Piet en Els hadden het over jonge en oude paarden.
> Als we de diervriendelijkheid van de verschillende
> nieuwe(re) methoden even buiten beschouwing laten, kan
> natuurlijk niet, want dat zit er bij ingebakken, bereiken we
> paard.
>
> piet
> nah' tuurlijk Natuurlijk
Ik weet heel zeker dat het zich 'terugbetaalt' op langere termijn.
Maar er zijn ook verschillen, het gaat niet allemaal op voor elk paard, is mijn ervaring.
Ik zie het aan mijn eigen paarden, waarvan de meesten ooit uit de 'harde school' kwamen van hun vorige eigenaars.
Die kwamen hier binnen als dode vogeltjes, deden alles op de automatische toer, zonder gevoel, en wat je zag was weinig sprankeling in hun ogen, weinig mimiek, weinig lichaamstaal behalve staartzwiepen en samengeknepen neus/lippen e.d wanneer je iets van ze vroeg. Nooit blijdschap, oortjes naar voren, maar eerder overdreven op de rijder gerichte oren, zo van "wat gaat er nu weer komen".
Snel geïrriteerd of juist afgesloten en bangig, vooral aan het hoofd, of ze krompen ineen wanneer je aan hun achterkant een onverwachte beweging maakte.
De meesten hebben inmiddels geleerd meer voor zichzelf op te komen (moest ook wel in de kudde).
Sommigen hebben/hadden daar meer tijd voor nodig dan anderen.
Er zijn er bij , zoals Diesel, die zich razendsnel ontpopt hebben tot een vrolijk en levenslustig paard, vol streken waar we niet altijd blij mee zijn hoor
maar waarvan we wel zeggen dat het eigenlijk iets prachtigs is dat zich dit zo ontwikkelen kan. Waaraan we zien dattie het er echt om dóét : Als hij niet wordt gereden komt hij altijd aan de rand van de bak staan, klooit net zolang met de houten paal die de bak afsluit totdat die uit de houder op de grond valt, draait zich om en wandelt vervolgens op zijn gemakje weg. Verder niks. Alleen dat (zou een paard in zijn vuistje kunnen lachen?).Hij is pas tevreden als die paal op de grond ligt.
Bombita daarentegen, 6 jaar oud ; dus een stúk jonger dan Diesel die 13 is, hangt nog steeds heel erg in haar slachtofferrol, (als dat zou bestaan voor een paard - wij denken nu dus van wel). Staat altijd op de verkeerde plek, durft nergens langs, sjaggie, zondert zich af, is op de grond een ware heks, al helemaal tegen ons. Zo heeft ze mij afgelopen week een zeer gerichte trap tegen mijn bovenbeen gegeven omdat ik alleen maar de vliegen om haar drachtige buik wegwapperde. Met rijden is ze fantastisch, wel overdreven gevoelig, en nog véél te veel op de automatische piloot. Bij haar denken we dat dat pas over is zodra haar veulen geboren is. Pas dan kun je meer zeggen over haar karakter.
Maar we hebben ook BD, die van nature zeer meegaand is, geen streken heeft, nooit ongehoorzaam is, slaafs bijna, terwijl dat een paard is dat nooit ook maar iets vervelends heeft meegemaakt, zij is al haar hele leven in mijn nabijheid.
Die snapt zonder woorden wat ik bedoel, ze is los bijna radiografisch 'bestuurbaar' van een afstand van meer dan 20 meter.
Eén vingerwijzing, een woord, en ze haalt de hele groep naar binnen.
Maar ze heeft geen greintje humor of gekke dingen, voor haar is heel het leven één serieuze bezigheid. Die kan ook niet spelen, of het zou hard rennen met de groep moeten zijn. Meer krijg ook ik niet uit haar, lijkt ze de zin niet van in te zien.
Zo heeft ieder paard zijn eigen achtergrond, maar ook zijn eigen temperament, paardse intelligentie en karakter.
Teminste, zo beleef ik dat hier.
Groet, Pien
Warboel
