ingrid van der post schreef op zondag 20 augustus 2006, 12:55:

Naar aanleiding van jouw verhaal wil ik mijn laatste ervaringen vertellen op dit gebied.
Mijn Arabier heeft vaak verzet gehad tegen opzadelen en aansingelen. Eenmaal dat gebeurt, blijft ze braaf staan.
Maar ze is wel gevoelig voor de singel, en heeft meermalen wondjes gekregen vlak achter haar voorbenen door de singel. Waar ik dan steeds weer wat op verzon, om dat te voorkomen.

Maar de laatste tijd doe ik het anders.
Er was hier een tijdje terug discussie over de singel (Sandra wilde elastiek proberen en Peter uit Spanje vertelde dat zijn vriendin met een los onder de buik hangende singel reed).
Ik heb toen uitgeprobeerd hoe los de singel van mijn zadel mag zijn als ik er op zit, zonder dat het zadel gaat glijden. En het volgende ontdekt:
Als de singel los is, blijft het zadel meer naar achteren zitten (wat ik graag wil) en trekt zich op die manier dus wat strakker (buik van paard is daar dikker).
Ik doe nu het volgende:
Voordat ik aansingel om op te stijgen leg ik het zadel verder naar achteren. Zodra ik zit maak ik de singel eventueel nog een gaatje losser.
Gaat echt goed: zadel blijft lekker naar achteren liggen en paard krijgt geen wondjes meer door de singel.
Begrijpen jullie wat ik bedoel?
Groet,
Coralie

Wil schreef op zondag 20 augustus 2006, 0:40:


Zo'n aandacht-verhaal had ik gistermiddag ook.
Vond het tijd om de hoeven te doen (ben een weekje weggeweest, was dus echt nodig).
Maar die vliegen hè... Van die gemene kleine steekmonsters. Ik was weliswaar in de schaduw gaan staan, maar toch.
En om die vliegen weg te kunnen jagen heeft mijn paard een vrij been nodig.
Ik aan het bekappen, en zij haar voet proberen weg te trekken (wat ik niet toelaat). Probeert ze mij weg te trappen!! Shit!
Even opgetreden, stemverheffing. Doe ik eigenlijk nooit bij haar, is niet nodig.
Tot ik me realiseerde wat ik aan het doen was...: haar laten steken door die gemene vliegen omdat ik zo nodig NU haar hoeven moet doen.
Beetje dom dus.
Ben er mee gestopt en heb het 's avonds afgemaakt.

Mijn paard is erg braaf, altijd bereid om mee te werken. Tenzij....
Groet,
Coralie

epona schreef op zondag 20 augustus 2006, 11:51:


De beste oplossing bij problemen is volgens mij:
het probleem in kleine, 'behapbare' stukjes knippen, en veel herhalen. Zo veel als je zelf kunt opbrengen ('t moet niet vervelend worden natuurlijk). Daar los je alle problemen mee op. Krijg je een braaf paard waar je overal mee naar toe kan.
Heb ik toegepast bij het beleren van jonge paarden, en bij het leren om zonder gezelschap van andere paarden uit rijden te gaan.
Coralie

Wil schreef op zondag 20 augustus 2006, 13:07:



Ah ja,
Heel herkenbaar.
Maar als ik dat gewoon accepteer en het paard toch meeneem en ga rijden, dan kan ze heel tevreden zijn na afloop. En zelfs zoiets hebben van: gaan we nu al weer stoppen? Ik had nog best even door willen gaan met rijden...! (Meestal niet hoor, meestal is het: en nu FRETUH.)

Ik begrijp dat gedrag als iets van: nu nog even niet, ik ben net geconcentreerd met iets anders bezig. Net zoals wanneer je iemand opbelt, en die zegt: kan je over een kwartiertje terugbellen, want ik zit te eten...
Groet,
Coralie

eva sychold schreef op zondag 20 augustus 2006, 13:43:


Heb ik nog niet geprobeerd want mijn paard is een beetje kreupel geweest (hoefzweer links achter) en ik ben het voorzichtig weer aan het opbouwen. Draven gaat prima.
Mijn merrie heeft een nogal dikke (gras-) buik. (Is ze drachtig? vragen mensen soms.) En het zadel kan dus echt niet veel verder naar achteren schuiven.

Maar wat Saskia schreef over 'pismerrie' lijkt me voor jouw paard van belang. Esther (Falka) heeft daarover veel geschreven in het verleden, over haar paard Björk. Zoek maar op met de zoekfunctie...
Groet,
Coralie

Een tijd terug was hier diskussie over zitknobbels.
Volgens Peter uit Spanje moet je ACHTER je zitknobbels zitten in het zadel, en niet er OP.

Maar wat volgens mij nog veel belangrijker is, dat is het stuitje.
Ik heb afgelopen week een workshop T'ai Chi gevolgd. En daar is me weer extra duidelijk geworden hoe ontzettend belangrijk de positie van mijn stuitje is:
als ik dat echt helemaal ontspannen laat hangen dan gebeurt er iets wezenlijks. Iets wat met rust, aanwezig zijn in het hier en nu, en niet meer in mijn hoofd zitten te piekeren, te maken heeft.

En waar die zitknobbels dan blijven?
Dat hangt volgens mij helemaal af van (de stand van) het zadel dat je gebruikt!
Groet,
Coralie

Michiel schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 13:48:

Hallo Michiel,
Ik ging altijd met beide paarden rijden tot één van hen dood ging.
Hoe ik dat heb opgelost? Heel simpel. Het probleem in heel kleine stukjes gehakt. Eerst alleen het hek uit en gelijk weer terug, en steeds een stukje verder. Wende eigenlijk onverwacht snel. Deed het wel bijna Iedere dag even, in het begin.
Toen het wandelen goed ging, deed ik het zadel erop. Op de terugweg er op gaan zitten. En toen dat al gauw goed ging, er op na een klein stukje wandelen (dat doe ik zo altijd, vroeger met het andere paard erbij ook: ze eerst een stukje laten inlopen voor ik er op ga zitten).

Nu ga ik heerlijk alleen uit rijden, zonder enig probleem.

Ik merk wel dat mijn eigen gevoel een grote rol speelt. Als ik nerveus ben, is mijn paard het ook. Eigenlijk is paardrijden: de kunst van het omgaan met je eigen emoties!! :)
Groet,
Coralie

CooLLady schreef op zondag 27 augustus 2006, 0:06:



Hallo Milena,
Het 'heen wel lopen 3kilometer en dan terug rijden' is dus al een hele prestatie begrijp ik.
Mijn tip: zoek uit waar het probleem precies begint.
En ga dat dan steeds herhalen, waarbij je het zo veilig mogelijk houdt.

Misschien wil je teveel tegelijk?
Ik merk wel eens bij mezelf, als het allemaal goed gaat, dat ik zin heb in meer. Toch maar en stuk verder gaan dan ik eerst had gepland.
Dan moet ik mezelf echt even toespreken: nee, niet doen, houd je aan je plan. Als het mis gaat kan je weer helemaal opnieuw beginnen...

En wat dat onzeker voelen betreft: het gekke is dat je die onzekerheid kunt voelen en tegelijkertijd toch in je kracht blijven (je verbonden blijven voelen met hemel en aarde); zoiets als 'ontspannen in je onzekerheid'. Als ik dat doe, ontspant mijn paard ook meteen.
Groet,
Coralie

Elzaliene Proost schreef op vrijdag 8 september 2006, 12:55:


Hallo Elzaliene,
Ik kwam laatst langs een stuk ('natuur'-) land met Konikpaarden erin.
Die hadden allemaal prachtige Rasta staarten en manen. Prachtig om te zien :).
Groet,
Coralie

Elzaliene Proost schreef op zondag 10 september 2006, 13:18:


Hallo Elzalien,
Als ik zo jouw verhaal lees, dan gaat het om aandacht.
Zodra er iets is dat jouw paard Mike zijn aandacht sterker trekt dan jij, dan ben je hem kwijt.
Is het een optie om in situaties waarin je kan verwachten dat dit gaat gebeuren, extra om zijn aandacht te vragen?
Hem bijvoorbeeld in zijn ogen kijken, met de vraag om op te letten.

Ik heb dat iemand zien doen en dat werkte goed.

Misschien is dat ook bij het voeten geven het geval, dat zijn aandacht er niet bij is.

(Bij mijn paard is het niet willen geven van een voet altijd een teken dat ze niet op het andere voetje wil gaan staan omdat het pijn doet (ze wil bv. links achter niet geven omdat ze rechts achter niet wil belasten). Dat respecteer ik altijd. Maar in het geval van Mike is dat waarschijnlijk niet aan de orde?)

En verder zou ik geduld proberen te hebben, en toch vasthoudend zijn. Net zolang zijn aandacht blijven vragen, totdat hij het doet. Rustig maar met volle overtuiging dat je zijn aandacht echt wilt, en verwacht te krijgen.

Hij is nu eenmaal zo, dat zal je moeten accepteren. Daar moet dan van jouw kant tegenover staan dat je volhoudt totdat je je zin krijgt.
Met voetje optillen bv. zou ik niet naar fase 4 gaan, maar gewoon blijven vragen, en zijn aandacht er weer bij vragen. Op een gegeven moment zal hij het voetje geven volgens mij.
Groet,
Coralie

Edith Hartog schreef op zondag 17 september 2006, 13:27:


Hallo Edith,
Ik reed al met een halster lang lang lang voordat PaardNatuurlijk bestond. En biks voerde ik ook al nooit. IJzers eronder? Welnee!
Er zijn altijd al meerdere stromen geweest in paardhoudersland. Zo'n beetje de 'boeren tegenover de rijkelui', het weiland tegenover de manege-stalling.
Maar de manege-methode heeft steeds meer de overhand gekregen. En daarbinnen is er ook steeds meer getuttel gekomen. Vroeger zag je zelden dekens op de manege's, en scheren was er al helemaal niet bij.

Waar ik PaardNatuurlijk echt enorm dankbaar voor ben is het Natuurlijk Bekappen. Het besef dat de meeste paarden zieke hoeven hebben, en dat je die weer prachtig gezond kunt krijgen door NB. Wat een godsgeschenk!
Groet,
Coralie

jose schreef op zaterdag 16 september 2006, 22:36:


Hallo Janna,
Helemaal bitloos, en in principe dekenloos (behalve bij veel regen en wind in een wei zonder schuilgelegenheid, dan een regendeken).

Maar ik begrijp heel goed dat het wel eens schipperen is omdat de situatie of het paard niet gemakkelijk bitloos of dekenloos mogelijk maakt.
En iedereen heeft zijn eigen proces hierin door te maken.
't Zou fijn zijn als daar op dit forum meer respect voor was...

Coralie