Graag verder doorgeven, ook naar andere lijsten, en rechtsreeks contact opnemen met Lieve Meers (universiteit Gent) (zelf ben ik er even tussenuit voor een korte vakantie).

Begin doorgestuurd bericht:
Van: Lieve Meers <Lieve.Meers@UGent.be>
Datum: 7 april 2006 13:11:38 CEST
Aan: inge@cremebrulee.be
Onderwerp: Mail - dienst ethologie UGent

(knip)

Nu waarom ik je mail is omdat een thesisstudent van mij zeer dringend op zoek is
naar nog 1 wevende ruin. Leeftijd speelt geen rol, wel dat het dier regelmatig
weeft. Weet jij per toeval niet een eigenaar van zo'n dier ? die zou willen
meerwerken aan zo'n onderzoek ?

De student doet haar eindwerk over het verschil in hart ritme en reactie van
wevende, kribbijtende en ruinen zonder stalondeugd, op stimuli zoals massage en
reactie op 4 'normale stimuli' (dixit, dingen die paarden in de dagdagelijkse
omgang met mensen kunnen tegenkomen zoals bv. wortels krijgen etc.). Ze is nu al
een hele tijd op zoek naar wevende ruinen... en vermits het momenteel zeer
moeilijk is om nog wevers te vinden... dacht ik, eraan om het jou eens te
vragen, vermits je veel paardeneigenaars kent.

Kan jij misschien helpen ?

Merci,
en groetjes,
Lieve
www.ethology.ugent.be

met vriendelijke groeten,
Inge

http://www.ingeteblick.be

Hoi,
ik weet niet hoe het er mee staat, gezien de 10-dagen tijdsdruk - sorry voor m'n late inspringen; het is dus voor dit weekend als ik het ongeveer begrijp.

Het halsstrekken is héél snel aan te leren - een beetje clickerervaren paard doet het binnen tien minuten denk ik; en heeft hij ook het concept "duur" mee dan komt ook dat binnen de vijf minuten daarna. Werkelijk een hele simpele oefening, vooral als je target, omdat op een keuring toch al die zweep of een hand omhoog wordt gehouden.
Maar het gaat hier dus om een clickergroen paard - en dus valt er niks te garanderen en hangt het helemaal af van karakter en opvoeding van het paard, ervaring (timing en inzicht) van de trainer en het beetje willen meezitten van de omstandigheden . Maar als alles meezit, kent-ie het morgen thuis en over drie dagen in de meeste omstandigheden.

met vriendelijke groeten,
Inge

http://www.ingeteblick.be

"Links" en "rechts" als cue ter aanwijzing van een richting, ongeacht wat er dan achteraf mee moet gebeuren, de manier waarop of met welk lichaamsonderdeel?
Of "links" en "rechts" enkel horend bij een welbepaalde beweging met één van de twee voorknieën?

Inge

van lennep schreef op maandag 17 september 2007, 9:30:


Tja, je kàn niet zomaar ineens naar stem. Lichaamstaal komt altijd eerst . "Lichaamstaal" is eigenlijk niet alleen wat je dan bvb doet met je lijf, maar ook waar je staat, waar je bent, wanneer, enzovoort.
Wat je éérst doet is gewoon voortdoen zoals dat het meest natuurlijk gaat - aan een bepaalde kant staan en op een of andere manier uitnodigen/uitlokken. Pas als je dat zo ongeveer 85% hebt, kan je gaan associeren met een stemcommando.
Dat stem"commando" gaat nog een hele tijd niet het échte commando zijn - nog een hele tijd zal het gewoon bij de omstandigheden horen. Om zo ver te komen dat je stem je échte commando wordt, zal je dus geleidelijk aan al die andere omstandigheden moeten doen vervagen. En wel héél geleidelijk aan, dus bvb eerst wat minder voorover buigen, of wat minder ver je arm strekken, en dan wat minder duidelijk aan de schouder gaan staan enzovoort enzovoort. Daar gaat echt wel wat tijd overheen.
Ik denk dus dat je je véél te snel zorgen maakt over iets dat je nog helemaal niet kàn hebben nu .
Gewoon doorgaan zoals het goed voelt, en alle ruis geleidelijk aan wegnemen.

O ja - als je het gevoel hebt dat er geen vooruitgang in zit, dan is dat waarschijnlijk omdat je veel te veel gefocust bent op deze ene oefening - je paard heeft misschien eventjes behoefte aan iets anders doen tussendoor. Spelenderwijs trainen, weet je wel .

Succes!

Ik ga verder niet in op je standpunt Pien, maar laat ik toch even iets rechtzetten: anders dan mensen produceren paarden zowiezo de hele tijd maagzuur omdat ze in het wil ook de hele tijd eten. Bij mensen gaat dat anders: daar wordt alleen maar maagzuur geproduceerd op het ogenblik dat er voedsel in de maag komt.

Stalpaarden krijgen dus juist maagzweren (o.m.) omdat ze hele tijd maagzuur produceren terwijl er geen (of niet voldoende) aanvoer van voedsel is.

Piet schreef op dinsdag 11 december 2007, 11:34:


Die iemand had daar een reden voor.
Tja.

Inge

Conrad van Pruijssen schreef op dinsdag 11 december 2007, 10:15:


Als 't een beetje uitkomt kom ik ook wel.

Inge

Hehe ik had al aan Eva beloofd om meer te schrijven. Bij deze dus .


Wanneer is voor jou een paard "getraind"?
Wanneer is het werk zodanig vergevorderd dat je kan zeggen "Voila, Shiny is vandaag geclickertraind en aangereden op een manier dat geen enkele van al die andere mensen heeft klaargespeeld."?

Gewoon een vraag hoor - naar je concrete einddoelen.

Ik vind het overigens interessant dat je al die andere mensen de voorbije jaren beschouwd als niet gedaan hebbend wat jij wil doen. Ik ben het veel meer met je eens dan je denkt hoor - alleen weet ik niet of ik er zelf ooit kom; ik wens je dus toe dat je het licht ziet dat ik in elk geval (nog) niet zie .
Of misschien ligt ons einddoel heel ver uit elkaar, dat zou ook kunnen. Ik vind dat bvb Alexandra Kurland niet heeft gedaan wat ik denk dat kan, tenminste niet op een biomechanisch aanvaardbare manier; en dan vooral het rijden herdenken in verband met poisoned cues (mijn allergrootste wakkerliggen de laatste tijd - hoe los ik dàt op??) En hoe creëer ik de supermotivatie voor een volgehouden zware fysieke inspanning?

Vanuit mijn ervaring met het aanrijden van paarden: op een paard gaan zitten hoort een non-event te zijn, als het goed voorbereid is. Gazelle - om er maar eentje te noemen die toch enigszins geclickertraind was en de enige waar ik tenminste een paar foto's van heb van een paar moments suprême - knipperde niet eens met haar ogen. Dàt kwam pas veel later, en hoe . Ondanks het getraind-zijn-als-een-zeeleeuw vooraf.

Succes met je training vandaag! (Adje is ook in de voorbereiding overigens - hoewel het opstappen uiteraard nog pas over een jaar is).

Inge

Piet schreef op woensdag 12 december 2007, 13:53:


En wat zijn die eisen nu? Ik kan wel zitten raden als je wil maar ik dacht als je het nu eens gewoon, concreet zou willen formuleren? Bijvoorbeeld (want dat is me niet echt duidelijk en het is een vraag die bij me opkomt): is het een gewicht op de rug verdragen of een ruiter op de rug leren dragen? In stilstand? Of hoort rondstappen er ook bij?

Inge

Niet alleen militaire opdrachten, maar... het (Amerikaanse) leger heeft nu eenmaal het meeste geld en de grootste motivatie.
De eerste dieren die het leger trainde (jaren 50) voor bvb detectie, bommendetonatie enz. waren duiven (erm - honden en paarden kwamen daar al een paar duizend jaren voor, maar dat terzijde); alle soorten dieren werden getest en ja, dus ook dolfijnen. Nog steeds, zoals je in dat artikel kon lezen. Twee jaar geleden zat ik overigens op een Ted Turner-cursus naast een Engelse verzekeringsagente wiens bedrijf ondermeer dolfijnen verzekerde voor het leger (gemiddelde verzekeringswaarde: 1 miljoen dollar, als ik me goed herinner). Geheim is het dus allemaal niet echt .

Bob Baily heeft met dolfijnen in open zee gewerkt, waarbij de dolfijnen alleen konden gevolgd worden met op hun rug gebonden zendertjes. Zelf vaarden ze in kleine bootjes alleen het eerste stuk mee; signalen werden gegeven met ultrasoon geluid onder water, maar soms werden de dolfijnen zelfs niet door signalen begeleid. Ze kenden gewoon hun job.
De dolfijnen zwommen kilometers ver weg van hun trainers en konden dus op elk moment kiezen voor wegzwemmen. Het gebeurde nooit - de dolfijnen kwamen gewoon weer diezelfde kilometers teruggezwommen om hun visje te halen. In overweging genomen dat ze daarbij wel een paar duizend vrij zwemmende visjes passeerden, lijkt het me dat ze in de eerste plaats voor hun mens terugkwamen eerder dan voor dat belachelijke visje.

Nu, eerder dan met dolfijnen (moeilijker te houden, duurder, beschermd, grotere zwemruimtes nodig - wat de reden is dat er geen dolfijnen meer worden gehouden in de Antwerpse Zoo overigens) wordt tegenwoordig met zeeleeuwen gewerkt. Geen zeehonden, die zijn agressiever - ook in marineshows zie je meestal zeeleeuwen en veel minder zeehonden.
Zelf heb ik de basics van clickertraining geleerd van een dolfijnen- en zeehondentrainster (Kayce Cover, die het bridge&target noemt overigens). Het verklaart waarom ik mijn eerste clickerpaard helemaal positief getraind heb en pas veel later (opnieuw) met negatieve bekrachtiging ben gaan combineren, want Kayce had geen benul van paardentraining. Gewoon de principes van de zeehondenmanual overgenomen . Gelukkig voor mij, denk ik nu; het scheelde een hoop paardentrainingsmythologie en het dwong me gewoon om een beetje oorspronkelijk te denken.
Zij vertelde ook dat hun zeehonden ooit door een dierenbevrijdingsorganisatie werden "bevrijd" en kilometers ver de zee werden ingejaagd. In de loop van de volgende dagen waren ze allemaal terug, vrijwillig.
En misschien weet je ook hoe het "Free Willy" is vergaan. Bevrijd, omdat iedereen het zo erg vond. Gestorven aan longontsteking, zo werd gezegd. Vraag het maar eens aan een van de Amerikaanse trainers die bij het reintroductieproject was betrokken wat er werkelijk is gebeurd - Keiko is gestorven aan heimwee. Hij stopte gewoon met eten, de longontsteking kwam pas nadat hij daarvan verzwakt was.

Een heel goed voorbeeld van trainen in open zee is slewths: http://slewths.mlml.calstate.edu/slewths.htm (Jenifer Hurley, the oppertrainer, heeft overigens een hele tijd clinics gegeven samen met David Lichman, opperParellitrainer, in de tijd toen bij PNH nog werd gezegd dat een paard niet door voer te motiveren was (de tijden zijn toch enigszins veranderd...).

Een ander voorbeeld is bvb SLDC - een bedrijf dat zeehonden gebruikt om waardevolle dingen die vanaf een schip overboord zijn gegaan terug te vinden.

Hoe "ongelukkig" zijn dolfijnen in training? Geen idee. In Cuba heb ik een keer mogen zwemmen met geclickertrainde dolfijnen. Ik had niet het idee dat ze heel gelukkig waren, ze zagen er verveeld uit. Ze zaten in weliswaar hele grote kooien kilometers uit de kust, maar toch. Ik kan me compleet vergissen natuurlijk, ik kan dolfijnen niet 'lezen'.

Ik denk dat het net zoiets is als met paarden, of ze nu op een hectarengrote wei of op stal gehouden worden: het hangt ervan af. Het individuele dier, daar gaat het om. Altijd. Niet wat mensen voorop stellen als de ideale situatie.
En dan wil ik ook even opmerken dat ook wij in niet altijd even ideale situaties toch blijven functioneren en in het geheel genomen daarbij niet ongelukkig zijn. Ik in elk geval niet .

Inge