eddy DRUPPEL schreef op woensdag 30 augustus 2006, 14:10:


Durf me er haast niet mee te bemoeien, als niet al te geschoolde ruiter, maar wat bij mijn fjorden (ook niet van die al te vlotte paarden, op sommige na) erg goed helpt om goed te leren aangallopperen is: heel veel overgangen rijden. Dus, paar sprongen galop, terug naar rustige draf en weer aangallopperen. De eerst keer (keren) moet je dan vrij veel druk gebruiken, maar dat gaat al snel beter. Mijn eerste fjord heb ik op deze manier ook uit stap en stilstand leren aangallopperen.

Groet, Els.

Annemieke B schreef op woensdag 30 augustus 2006, 21:16:


Ik ga dat eens proberen. Het lijkt nu, waarschijnlijk door de ontstekingsremmer, allemaal wat dunner te worden tussen zijn benen. Denk dat het in het geval van Willem dus heel belangrijk is om de boel geregeld schoon te kunnen maken. Als hij ontspannen is zal dat allicht makkelijker gaan.

Bedankt, Els.

Wil schreef op woensdag 30 augustus 2006, 21:24:


Nagels als je paarden hebt? Kan dat? Ik houd die van mij altijd superkort, anders zien ze er niet uit... Altijd wel vuil eronder.

Els.

Wil schreef op woensdag 30 augustus 2006, 21:21:


Arme Wil, weer een nieuw probleem. Weet niet of het een vitamine of voedingsprobleem is, maar heb wel het volgende ervaringsverhaal.
Vlak bij ons staan een paar shetten, die behoorlijk verwaarloosd worden. Twee winters terug tig keer de dierenbescherming gebeld, maar dat haalde niets uit. In het voorjaar, toen ze begon te verharen, kreeg de merrie helemaal een leren rug, d'r zat geen haar meer op. Toen pas viel het ook anderen op hoe mager ze was en werd de bereden politie ingeschakeld. Sindsdien krijgen ze iets meer te eten.
Het voorjaar daarna verhaarde de merrie weer normaal, geen leren rug meer gezien, dus het kan best iets met voeding te maken hebben. (Waarmee ik uiteraard niet wil zeggen dat jij Chaser verwaarloost, hoor, alleen dat het in dit geval toch volgens mij een voedseltekort was.)

Gr. Els.

Wil schreef op woensdag 30 augustus 2006, 20:57:


Mijn ervaring is dat de paarden door het overgangen rijden voorwaartser worden. Mijn instructeur zei altijd: je moet ze wakker schudden. En zeker bij van die "trage" paarden heeft het effect. Ook stap, draf, terug naar halthouden en weer wegdraven werkt. Je moet wel de intervallen afwisselen, anders heb je inderdaad kans dat het paard wil gaan bepalen waar het gaat stappen, draven of gallopperen. Ze zijn zo slim.....
Ik pas het trouwens langs de weg ook toe. Niet vlot weggaan is een gang terugschakelen en opnieuw wegrijden. Hebben ze zo door, want juist dáár willen ze best graag wat harder.

Els.

sandratien schreef op donderdag 31 augustus 2006, 9:51:


Waar het in dit item ook om ging is dat het paard een goede overgang maakt. Ik merk aan Froukje heel goed, wanneer ze wil gaan draven. Dat laat ik haar doordat ze op sommige stukken nog wat gevoelig loopt ook zelf bepalen. Maar daarom mag ze nog geen slechte overgang rijden. Niet zo van éérst heel hard stappen en dan draf. Of; héél hard draven en dan in galop vallen. Ze kan een goede overgang op de achterhand maken en dat verwacht ik gewoon van haar. Doet ze het niet, dan neem ik haar terug tot een rustige gang en start opnieuw. Het lijkt mij gewoon belangrijk om je paard goed op de achterhand te laten lopen, of je nu dressuur, western of gewoon recreatief rijdt.
Een wat minder voorwaarts paard heeft de neiging om slecht op je benen te reageren en maar gewoon wat weg te hobbelen. Het steeds opnieuw overgangen rijden werkt hier heel positief op. De fjorden die ik tot nog toe gehad heb, liepen na verloop van tijd allemaal goed voor je been weg, zonder veel druk en vanuit de achterhand. Er zullen vast wel heel veel andere manieren zijn om het je paard aan te leren, maar deze is vrij eenvoudig en ook voor een niet zo heel goede ruiter (waar ik mezelf nog altijd toe reken) toe te passen.

Groetjes, Els.

Wil schreef op maandag 4 september 2006, 14:00:


Is bij mij nog maar zo kort geleden... Maar toch, voor ik me op het forum durfde wagen, toch eerst héél PN en HN gelezen (En als je dat gedaan hebt, heb je eigenlijk geen excuus meer). Het is moeilijk om je oude gewoontes op te geven en vooral in het begin twijfel je heel vaak. Toch denk ik dat het in je moet zitten om "om" te gaan. Misschien ook op andere vlakken met het reguliere je neus hebben gestoten. Je moet zelf gaan denken wat je aan het doen bent en kunt niet meer achter smid, veearts en alles wat je "geleerd" hebt aanrennen. Pfff, best moeilijk hoor.
Hoor om me heen ook zo vaak: "Ja, maar zo deed ik het met mijn vorige paard ook!" of "Ja, maar de hoefsmid zegt..." etc. etc. En ja, ik deed het met mijn vorige paarden ook anders en ik luisterde ook naar mijn hoefsmid. Uiteindelijk is het Piet geweest die mij, met zijn soms harde antwoorden, op de feiten heeft gedrukt en daarvoor HULDE.

Groetjes, Els.

Afgelopen weekend ben ik op bezoek geweest bij Wil om kennis met haar en haar paarden te maken. Hier een kort verslag over mijn eerste ervaring met de Tennessee Walkers.

Catcher, de driejarige hengst is een lieve banjer. Superactief, aanhankelijk en overal belangstelling voor. Het is ontzettend moeilijk zijn aandacht te krijgen en dan ook vast te houden. We zijn met hem aan de wandel geweest. Wat dan onmiddellijk opvalt is dat hij zijn naam "Walker" eer aan doet. Hij stapt heel ruim en zelfs als hij dat rustig doet moet ik, met mijn korte mensenbeentjes, bijna rennen om hem bij te houden. Hij komt nogal onverschrokken over en op hem nog niet erg bekend terrein (en met andere paarden in de buurt) raakt hij alle aandacht voor je kwijt.
Wat verder aan hem opvalt is dat hij zich nog niet zo bewust lijkt van zijn lijf en leden. Zijn benen slungelen og alle kanten op. Hij vind het heel gezellig als je bij hem in het land de mest komt rapen. Wil alles zien wat je doet en laat zich dan maar moeilijk wegsturen als 'ie in de weg staat. Dit was voor mij ook voor het eerst dat ik zo "close" met een hengst bezig ben geweest, maar dat viel reuze mee.

Chaser is een zwartbonte (of is het een andere kleur, Wil?) ruin. Hij is niet "piep" meer en straalt rust uit. Hij wil je graag even leren kennen en laat zich dan gewoon overal aanraken. De eerste dag dat ik er ben gaan we zijn hoeven bekappen. Het verbaasd mij hoe rustig hij helemaal los stil blijft staan en hoe gemakkelijk hij zijn benen omhoog houdt. We maken foto's van zijn bekapte hoeven (zie fotoseries).
De dag erna mag ik op hem rijden. Het is een hele overgang van een Fjord met een veelzijdigheidszadel naar een Tennesse Walker met een endurance?zadel. Chaser stapt braaf rondjes door de bak. Hij laat zich gemakkelijk sturen. Je hoeft bijna alleen maar te denken welke kant je opwilt en hij gaat al. Na een tijdje stappen durf ik de "walk" te proberen. Chaser heeft maar heel weinig been nodig om te versnellen. De walk voelt voor mij heel apart. Ik heb nog nooit op een gangenpaard gereden en vind het moeilijk het ritme onder me te herkennen. Je kan de gang heel makkelijk uitzitten. Af en toe valt Chaser in de Gallop-walk ook al zo'n aparte gang.
Daarna gaan we, met Wil op de fiets mee, een buitenritje maken. Inmiddels heb ik alle vertrouwen in Chaser. Ook langs de weg laat hij zich makkelijk rijden. Hij schrikt (bijna) nergens van, maar is wel nieuwsgierig. Zo heel anders dan mijn eigen Froukje, die altijd overal spoken ziet. Ik rijd hem bijna de hele rit met één hand, ook in de walk, die steeds vertrouwder begint te voelen.

Wil, ik vond het een fantastische ervaring! Vooral de superlichte hulpen waar Chaser op reageert waren volkomen nieuw voor mij. Ik heb nog veel te leren. Bedankt voor dit heerlijke weekend,

Els.