Ik ken deze site nu ruim een jaar en bezoek 'm zeer regelmatig, en toch kent niemand me hier. Omdat ik vooral veel lees en zeer weinig tot niets post. En dat heeft er mee te maken dat sommige mensen erg fel en afkeurend zijn in hun reacties en ik me daardoor niet altijd vrij voel om mijn vraag te stellen of mijn verhaal te doen. Ik ben zelf begonnen op een manege, en heb daar mijn toenmalige 'verzorgpony' letterlijk van de slacht gered. Op een gegeven moment kwam ik deze site tegen, wat voor mij echt een verademing was. Eindelijk bevestiging, mijn ideeën waren niet zo gek als de mensen op de manege vonden. En toch is het dan moeilijk om zomaar afstand te doen van wat er in al die manegejaren in is gestampt, terwijl alle mensen om je heen nog heel traditioneel bezig zijn en jouw manier afkeuren.
Ik heb mijn pony nu 3,5 jaar en er viel heel wat te veranderen, zowel in haar gedrag als in haar lichaam. Nu rijd ik bitloos en met een barebackpad, maar er zijn ook een hoop dingen die voor mij en mijn pony niet bleken te werken, zoals een boomloos zadel. Door mij zijn er nu een aantal mensen op mijn stal die wel met een boomloos zadel rijden, waarbij het super gaat. Ik ben een jaar lang ook met natuurlijk bekappen bezig geweest, en hoewel dat voor mijn eigen pony helaas niet mocht gaan zoals ik gehoopt had zijn er nu meerdere paarden bij mij op stal die blootsvoets door het leven gaan, en die ik zelf bekap. Ja, mijn pony heeft dus wel ijzers onder haar voeten, en ik weet hoe daar over gedacht wordt hier. Ik voel me daardoor als persoon ook afgekeurd hier op deze site. Mijn pony heeft echter zonder ijzers ruim een jaar zo kreupel gelopen dat ik het op een gegeven moment niet meer aan kon zien. Hoefschoenen van smit aangeschafd maar die bleef ze lastig vinden, stap ging nog net maar een drafje konden we wel vergeten. Haar hoeven zagen er verder prachtig uit, geen gebrokkel en gescheur en zelfs haar voorhoefjes waar 12 jaar ijzers onder gezeten hadden begonnen mooi hol te trekken. Niets aan te zien. Uitstekend begeleid door mijn 'hoefsmid' (natuurlijk bekapper). Helaas geen optimale omstandigheden op de pensionstal. Wel van 9 tot 4 buiten in paddocks, maar hele kleine. Helaas ook de enige stal bij mij in de buurt waar de paarden überhaupt buiten komen. Aangezien ik student ben en alles op de fiets moet doen geen andere mogelijkheid voor mij.
Bijna anderhalf jaar lang artsen bij haar gehad, röntgenfoto's gemaakt, osteopaten erbij, ga zo maar door. Er kon niets gevonden worden wat haar kreupelheid anders kon veroorzaken. Toen toch maar besloten om te kijken of het verbeterde als ik er weer ijzers onder zou laten slaan. En binnen twee weken liep ze weer goed. Ik vind het nog steeds een vervelend besluit maar ik heb haar nog nooit zo ongelukkig gezien als in de periode zonder ijzers. Ook ben ik nog steeds overtuigd van de wonderen van het natuurlijk bekappen, maar niet meer voor mijn pony. Verder zo natuurlijk als ik kan. Maar ook hier weer niet thuis.

Wil schreef op zondag 17 september 2006, 21:14:


Bedankt voor je reactie Wil. Ik ben het inderdaad met je eens dat een jaar proberen niet altijd lang genoeg is, maar het was voor mij een lang jaar met veel zorgen om hoe slecht mijn pony ging lopen. Ik kon het gewoon niet meer aanzien, en ja dat is egoïstisch. Ik ben wel van plan om het natuurlijk bekappen bij haar nog een keer een kans te geven, maar niet terwijl ze nog bij deze pensionstal staat. De omstandigheden zijn simpelweg niet goed genoeg om het uiteindelijk een succes te laten zijn. Hopelijk binnenkort afstuderen, werken en een auto zodat ik verder naar een stal kan zoeken.

Maar goed, wat ik bedoel te zeggen met mijn verhaal, is dat er genoeg mensen zijn die het beste voor hebben met hun paard, ze zo natuurlijk mogelijk willen houden, veel nadenken over wat dat dan precies allemaal inhoudt, open staan voor nieuwe ideeën en ga zo maar door, maar zij niet altijd de mogelijkheden hiertoe hebben. Je kent hun verhaal niet dus ik vind niet dat je zomaar over hen kunt oordelen. Maar dan liever zo natuurlijk mogelijk dan er gewoon helemaal niet mee bezig zijn. En op het moment dat 'nieuwe' mensen op deze site een kijkje komen nemen is het jammer als ze zich meteen afgekeurd voelen omdat ze nog niet 'volledig natuurlijk' bezig zijn, ook al zijn ze op de goede weg. Niet iedereen denkt hetzelfde en niet iedereen is zo kritisch als de mensen op deze site, maar ik zou het liefst hebben dat iedereen zoveel mogelijk natuurlijk met zijn paard bezig is. Ikzelf probeer op mijn stal zoveel mogelijk mensen te overtuigen en mee te krijgen in bitloos rijden, natuurlijk bekappen enzovoort, maar dat doe ik niet door hen constant te bekritiseren of zich minder te laten voelen. En als zij dan ook maar een klein beetje van mij over willen nemen ben ik daar ook al blij mee, beter iets dan niets.
Er zijn verder maar weinig plekken waar je zoveel informatie kunt verkrijgen en zoveel goede discussies kunt volgen als hier, ik ken er zelfs geen één. Dus mensen kunnen zeggen dat 'mensen zoals ik' dan maar op een andere site moeten gaan zitten, maar voor mij is dat geen optie. Ik blijf dus maar gewoon lekker hier van jullie lezen en neem mee wat ik wil en wat ik kan.

marjolijn schreef op woensdag 20 september 2006, 18:34:


Ik ben twee weken geleden nog op mijn oude manege geweest om te proberen een oud verzorgpaardje daar vandaan te kunnen halen. Arme dier staat al 16 jaar met zijn hoofd aan een ketting aan de muur, in een stand. Vanaf dat hij twee jaar was al. Bij de vorige eigenaren mochten ze tenminste nog op het land in de zomer en in de winter regelmatig los in de rijbak. Maar nu staan ze gewoon 22 uur aan die ketting vast, en moeten ze twee uur rondrennen terwijl ze van hot naar her geschopt, getrokken en geslagen worden. En ze mochten pas op het land deze zomer toen alle klanten op vakantie waren dus er geen lessen meer gegeven konden worden. Twee hele weken hoor!
En hoezo wordt er wel vanalles gedaan om al die arme beren en apen uit hun kleine kooitjes te halen, en mag dit wel gewoon allemaal nog?

Beste allemaal,

Ik heb net een tijdje zitten zoeken in alle berichten op dit forum, maar heb toch nog wat vragen over hoe jullie je materiaal onderhouden. Mijn probleem zit 'm vooral in mijn renetten, of eigenlijk in de manier waarop ik deze slijp, denk ik.Toen ik mijn eigen NF pony nog bekapte ging dit altijd prima, haar hoeven waren niet al te hard (maar groeiden wel keihard) en de steunsels daar kwam ik zo doorheen, alsof ze echt zin hadden om los te laten. Bij het arabiertje van mijn vriendin werd dit echter al een probleem, zijn hoeven waren zo hard dat ik die steunsels niet makkelijk weg kreeg. En momenteel kom ik er helemaal niet meer doorheen.
Mijn eigen pony staat nu (tijdelijk) weer op ijzers (lang verhaal, ze is al anderhalf jaar kreupel -waarvan 14 maanden zonder ijzers- maar er kan maar geen oorzaak gevonden worden, druk bezig met allerlei kreupelheidsonderzoeken en röntgenfoto's, maar ze kon absoluut niet zonder ijzers op harde ondergrond draven, en dat was volgens de dierenartsen nodig voor de onderzoeken) dus ik kan niet bij haar checken of het bij haar hoeven nog wel gaat. Mijn natuurlijk bekapper komt niet meer bij mij dus aan hem kan ik het niet vragen. Hij heeft het me ooit voorgedaan maar kennelijk doe ik iets niet goed. In mijn map van Pete Ramey kan ik het ook niet vinden.
Hoe kun je nou het beste je renetten slijpen? Ik schaam me er enigszins voor dat ik dit nou moet vragen maar het lijkt me niet normaal dat ik de steunsels van dat arabiertje niet eens meer weg krijg, dus ik doe echt iets fout.

Gisteren werd ik gebeld door iemand die vroeg of ik eens naar de hoeven van haar shetje kon kijken en er meteen iets aan kon doen omdat er overal gaten en scheuren in zaten (ze waren veel te lang). Aanstaande vrijdag ga ik er heen dus ik wil uiteraard dat mijn renetten goed geslepen zijn als ik daar aankom. (Erg leuk trouwens, het is 'maar een shetje' maar toch weer iemand over de dam!)

Saskia Kooger schreef op zondag 1 oktober 2006, 13:30:


Hoi Saskia,

Ik heb verschillende verhuizingen met mijn eigen paard en paarden van mijn vriendin meegemaakt. De eerste verhuizing van mijn eigen paard was 4 jaar geleden toen ik haar bij de manege weghaalde en naar een pensionstal bij mij in de buurt bracht. De omstandigheden op de manege waren zo slecht dat toen ze op de pensionstal voor het eerst in een box stond, ze er al niet eens meer uit wilde (op de manege stond ze in een kleine stand met haar hoofd aan een ketting aan de muur). Ze leek het geweldig te vinden, en elke keer als ik haar eruit haalde en los liet rende ze weer terug haar stal in, maar dit kan ook komen doordat het een angsthaas is en ze niets gewend was en haar box waarschijnlijk veiliger vond. Ondanks de sterk verbeterde omstandigheden en haar enorme opleving omdat ze nu eindelijk lekker buiten kwam in een paddock, was ze een lange tijd angstig. Ook omdat ze niet veel gewend was (op de manege was het van de stal naar de bak en weer terug en dat was het). Wat ik met haar gedaan heb is dag in dag uit (ook meteen de eerste dag al) het terrein verkennen. Ging natuurlijk gepaard met een hoop geblaas en gesnuif en protest, maar met een hoop geduld en lieve woordjes hebben we langzaam alle 'enge' dingen uitgebreid bekeken en besnuffeld. Dat is voor haar denk ik het belangrijkst geweest. De eerste dagen ben ik heel veel bij haar geweest, daarna heb ik haar lekker met rust gelaten om haar bij te laten komen. De verhuis-stress was toen snel over.

Binnen deze stal heb ik ook een keer van box moeten verhuizen. Ik stond naast een oude ruin, en er was een vrouw bij mij op stal die haar oude merrie graag naast die ruin wilde hebben omdat dat zulke goede maatjes waren (opa en oma noemden we ze). Mijn pony ging dus in haar box en die van haar in de mijne. Ik ben met haar mee de box in gegaan en heb haar daar eten gegeven en gepoetst en vanaf dat moment wist ze dat dat haar nieuwe plekje was. Ze liep er vanzelf in en ging nooit meer naar haar oude plekje. Alleen met haar nieuwe buren was ze minder blij. Veel getrap tegen de zijkanten van de box.
De oude merrie van die vrouw was helemaal niet meer te kalmeren, veel getrap tegen de wand en gegil naar haar 'maatje' en elke dag bezweet op stal. Na een week besloot de vrouw om toch maar weer terug te ruilen omdat het gedrag van haar merrie niet verminderde. Vanaf de minuut dat ze weer op haar oude plekkie stond as het over, de merrie was weer de rust zelve. En die van mij vond het ook weer prima. Een keer eten gegeven in haar oude box en het was weer helemaal haar plek.

Ik hoop dat dit voorbeelden zijn waar je iets mee kunt!