Beste allemaal,

Ik heb net een tijdje zitten zoeken in alle berichten op dit forum, maar heb toch nog wat vragen over hoe jullie je materiaal onderhouden. Mijn probleem zit 'm vooral in mijn renetten, of eigenlijk in de manier waarop ik deze slijp, denk ik.Toen ik mijn eigen NF pony nog bekapte ging dit altijd prima, haar hoeven waren niet al te hard (maar groeiden wel keihard) en de steunsels daar kwam ik zo doorheen, alsof ze echt zin hadden om los te laten. Bij het arabiertje van mijn vriendin werd dit echter al een probleem, zijn hoeven waren zo hard dat ik die steunsels niet makkelijk weg kreeg. En momenteel kom ik er helemaal niet meer doorheen.
Mijn eigen pony staat nu (tijdelijk) weer op ijzers (lang verhaal, ze is al anderhalf jaar kreupel -waarvan 14 maanden zonder ijzers- maar er kan maar geen oorzaak gevonden worden, druk bezig met allerlei kreupelheidsonderzoeken en röntgenfoto's, maar ze kon absoluut niet zonder ijzers op harde ondergrond draven, en dat was volgens de dierenartsen nodig voor de onderzoeken) dus ik kan niet bij haar checken of het bij haar hoeven nog wel gaat. Mijn natuurlijk bekapper komt niet meer bij mij dus aan hem kan ik het niet vragen. Hij heeft het me ooit voorgedaan maar kennelijk doe ik iets niet goed. In mijn map van Pete Ramey kan ik het ook niet vinden.
Hoe kun je nou het beste je renetten slijpen? Ik schaam me er enigszins voor dat ik dit nou moet vragen maar het lijkt me niet normaal dat ik de steunsels van dat arabiertje niet eens meer weg krijg, dus ik doe echt iets fout.

Gisteren werd ik gebeld door iemand die vroeg of ik eens naar de hoeven van haar shetje kon kijken en er meteen iets aan kon doen omdat er overal gaten en scheuren in zaten (ze waren veel te lang). Aanstaande vrijdag ga ik er heen dus ik wil uiteraard dat mijn renetten goed geslepen zijn als ik daar aankom. (Erg leuk trouwens, het is 'maar een shetje' maar toch weer iemand over de dam!)

Saskia Kooger schreef op zondag 1 oktober 2006, 13:30:


Hoi Saskia,

Ik heb verschillende verhuizingen met mijn eigen paard en paarden van mijn vriendin meegemaakt. De eerste verhuizing van mijn eigen paard was 4 jaar geleden toen ik haar bij de manege weghaalde en naar een pensionstal bij mij in de buurt bracht. De omstandigheden op de manege waren zo slecht dat toen ze op de pensionstal voor het eerst in een box stond, ze er al niet eens meer uit wilde (op de manege stond ze in een kleine stand met haar hoofd aan een ketting aan de muur). Ze leek het geweldig te vinden, en elke keer als ik haar eruit haalde en los liet rende ze weer terug haar stal in, maar dit kan ook komen doordat het een angsthaas is en ze niets gewend was en haar box waarschijnlijk veiliger vond. Ondanks de sterk verbeterde omstandigheden en haar enorme opleving omdat ze nu eindelijk lekker buiten kwam in een paddock, was ze een lange tijd angstig. Ook omdat ze niet veel gewend was (op de manege was het van de stal naar de bak en weer terug en dat was het). Wat ik met haar gedaan heb is dag in dag uit (ook meteen de eerste dag al) het terrein verkennen. Ging natuurlijk gepaard met een hoop geblaas en gesnuif en protest, maar met een hoop geduld en lieve woordjes hebben we langzaam alle 'enge' dingen uitgebreid bekeken en besnuffeld. Dat is voor haar denk ik het belangrijkst geweest. De eerste dagen ben ik heel veel bij haar geweest, daarna heb ik haar lekker met rust gelaten om haar bij te laten komen. De verhuis-stress was toen snel over.

Binnen deze stal heb ik ook een keer van box moeten verhuizen. Ik stond naast een oude ruin, en er was een vrouw bij mij op stal die haar oude merrie graag naast die ruin wilde hebben omdat dat zulke goede maatjes waren (opa en oma noemden we ze). Mijn pony ging dus in haar box en die van haar in de mijne. Ik ben met haar mee de box in gegaan en heb haar daar eten gegeven en gepoetst en vanaf dat moment wist ze dat dat haar nieuwe plekje was. Ze liep er vanzelf in en ging nooit meer naar haar oude plekje. Alleen met haar nieuwe buren was ze minder blij. Veel getrap tegen de zijkanten van de box.
De oude merrie van die vrouw was helemaal niet meer te kalmeren, veel getrap tegen de wand en gegil naar haar 'maatje' en elke dag bezweet op stal. Na een week besloot de vrouw om toch maar weer terug te ruilen omdat het gedrag van haar merrie niet verminderde. Vanaf de minuut dat ze weer op haar oude plekkie stond as het over, de merrie was weer de rust zelve. En die van mij vond het ook weer prima. Een keer eten gegeven in haar oude box en het was weer helemaal haar plek.

Ik hoop dat dit voorbeelden zijn waar je iets mee kunt!