Peter Donck schreef op dinsdag 25 juli 2006, 8:46:
> e m kraak schreef op dinsdag 25 juli 2006, 3:09:
>
>> Wil schreef op maandag 24 juli 2006, 23:26:
>> worden wildkleur genoemd vooral vanwege van wat men er "wild"
>> vindt uit zien.
>
> is dat zo ?
lijkt me wel, ja
> je refereert zelf al naar przewalskis, kijk naar
> fjord en konik
Ik wil ook nog wel naar wat andere feitelijk uitgestorven museumbeesten refereren, maar echt opschieten doet dat niet nmm.
Fjorden en de Konik Polski hebben weinig met "wild" te maken, veel met consequente selectie op een kleurvariant; selectie door mensen dus! Op die manier kun je net zo goed zwarten wildkleur noemen, met Friezen als referaat.
> en kijk en lees vooral eens op www.sorraia.org
> niks weten we 100% over "wildkleur" maar wat je wel kan stellen
> is dat elke diersoort zoekt naar enerzijds camouflage tegen
> predatoren
Ook al niet zo. Er zijn bergen diersoorten die juist opvallen. Daarbij komt dan ook nog door wiens zintuigen er waargenomen wordt, want wat voor de ene soort opvalt is voor een tweede sort wellicht mimicry en voor een derde schutkleur.
> (grondkleur, schaduwingen, vormverbrekende aftekeningen....)
> en anderzijds naar herkenbaarheid (opvallendheid) voor
> soortgenoten
> (spiegels, blessen, hoorns....)
> Feit is wel dat de zogenaamde wildkleur zeer stabiel vererft,
Geef me dan eerst eens de mendeliaans-genetische lettercode van wat jij schutkleur noemt. Heb ik tenminste enig idee waar je het over hebt...
> kijk maar naar de Henson de Marquenterre in Frankrijk,
> kruisras tussen fjorden en 'bloed'paarden, heel kleurvast
> in wildkleur door de fjord-inbreng.
> Ijslanders daarentegen staan al een stuk verder af van de
> oorsprong
> gewoon door hun veel grotere kleurvariaties die je bij géén
> enkele
> wilde diersoort in die mate kan waarnemen.
Op IJsland is simpelweg kleur als fokcriterium niet belangrijk gevonden....
Het is eerder omgekeerd raadselachtig: ondanks dat op IJsland de van nature aanwezige omstandigheden in velerlei aspect de selectie door mensen gedomineerd hebben vertonen de IJslandse ponies toch alle typische domesticatie kenmerken (wie weet al van voor de import, uit Keltische tijden dus).
Wonderlijk blijft de spontane degeneratie in hersenvolume bij domesticatie (met als enig bekende uitzondering mensen). Des te wonderlijker daar deze generatie meteen erfelijk lijkt te zijn; het is niet terug te fokken.
>> blijkbaar dicht bij elkaar zitten, maar je hebt dus (verdunde)
>> zwarten/bruinen/vossen met/zonder de diverse "wild"-dingesen....
>
> is dat zo ? of vormen ze een stabiel gen-cluster
Sja... hoe fysiek dichter bij elkaar hoe stabieler... duuhhh
> dat alleen bij degeneratie (= wegdrijven van oorspronkelijke
> kenmerken)
> doorbroken wordt en waarbij een aantal niet-levensnoodzakelijke
> kenmerken uitvallen
> Vandaar mijn stelling dat paarden met wildaftekeningen
Ik durf die stelling niet onderschrijven dus. Maar nogmaals: definieer eerst even wat jij precies wildkleur vindt.
> Niet verwonderlijk dat welvaarts-afwijkingen als seme duidelijk
> boven komen bij dergelijke rassen (fjord par excellence) zodra
> ze niet schraal gehouden worden onder prestatie- of sociale
> druk komen staan.......
Wat dacht je van fokkerij-druk? Of juist het ontbreken daarvan?
Bij de natuurbeheer-Koniks worden de SEME-ers er tussenuit gehaald... bij veel luxe-gehouden paarden niet, en ook veel stamboeken vinden hun opportune fixaties stukken belangrijker. Groot verschil, maar allebei mensenwerk.
> De eerste gaten in het net vallen doorgaans bij kleur : tot in
> den treure en bij het even welke diersoort of het nu parkieten,
> kanaries, hamsters, cavias, varkens, koeien, paarden, honden,
> katten zijn ....
> Kijk naar katten : wildkleur (ter ref. europese wilde kat) =
Ik wil overal wel naar kijken. Als je punt is dat het tevoorschijn komen van recessieve kleurkenmerken een typisch domesticatiekenmerk is heb je gelijk.
groeten, Egon
No Tail No Service!
Warboel
