulen, waarbij een achter aanspoort: zo werkt een touw achter de kont langs eigenlijk ook, alleen kun je dat zelf doen. Bedankt voor je uitleg, het is altijd interessant te lezen hoe anderen bepaalde dingen doen!
Zo, en nu snel naar huis, Indy heeft gisteren een flinke zwieper gemaakt in een overmoedige bui in het weiland. De therapeut komt zo om haar even te bekijken. Is mijn eigen rug net weet goed, heeft zij weer wat, tis ook altijd wat.....
Groeten,
Monique

Hallo,
Nu Indy zonder problemen over grind kan lopen wil ik het pad naar het weiland verharden, liefst met grind/kiezels. Ik kreeg al de tip dat met gebroken dakpannen te doen. Heeft iemand daar ervaring mee? Moet er nog een bepaalde ondergrond onder? Iemand een ander idee?
Bedankt,
Monique

Simon Lingbeek schreef op maandag 24 april 2006, 10:21:


Hallo,
Bedankt voor jullie reacties. Grastegels lijken me wel wat. Had bij dakpannen niet gedacht dat het zo lang duurt voordat ze gebroken zijn.
Ik zal eens kijken wat ik ga doen.
Groeten,
Monique