Wil schreef op maandag 8 januari 2007, 15:13:


Stond dat niet ook in de Cavallo?

Malenka schreef op maandag 8 januari 2007, 16:24:


Beste Malenka,
Doe met je paarden alleen dat wat je aankunt. Ik had in die tijd dat ik zo diep in de problemen zat paardrijles. Het ging elke week slechter. Ik had vooral last van vreselijke huilbuien, woede uitbarstingen en totale onbereikbaarheid (muur om me heen), een gevoel van vreselijke onmacht als iets niet lukte. Ik heb heel wat dingen met opzet stuk gegooid. Ik ben ook een tijd gestopt met rijden.
Toen Indy bij mij kwam heb ik haar ook beloofd voor haar te zorgen en haar een goed leven te bieden. Als je (sorry, klinkt alsof je gestoord bent, maar bedoel het absoluut niet zo!) in je hoofd de boel niet voor elkaar kunt houden, zend je tegenstijdige signalen uit, je neemt onbedoeld een agressieve houding aan, enz. Ik denk dat het voor je paarden heel verwarrend is. Als wandelen wel goed gaat, dan doe je dat? Rijden komt wel weer, doe alleen dat wat voor jullie allemaal leuk is en geen stress oplevert.
Ik heb Indy gekocht toen ik echt nog niet weer in orde was. Ik heb veel met haar gelopen, onderweg picknicken, dat heeft mij ontzettend geholpen en Indy vond het wandelen prachtig. Ik had behoefte aan rust, met andere mensen maakte ik bewust ruzie, bij Indy vond ik rust. Ik heb vaak bij haar in het weiland gezeten en heb gelezen of alleen maar geborsteld en ik heb veel met haar gepraat. Klinkt misschien Penny-achtig, maar Indy kent mijn diepste geheimen, die kent verder niemand.
Schaam je niet, Malenka, er zijn meer mensen dan je denkt die overspannen zijn of geweest zijn. Het is mogelijk daar uit te komen, maar je zult eerst van binnen rust moeten vinden. Op aanraden van een kennis heb ik datgene waar ik overspannen van geraakt ben in een grote kast gestopt met verschillende laadjes en daar heel bewust tijdelijk mee proberen af te sluiten. Zo kon ik in het normale leven weer aardig functioneren. Ontstond er een bepaalde situatie, ging er vaak spontaan een laadje open en kwam een deel naar boven, echter niet alles, zodat ik dat deeltje kon verwerken zonder weer af te zakken. Ik ben er daardoor aardig uit gekomen, maar het heeft wel wat tijd gekost. Ik moet nog steeds oppassen. Als ik onrust van binnen voel kriebelen, ga ik weer de verkeerde kant op en stamp ik op de rem. Ik ga dan iets helemaal anders doen, bijvoorbeeld in de tuin spitten.
Groeten,
Monique

Wil schreef op maandag 8 januari 2007, 17:20:


Ja, dat bedoel ik....................

Edith Hartog schreef op maandag 8 januari 2007, 18:37:


Geeft niks! Ben blij met jullie reacties.

Beste Frans en Ilona, beste forumleden,
Ik kom normaal graag naar het forum, ik doe altijd weer nieuwe ideeen op en ontmoet aardige mensen. De laatste tijd sla ik echter veel berichten over, want ik vind het zo jammer dat mensen elkaar zo verbeten bestrijden en zo zwart/wit veroordeeld worden.
Eerlijk gezegd verwijs ik al een tijdje niemand meer naar deze website. Laatst zei een kennis tegen mij wat dat wel voor een "aso groep" is op dit forum. Hij had even op het forum gekeken en had met open mond enkele "discussies" gevolgd. Ik vind het heel erg dat hij dat gezegd heeft, en dat het zo op andere mensen overkomt.....
Ik hoop van harte dat we allemaal met elkaar iets aan de sfeer op dit forum kunnen doen en proberen geen ruzie meer te maken. Het stoot mensen af in plaats van dat het mensen aantrekt, en er zijn nog zoveel mensen waarvoor PaardNatuurlijk zoveel goeds kan doen. Maar dat mensen geinteresseerd raken en daadwerkelijk iets gaan veranderen bereik je naar mijn mening niet op deze manier.
Monique

Els Kleverlaan schreef op donderdag 11 januari 2007, 7:41:


Arno, hoe kom je erop! Ik vind het niet verkeerd! Erg toepasselijk: mesthoop.
Monique

Anna van Rheeden schreef op donderdag 11 januari 2007, 2:50:


Beste Anna,
Een paard kan je inderdaad helpen dat je rust en ontspanning vindt, maar als je zelf niet sterk genoeg in je schoenen staat, hoe moet een paard dan bevestiging krijgen dat hij je met een gerust hart kan volgen?
Als je zelf in de knoop zit kun je erg vreemd reageren. Een mens kun je vertellen dat je overspannen bent en hopen op begrip, maar hoe maak je je paard duidelijk dat je het niet zo bedoeld hebt?
Ik denk dat je het van geval tot geval moet bekijken. Ik was in ieder geval zo ver heen dat ik niet meer in staat was om op een eerlijke manier op een paard te rijden. Wandelen ging wel goed, we hadden allebei plezier en daarmee vond ik na een tijd mijn innerlijke rust terug, zodat ik ook weer kon beginnen met rijden.
Groeten,
Monique