Michiel schreef op maandag 26 juni 2006, 10:37:


Nee, wij rijden -nog steeds- niet bitloos. Heb het geprobeerd maar meneer "weet" dat ik veel minder te vertellen heb zonder bit als ik op zijn rug zit. Hij kan prachtig nageven op een touwhalstertje (we hebben het geprobeerd) en is ook te sturen in de bak, maar buiten rijden zonder bit kan uitmonden in een potentieel-mislukte-zelfmoordpoging


Het heeft een aantal jaar geduurd voordat ik daar achter was, maar naarmate de ervaring en door te kijken hoe het paard reageert in bepaalde situaties zijn mijn ogen open gegaan... van baan-pony verandert in een bos-klos pony met een los teugeltje door de bossen klossen, wat kan er leuker zijn?


We hebben hier vanalles hoor, bos, meertjes, oud Floriade terrein, heuvel dijkjes en niet te vergeten landingsbanen met hele GROTE vliegtuigen. Die zijn trouwens niet "eng" ook al suizen ze met oorverdovend kabaal op 100 meter over en langs ons heen.

En ja, het is een kunst om te rijden "hoe" je paard dat leuk vind. Tot nu toe gaat dat goed, maar ik blijf alert! Wat wij ook ontdekt hebben is het "droppen", zo noem ik het even.
Ik word ergens op een wildvreemde plek uit de trailer gezet en rijdt dan naar huis - te paard. Voor het paard geen herkenningspunten waar hij weleens van zou kunnen schrikken want alles is nieuw (ik houd altijd in mijn hoofd - een paard kan bijna alleen maar schrikken van iets dat hij/zij "kent", die van mij is naast schijterd zijn ook erg nieuwsgierig en bij nieuwe dingen wint zijn nieuwgieriheid het) en hij kijkt zijn ogen uit naar alles wat voorbij komt! En opeens, dan herkent hij de weg naar huis - en dat is nog leuker. Nadeel hiervan is dat ik erg creatief om moet gaan met de plaatsen waar ik gedropt word, tot nu toe hebben we aardig wat leuke plekken gevonden en vind hij het nog steeds erg leuk. Maar "creatief met paard" zal ik moeten blijven!

Groet,
Ka

Hi Jeannette

In elk/ieder hooi (en ook stro) zitten schimmels en schimmelsporen. Helaas is jouw paarden dus erg gevoelig daarvoor... mijn paardje is uber-gevoelig voor slecht hooi (schimmelig) en stro. Een goed alternatief is kuilgras (in kleine baaltjes) of inderdaad zoals eerder genoemd het hooi natmaken of weken.
Tegenwoordig week ik niet meer maar spoel ik het hooi zodat er geen stof (= schimmel) meer uitstuift, tot nu toe werkt dat ook goed. Het is jammer dat pensioneigenaren zulk hooi voeren aan de paarden, het is bijna een misdaad. Mijn paardje heeft er in ieder geval een luchtweg probleem aan over gehouden (of dat alleen van het slechte hooi is, is iedereen een raadsel) dus wees alsjeblieft voorzichtig met de gezondheid van je paard... zeker als je paard erg gevoelig blijkt te zijn! Succes!
Karen

Mijn ABN is ook niet meer wat het geweest is... sorry

Ik heb een soortgelijk incident met mijn paard: Heb ook geprobeerd met de clicker hem de spuit te laten "accepteren". Met de clicker krijg ik nl. bijna alles met hem gedaan.
Echter weigert hij nog na 1 streepje spuit (vieze smaak?) de beloning aan te nemen, wat resulteert in volkomen afsluiting jegens mij, hij voelt zich zeer "genaaid": "Doe ik iets goed, krijg ik een vies goedje in mijn mond", lijkt hij te denken. Overigens is hij panisch voor vreemde geuren, en niet alleen de wormenspuit.
Door de jaren heen was het ontwormen echt een drama met gevaar voor eigen leven. Hij accepteerd geen dwang door aangebonden te staan en een spuit in zijn mond geduwd te krijgen (enten is overigens ook een drama) je kon hem aan 5 touwen vastknopen maar alles gaat stuk.
Ik ben er dus mee gestopt om hem met de clicker de spuit te laten accepteren, mede doordat ik het niet eerlijk vind t.o.v. het paard, eerst hem te leren een willekeurige spuit met appelmoes tot zich te laten nemen, om vervolgens over te gaan op het vieze goedje... en volgens mij kun je zo'n paard ook niet dwingen of leren -iets wat heel vies is en tegen de natuur instaat- met de clicker te accepteren.
Ik krijg hiervan dus last van mijn geweten.
Hoe we het tegenwoordig wel doen: los paard in de paddock, geen andere mensen die kijken, geen stress heel rustig aan, eerst aaien met de spuit, links rechts boven onder en dan heel voorzichtig richting zijn mond, soms pakt hij zelf al met zijn lippen de spuit als hij een goede dag heeft, soms ook niet. Stukje bij beetje gaat de spuit er lichtjes dwangmatig in, maar het lukt. Vervolgens sluit hij zich de dagen erna ook volledig van me af en komt ook niet meer naar me toe, dat duurt dan weer even en daar komt hij wel overheen, maar leuk is het niet.
We overleven het wel weer tot de volgende ontworming.

Tegenwoordig bijna geen centje pijn meer, ik moet

Voor Aafke: Het ligt ook aan de achtergrond opvoeding van je paard (ook karakter) en hoe voorgaande eigenaren ermee omgingen. Paard van weidegenoot hapt dezelfde spuit gewoon uit de hand, lekker schijnt ze het te vinden.
Nu ken ik de situatie en voorgeschiedenis van degene die het topic opende ook niet echt, maar wilde mijn ervaring met clicker en wormenspuit even delen.