Huertecilla schreef :

Vertel eens, Peter, wat doe je zoal met de cursisten?
Mogen die ook op jouw paarden rijden ?
Dacht dat jij dat niet echt wou en kan me dat ook nauwelijks van je voorstellen.(Niet rot bedoeld he, dat weet je).
Pien

Piet schreef:

Dát, lieve Piet, is een heel andere manier van bokken dan die uit protest.
Dit wat jouw Shiny doet heeft niks met angst of verzet of disrespect te maken, maar dat is echt een blije gast, die Shiny van jou!

Het is net als mijn BD die wél af en toe een hap gras mag nemen tijdens het rijden, of zij die wel haar hoofd tegen mij aan mag schuren na het rijden. Bij haar weet ik dat het gewoon een 'delen' is, een vriendschappelijk iets, dat er niks tussen ons in staat.
De ene keer ben ik het die wat extra's van haar krijgt; de andere keer is zij het die ditzelfde van mij krijgt.
Lief he....

Pien

MarjanS schreef op maandag 17 april 2006, 11:55:


Wat je doet doe je goed vind ik.
Gewoon lekker op jullie gemakje wandelen, haar de ruimte geven (lang touw) om te kijken en alles wat nieuw is in zich op te nemen.
Diesel deed dat ook, het heeft wel 6 maanden gedurd voordat-ie snapte dat we graag door wilden lopen, hij was zo kinderlijk verbaasd door alles wat er om hem heen gebeurde toen letterlijk die stomme oogkleppen afgingen. Nu kijkt ie tijdens het lopen, hij heeft het niet meer nodig overal stil te blijven staan.

Niks desensibiliseren, zeker niks join-uppen met een paard als dit, ze heeft teveel meegemaakt en is haar vetrouwen in de mensen voor een groot deel kwijtgeraakt. Je zou haar nu onnodig kwetsen.
Gewoon lekker samen vanaf de grond spelenderwijs tot een samenwerking komen.
Over putten, roosters, obstakels, langs enge dingen, honden, hekjes, auto's enzo.... Laat haar denken, situaties uitvogelen; 'hoe kom ik over die balk, tussen die bomen door' etc.
Een paard dat in de denkmodus is, is rustig; geef haar opdrachtjes, draaien, achter je aan lopen enzovoorts.

Inderdaad : Kijk met haar méé, maar vraag daarna haar hoofd weer bij je. Laat haar ook weer niet steeds te lang stilstaan, bijvoorbeeld zolang als zij wil, maar blijf duidelijk leiderschap (dus vertrouwen en veiligheid, géén dominantie!) tonen.
Het moet natuurlijk ook niet zo zijn dat zij zich omdraait en jou meesleurt naar een leuker plekje, wel in je kracht blijven staan he.
Téveel met haar meegaan kan er ook toe leiden dat zij zelf wil gaan bepalen en dan kom je in het ergste geval geen stap vooruit, vaak is dat een oorzaak voor een paard dat buiten geen stap wil verzetten maar alleen maar terug naar huis wil.
Het vertrouwen van Nala in mensen is vaak geschaad en jij kunt weer opbouwen door haar te laten zien : "Kijk, de wereld is mooi, we gaan het samen ontdekken. Je mag het een beetje spannend vinden, ik ben bij je, maar we gaan hem wél sámen ontdekken".

Ze zal zich inderdaad niet lang kunnen concentreren, - komt wel weer.
Hou je 'sessies' waarin je informatie aanbiedt kort, voer de tijd heel langzaam op, blijf letten op haar signalen, ze vertelt je heel gericht hoe zij zich erbij voelt. Zorg ervoor dat je alles in het begin in vaste volgordes doet, dat geeft haar rust en zekerheid, want ze weet wat er komen gaat.
AIs ze een tijd geconcentreerd en gaat ze daarna de hele tijd van je wegkijken, beschouw dat dan als 'genoeg geweest' en stop voor die dag.

Ik zou haar ook niet alle vrijheid geven om overal waar zij dat wil bijvoorbeeld aan hap gras of een knabbel aan een boom toe te staan, tenzij jij heel gericht zegt dat ze dat nu mag (toverwoord bedenken).
Ze hoeft je ook niet voorbij te lopen hoor, een ronddraaiende touwzwiep kan daarbij uitkomst bieden.
Ze is dan wel 'beschadigd' maar dat wil niet zeggen dat ze haar zin mag doen omdat jij haar zo zielig vindt ofzo, of dat je haar niet duidelijk mag maken dat ze zich wel een beetje mag gedragen bij jou.
Gelukkig denkt een paard niet snel in termen van zieligheid.

Groet, Pien

Chantal, je hebt mijn werken met Fanny misschien iets anders geinterpreteerd.

Laat ik voorop stellen dat ik zelden of nooit hoef te komen tot een join-up. Alleen in hardnekkige gevallen waarin bijvoorbeeld sprake is van disrespect of erger nog; gevaar van het paard naar mij toe gebruik ik dit wel eens om iets op de duidelijke manier gedaan te krijgen.
Dit heeft niks met onderdanig maken van doen, maar met 'openen'.

Paarden als BD, Holly, Diesel , eigenlijk al mijn paarden, maar ook Shiny van Piet (ja Piet, ik ben het met je eens) doe je een zeer groot onrecht aan door ze te joun-uppen, dwz : Van je wegsturen.
Daar is geen enkele reden toe. Het zou ze onnodig krenken !

Fanny's case, is een heel ander geval.
Fanny is van zichzelf al een wat lomper paard en is een paar keer aan de lijn en onder het zadel aan de stuiter gegaan en is eens over Jack heengewalst toen het hekje open stond en ze de weide opwilde.
Dit gedrag kan worden uitgelegd als zijnde dominantie, maar in feite is het een stuk onzekerheid en gebrek aan dat stukje gezond leiderschap.
In de groep staat zij bovenaan, dat moeten ze zelf maar onderling regelen, voor mij geen reden om in te grijpen en iets 'paards' onderling is geen reden om je paard aan een join-up te onderwerpen.

Wat ik 2 keer met Fanny gedaan heb is haar loswerken in een beperkte ruimte, zodat ze niet aan mij kan ontglippen en ze wel met mij aan de slag moet . Want ja, ik wil iets van haar, ik wil dat ze me ziet, en of mensen dit aardig van mij vinden of niet ; mijn veiligeheid (en die van jou ook straks, Chantal) staat voorop en ik wens niet door mijn paard omver gelopen te worden en ik wens ook niet door de bak heen gesleurd te worden.
Dat is eng en onnodig gevaarlijk. Ook voor het paard in kwestie.

Door het paard op de cirkel te sturen en haar als het ware te laten 'uitlopen' (met bijhorende signalen en lichaamstaal) ontstaat die klik waarna het paard naar me toekomt en zegt ""Oké, ik ben er, wat wil je van me".
Niks mis mee, maar je moet verdomd goed weten wat je doet, hoe je het paard 'leest' en hoe je handelt. Ga je te ver dan berokken je het paard grote emotionele schade !
Dat is ook de reden dat ik niet gecharmeerd ben van longeren en zomaar effe elk paard dat je niet kent te gaan join-uppen.

Ik maak mijn paard niet tot slaaf, Isabel, misschien dat ik wel een opening forceer, en als dat moet gebeuren is dat beter dan maandenlang te lopen klooien en onduidelijk te lopen doen.

Naar Fanny kijkende zie ik dat de blik in haar ogen rustiger wordt, ze begint weer rekening met mij te houden, ze zíét me weer, schuift beleefd om mij erlangs te laten, duwt de emmer wortelen niet meer uit mijn handen, en wacht totdat ik haar zeg dat ze de weide op mag rennen. Da's alles wat ik wilde bereiken.
2 sessies van misschien in totaal een half uur voor nodig gehad.
Laat ik haar nu in de bak gaat ze gelijk met haar hoofd naar mij toegekeerd staan kijken.
Weet ik dat we erdóór zijn!
Ze is niet bang van me, integendeel, hoe ze naar mij toe reageert als ik haar benader staat allemaal op de film van L1, helaas eruit geknipt.
Ik vind het weer prettig met haar te werken. En zij met mij, ze komt lekker met haar hoofd omlaag geleund naast me staan soezen.

Ik werk vaak met probleempaarden die slecht opgevoed zijn (lees : Altijd in een begrazing gelopen hebben, hun zin gekregen hebben, 'omgekocht' werden etc) en soms is het gewoonweg niet leuk om met een springend paard in je handen iets te moeten gaan doen.
Springen is nog tot daar aan toe, maar een paard dat de kont naar mij zou toedraaien en me omver loopt vind ik ronduit gevaarlijk !
Als ik dan weet dat ik het paard binnen 10 minuten bij me heb, in duidelijkheid, dan moeten we daar maar effe doorheen, ik zie daar niks verkeerds in.
Beter dan tijdenlang het posititieve te lopen belonen ('goed zo, je hebt me niet omver gelopen vandaag').

Als je één paard hebt dan is dat nog te doen, maar zoals ik met dagelijks verschillende paarden en bijhorende problemen tegenkom (ja : Altijd door de mens berokkend, helaas!).

Het gaat er gewoon om hoe je het gebruikt.

Groet, Pien

Spirithorses schreef :

Nog iets : Monty Roberts en wellicht ook Klaus H zijn 'Showmen' die er prat op gaan te kunnen laten zien wat je kunt bereiken door het paard onderdanig te maken, dit doen ze met elk paard, of dat nou nodig is of niet en ja, dat vind ik erg overbluffend.
Er zijn in mijn ogen nou eenmaal meer paarden waarbij je dit nooit moet doen dat dat er andersoortige paarden zijn.

Kijk, zij zien dat paard (tijdens zo'n show) maar heel even, boevendien zijn het de 'vreemde ogen die dwingen' en daarna is er niks meer, dus het moet snel en effectief gebeuren, da's iets anders dan wanneer je weken- maandenlang met een paard aan de slag gaat.

Jammer, want ik weet zeker dat daar de slechte naam van het join-uppen vandaan komt. Het kan echt wel effe heel anders hoor !!!!

Pien

eddy DRUPPEL schreef :



Rot he -

Pien

MarjanS schreef:


Tja, ik geloof nou eenmaal in de helende kracht van de groep of op zijn minst als soortgenoten onder elkaar.
Die kunnen meer voor mekaar betekenen dan wij mensen of een andersoortig dier dat kunnen.

Is het echt niet mogelijk er een tweede paard bij zet?
Ook niet als ik je aanbied mee te zoeken????

Pien

Piet schreef

Nee, dat kan ik me niet voorstellen en als je het zou doen zou ik het hartstikke stom vinden.

Ik zou het bij BD en de rest ook niet in mijn hoofd halen, sterker nog : Ik doe niet eens veel grondwerk met ze , alleen tijdens de cursussen die ik geef, en dan nog houd ik dat zo kort mogelijk.

Paarden kunnen enorm verzuren van het eindeloos moeten doen van grondwerk, ook iets wat veel mensen zich niet realiseren.
Heb je eenmaal je gestelde doel bereikt ga dan verder in je programma en blijf niet eindeloos hangen en herhalen.
Net als het doen van kleuterschoolspelletjes, op den duur ga je je gigantisch vervelen en dan worden het stomme spelletjes.
(Algemene opmerking he Piet, niet voor jou bedoeld).

Groet, Pien

Sky schreef :

.

Chantal, ik bemoei me niet met wat de paarden onderling regelen.
Als ik er niet bij ben gaan ze ook gewoon hun gang.
Groet, Pien

MarjanS schreef op dinsdag 18 april 2006, 10:41:


De grens tussen gewone opmerkzaamheid van het paard en het
geen notie nemen van je kun je zien aan de signalen die je paard je laat weten: Oren weggedraaid, hoofd weggedraaid, blik elders gericht, zich niet aan jouw tempo aanpassen, weg willen draaien, op je tenen gaan staan, niet met jou 'bezig' zijn, maar heel erg met de omgeving, etc.

Tuurlijk moet je je paard de ruimte en de mogelijkheid gunnen lekker om zich heen te kijken. En tot op zekere hoogte ook achter zich, maar daarin zou ik inderdaad een grens bepalen, vandaar dat ik ook schreef dat je telkens weer het hoofd vraagt, dus haar hoofd in jouw richting vraagt.

Maar ik vind het teveel als ze zich tijdens het lopen ineens omdraait, van je af, kont naar jou toe, dát zou ik dus niet goed vinden maar ik zou haar aanmoedigen dat áls ze wil kijken achter zich, dat ze dan in jouw richting draait, dus met de kont van jou af.
Zo blijf jij bij haar hoofd en houd je 'controle'.

Dat betekent niet dat je de hele tijd loopt te sjorren (zoals Michiel beschrijft) , maar je bent wel oplettend en nadenkend en jij houdt haar hoofd altijd naar jou gericht.
Wil ze van je afdraaien manouvreer haar dan zo dat ze de andere kant uitdraait. Zo kom je haar toch tegemoet, maar blijft ze toch meer bij jou.

Als ze geen rekening met je wil houden en van je wegloopt waarbij jij het nakijken hebt dan zet je haar stop, kalmeert haar, een pas achteruit en weer in stap, waarbij zij achter jou moet blijven.
De touwzwiep is er voor wanneer ze tóch langs je wil glippen.
Geloof me ; 5 minuten werk! En je krijgt een bérg meer aandacht.

Succes, he, anders vraag je maar....
Pien

MarjanS schreef op dinsdag 18 april 2006, 10:41:


De grens tussen gewone opmerkzaamheid van het paard en het
geen notie nemen van je kun je zien aan de signalen die je paard je laat weten: Oren weggedraaid, hoofd weggedraaid, blik elders gericht, zich niet aan jouw tempo aanpassen, weg willen draaien, op je tenen gaan staan, niet met jou 'bezig' zijn, maar heel erg met de omgeving, etc.

Tuurlijk moet je je paard de ruimte en de mogelijkheid gunnen lekker om zich heen te kijken. En tot op zekere hoogte ook achter zich, maar daarin zou ik inderdaad een grens bepalen, vandaar dat ik ook schreef dat je telkens weer het hoofd vraagt, dus haar hoofd in jouw richting vraagt.

Maar ik vind het teveel als ze zich tijdens het lopen ineens omdraait, van je af, kont naar jou toe, dát zou ik dus niet goed vinden maar ik zou haar aanmoedigen dat áls ze wil kijken achter zich, dat ze dan in jouw richting draait, dus met de kont van jou af.
Zo blijf jij bij haar hoofd en houd je 'controle'.

Dat betekent niet dat je de hele tijd loopt te sjorren (zoals Michiel beschrijft) , maar je bent wel oplettend en nadenkend en jij houdt haar hoofd altijd naar jou gericht.
Wil ze van je afdraaien manouvreer haar dan zo dat ze de andere kant uitdraait. Zo kom je haar toch tegemoet, maar blijft ze toch meer bij jou.

Als ze geen rekening met je wil houden en van je wegloopt waarbij jij het nakijken hebt dan zet je haar stop, kalmeert haar, een pas achteruit en weer in stap, waarbij zij achter jou moet blijven.
De touwzwiep is er voor wanneer ze tóch langs je wil glippen.
Geloof me ; 5 minuten werk! En je krijgt een bérg meer aandacht.

Succes, he, anders vraag je maar....
Pien

MarjanS schreef op dinsdag 18 april 2006, 10:19:


Misschien vind je het flauw van me als ik dit zo zeg, maar ik merk dat de paarden onderling veel meer ophebben met elkaars aandacht dan die van ons tweebeners.
Ik weet verder niet over wat voor soort aandacht je het hebt, maar zo heel veel hoef je nu ook weer niet te doen met je paard.
En tijdens al die uren dat jij werken bent staat je paard daar alleen.
In mijn gedachte kun jij al die uren niet goedmaken door een poetsbeurt of een wandeling.
Da's maar zo'n fractie vergeleken met al die andere uren.

Onze Bombita is ook erg afwijzend naar de andere paarden toe, zij heeft haar oren ook vaak plat liggen, gaat alles uit de weg en gaat alleen staan.
Toch, wanneer ik haar uit de groep haal, merk ik dat ze het prettig vindt om weer terug te zijn ( en de andere paarden ook, dan wordt er over en weer luid gehinnikt). Zelfs alleen op de weide met één ander paard maakt haar onrustig. Ook al is zij enorm op zichzelf, ze wil toch graag in de luwte en de veiligheid van de groep zijn.

Het maakt mij juist rustiger als ik weet dat mijn paarden een maatje hebben, waarmee ze op hun paards kunnen communiceren, wat kroelen, klooien, suffen. Dan weet ik dat mijn paard een stuk minder afhankelijk is van mijn aandacht.

Greetz, Pien