Piet schreef op maandag 2 oktober 2006, 13:23:


En het boekje van Tom Dorrance, Piet heb je dat al gelezen?
Heb ik je jaren geleden al eens aangeraden, Tom heeft Bill alles geleerd :) Voorzover een mens je iets kan leren natuurlijk. Bijna alles leer je door het simpel weg te doen, van het paard zelf dus.

Soms zie ik mezelf wel eens loslaten, terwijl Jur alleen nog maar overweegt wat ik wil. Dan beloon ik hem al hartelijk als hij nog vollop van plan is rechts te gaan. No way natuurlijk, de strijd is dan weg en ik
geef hem mijn goede humeur, "oke dan bij jou is het ook leuk" zoiets gebeurd er dan, vertrouwen geven dat hij meegaat en verhinderen natuurlijk als het toch anders uitpakt.

Michiel

epona schreef op maandag 2 oktober 2006, 16:41:


Tsa ook met een goed verkeersmak paard kun je daar maar op
één manier veilig rijden, en dat is midden op de weg, totdat de auto bijna stil staat en dan in de berm.

Het risiko dat een onwetende hard en kort langs je heen rijd is anders te groot.

Michiel

Nils Vellinga schreef op maandag 2 oktober 2006, 20:12:


Eigenlijk bekapt hij natuurlijk, maar dat kan nog niet overal gezegt worden :) Grapje hoor ik val de man niet persoonlijk aan, alleen goed te weten welke richting iemand aanhangt of hij nou Raf heet of Frans. En dat had je niet in je bericht gezet Perinda, dus vermeld ik dat. En ja ik heb teveel gevoeligheids verhalen gehoord van Strasser bekapping.

Michiel

e m kraak schreef op dinsdag 3 oktober 2006, 17:55:


Als je 112 belt, hou dan de lijn open, alles wordt opgenomen.
Roep dan het kenteken nr en zeg wat er gebeurd is, ga naar de chauffeur en doe je beklag, confronteer de man met zijn gedrag
uit de reactie die je krijgt zal er genoeg bewijs zitten, ook al vertrekt hij.

Michiel

Esther schreef op dinsdag 3 oktober 2006, 21:38:


Daar is een "anti paarden op de weg cultuur", dat gaat verder dan een
persoon aanklagen. De politiek informeren, een stuk in de krant, driehoekige borden langs de weg zien te krijgen met paard en ruiter erop.

Michiel

In de geest van Tom Dorrance: "Met paarden ... leren we zowiezo het meeste van gewoon te doen en uit proberen. Bovendien de meeste dingen die verkeerd gaan leer je van anderen".

Zo dat is een wijsheid wat wel mag inzinken dacht ik zo. Echt waar hoor! Ik zie zoveel kinderen het heel goed doen en dan op rijles leren ze hoe hun paard te verpesten en de onderlinge band te verstoren. Je kan wel wat lezen, echter het letterlijk proberen na te volgen, is al fout. Elk paard is anders en je intuitie-kompas zuiver houden op wat goed aanvoelt, is een betere richtlijn dan welk boek dan ook.

Russ Burns heeft me geïnspireerd, tot going with youre horse. Russ zijn vader had veel pony's waar de hele buurd op leerde paard rijden, tien tallen jaren lang, bij Burns kun je het leren! In werkelijkheid had zijn vader allemaal goedkope paarden, die vaak als onhandelbaar binnen gekomen waren. Hij gaf het kind het paard en ging zelf binnen zitten, en liet de kids het allemaal zelf uitzoeken. En dat ging perfect, aldus Russ.

NH is vooral die kinderlijke openheid weer leren toe te passen, vooral door ontleren van alles wat je gezegt is.

Natascha Hartendorf schreef op woensdag 4 oktober 2006, 13:34:


Tom Dorrance zei het zelfde:
Overigens veel goed leesvoer hier.
http://www.eclectic-horseman.com/information/archives.php

A few years ago, Tom helped me teach a young stud to be a gentleman so that I could ride him in public places. In addition to the other problems, the horse always resisted slightly when I bridled him. I had to use my thumb to pry his mouth open enough to slip the snaffle between his teeth. Tom no doubt noticed this problem the first evening, but never mentioned it until the third morning when he suggested that we work on the bitting problem.
We confined the horse in a narrow space. Tom directed me through a series of exercises to encourage him to open his mouth at my suggestion. I held the horse’s head in my arms and between my arms and my body. Sometimes when he resisted more vigorously, I had to hang on real hard. When he became agitated, I tried to calm him by petting softly. During one of the episodes when I was petting, Tom said, "Your hands are too hard."

I had been stroking him very lightly and replied, "I’m touching him a soft as I can."

Tom looked at me and, I suspect, struggled to keep from exhibiting frustration, then after a few seconds he tapped his chest with the ends of his curled fingers, and said very quietly, "It comes from the heart." He spoke in a lower voice than he had before and conveyed strong emotion. It was a strangely intimate moment—almost embarrassingly so. It was as if I had forced him to open his soul to me so that I could see something so fundamentally important that I should have known it already.

I stopped and for a few seconds I thought about the horse and how much I liked him. When my intentions became good, my hands changed—they softened. Although I had been touching the horse very lightly, my fingers had been rigid—it had been as if I had been trying to comfort Buddy by touching him lightly with a board. When the tension went out of my fingers, my touch became both light and soft. And, I have no doubt that my shoulders and back softened too. My horse certainly did. In a few minutes he took the bit perfectly.
Because the horse had struggled hard enough to approach the limits of my ability to hang on, I’d had to tighten up and go into a competitive mode. For a moment, it might have been appropriate, but when the horse was ready to quit fighting, I stayed stuck in what had become an unsuitable emotional state.

"It comes from the heart." Yes, Tom, you were right. It applies to so many things besides horses.

Michiel

Christel Provaas schreef op woensdag 4 oktober 2006, 16:15:




Als een kind zijn, is voor mij als volwassene wat lastiger.
Kinderen hebben wel frustraties (ook een nadeel) maar hun gedachtes volgen gewoon dat wat er op dat moment gebeurd. Kinderen kijken wakker in het rond, zien en voelen meer, en hun gedachtes volgen dat. Ze zijn meer zoals de paarden ook zijn, helder en wakker in het hier en nu, met eenvoudige gedachtes en vooral zintuigelijk bewust.

Paarden houden hiervan en dat kindbewustzijn verdwijnt door de zuigkracht van ingewikkelde gedachtes. Het is letterlijk een in en uit van helder aanwezig zijn. Soms kan dat zelfs chronisch worden en alleen doorbroken op spaarzame erg fysieke momenten. Ook sterke concentratie op een (mentaal bedacht) doel, doet dit heldere bewustzijn verdwijnen.

Niet alleen als ik paard rij, merk ik vaak op dat ik adem en voel mij lichaam. Geleerd met meditatie. Ik heb weer geleerd meer zintuiglijk bewust te zijn, geluiden op te merken en Jur er voor stil te zetten om samen te luisteren en te kijken.

Ik merk dat gedachtes over hoe de training zou moeten zijn, mij het meeste weghalen van dit kind zijn. Gelukkig is een groot deel van de training mijzelf, immers gevoelig/ontspannen/wakker aanwezig zijn is een belangrijke voorwaarde voor een goede traing van Jur.
Dus volwassen "afwezig" zijn met "belangrijke" gedachtes brengt me vanzelf weer terug in kijken, voelen, zien, genieten.

Vanuit die rust mag Jur ook zijn wie hij is. En ben ik creatiever zie meer mogelijkheden en ben beter afgestemd, meer in harmonie met hem en de situatie. Vanavond reed ik alleen de terugweg naar huis, Jur was iets nerveus vooral toen we die bouwkeet weer tegen kwamen die onverwacht op het grasveld stond in het bos. Ik wachte op welke manier hij er langs zou gaan. Telkens durfde hij weer een paar pasjes. Toen keerde hij en maakte hij de grootst mogelijke cirkel om die wagen om er achter te komen dat er aan de andere kant geen grotere doorgang was. Hij was best ver maar wou toch omdraaien, hier ben ik afgestapt om hem te helpen. En 20 m verder er weer op. Hij was een stukje verder bang voor een tak in de berm, vanaf daar ging ik minder mee, met zijn uitwijk gedrag en merkte dat hij kalmer werd door die correcties.

Michiel

e m kraak schreef op woensdag 4 oktober 2006, 19:45:


Jaa eennracebaan in een achtvorm voor het rechtrichten,
met een tunneltje op het kruispunt, voor het nodige heuvelwerk
ter ontwikkeling van de achterhand.

Michiel

Nils Vellinga schreef op woensdag 4 oktober 2006, 20:37:


Nee hoor, je bericht is een welkome aanvulling om de discussie
van meerdere kanten te kunnen bekijken.

Ik vind het een goede zaak dat ze op deze manier naar Spanje
onderweg zijn. Of de paarden het echt zo zwaar hebben of nog
gaan krijgen is afwachten, de realiteit zal het leren. En zo ja dan word
de tocht afgebroken om de paarden te sparen, zo gaat dat.
Dat er discussie hier over het paard onvriendelijke, is ook een goed
iets, daar zal in de toekomst rekening mee gehouden worden,
en veel paarden en mensen zullen daar weer van gaan profiteren.
De mensen zelf die onderweg zijn hebben een goede tijd,
zonder meer gegund. Mensen die van de tocht horen, en niet de kritiek kennen, zullen warm lopen voor paarden of om ziets soortgelijke te gaan doen. En in hún voorbereiding komen ze dan wel onze kritiek tegen. Tot slot leren we allemaal met kritiek om te gaan en Nils je bent daar een moedig bewijs van.

Michiel
its all in the mind


...

Piet schreef op vrijdag 6 oktober 2006, 8:10:


Ik denk dat Fred en de eigenaar met ijzers kiezen voor nog een tijdje
berijdbaar, totdat het paard naar de slacht moet.
Jij kiest voor herstel van de voet met de rest van zijn leven weidegang,
in de hoop dat daar de hoef niet breekt.

Een tussenoplossing zal er wel niet zijn, even dacht ik aan ...
een slangenklem constructie om de hoef te fixeren, waardoor
er gewoon natuurlijk bekapt kan worden en de klem met hoefschoenen
alleen gebruikt worden met rijden. Hmm niet eens zo gek niet?

Michiel
ps. de slangenklem heeft 3 lipjes aan de onderzijde om omhoogglijden
te voorkomen.