Ben ik weer. Hoe hebben jullie zelf bepaalde wezenlijke zaken des levens ontdekt? Door het toe te passen, door het te doen! Ouders kunnen nog zo vaak tegen je zeggen: pas op, kachel, heet!, maar je reageert er pas écht op als je je handen er een keer aan hebt gebrand! Vanaf dan weet je dat je respect dient te hebben voor hete kachels.
'Wie zijn billen verbrandt moet op de blaren zitten'. Een zeer wijze les.
Het is een soort abstractie. Het onderscheid tussen oorzaak en gevolg.
Paarden in het algemeen kunnen dat verschil niet maken. 'Als ik dit doe, is dát de te verwachten respons'. Paarden bereiken, over het algemeen, de intelligentie van een kind van een jaar of zes, is mijn ervaring. Dat is een heel eind. Heel ver, maar niet ver genoeg. Een enkel paard gaat daar over heen. Zoals Skoeggie, die duidelijk een 'tijdsbesef' had. Een uur duurd een uur, hoe hard je ook loopt. Dan is het beter je niet zo te vermoeien... Een heerlijk paard, kon bijna lezen en schrijven.
Pura heeft nu, naar blijkt, iets soortgelijks ondergaan. Hoe zeer jullie kluisters ook als iets middeleeuws beschouwen, het heeft fabuleus geholpen! Om een paard een leerproces 'op te dringen' is daarom niet steeds een slechte zaak. Komaan, iedereen weet dat een paard ooit ingereden moet worden, en dat dat feitelijk tegen zijn natuurlijkheid ingaat. Paarden zijn in oorsprong niet om te berijden. Als het pech heeft wordt het opgegeten, maar het is nooit bedoeld om het te knechten. Alleen de mens knecht. Daar maken wij ons allemaal schuldig aan...
De slagzin 'paard natuurlijk' is dan ook een beetje té...
Paarden hebben van nature een drang tot lopen. Daar maken wij gebruik van, we sluiten het dier eerst op, in wei of stal, en vervolgens laten we het dier -met ons er op- voldoen aan de eigen gekozen noodzaak. Het paard was gewent een 20 tal kilometers per dag te lopen, om aan voer en vocht te komen. Wij leveren hem dat. Als tegenprestatie eisen wij alsnog die 20 kilometer! Onder ons, onder onze voorwaarden. Geknecht. Het fijne is dat paarden daar geen bezwaar tegen hebben. Want behalve hun natuurlijke drang, voegen wij nog iets toe. Wij voegen 'inzicht' toe. Inzicht dat het paard bést wel wil leren. Wij bieden paarden de hoop het ooit net zo goed te begrijpen als dat wij het zelf doen. De mogelijkheid niet langer een vluchtdier te zijn, maar ook een jager te worden. Voila, het bewustzijn van het paard. Lukt het mij niet het te doorgronden, wellicht een volgende (generatie). Paarden zijn Goddank vreselijk leergierig. Bang vanwege lijfsbehoud, maar eenmaal overtuigd zijn ze niet meer te stoppen. Worden ze goed behandeld, staan ze open voor alle soorten lering, van dressuur tot western, van simpel tot moeilijk.
De overtuiging, daar schuilt het zich in. Hoe overtuig je een paard? Door hem een keuze voor te leggen! Door het te laten kiezen, zelfstandig te laten kiezen. Een eigen keus te laten maken, desnoods met enig geweld. Als er zinloos geweld bestaat, dan bestaat er ook zinvol geweld, nietwaar? Het laten branden aan een hete kachel is zinvol, daarna doe je het nooit meer... Beperking in ruimte kan zinvol zijn, daardoor begrijp je het begrip 'ruimte' veel beter. Daar is binnen het leerproces niets mis mee.
Pura heeft 3 dagen gekluisterd gestaan. Mooie kluisters, niks engs aan. Met ruimte om te stappen, desnoods te galloperen. Sindsdien is ze werkelijk een stuk bereikbaarder geworden, ze laat zich niet alleen veel makkelijker pakken, ze komt nu zelfs naar verschillende mensen toé! Pura was altijd al een heerlijk paard om te berijden. Kan best zijn dat ze van IJsland vertrokken is als slachtpaard, maar ook slachtpaarden kunnen lief zijn! Heeft ze zelf ook niet bepaald, nietwaar, dat ze een slachtpaard was. Het leverde haar een hoop extra rottigheid op, maar binnen mijn kudde, binnen mijn regels, waarin ze ruim de mogelijkheid had te 'vluchten', is ze nu duidelijk tot het besef gekomen dat angst niet steeds de beste leidraad is. Ik heb het nu reeds van minstens 8 personen gehoord, dat ze makkelijker te pakken is, dat ze zelfs op hun toekomt, geen greintje angst meer... En dat na 3 dagen kluisteren, beperken van loop mogelijkheid!
Vetrouwen van een paard behelst natuurlijk meer dan simpel een bak voer geven. Omkopen met worteltjes, appeltjes, clickertraining. Iki, voor mij, heb nog steeds het idee, dat juist het wijzen op een mogelijke beperking, dmv kluisters, heeft bijgedragen in het leerproces van Pura! Pura is geen slachtpaard, ik ben geen slachtmens, ieder heeft recht op leven. Maar soms moet je tot dat inzicht wel geholpen worden. Desnoods met strengere maatregelen... Ik mishandel geen paarden, ik probeer hen inzicht te verschaffen. Bij Pura lijkt dat gelukt te zijn! En behalve haar, heb ik het ook reeds bij vele paarden bewezen!
Grtz, Okke

Natuurlijk bijten veulentjes! Ook mensenbabies doen dat, alles dat klein is en tandjes heeft, bijt! Juist nu, nu de tandjes langzaam door komen, nu doet het groeien er van pijn en wil je, om dat te verminderen, graag ergens je melktanden in zetten. Babies geef je een bijtring, maar veulens zetten gewoon overal hun tanden in... Er is dus in het geheel geen kwade opzet in het spel, en boos reageren is dus ook niet bepaald opvoedkundig. Duw hem gewoon weg, probeer iets te bedenken waar hij wél zijn tanden in mag zetten en wees op je hoede. Over een tijdje gaat het vanzelf weer over, geen naardere pijn dan zeurderige kiespijn, nietwaar? Word je boos omwille van de verkeerde reden, wordt het paard slechts schrikachtig en verliest het vertrouwen.

Over het algemeen speen ik vrij laat, zo rond de zesde maand, meestal zo rond half oktober. Dan gaat de winter ongeveer in, moet er bijvoer komen, wat niet al. Het veulen is dan reeds vrij zelfstandig, drinkt nauwelijks nog bij Ma, die is dan meer een wandelend colablikje. Tijdens de eerste 6 maanden loopt het veulen regelmatig mee tijdens de (les-)uren, gewoon gezellig samen naar het bos. Daar begin ik al mee als ze ongeveer 2 weken oud zijn. Zo leren ze mensen kennen, situaties inschatten, stukje van de wereld zien. Niets inspannends en als ze willen drinken wacht de hele groep. Eerst 1 uurtje mee, na een maand misschien 2 keer, per week. Zoals dat ook bij mensenkinderen gaat, de lust om mee te gaan om inkopen te doen of gewoon wat wandelen, verdwijnt al spoedig: "laat mij maar thuis...", waarbij 'thuis' wel een wei is waar nog meerdere paarden achterblijven, ook andere veulens. Vaak zie ik ook dat andere moeders het niet erg vinden als 'Truusje óók blijft mee-eten'... Het veulen staat dus nooit alleen, altijd zijn er tantes bij en broertjes of zusjes. Na verloop van tijd kan moeders wat langer wegblijven, zeg 2 uur. Het feit dat Ma uiteindelijk weer terugkomt, legt reeds het vertrouwen vast dat het wel weer goed komt. Moeders kan nu steeds vaker en steeds langer afwezig zijn, veulen maakt zich geen zorgen en kan bovendien elders mee eten. Zo rond de 6e maand dus zet ik moeders, veulens en een oom appart weg. Nu neem ik eerst één moeder mee, ze komt niet meer terug en ze gaat naar een wei kilometers verderop. Na een paar dagen herhaalt zich dit met de anderen, een oom komt erbij, een moeder vertrekt. Goed, er wordt natuurlijk nog wel droef gehinnikt, vergelijkbaar met de heimwee-traantjes, zowel door veulen als door moeder, maar het ebt weg.
Binnen twee weken is iedereen afgespeend, het drinken bij de moeders was reeds een bijzaak, dus daar zijn geen complicaties. Pas als veulen en moeder een paar maanden later opnieuw bij elkaar komen, ja, dan is er even sprake van hevige teleurstelling, want Ma is nu niet meer verknocht als veulen zou willen. Maar ook daar komt het wel weer overheen.
Aldus heb ik ieder jaar gelukkige veulens, die niet getraumatiseerd zijn bij het afscheid, die reeds gewent zijn mee te wandelen, rustig in het verkeer en mak bij mensen. Wat wil je nog meer?