jose schreef op donderdag 15 juni 2006, 22:27:


Ik denk dat sommige paarden ook gewoon geen zin meer hebben om nog iets anders van mensen te verwachten en alles maar over zich heen laten komen, vaak maak ik mee dat paarden dag in dag uit eigenlijk het zelfde leventje leiden, conseqent niet begrepen worden maar ook weer niet een echt rotleven hebben, de lichtjes verdwijnen dan langzamerhand uit de ogen. Je kan ze wel weer terug krijgen en dan is het genieten geblazen, krijgen ze weer lol in wat ze doen, vaak is soms aleen maar een krabbel omdat iets goed gaat voldoende om weer een sprankje terug te krijgen of die ruiter die eindelijk eens lekker gaat zitten.

Ik denk dat gevoeligheid haast beter vertaald kan worden in irritatiegrens, wannneer ga je ergens op reageren om het te veranderen.
Ina

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 20 juni 2006, 10:10:


sorry hoor maar ik moet even reageren, er zijn idd processen in je lichaam die er voor zorgen dat je niet bewust meemaakt als iets, ernstigs je overkomt ik denk dat adrelanine een hormoon is welke ogenblikkelijk werkzaam is, je voelt geen pijn en bent beresterk, je kan zelfs als er regelmatig pijnlijke processen plaats vinden je geest zodanig afsluiten dat je er niets meer van herinnert, waarschijnlijk een kombinatie van endorfine en zelfhypnose, denk maar aan een bevalling of bv een sportevenement als een marathon, uiteindelijk ga je door een pijn heen en overmeester je de pijn zodat ie hanteerbaar is. Paarden die iets ernstigs overkomt raken in een lethargische toestand, zelfs de ergste hittepetit wordt mak als een lam, ik vind het erg op een narcosetoestand lijken waarbij er een roes toestand optreedt. Herten bv kunnen overlijden wanneer ze erg veel stress ondervinden, ze geven letterlijk zonder verder fysieke reden de geest. Helaas kan ik uit eigen ondervinding melden dat je echt pijn weg kunt denken wanneer het over overleven gaat, op het moment dat je hebt overleeft komt de pijn pas alleen vaak minder scherp dan in eerste instantie.
Ina

Nick Altena schreef op donderdag 22 juni 2006, 21:50:


ok, ik geloof niet in een bewust oproepen van deze toestand door paarden hoor, het is wel een prettige bijkomstigheid van een anders pijnlijke dood en als het geen geevolueerd proces is dan denk ik de lethargische toestand erg in den beginne van de ontwikkeling is ontstaan en een soort oerinstinct is.
Wat menselijk gedrag betreft is het te leren pijn zodanig te ontkennen of juist aanvaarden dat de pijn niet meer bestaat. Zeker bij op zeer jonge leeftijd het regelmatig ervaren van pijn is de geest in staat zich te ontrekken aan de realiteit en is het in staat geen pijn meer te voelen. Ik denk dat een dergelijk proces ook denkbaar is bij paarden welke dag in dag uit in feite misbruikt worden door eigenaren die niet in staat zijn het wezen paard te doorgronden.
Hoewel het wel mogelijk is weer pijnrealiteit terug te krijgen, denk ik niet dat alles weer volledig te herstellen is.
Ina

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 24 juni 2006, 0:31:


Ik ben bang eddy dat dat een gedachtensprong van mij was, bovendien had net iets gelezen over mensen en cognitieve gedragstherapie bij chronisch vermoeidheidssyndroom, we hadden het erover dat mensen wel bewust een bepaalde geestelijke toestand op kunnen roepen en ik zat al schrijvende te bedenken dat ik niet dacht dat paarden dat zouden kunnen, hoewel ik aan de andere kant het beeld voor mijn ogen kan halen van paarden in de derde wereld die wel in een constante lethargie leven (vaak door de moeizame omstandigheden en onkunde van de exploitanten) en ook hier het zelfde gedrag zie bij paarden die eigenlijk alle hoop verloren hebben op een normaal bestaan, ik vroeg mij af of die paarden al die ellende wel volledig zouden kwijtraken bij een beter bestaan, en misschien wel die lethargie kunnen op roepen zodra ze het idee krijgen dat hun toestand weer ongunstig/uitzichloos wordt.
Ina

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 24 juni 2006, 13:35:


op zich is het een intressant onderwerp, want ik zie met mijn mensenhersenen, oplossingen waar paarden die niet meer zien en dit dus letterlijk het hun leven kost, schijnbaar is de overlevingsdrang dan minder groot als bij mensen, terwijl we in den beginne net zo goed prooidieren waren als paarden, zou het de werking van de kudde zijn? zogauw een paard daarbuiten is en met een potentieel dodelijke situatie te maken krijgt het dan gewoon laat gaan dat leven? wat denk jij
Ina

sandratien schreef op zaterdag 24 juni 2006, 20:37:

sandratien schreef op zaterdag 24 juni 2006, 20:59:


sommige woorden doen het vanzelf,maar je kan via Help/Faq bij schrijven van berichten komen en daar staan een hele lijst met smiley's, veel plezier!

e m kraak schreef op zondag 25 juni 2006, 3:45:


Poeh mijn hersenen kraken af en toe, maarre zebra's hebben zich qua dikte van hun huid toch behoorlijk aan de aanvallen van leeuwen aangepast, klauwen en tanden komen slecht door het vel en ook de achteruittrapprikkel (noem ik het maar even ) is sterk ontwikkeld. Je kan stellen dat ook daar een behoorlijke evolutie plaats heeft gevonden. Had ik nog een vraag: hoe bekijk je de dominante en recessieve genen in dit licht, dat maakt het optreden van eigenschappen helemaal een jackpot van kansen.

Zou je kunnen stellen dat de lethargische toestand een gevolg is van de bijwerkingen van de diverse chemische prikkels?
Ina