Ik begin maar even een vers bericht, want je gaat even een exaampje afleggen en als je terugkomt, valt deze draad al niet meer te volgen. :)

Ik moet dus m'n paard loslaten, wordt hier gezegd. En ook nog iets over controledrang laten varen.
Waarschijnlijk hebben jullie wel gelijk hoor. Ik probeer het wel, maar het is niet altijd even makkelijk. Ik zit niet vanboven op een eenzame berg in the middle of nowhere. Als ik vertrek moet ik eerst een tiental minuutjes over redelijk drukke banen. Dat maakt m'n paard heel zenuwachtig.
Ik probeer er op te oefenen, maar in deze omstandigheden is dat niet vanzelfsprekend.

Bijvoorbeeld enkele weken geleden:
Eerste keer bitloos gaan wandelen. We vertrekken met inderdaad het loslaten in m'n achterhoofd. Dus met lang teugeltje. Paarden zijn fris, maar toch vertrokken zonder contact. 100 meter verderop worden we al ingehaald door de bond van de gepensioneerden op fietstocht, en masse en met fluovestjes. De eerste fietsers passeren ons, Tempête blijft stocïcijns kalm. (dus ik dacht al, héhé dit werkt...
Dan, als de helft van de groep haar ingehaald heeft, besluit ze de idioot uit te gaan hangen. Ze placeert zich in het midden van de baan, waarbij ze de helft van de fietsers plots de weg blokkeert en ze maakt wat (lage) bokkesprongen. Al die oudjes op de rem met een blik alsof ze de duivel in eigen persoon waren tegengekomen. Ondertussen probeer ik haar onder controle te krijgen, maar omdat ik geen contact heb, duurt dit toch wel enkele seconden. Eens ik wel contact heb, heb ik haar redelijk snel onder controle en kunnen we verder. Weliswaar inderdaad nu met een trippelknol onder m'n kont. Ik heb enkele keren geprobeert om haar weer los te laten, maar dan viel ze in een hele korte trage galop. Pas enkele minuten later, op een rustigere weg was het mogelijk haar meer ruimte te geven.
De rest van de wandeling is heel rustig en relax met lange teugel verlopen, en op de terugweg zijn we zelfs een stuk over een provinciale weg gewandeld. no problem, eens ze haar energie wat kwijt is, is ze onverstoorbaar.
(alleen was ze in galop bitloos veel moeilijker terug te nemen dan met bit)
Moraal van dit verhaal: Dit was nooit gebeurd als ik de eerste tien minuten een licht contact had gehouden. Dan had ik haar kunnen corrigeren de moment dat ze de intentie had om opzij te springen. (En volgens mij had ze dan zelfs zo'n stoot niet eens proberen uit te halen)

Ik vind al deze ideeën heel idealistisch maar eerlijk gezegd ook wel een beetje onrealistisch. Het moet toch veilig blijven? voor mij, mijn paard en de andere weggebruikers.
Is het dan wel verantwoord om koppig door te blijven zetten en toch met lange teugel te vertrekken? Het ging hier toch net over de valkuilen van het bitloos?
En als ik nu toch de eerste 10 minuten een licht contact hou, ben ik dan een controlefreak??

groetjes
Ans

Liesbet schreef op donderdag 29 juni 2006, 21:48:


Nou, volgens mij gebeurt dit wel in meerdere maneges. Ik heb aardig wat manege ervaring. (heb er op zo'n viertal gereden) En hier in België is dat eerder regel dan uitzondering.

Bedankt, hier kan ik tenminste wat mee! De theorie klinkt altijd zo mooi, maar in de realiteit loop je toch altijd tegen bepaalde probleemen op.

Spirithorses schreef op donderdag 29 juni 2006, 22:27:

Hi, dat ik daar nog niet aangedacht had. Normaal ben ik de eerste om af te stappen in stressvolle situaties. (ook al krijg ik hier vaak commentaar op van andere "ruiters") Mijn paard heeft inderdaad veel steun aan een persoon op de grond.
Holapola, voor mij is er wel iets anders als een paard "in de krul rijden" en "rijden met contact". Bij een strenge hand, heeft Tempête de neiging achter de hand te kruipen, met zo'n typische valse knik. dit probeer ik vooral te vermijden. Die neus moet eruit.
Ik vind paarden die in de krul lopen er altijd zo "verkracht" uitzien.
Je hebt gelijk, maar toch had dit vermeden kunnen worden. met meer contact en met bit had ik haar sneller onder controle gehad.
Omdat dit bitloos was, heb ik best veel druk moeten gebruiken om haar zo snel mogelijk weg te krijgen van die fietsers. Als ik niet zo hardhandig had moeten ingrijpen was ze waarschijnlijk ook niet aan het trippelen gegaan.
Ben ik helemaal mee akkoord!!
Dit vind ik interessant. Jij kan je paard oppakken en meteen weer lossen?
Bij mij lukt dit bijna nooit. Ik moet altijd de druk geleidelijk weer afbouwen, anders kalmeert ze niet. Als ik haar gewoon weer 'losgooi', weet ze niet waar ze het heeft.

Dit is inderdaad iets wat ik soms durf vergeten, het belonen. Ik zal eraan denken. :)

Je hebt het heel goed uitgelegd. :) Ik heb net m'n laatste examen afgelegd, dus vanaf morgen kan ik druk gaan oefenen met deze tips. hopelijk bevalt bitloos mij dan op termijn wat beter. :)

Wil schreef op vrijdag 30 juni 2006, 0:02:


Wow, en ik dacht dat mijn Tempête het erg had!!
Dus bij Chaser wordt het erger met de jaren?
Bij mijn paard is het net andersom. Ze heeft het voor het eerst gekregen op twee-jarige leeftijd en die zomer was tot nu toe de ergste (haar hele bovenlijn was toen 1 grote open wonde). Bij haar blijft het nu vrij stabiel alleen heeft ze sinds vorig jaar haar actie-terrein uitgebreidt naar haar hoofd. Wat misschien wel logisch te verklaren is omdat dit het enige niet-ingepakte plekje aan mijn paard is. Een Boett geeft aan haar wel veel verlichting. Ik hoop in ieder geval niet dat het bij haar ook nog erger zal worden.
Sterkte hiermee in ieder geval!
groetjes
Ans

Geertje schreef op vrijdag 30 juni 2006, 8:56:


Ik heb er ervaring mee. De correcte naam van het product weet ik niet meer, maar het was dezelfde zalf als wat mijn broer van de dokter krijgt voor zijn insectenbetenallergie, maar dan van de 'witte producten'.
Gekregen van de veearts met de melding dat het zeker moest werken, dat het bij al zijn eczeempaarden effect had. Bij Tempête dus niet. Ik heb het nochtans een maand en half ofzo gebruikt. Maar er was absoluut geen verschil te zien.
groetjes
Ans

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 30 juni 2006, 12:52:


Pas maar op wat je aanbiedt. Je zou maar is de pech moeten hebben dat ik erop inga. :) (En dat zit je met mij opgescheept )
Nee serieus, meen je dat?

Net de beslissing genomen om m'n 8-jarige merrie met pensioen te sturen. Ze is versleten. (Getver, wordt misselijk als ik eraan denk )
Na twee jaar slechte en minder slechte periodes heeft ze nu uiteindelijk zulke erge artrose in het katrolgewricht van haar sprong, dat ze nog maar over minder dan de helft van de beweegelijkheid van haar sprongewricht beschikt. Uiteindelijk zal ze zowat 95% beweegelijkheid verliezen.
Dit moest me even van het hart. Ik ben er echt kapot van. Ergens wist ik wel dat het goed fout zat met dat been, maar toch blijf je hopen op het beste. En het wordt dus maar eens tijd om de realiteit onder ogen te zien.
(Dus sorry mensen, maar of het bitloos rijden in de toekomst beter zou gaan, dat zullen we dus nooit weten :) )

Maar wat nu? Wat doe je de volgende twintig jaar met een immobiel paard? Vele vormen van grondwerk vallen af, want die vragen beweging. Dan toch maar verder gaan met clickertraining? Maar hoe ver kan je daar in gaan zonder beweging te vragen aan je paard?

Vaak lees of hoor ik dat mensen hun paard wegdoen (lees: dooddoen) omwille van een chronische mankheid. Het zou immers niet paardwaardig zijn om en paard met pijn te laten leven??? Ben ik dan egoïstisch om dit niet te doen?
Ik heb het er daarnet nog met de DA over gehad. Volgens hem maakt het niets uit en kan ze best met pijn leven. Maar wat vinden jullie? Ik vraag me af waar voor jullie de grens ligt?

groetjes
Ans

Christel Provaas schreef op donderdag 13 juli 2006, 15:40:


Het komt door een trauma. Een afgescheurde collateraalband en kraakbeenspinters, waaraan ze geopereerd is.
Daardoor zit het volgen de DA op de slechts mogelijke plek, net in dat deel van het gewricht dat voor zowat 95% van de beweging zorgt. (in tegenstelling tot de vorm van artrose die je het meest tegenkomt (= spat thv 1ste tarsaal beentje) Volgens de DA zal ze na verloop van tijd haar sprongewricht nog amper kunnen plooien.
Of ik aan de gang ga met supplementen, dat weet ik nog niet zo goed. Ik vraag mij af of het wel iets uithaalt. Volgens de DA zijn er in haar geval geen middelen om het te vertragen, omwille van de plek. Het gaat om het tibiotarsale deel van het gewricht. (dus waar de katrol met de tibia articuleert) Als er nog mensen zijn met paarden die artrose hebben op deze plek, dan hoor ik het trouwens graag.
We hebben nog een pony waarbij op foto maar een hele milde vorm van spat te zien is. En die loopt nu ook al een jaar mank. Alhoewel ze primeval enzo krijgt. Ik ben dus nogal sceptisch over die supplementen.

groetjes
Ans

Marleen den Arend schreef op donderdag 13 juli 2006, 16:14:


Bedankt voor de tip. Ik spreek (en schrijf :) ) alleen geen letter Duits. (En ik ben nochtans van duitse afkomst, shame on me :) ) Zou er ook geantwoord worden op enelstalige mails?
Misschien dat ik inderdaad maar in die richting moet gaan denken. Volgens mijn DA was het een hopeloze zaak en moest ik mij zeker geen intra-articulaire injecties of iets dergelijks laten aanpraten. Maar misschien dat er de alternatieve hoek wel mensen zijn die iets voor haar kunnen betekenen.

groetjes
Ans

Wil schreef op donderdag 13 juli 2006, 15:22:



Hi,
Over de financiële kant van de zaak maak ik mij niet zo druk. Ik vind dat als ik haar mijn paard mag noemen, dat ik dan ook maar bereid moet zijn haar alles te geven wat ze nodig heeft. Anders had ik haar maar niet moeten kopen. En we hebben genoeg weides om haar 24/7 buiten te laten lopen in het gezelschap van twee andere merries. Ze zal dus zeker niets te kort komen.
Ik heb het er gewoon zelf heel moeilijk mee om mijn prachtige jonge merrie door de wei te zien strompelen als een paard van 25. Maar alles went zeker?
Ik vraag mij af wat je bedoelt met die 'andere problemen' die ze kan krijgen door alleen op de wei te lopen?
De DA zei trouwens ook dat ik haar niet mocht vragen om te lopen maar dat ik alles van haar moest laten afhangen, wandelen zal dus waarschijnlijk niet gaan. (volgens hem was het principe 'rust roest' niet op haar van toepassing) Maar ik zal inderdaad moeten afwachten wat de toekomst brengt.

Ik denk wel dat ze momenteel pijn heeft, ze beperkt haar beweging op de wei tot het minimum en het is al een tijdje geleden dat ik haar spontaan sneller heb zien gaan dan een relaxe stap.
En ik vind haar opvallend aanhankelijk tov van mij. (en dat is ze normaal alleen maar als ze ziek is of zich niet goed voelt)
Alhoewel je voor die dingen wel een andere verklaring kan bedenken, bv het warme weer. Ik kan het haar natuurlijk niet vragen hé. :)
groetjes
Ans

Monique Meijer schreef op vrijdag 14 juli 2006, 14:35:


Hi,
heel erg bedankt voor het aanbod. Ik ben er nog niet uit wat ik juist ga doen. Waarschijnlijk eerst veel lezen en info inwinnen, voor ik iets beslis.
En even de tijd nemen om te wennen aan het idee, dat ze met pensioen moet, voor ik achter allemaal dingen aanga.
Mocht ik er niet uitgeraken, dan weet ik je te vinden :)

Piet, ook bedankt voor je link. Ik zal de info zeker doornemen.
groetjes
Ans

Ik zal mijn bericht maar hier dumpen ipv iets nieuws te beginnen. :)

Voor wie het interesseert even een update wat betreft de erfelijkheid:
Een tijdje gelden heb ik contact op genomen met de fokker van mijn (eczeem)paard. Dit blijkt een hele vriendelijke dame te zijn die erg blij was eens iets te vernemen van haar vroegere veulen. Na een paar leuke brieven gewisseld te hebben, ben ik erachter gekomen dat de eczeem in Tempête haar geval waarschijnlijk, inderdaad een erfelijke oorzaak heeft.
Zowel Tempête haar moeder, vader en halfbroer hebben geen eczeem, maar haar halfzusje, die twee jaar jonger is, heeft het wel. Dit paardje heeft het reeds gekregen op 1-jarige leeftijd. (Tempête op 2-jarige leeftijd, dus beide zusjes waren er erg vroeg bij)
De zusjes staan op dit moment zo'n 160 kilometer van elkaar, 1 in de Belgische Ardennen en 1 in het Vlaamse stedelijke binnenland. De omstandigheden waarin ze leven zijn dus heel verschillend.

groetjes
Ans

Gisteren ben ik met m'n paard naar de kliniek geweest ivm met haar artrose en naar aanleiding van een gesprek dat ik daar had met de DA zit ik toch met een aantal vragen wat betreft de hoeven.
Misschien kunnen jullie mij er wat meer over vertellen?

1) Mijn paard heeft ernstige artrose in haar sprongewricht, de DA raadt mij aan om aan haar achterbenen de hoef mediaal een fractie korter te zetten dan lateraal. Dit zou haar sprongewricht wat ontlasten. Maar ik vraag mij af welke redenering daar juist achter zit?
De richting van een sprongewricht loopt immers van mediaal (bovenaan) naar lateraal (onderaan). Mij lijkt het dus dat je dan net het gewricht meer gaat belasten (het gewricht komt dan immers nog schuiner te staan) door op deze manier te bekappen? Heeft iemand de verklaring waarom men dit doet?

2) Ik kreeg ook een opmerking op de lage hielen van mijn paard aan haar voorhoeven. (Tijdens de onderzoeken ging ze namelijk manken op één van haar voorbenen, en volgens hem lag het aan de hoeven)
Hij zei dat door te lage hielen, je de diepe buigpezen onder een permanente druk zet. En dat je zo op de lange termijn (Hij sprak over jaren) peeschade kan veroorzaken. Dit zou volgens hem wetenschappelijk onderbouwd en gepubliceerd zijn. Heeft iemand enig idee waar deze publicaties te vinden zouden zijn?
Het gaat mij er dus niet om of hij nou gelijk heeft of niet. Ik weet wat jullie hier van denken. :)
Ik wil alleen weten wie dit onderzoek heeft uitgevoerd en wat er in staat.

groetjes
Ans

e m kraak schreef op dinsdag 25 juli 2006, 22:34:


Je hebt helemaal gelijk, maar ik heb er zoals Nils al schreef, toen helemaal niet aan gedacht.
en om daar nu speciaal voor te bellen, dat vind ik precies toch een beetje overdreven. Binnen een paard maand moet ik wel terug voor nieuwe RX-foto's,en als ik het dan nog niet weet zal ik het hem wel vragen. Maar ik hoopte eigenlijk dat iemand van jullie hier misschien al iets over gehoord had?
groetjes
Ans

vanacht om 1 uur gaat plots de bel. Verbaasd over dit late bezoek, open ik de deur. Aan mijn voordeur staan twee bejaarde dames in nachtjapon. ze waren mijn telefoonnummer kwijt zeiden ze, maar die paarden die waren toch van mij?
"Uh, ja die zijn van mij" antwoord ik. Blijkbaar was er iets gebeurd want ik kreeg een heel verhaal te horen.
De ene dame wou net gaan slapen toen ze langs haar achterdeur liep en enkele mensen hoorde, vreemd genoeg hoorde ze ook mijn paarden lopen. (ze woont naast mijn wei) Dit vond ze vreemd want normaal lopen ze niet s'nachts, zei ze. Daarom knipte ze het licht aan en keek ze uit het raam. De mensen die ze gehoord had, gingen ervan door toen ze haar zagen, zei ze.
(Ondertussen was ik al aardig ongerust aan het worden, maar dat is zo typisch aan oude mensen dat ze het belangrijkste pas op het laatst vertellen. Ik wacht dus geduldig tot de dame haar hele verhaal heeft kunnen doen :) )
Omdat ze wou gaan kijken maar niet durfde in het donker, was ze haar buurvrouw gaan wakker maken. En samen waren ze een kijkje gaan nemen. En 1 van mijn paarden liep los zei ze. Die met dat deken. En ze was al helmaal tot aan de baan geweest maar terug gekomen.
Dus ik met die twee oudere dames in mijn kielzog naar de wei. En inderdaad, in het midden van de weg stond mijn Tempête. Mijn paardje liet zich gewillig vangen en zo op het eerste zicht (in het donker) leek ze wel ok.
Vreemd genoeg stond Charly, m'n zus haar pony nog wel op de wei en was de stroomdraad nog gesloten en intact. Hoe kan het nou toch dat mijn paard los liep? Springen kan ze niet, en zeker niet die hoogte. Aan de ingang van mijn wei staat aan de buitenkant ook nog een oude schapendraad op ongeveer een meter van de eigenlijke stroomdraad. Die was wel helemaal kapot getrokken. Maar naar de buitenkant toe en niet naar binne toe. (Dus dit lijkt mij eerder het resultaat van mijn paard die weer wil inbreken ipv van uitbreken) en normaal kan ze niet aan die draad aan vanop de wei zonder eerst door de stroomdraad te gaan.
Volgens de dames was er kwaad opzet in het spel.
Ik weet niet wat ik ervan moet denken, maar ik ben ook geneigd dit te geloven. Ik vraag me af wat ze met mijn paard van plan waren. En of die dame ze heeft afgeschrikt? Ik vind het een enge gedachte dat iemand dit opzettelijk zou doen.
Bah, ik ben niet meer gerust nu.

groetjes
Ans