Frans Veldman schreef op dinsdag 5 december 2006, 10:47:


't is allemaal wat met die Winblows en Exploder...

Monique Meijer schreef op dinsdag 5 december 2006, 20:34:


Mooooooooooooooooooooooooi Monique!

Groetjes Edith

Spirithorses schreef op donderdag 7 december 2006, 9:37:


Sjonge... zelfs al onder de paarden! Tijd voor een generaal pardon...

Peet schreef op zaterdag 9 december 2006, 18:16:


Ja, grappig he! De discussies evolueren naar een nieuw niveau. Wat is beter, je paard blootsvoets en traditioneel bekapt of blootsvoets en natuurlijk bekapt. En dat met een hoefsmid!

Piet schreef op maandag 11 december 2006, 16:48:


Dit ben ik toevallig van het weekend op Bokt (jaja) tegengekomen. Een quote van ene Annemarie (weet haar achternaam niet die veel met Monty werkt.

"Wat betreft het filmpje, Dit komt van een recente show in Tennessee. Na deze show is alles gestart met betrekking tot het weghalen van de schoenen. Omdat Monty aangegeven heeft dat hij dit niet de juiste weg vondt. In de wedstrijden is het nog steeds iets wat wordt toegepast., maar het is toch mooi dat de bekenste fokkerij nu door de samenwerking met Monty de paarden geen schoenen meer aangeeft?"

Groetjes Edith

Nick Altena schreef op maandag 18 december 2006, 22:29:


Nick, je bent een lievurd en op z'n tijd erg geestig. Jij ook een gelukkig nieuwjaar...

Monique Meijer schreef op maandag 8 januari 2007, 14:35:


Hee Monique,

Is worteldoek niks? Bij het tuincentrum vandaan..

Edith Hartog schreef op maandag 8 januari 2007, 18:24:


Ach, sorry. Zie dat dit je al zeker 4x is aangeraden.

Malenka schreef op zondag 7 januari 2007, 21:26:


Hoi Malenka,

Wat je ook kunt doen, je vriend vragen om mee te rijden (een stukje) en dat hij dan naar huis gaat en jij nog even verder en vervolgens omkeren en dan elke keer een klein stukje verder pas omkeren. Van hek tot hek ofzo.

Wat ik nog wel mis is het afstappen en er naast gaan lopen, kop naar beneden vragen en even verder weer opstappen? Ik heb soms ook zo'n zenuw die wel relaxt mee wil lopen als je er naast gaat lopen. Dat geeft toch niks? Het komt vanzelf wel.

Die van mij heeft het eens gepresteerd om achter een wandelaar aan te blijven lopen, die kerel keek af en toe een beetje angstig achterom maar ik kon hem er van overtuigen dat hij een zeer goed leidpaard was haha. Ging hij harder, ging mijn paard ook harder lopen.

Mij mij is het toch vaak onzekerheid van m'n paard, die wil graag ergens achteraan lopen. Vooral op stukken waar ik zelden of nooit kom. Als ik met mijn buuf ga rijden, dan loopt ze in het begin achter haar paard, halverwege loopt ze er naast en op de terugweg wordt ze overmoedig en moet ze voorop.

Rustig aan en geef het wat tijd.

Veel succes en groeten van Edith

Malenka schreef op maandag 15 januari 2007, 16:46:


Hoi Malenka,

Goed zo! Gaat goed!

Ik ben gisteren voor het op straat gereden op een paard wat al twee en half jaar stil staat. Heb daar een jaar grondwerk meegedaan en af en toe eens in de bak gereden en mee gewandeld. Ze is zeer nerveus en onzeker op de weg maar alleen onder het zadel.

Gelukkig heb ik nu twee paarden zodat ik mijn paardrijdrift al ruimschoots had bevredigd (god, wat een zin) en het "heilige moeten" eraf was. Een stukje waar ik normaal gesproken 20 minuten over doe heb ik met dit paard gedaan in een uur. Om de drie passen stoppen weer die kop omhoog, beetje aanmoedigen, niet?, afstappen, stukje meelopen, opstappen, weer drie passen, beetje aanmoedigen, weer niet? weer afstappen enz. enz.
enz. In geen geval doordouwen!

Wat ik heb gemerkt is dat ik mijn gefrustreerdheid helemaal kwijt was (ik had toch al een paar uur rondgereden op m'n andere paard). Dus het was helemaal niet erg dat het zo lang duurde... Het ging eigenlijk buitengewoon goed... Een paar keer in de week ga ik dit doen, telkens een meter of 50 verder. En inderdaad, ik doe ook vaak van die grondoefeningetjes op de weg, die kent ze toch al dus niet alles is opeens anders.

Mag ik trouwens vragen wat jij verstaat onder staken? Alleen stilstaan of proberen om te draaien en terug te gaan?

Veel succes en als je wat wilt weten, ik kom ook van ver...

Groetjes Edith

Malenka schreef op maandag 15 januari 2007, 20:12:


Sorry dat ik alleen over mezelf kan praten, maar misschien heb je er wat aan.

Ikzelf noem staken het (in mijn ogen) zinloos stilstaan, dus zonder duidelijk aanwijsbare angstsignalen of oorzaken. Meer een soort van "hee, ik zie wat, zou dat eng kunnen zijn?". Omdraaien is, denk ik, alweer een stap verder dan staken, dat is echt van "gat, ik vertrouw het niet, ik ga er vantussen".

Dat is in mijn geval (bij beide paarden) een kwestie van onvoldoende vertrouwen in mij (als leider). Ze willen gerust wel, maar toch is daar die knagende onzekerheid die af en toe toeslaat. Sla je zelf op de frustytoer dan is het hek van de dam en ben je een uur aan het vechten met een onwillig paard.

Afgelopen vrijdag had ik het zomaar nog weer, ik had een dikke week niet gereden en na een uur vechten en drammen op de heenweg, terugvliegen op de terugweg met de neus in de lucht waardoor je bijna van de rug afstuitert.

Toch gaat het met dat paard al lange tijd vrij aardig maar af en toe gaat het mis, ik denk wanneer ik zelf na een drukke week ook vrij ik-weet-niet-precies-wat-maar-kennelijk-toch-anders-dan-anders ben.

Ik kwam half jankend van frustratie (en kou) thuis en was het helemaal zat, elke dag twee kruiwagens mest wegkarren, vier keer per dag voeren en aaaalles voor de ponies en dit is zeker m'n dank. Ik wilde het hele zooitje wel verkopen. (Lekker gefundeerd dit, maar wel tekenend voor frustraties).

Gelukkig ging mijn rijles zaterdag heel erg goed en mijn buitenrit op een paar kleine stakingen perfect (jawel... een wapperend plastic zakje en een berg vuilnis in de wal wat er al zeker een half jaar ligt en nog iets wat ik met de beste wil van de wereld niet kon ontdekken of het moet een veld vol bloemkool zijn) en zonder frustraties van beide kanten. Echt heerlijk gereden. Vandaar dat ik daarna zo'n eindeloos geduld had met m'n andere paard.

Ik heb hier zolang mee lopen modderen maar als ik nu terugkijk is het 70% verbeterd ten opzichte van drie jaar geleden. En mij is ook geadviseerd om maar een zweep en sporen te gebruiken want ik had een flegmatiek (?) paard en die moet je zo aanpakken. Nou ja, daar hebben we het genoeg over gehad.

Het klinkt zo cliche maar het is wel de weg, geduld, geduld, geduld eindeloos geduld. Maar de voldoening als je je doel hebt bereikt zonder frustraties en boosheid, ook al is het maar 20 meter en je kunt je paard met een tevreden gevoel terugzetten en hebt nu al zin in de volgende keer...
Maar ja, het is makkelijk tiepen, jij moet het doen.

Groetjes Edith

Edith Hartog schreef op maandag 15 januari 2007, 20:40:


En ik zeg dit nu allemaal wel zo makkelijk besef ik me nu, maar mijn paarden steigeren niet en vliegen ook niet blindelings de weg over... Die van jou is wel een paar graadjes erger.

Ik heb trouwens ook haflingers....

marianne laenen schreef op maandag 15 januari 2007, 21:26:


Misschien net hoe jouw pet staat die dag? Of misschien heeft paardlief wel een rotdag...

Piet schreef op maandag 15 januari 2007, 22:30:


Ha Piet!

Je begrijpt met verkeerd. Ik ben er van overtuigd dat straffen op termijn contra productief werkt. Ik beloon ALTIJD met een langerekt braaaaaaf en ik straf niet. Sterker nog, deze overtuiging is gegroeid mede door jouw inbreng hier. Mijn punt ging over onzekerheid en de hieruit voortkomende frustratie van de ruiter en dientengevolge die van het paard.

Misschien had ik erbij moeten zetten dat je elke poging van je paard moet belonen, maar eerlijk gezegd leek me dat voor zich te spreken hier op deze site.

Toch bedankt voor je aanvulling.

Groetjes,

Edith

ilonka geilings schreef op dinsdag 16 januari 2007, 20:02:


Hoi Ilonka,

Ik kan niet goed uit je verhaal opmaken hoeveel tijd hier steeds tussenzit, maar als ik in jouw schoenen stond zou ik voorlopig even wachten met het traileren totdat bij dit paard de link weg is tussen dat enge ding en de mensen die er bij betrokken waren.

Ik weet verder ook niet erg goed hoe ik je moet helpen maar die tip kan ik je in ieder geval geven. Ongetwijfeld zullen er mensen zijn die tegen je zeggen dat je dat paard meteen weer in de trailer moet zien te krijgen maar ik geloof daar niet zo in.

Er staat hier dacht ik ergens op de site (of is het toch een boek geweest?) een desensibilisatieoefening. Dan ga je rondjes longeren in de buurt van de trailer, daarna laat je het paard tussen een stoel en de trailer doorlopen waarbij je de stoel steeds dichter bij de trailer zet. Dan doe je de klep een keertje open, laat je hem al longerend een stapje over de klep heen lopen enz. enz. Het doel van deze oefening is om alle angst voor dat ding weg te nemen en je paard ervan te overtuigen dat het gewoon maar een ding is.

De volgende stap is om het de trailer op te krijgen, moeilijk!

Mij is het ook gelukt hoewel ik er een half jaar (met tussenpozen) mee bezig ben geweest.

Succes!

Groetjes Edith