In de buurt ligt nog een weide die niet gebruikt wordt. Er liggen 3 stallen op, mooie stallen. Wei totaal verwilderd. Ik ben al 6 maanden bezig deze weide te huren, de eigenaten hebben er wel oor naar, maar liggen nu in conflict met de vorige huurder, die 'opeens' besefte dat zo een wei te zonde was om in het geheel niet meer te gebruiken, temeer ze er vrijwel niets aan kwijt waren. Goed, zoiets schiet ook niet op, sommigen van jullie kennen dat probleem ook wel. Was een goede optie geweest, stallen waren zeer welkom, juist met het oog op Pura. Maar aan die kant is nog geen schot in de zaak te verwachten. Ja, ik geef grif toe dat ik langzaam met mijn handen in het haar zat. Een geweldig paard om te berijden, maar ze laat zich niet pakken. Wat meer is: haar gedrag wordt zelfs door andere paarden overgenomen, zelfs mijn lamme goedzakken beginnen te proberen onder 'het werken' uit te komen, door dreigend weg te lopen. Hoor eens hier, op mijn weiden kon je als 7 jarig kind steeds op ieder paard aflopen, hem of haar aaien, knuffelen, wat niet al, en opeens begint dit gedrag te veranderen! Ik ben ondertussen al bijna een heel jaar bezig om Pura's gedrag te veranderen, ik geef iedereen de vrijheid om het op eigen houtje te proberen haar te pakken, waaronder ook Laura. Zij probeert het met deels 'omkopen' en deels 'clickertraining', ik ben er niet voor, maar ook niet tegen, zolang het doel maar bereikt wordt. Ik ben er niet voor om een paard met lekkers te paaien, ongeacht het resultaat. Daar ga ik nu niet verder op in. Ook pas ik er voor om paarden vooraf aan het werken te eten te geven, al zweert mijn moeder er nog steeds bij -heeft ons ook danig wat ruzies opgeleverd. Paarden die reuze goed verzorgt worden, mogen zich ook gewoon laten aaien of pakken. Ik heb dat contact met mijn paarden. (hee, ik zie opeens dat de meter hieronder térugloopt, in plaats van óp! Zoveel tekens mag ik dus nog typen!)
De laatste 2 maanden werd het steeds moeilijker Pura te pakken te krijgen, we hebben er eens 3 uur achter aan gerend, zonder haar te pakken te krijgen of in een hoek te krijgen. Opnieuw: geen angst of stress, ze vond het duidelijk dolletjes! Zoals je het leuk vind een spel bijna gewonnen te hebben... Je kon haar namelijk wel gewoon bij de staart pakken, haar daarmee zelfs iets tegen houden, maar verder liet ze je niet komen. Na een tijdje gaf ze met lichaamstaal aan dat ze mogelijk zou trappen als je dichterbij komt. Vertel mij wat over paardenlichaamstaal! Oke, hoe nu verder? Pura liet zich nog maar af en toe pakken, meer niet dan wel, de andere paarden beginnen haar gedrag te kopiëren, wat te doen?
De ponyclub weilanden liggen zeer in het zicht. Meteen tegenover mijn nieuwe wei liggen huizen, en iedereen vindt het prachtig de hele dag naar de paarden te kijken... Is ook een mooi gezicht, 13 paarden, 3 veulens, op anderhalve hectare te zien lopen. Sociale controle dus. Enerzijds prachtig, anderzijds soms best vervelend. Vanaf het moment dat ik aankom word ik door minstens 60 paar ogen bekeken. Ze weten allemaal van de moeilijkheid die we met Pura hebben. Verder wordt de weg ertussen door tallozen bereden, autos, fietsers, wandelaars, van alles komt er langs, velen stoppen even, genieten van het zicht, velen complimenteren me met mijn fantastisch goed uitziende kudde! Mooi, maar lastig als je wil over gaan tot minder voor de hoef liggende oplossingen. In het verleden heb ik wel eens kluisters gebruikt, tijdens een tocht dwars door Nederland, van noord naar zuid! Wat heet, op die 14 daagse tocht zijn nog steeds al mijn lessen en ook mijn vriendschap met paarden gebasseerd! Zo, zijn we weer bij die kluisters!

De afgelopen twee weken werd het werkelijk te dol, Pura liet zich in het geheel niet meer paaien -ook niet door Laura- en deed in het geheel niets meer. Ze heeft een halve week in haar eentje gestaan, de andere paarden stonden 'n paar kilometer verderop, op een wei waar voldoende gras stond, mijn vakantieweide. De kinderen van de club reed ik als een soort taxidienst heen en weer, een soort extra service, vooral voor de paarden. Toen heb ik mijn zadelmaker gebeld en gevraagd of hij ook kluisters had. Had hij. Mooie, zoals ook door iemand anders beschreven: met een synthetische lammy bont aan de binnenkant, en met een feitelijk te ruime ketting ertussen. Niets mis mee! Het betreffende paard kan er nog gewoon mee rond stappen, de ketting is ongeveer 40 cm lang. Pura kon er zelfs mee galloperen, zoals ze bewees. Een beperking, zeker, maar feitelijk met een best behoorlijke ruimte... Om te grazen heb je geen meter beenruimte nodig, om te lopen naar een waterbak ook niet. Goed, het hinderd, maar niet ontzaggelijk. Veel koude drukte, als je denkt aan polsboeien, maar dit gaf echt voldoende ruimte. Voor mij hadden ze korter gemogen. Het heeft ook niet lang gehouden...
Of een paard kan gaan liggen, met kluisters om? Ja! Maar is feitelijk geen vraag om te stellen. De meeste volwassen paarden gaan alleen liggen om te slapen als ze zich absoluut veilig voelen, hetgeen meestal alleen in een zeer veilige omgeving plaatsvind -in een kudde bijvoorbeeld- en dan nog slechts voor enige minuten. Paarden zijn vooral bijzonder doordat ze veelal staande slapen, waarbij ze zelfs hun benen 'op slot kunnen zetten'. Om uit te rusten, om te slapen, hoeft een paard niet te kunnen gaan liggen. Leuk als ie het doet, maar niet noodzakelijk. Tijdens mijn trektocht ging mijn paard ook met kluisters om liggen, en die gaven bijna geen bewegingsruimte...
Of het er leuk uitziet? Nee, dat doet het niet, maar vanaf 30 meter afstand is het niet te zien dat het paard ze aanheeft, ook niet aan zijjn gedragingen. Paard graast gewoon, verzet af en toe zijn hoeven.
Paard uitgestoten door de kudde, mogelijk niet in staat zich te verdedigen? Wat een flauwekul! Ik heb reeds vaker gewezen op het feit dat Pura zeer hoog in de rangorde staat, zelfs vecht met de alfamerrie! Goed, nu kon ze moeilijker een gevecht aangaan, maar de alfamerrie heeft nu zelf een veulen en gaat zelf ook liever een gevecht uit de weg. Bovendien draagt Pura ook ijzers aan de achterhoeven en de alfamerrie niet. Ook met kluisters om stond Pura regelmatig midden in de kudde, soms ook daarbuiten. Het is een eigenzinnig type, en dat deed ze ook al toen ze nog geen kluisters om had. Hoog in rang staan betekent juist dat je je eigen gang gaat. Dat een van mijn nieuwsgierige paarden, Kylian, een keer op haar is afgelopen, waarbij Pura achteruit begon te lopen met haar kluisters, duidt niet op angst voor Kylian -een lullig ruintje waar ze ver boven staat- maar juist op het bewaren van een veilige afstand. natuurlijk zou ze in het nadeel zijn, maar Kylian kwam hooguit kijken waarom ze zo gek liep, niet om haar aan te vallen! Kylian wil gewoon overal het fijne van weten. Kylian weet ook inmiddels hoe een deurklink werkt, wat een tuinslang doet en dat een waterwagen in de wei een leuk speeltje is. Kylian is gewoon leergierig. Hij zou het nooit in zijn hoofd halen een hogere merrie aan te vallen!
Momenteel staat Pura zonder kluisters. De ketting ertussen is te lang gebleken. Ja, we hebben haar weer te pakken gekregen, om de gebroken kluisters af te doen. Door haar met eten te paaien, alle paarden te eten te geven. Daarna kluisters afgedaan. Ik zat er op mijn hurken naast. Geen spoortje angst. Daarna Pura losgelaten. Ze bleef rustig door eten. Ik kon haar ook gewoon aaien, ook over haar hoofd. Geen angst, geen stress, niets. Na een paar minuten eerst afstand genomen, daarna opnieuw geprobeerd haar te aaien. Opnieuw schrikachtig! Ze liet aaien over rug wél toe, maar niet bij haar hoofd. Kijk, ik probeer heus wel van alles! Ik heb de wijsheid ook niet in pacht, maar het is niet zo dat ik haar opzettelijk kwaad doe. Met die kluisters ben ik ook nog niet klaar. Ik ga ze korter maken, waardoor ze idd nog iets minder bewegingsruimte krijgt. Dan ga ik haar nog vaker benaderen, aaien, en weer weglopen. Laten wennen aan geaaid te worden, zonder dat er iets ergs gebeurd. Ze wordt niet gepakt, niet bereden, slechts geaaid. Beloond. Af en toe iets lekkers. Dan weer los gelaten. Dat gedurende een paar dagen. Ik zorg er heus wel voor dat ze niets te kort komt! En na die paar dagen gaan die kluisters weer af, kijken we of het iets heeft opgeleverd. Soms moet je om vertrouwen te krijgen eerst beperken. Waardoor je kunt bewijzen verder geen kwaad in de zin te hebben. Is dat nou echt zo vreselijk?
Het is een enorme lap tekst geworden. Vooral om aan te tonen dat ik heus niet over één nacht ijs ga. Dat ik heus wel begaan ben met dieren. Dat ik niet de boeman ben die jullie blijkbaar in mij willen zien. Natuurlijk probeer ik negatief gedrag te veranderen. Of je het met de methode eens bent of niet, je zult moeten toegeven dat er wel over is nagedacht. Dat het niet gebeurd 'zomaar' of uit de lucht gegrepen. Ik sta open voor suggesties -al langer hoor- maar ik blijf niet stil zitten. Mijn halve nachtrust is er vannacht aan opgegaan, het is al half zes s'ochtends! Maar waar ik niet tegen kan is dat men mij, op basis van wat losse gegevens, veroordeeld. Kom gerust eens langs als je in de buurt bent, overtuig je vooral zelf eens over het welzijn van mijn paarden, ik durf echt te stellen dat maar weinig paarden het zo goed hebben als bij mij! Waarmee ik niemand voor het hoofd hoop te stoten!
vriendelijke groet, Okke

Ben ik weer. Blij dat het 'probleem' nu op zijn merites wordt beoordeeld. Overigens, het heeft deels wél al geholpen, die kluisters. Sinds maandag heeft ze ze niet meer om, maar is wél alweer toegankelijker, iets makkelijker te benaderen en ook te pakken. Zo gezien zijn de kluisters dus niet nog eens extra afschrikwekkend geweest... Elders op deze site wordt een discussie gevoerd over bitloos rijden, iets dat we hier natuurlijk ook doen en gedaan hebben. Mijn vorige (privé-)paard, Falki, was eerst waanzinnig voorwaarts, vol vuur! Je zat er nog niet op of hij was al een kilometer verder... Hem heb ik eerst met een hackamore bereden, en meteen daarna met een touwtje. Resultaat was verbluffend. Niet dat ik hem eerst hard heb aangepakt, verre van, maar ik denk toch dat het niet kwaad kan een paard eerst iets duidelijk te maken, desnoods met een iets zwaarder middel, waarna als beloning weer de zelfde vrijheid komt van eerst.
Wat Pura betreft, het is zeker niet zo dat ze geen of minder aandacht van de kinderen krijgt, iedere dag is er veel bezoek in de wei en alle paarden komen ruim aan hun streel-eenheden toe, ook Pura. Voorts worden de paarden iedere dag ook nog eens door jan en alleman gevoerd, Pura staat hoog in rangorde en krijgt dus ook best veel. Nee, ik zou niet zeggen dat ze weinig aandacht krijgt.
Dat van die oorknippen, dat lijkt me idd geheel te kloppen, dus ik heb hier zowaar een slachtpaard staan. Niet zo vreemd als je bedenkt dat IJsland de grootste aanbieder van Europa is betreffende slachtpaarden, ik meen dat 80% van de jaarlijkse uitvoer voor de slacht bestemt is... Lekkere jongens daar... Ja, dan is het natuurlijk wel verklaarbaar, die kopschuwheid, en het zal uiteraard een grote vent zijn geweest die dit deed, heb ik weer.
Pura heeft idd eerst te koop gestaan. Niet vanwege haar gedrag heb ik haar goedkoper dan andere IJslanders te koop gezet, maar ik dacht, komaan, dan is ze ook eerder verkocht, schappelijk prijsje... Domme gedachte dus. Iedereen gaat er blijkbaar van uit dat iets dat goedkoper is, dus wel een afdankertje moet zijn. Dat de prijs van IJslanders de laatste 5 jaar werkelijk duizelingwekkend gestegen en dit hoofdzakelijk op luchtkastelen gebasseerd is, wordt gemakshalve even vergeten. Ook ben ik 'zakelijk' niet zo best, ik geef iedereen steeds te veel informatie en heb Pura dan ook meer af- dan aangeraden. Ook had ik haar reeds een paar keer aan slachtprijs kunnen verkopen, maar daar zit ik ook niet op te wachten. Beloftes van mensen dat ze eindeloos goed voor het paard zullen zorgen, zijn in het verleden dermate onbetrouwbaar gebleken, dat ik daar van mijn leven niet meer aan begin! Wat blijft er dan nog over? Zoals gezegd nemen paarden gedrag vrij snel over, dus is het ook geen optie om haar voortaan maar als creche moeder voor de veulens in te zetten, dan worden die weer angstiger -ook al meegemaakt. Zo wordt het een afstreep lijstje. Verkopen- lukt niet; ander adres- lukt niet; creche moeder- lukt niet; weggeven- doen we niet meer; gedragsverandering door kluisters- doe maar niet, krijg je iedereen over je heen; apart zetten in een klein weitje- zielig, doen we niet; stal- heb ik niet, vind ik ook zielig; wie het weet mag het zeggen... Natuurlijk denk ik dan: laten dekken, zie ik tenminste nog iets terug van mijn geld, niet zo heel veel, maar toch iets. Daarbij zie ik natuurlijk wel ook de bui reeds hangen, want ook haar veulen wordt dan beinvloed door het wantrouwen van moeders. Trouwens, ik heb er zelf één keer op gereden en heb daarbij genoten. Je moet wel steeds allert blijven, maar dat behoort feitelijk iedere goede ruiter steeds te zijn. Maar eigenlijk ben ik te groot en te zwaar voor haar, daarom was ze ook heel goed geschikt voor mijn assistentes als leiderspaard. Een paar keer zijn haar rij mogelijkheden aangetipt, waarbij de gangbare mening was dat ze ongeschikt zou zijn. Nou, daar wil ik nog best een discussie over voeren, was ze 6 cm groter geweest dan hadden jullie er nooit op mogen zitten, had ik haar lekker geheel voor me zelf gehouden! Maar ja, ik kan ook wel een beetje rijden hoor... Affijn, ik ben er nog niet uit, in ieder geval hebben de kluisters deels wel al iets opgeleverd -naast een fikse discussie dus...

Erg mooi filmpje, heb er van genoten!
Dank je wel

Wat ik niet zo snap, is dat je het paard 'least'? Wat houd dat leasen dan feitelijk in, als verder iedereen er ook op mag rijden? Niet zo fijn ja, hoe men daar met paarden omgaat, al moet ik zeggen dat het wel heel herkenbaar is, op veel te veel plaatsen gaat men zo met paarden om, en allemaal noemen ze zich paardenliefhebbers...
Ik denk dat je daar nooit meer naar toe moet gaan, probeer dat paard te vergeten, jammer, maar er is niets meer aan te doen, dit paard krijg je nooit meer 'normaal', al helemaal niet als ook anderen er op rijden. Zoek iemand die zachtzinniger met paarden omgaat, en neem daar les. Ze zijn er heus wel, échte paardenmensen!

Kom op zeg, gister trok je nog als een wilde aan de teugels, en vandaag ga je gezellig =en blijkbaar net zo onwetend= met een halster rijden. Tuurlijk meid, je moet álles eens uitgeprobeerd hebben in je leven, morgen ben jij ook een expert... Ga een ander voor de gek houden!

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 1 juli 2006, 0:54:


sorry! dank je. ga mijn leven beteren. maar kan er slecht tegen dat mensen denken: vandaag manegewerk, morgen bitloos, overmorgen western, beetje zout, beetje peper, zo gaat ie goed...

Ben ik weer. Hoe hebben jullie zelf bepaalde wezenlijke zaken des levens ontdekt? Door het toe te passen, door het te doen! Ouders kunnen nog zo vaak tegen je zeggen: pas op, kachel, heet!, maar je reageert er pas écht op als je je handen er een keer aan hebt gebrand! Vanaf dan weet je dat je respect dient te hebben voor hete kachels.
'Wie zijn billen verbrandt moet op de blaren zitten'. Een zeer wijze les.
Het is een soort abstractie. Het onderscheid tussen oorzaak en gevolg.
Paarden in het algemeen kunnen dat verschil niet maken. 'Als ik dit doe, is dát de te verwachten respons'. Paarden bereiken, over het algemeen, de intelligentie van een kind van een jaar of zes, is mijn ervaring. Dat is een heel eind. Heel ver, maar niet ver genoeg. Een enkel paard gaat daar over heen. Zoals Skoeggie, die duidelijk een 'tijdsbesef' had. Een uur duurd een uur, hoe hard je ook loopt. Dan is het beter je niet zo te vermoeien... Een heerlijk paard, kon bijna lezen en schrijven.
Pura heeft nu, naar blijkt, iets soortgelijks ondergaan. Hoe zeer jullie kluisters ook als iets middeleeuws beschouwen, het heeft fabuleus geholpen! Om een paard een leerproces 'op te dringen' is daarom niet steeds een slechte zaak. Komaan, iedereen weet dat een paard ooit ingereden moet worden, en dat dat feitelijk tegen zijn natuurlijkheid ingaat. Paarden zijn in oorsprong niet om te berijden. Als het pech heeft wordt het opgegeten, maar het is nooit bedoeld om het te knechten. Alleen de mens knecht. Daar maken wij ons allemaal schuldig aan...
De slagzin 'paard natuurlijk' is dan ook een beetje té...
Paarden hebben van nature een drang tot lopen. Daar maken wij gebruik van, we sluiten het dier eerst op, in wei of stal, en vervolgens laten we het dier -met ons er op- voldoen aan de eigen gekozen noodzaak. Het paard was gewent een 20 tal kilometers per dag te lopen, om aan voer en vocht te komen. Wij leveren hem dat. Als tegenprestatie eisen wij alsnog die 20 kilometer! Onder ons, onder onze voorwaarden. Geknecht. Het fijne is dat paarden daar geen bezwaar tegen hebben. Want behalve hun natuurlijke drang, voegen wij nog iets toe. Wij voegen 'inzicht' toe. Inzicht dat het paard bést wel wil leren. Wij bieden paarden de hoop het ooit net zo goed te begrijpen als dat wij het zelf doen. De mogelijkheid niet langer een vluchtdier te zijn, maar ook een jager te worden. Voila, het bewustzijn van het paard. Lukt het mij niet het te doorgronden, wellicht een volgende (generatie). Paarden zijn Goddank vreselijk leergierig. Bang vanwege lijfsbehoud, maar eenmaal overtuigd zijn ze niet meer te stoppen. Worden ze goed behandeld, staan ze open voor alle soorten lering, van dressuur tot western, van simpel tot moeilijk.
De overtuiging, daar schuilt het zich in. Hoe overtuig je een paard? Door hem een keuze voor te leggen! Door het te laten kiezen, zelfstandig te laten kiezen. Een eigen keus te laten maken, desnoods met enig geweld. Als er zinloos geweld bestaat, dan bestaat er ook zinvol geweld, nietwaar? Het laten branden aan een hete kachel is zinvol, daarna doe je het nooit meer... Beperking in ruimte kan zinvol zijn, daardoor begrijp je het begrip 'ruimte' veel beter. Daar is binnen het leerproces niets mis mee.
Pura heeft 3 dagen gekluisterd gestaan. Mooie kluisters, niks engs aan. Met ruimte om te stappen, desnoods te galloperen. Sindsdien is ze werkelijk een stuk bereikbaarder geworden, ze laat zich niet alleen veel makkelijker pakken, ze komt nu zelfs naar verschillende mensen toé! Pura was altijd al een heerlijk paard om te berijden. Kan best zijn dat ze van IJsland vertrokken is als slachtpaard, maar ook slachtpaarden kunnen lief zijn! Heeft ze zelf ook niet bepaald, nietwaar, dat ze een slachtpaard was. Het leverde haar een hoop extra rottigheid op, maar binnen mijn kudde, binnen mijn regels, waarin ze ruim de mogelijkheid had te 'vluchten', is ze nu duidelijk tot het besef gekomen dat angst niet steeds de beste leidraad is. Ik heb het nu reeds van minstens 8 personen gehoord, dat ze makkelijker te pakken is, dat ze zelfs op hun toekomt, geen greintje angst meer... En dat na 3 dagen kluisteren, beperken van loop mogelijkheid!
Vetrouwen van een paard behelst natuurlijk meer dan simpel een bak voer geven. Omkopen met worteltjes, appeltjes, clickertraining. Iki, voor mij, heb nog steeds het idee, dat juist het wijzen op een mogelijke beperking, dmv kluisters, heeft bijgedragen in het leerproces van Pura! Pura is geen slachtpaard, ik ben geen slachtmens, ieder heeft recht op leven. Maar soms moet je tot dat inzicht wel geholpen worden. Desnoods met strengere maatregelen... Ik mishandel geen paarden, ik probeer hen inzicht te verschaffen. Bij Pura lijkt dat gelukt te zijn! En behalve haar, heb ik het ook reeds bij vele paarden bewezen!
Grtz, Okke

Natuurlijk bijten veulentjes! Ook mensenbabies doen dat, alles dat klein is en tandjes heeft, bijt! Juist nu, nu de tandjes langzaam door komen, nu doet het groeien er van pijn en wil je, om dat te verminderen, graag ergens je melktanden in zetten. Babies geef je een bijtring, maar veulens zetten gewoon overal hun tanden in... Er is dus in het geheel geen kwade opzet in het spel, en boos reageren is dus ook niet bepaald opvoedkundig. Duw hem gewoon weg, probeer iets te bedenken waar hij wél zijn tanden in mag zetten en wees op je hoede. Over een tijdje gaat het vanzelf weer over, geen naardere pijn dan zeurderige kiespijn, nietwaar? Word je boos omwille van de verkeerde reden, wordt het paard slechts schrikachtig en verliest het vertrouwen.

Over het algemeen speen ik vrij laat, zo rond de zesde maand, meestal zo rond half oktober. Dan gaat de winter ongeveer in, moet er bijvoer komen, wat niet al. Het veulen is dan reeds vrij zelfstandig, drinkt nauwelijks nog bij Ma, die is dan meer een wandelend colablikje. Tijdens de eerste 6 maanden loopt het veulen regelmatig mee tijdens de (les-)uren, gewoon gezellig samen naar het bos. Daar begin ik al mee als ze ongeveer 2 weken oud zijn. Zo leren ze mensen kennen, situaties inschatten, stukje van de wereld zien. Niets inspannends en als ze willen drinken wacht de hele groep. Eerst 1 uurtje mee, na een maand misschien 2 keer, per week. Zoals dat ook bij mensenkinderen gaat, de lust om mee te gaan om inkopen te doen of gewoon wat wandelen, verdwijnt al spoedig: "laat mij maar thuis...", waarbij 'thuis' wel een wei is waar nog meerdere paarden achterblijven, ook andere veulens. Vaak zie ik ook dat andere moeders het niet erg vinden als 'Truusje óók blijft mee-eten'... Het veulen staat dus nooit alleen, altijd zijn er tantes bij en broertjes of zusjes. Na verloop van tijd kan moeders wat langer wegblijven, zeg 2 uur. Het feit dat Ma uiteindelijk weer terugkomt, legt reeds het vertrouwen vast dat het wel weer goed komt. Moeders kan nu steeds vaker en steeds langer afwezig zijn, veulen maakt zich geen zorgen en kan bovendien elders mee eten. Zo rond de 6e maand dus zet ik moeders, veulens en een oom appart weg. Nu neem ik eerst één moeder mee, ze komt niet meer terug en ze gaat naar een wei kilometers verderop. Na een paar dagen herhaalt zich dit met de anderen, een oom komt erbij, een moeder vertrekt. Goed, er wordt natuurlijk nog wel droef gehinnikt, vergelijkbaar met de heimwee-traantjes, zowel door veulen als door moeder, maar het ebt weg.
Binnen twee weken is iedereen afgespeend, het drinken bij de moeders was reeds een bijzaak, dus daar zijn geen complicaties. Pas als veulen en moeder een paar maanden later opnieuw bij elkaar komen, ja, dan is er even sprake van hevige teleurstelling, want Ma is nu niet meer verknocht als veulen zou willen. Maar ook daar komt het wel weer overheen.
Aldus heb ik ieder jaar gelukkige veulens, die niet getraumatiseerd zijn bij het afscheid, die reeds gewent zijn mee te wandelen, rustig in het verkeer en mak bij mensen. Wat wil je nog meer?