Eva Saegerman schreef op donderdag 12 oktober 2006, 12:22:


Kennis? Vriend? Familie?

Simon Lingbeek schreef op donderdag 12 oktober 2006, 12:35:


Da's allemaal emotie...
Wat ontzettend fijn voor je! Een 4,5-jarig onbedorven paard... man, je bent RIJK!

Isabel van der Made schreef op donderdag 12 oktober 2006, 14:00:


Ben meer dan een beetje geïnteresseerd. Jij bent elke dag 20 minuten op straat gaan stappen met die pads in de schoenen, is het niet? Een maand of twee nu, of zit ik ernaast? Wat heeft Opal voor zolen, plat of hol? Is voornamelijk de hoefzweerderige hoef gevoelig, of zijn ze het allemaal?

Eva Saegerman schreef op donderdag 12 oktober 2006, 15:29:


Nevzorov zijn site en dvd zijn vorig jaar op dit forum al eens uitgebreid besproken en behandeld!

Natascha Hartendorf schreef op donderdag 12 oktober 2006, 15:50:


Simon, wat is precies een "Vlaams Paard"?
Is dat net zoiets als een KWPN, maar dan vlaams? Een KWPB ahw? Een vlaams warmbloed? En is dat hetzelfde als belgisch warmbloed? Of gaat het om een belgisch trekpaard?

Huertecilla schreef op donderdag 12 oktober 2006, 14:56:


Da's precies ook mijn ervaring. Het leuk vinden om bereden te worden is aangeleerd.
Wanneer ik de trailer aankoppel, lopen ze allebei naar de poort om gehalsterd te worden. Helaas kan er maar één mee. Ze stappen zonder aarzelen de sleurhut in, Cadiz zelfs in galop, die doet alles heftig. Die gretigheid is niet omdat de rit in de wiebelkar zo leuk is, maar omdat ze geleerd hebben dat de reis ALTIJD leidt tot iets leuks. Tot iets waar andere paarden zijn, actie en vermaak.
Wederom: een buitenrit of dressuurles die niet in hun belang is, maar die ze geleerd hebben leuk te vinden. Ik ben er namelijk van overtuigd dat het kuddedier paard je stemming oppikt en omdat buitenritten en lessen van een kundig iemand mij erg blij maken, wordt mijn paard het ook. Tis niet zozeer het ontvangen van mijn beloning, maar het delen in mijn pret, wat het optimisme veroorzaakt. Ik voel dat heel duidelijk, bij allebei, hoe verschillend ze ook zijn.

En inderdaad, de kick van de steile duinpaadjes, de uitnodiging van het brede strand, de interactie met de andere paarden, helpen zeker mee.

Ans Jondral schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 9:47:


Ans,

Ik denk dat een paard dat gewend is om samen met jou dingen te ondernemen, het wel degelijk zal gaan missen als dat ophoudt. Paarden houden blijkbaar van waardering. Ik las in de Cavallo een interessant artikel over onderdeurtjes en middenmoters in de kudde, die na een jaar intensieve samenwerking met een mens uiteindelijk hoger in de hiërarchie van diezelfde kudde terugkwamen. Door met een paard te werken, hem te belonen, hem "iemand" te laten zijn, groeit ook zijn zelfrespect en dat is blijkbaar af te meten aan zijn plek in de kudde.
Ik zie er ook beslist niet het nut van in om een paard de rest van zijn leven in de wei te zetten omdat dat zo rielekst voor zijn oude dag of zo goed voor zijn hoeven zou zijn. Let wel: ik heb het over een paard dat gewend is met je te werken. Zo'n Carlos van Piet, die nog steeds geniet van een straatritje, dat zegt toch genoeg?
Waarom is Tempête met vervroegd pensioen? Is er helemaal niets wat je met haar kunt doen? ben het even kwijt...

Esther schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 20:30:


Misschien een beetje dom, maar waar staat LDH voor?

Ans Jondral schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 20:37:


Gek, hoe tegenstrijdig met het jubelverhaal over Apache, die clickeren juist eeeenig is gaan vinden en ook zo'n hersenhelft-beest was die niets leuk vond.
Ik ben er trouwens ook van overtuigd dat stilzetten van een paard, hoe chronisch geblesseerd ook, fysieke achteruitgang betekent. Ik heb dat zelf ervaren toen Buck 8 maanden op rust stond wegens een vermeende blessure. De kreupelheid genas er niet van en zijn stofwisseling kwam op een gevaarlijk laag pitje. Een paard is een dier van de beweging! Pensioen is iets voor mensen die het gewoon accepteren dat ze stijf en krukkig worden.

Waarom denk je dat Tempête de laatste anderhalf jaar socialer was? Er moet toch IETS geweest zijn wat haar raakte?

Peet schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 21:42:


Ben je de laatste anderhalf jaar veel met haar kreupelheid bezig geweest en heb je daarna misschien de pijp aan maarten gegeven? Paarden voelen het wanneer ze belangrijk zijn en voelen het ook wanneer ze uitgerangeerd zijn. Misschien heeft de aandacht voor haar kreupelheid haar goed gedaan en voelt ze nu dat het over is. Uit je woorden proef ik desillusie, dat pikt je paard ook op!
Iemand die paranormaal begaafd is (jaja ik begeef mij hier op glad ijs, sla anders maar over...) en Buck niet kent, liet hem o.a. 'beschrijven' hoe ik 's avonds, het was donker, huilend naast hem op de grond in elkaar zakte met mijn handen voor mijn gezicht geslagen en het had met zijn voorbeen te maken. Vanuit hem kwam een gevoel van: het komt wel goed hoor! Dat moment weet ik mij exact te herinneren, het gebeurde tijdens zijn langdurige kreupelheid, de hoef bleef al weken mooi koel, ik voelde dat 100x per dag en was 's avonds ineens heel warm. Toen kwamen de tranen en ik zakte wanhopig in elkaar.
Het gaat nu niet om dit voorbeeld inhoudelijk en al helemaal niet om de dramatische lading, maar om het feit (ik vind het een feit) dat paarden dat wat er in jouw hoofd omgaat, oppikken en er dus blijkbaar iets van vinden.
Ik filosofeer in het wilde weg, maar kan het niet zo zijn dat Tempête jouw desillusie oppikt? Je hebt je erbij neergelegd dat er niets meer aan te doen is, da's voor jullie allebei geen vrolijkmakende gedachte, niet?

Ans Jondral schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 12:03:


Ik heb het paranormale stuk beslist niet genoemd omdat dat een optie voor jou zou zijn. Je komt nogal "aards" over, als ik het zo mag noemen
De reden om het aan te halen was dat het voor mij aantoont dat je paard je veel meer 'leest' dan je zou denken. Er zit een volledige ziel in met een volgroeid karakter. Ook al is je merrie een ongenaakbare, die bestaan als menstype ook, maar ze hebben wel degelijk gevoelens. Het geven van aandacht zoals een zorgvuldige geduldige poetsbeurt, uitgebreid hoeven verzorgen en haar bv prijzen voor het lange stilstaan, kan al heel wat teweeg brengen, ook al denk je dat er niets gebeurt omdat ze bv weg kijkt. Je paard is wellicht een binnenvetter, die de dingen in zichzelf verwerkt en ogenschijnlijk weinig toont.
Dat betekent niet dat het er niet is!
Enne... ga je zelf geen schuldcomplex aanpraten dat je het niet zo erg meer ziet zitten met haar, dat is een heel normale reactie.

Spirithorses schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 21:03:


Hoe angst en onzekerheid regeren over een kampioen...
Dat ze op vrijdag de 13e een interview durfde te geven! Dapper hoor.

Esther schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 21:54:


Ik heb bij Buck in juni een bloedtest laten doen, omdat ik hem aldoor erg stijf, TE stijf vond bij het het begin van de rijderij. De eerste draf verviel altijd in slap hobbelgalopperen. Je went eraan, maar normaal vond ik het niet. Zolang ik hem heb (10 jaar) verdenk ik hem van stofwisselingsstoornissen, maar kon er nooit de vinger op leggen. Hij heeft aanleg voor bevangenheid en floreert bij hard werken. De IR-test hadden we gedaan, maar magnesium bracht niet de te verwachten oplossing.

Uit de bloedtest bleek volgens de da niets afwijkends. Zijn LDH was 445, wat iets verhoogd is omdat het <400 hoort te zijn. Ik vermoedde, mede na het lezen van een engels artikel over ponies versus paarden, dat bij hem zetmeel, snelle koolhydraten en suikers de boosdoener zijn, dus ik heb zijn voer vanaf juli (hij kreeg een halve schep muesli en een halve schep haver op werkdagen) afgebouwd naar helemaal niets, ook niet bij zware ritten. Een halve baal hooi per dag, 2 uurtjes weiland, 1 Pavo mineralenkoek en een himalayasteen (andere likstenen gebruikte hij nooit, deze VREET ie) en hij is weer SOEPEL! Hij kan een middendraf die hij van zijn levensdagen nooit gekund heeft, zijn laterale spieren kunnen die rek en trek nu blijkbaar aan. Daarbij is zijn energie hetzelfde gebleven, blijkbaar had hij daar zijn krachtvoer niet voor nodig.

Ik weet zeker dat die spierstofwisseling iets met dat LHD te maken heeft, maar hoe het precies zit, weet ik niet. Waar ik wel van overtuigd ben, is dat je een ponytype, ook al lijkt hij op een paard, veel mineralen en arm ruwvoer moet geven.

van lennep schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 18:25:


Weidekoeken van Pavo bevatten 2,2 mg/kg selenium en 1800 mg/kg vitamine E.

ingrid van der post schreef op zondag 15 oktober 2006, 16:38:


Elk paard heeft artrose, vanaf het moment dat hij geboren wordt. Dit vertelde althans dierenarts Rob van Wessum op een lezing over rugproblemen. Pas als het paard er last van krijgt, maak je er werk van.
Je kunt zodanig (leren) rijden dat een artrosepaard pijnloos beweegt en weet ik wat voor dressuurniveau bereikt. Antoine de Bodt en andere goede klassiek geörienteerde instructeurs kunnen je dat leren. Enne... je haalt echt geen Z-proef met een kreupel paard hoor!
Ook beoordeelt de ene dierenarts een artrosefoto met een 2, wat de ander een 4 vindt. Ik heb vanaf de zijlijn meegemaakt dat de da een paard dat hij afkeurde met 3, enkele jaren later goedkeurde met een 1. De botwoekering kan zelfs verdwijnen, getuige het verhaal van Reddertje met het paard met overhoef.