Spirithorses schreef op donderdag 4 januari 2007, 23:59:
> Ans Jondral schreef op donderdag 4 januari 2007, 23:51:
>
>> Spirithorses schreef op donderdag 4 januari 2007, 22:21:

> niet-voorwaarts paard van het ene op het andere moment wél
> voorwaarts te krijgen op zo'n korte termijn zonder al teveel
> druk. Dat zou mij ook niet lukken denk ik zonder een
> aanwijsstokje.
Gelukkig maar Pien, want ik vind dat toontje soms ook vervelend.
Weet je mensen zijn soms zo tegen een zweep, maar vervolgens zitten ze hun paard en zichzelf compleet in de weg: en maar been geven, paard is daar op afgestompt, is niet voorwaarts en loopt een beetje suf onder zijn tempo.
Een ware kwelling voor paard en ruiter.
Actie is reactie. dat is de basis. Met een minimum aan hulpen, er af blijven met je benen. Maar als je ze gebruikt, moet je paard gewoon antwoorden. Is je paard niet voorwaarts dan moet hij leren om te reageren op een beenhulp. Doet hij dat niet, maak dan maar gewoon direct serieus duidelijk dat dat niet de bedoeling is. Dus: flinke beenhulp of een tik met de zweep.
Schiet je paard vooruit? Goedzo! vooral niet afremmen en de hemel inprijzen.
Wedden dat je dat maar een of twee keer hoeft te doen?
Vervolgens weet je paard gewoon dat hij op een beenhulp vooruit moet en doet dat dan ook. Veel plezieriger op deze manier en veel minder zielig dan het laten voortsukkelen van een paard dat niet goed aan de hulpen staat.
Om je paard vervolgens voorwaarts te leren denken, maak je veel overgangen. Paar pasjes stappen, aandraven en weer terugnemen. En zo verder. Tien tegen een, dat je daar een zeer voorwaarts en looplustig paard mee krijgt je je met minimale hulpen lekker aan het lopen krijgt. Op deze manier krijgt elk paard ook zelf plezier in het rijden, wordt energieker, werklustiger en gemotiveerder.
Vervolgens is het aan de ruiter om ook zelf een plezerige ruiter te zijn: minimum aan hulpen, vragen ipv dwingen, afwisselen, mee laten denken, nivo opbouwen etc.