Als je moest kiezen tussen de wei of de paddock, wat zou je dan kiezen? Ik de paddock. De mogelijkheid tot beweging over harde en zachte ondergrond vind ik belangrijker dan de toegang tot gras. Komt bij dat Buck ontieglijk sober moet staan. Ik denk dat hij geen tijdsbesef heeft, dus de pret van het naar de wei mogen heeft ie al! Weet hij veel dat het pas een uur later is als hij er weer uit moet?
Zielig voor hem en al helemaal voor Cadiz omdat die dan solidair ook bijna niet de wei in mag? Ik vind van niet. Zielig is jeuk, bevangenheid, pijn, eenzaamheid. Alles is relatief.

Mag hij de wei niet in vanwege de daar huizende mugjes of mag hij gewoon geen gras eten? In de zomermaanden sneed ik 's avonds een kruiwagen lang stengelig gras uit de berm, lekker grassig en toch veilig.

Frans Veldman schreef op maandag 22 januari 2007, 12:00:



Welke sporenelementen zitten er niet in volgens jou, Frans?

Monique Meijer schreef op maandag 22 januari 2007, 13:51:

Ik lees met verbazing dit soort berichten! Zou haast denken dat ik in een liefdevol sprookjesachtig ideaal-vacuüm leef...! Buiten de realiteit in elk geval hier op het eind van deze doodlopende straat in een slaperig noordhollands dorpje, want deze taferelen maak ik nooit, nooit mee en ik kom toch behoorlijk veel onder de (paarden)mensen.

Hier bemoeit niemand zich met hoe mijn paarden lopen, dat ze in weer en wind buiten staan en hoe ze over het fietspad gaan. Niemand! Men groet mij vriendelijk en zwaait vanaf de trekker!
Mijn smid blijkt een nb-er avant la lettre, de manege-eigenaar in het dorp is een klassiek toegewijd man die wedstrijden en hulpteugels verafschuwt en mijn (Orun!-)instructrice adviseert bitloos om nét dat puntje op de i te zetten. Ben ik zo bevoorrecht of hebben anderen zo'n pech?